Sicilya Emirliği

535 yılında Sicilya bir Bizans toprağıydı. 652 yılında Halife Osman emrindeki donanma Sicilya’yı işgal etti. Fakat Araplar adada sadece kısa bir süre kaldılar. 700 yılında Sicilya’ya yakın Pantelleria’yı alan Araplar Bizans ile ticaret anlaşması yaptılar. Eupheimus’un Bizans imparatoruyla sorun yaşaması sonunda II. Mikhail adanın güneyindeki önemli limanları Araplara bıraktı. Sonuçta 965 yılında direnişlere rağmen Arap Aglebiler ve sonra Fatımiler’in eline geçti.

Fatımiler sultanı, Hasan el Kelbi’yi başarılarından dolayı Sicilya emri ilan etti ve bu kişi bir Kelbi hanedanlığı kuruldu. Kelbiler devamlı (ama bazen çok zayıf bir şekilde) Fatımilere bağlı tabi bir hükümdarlık oldular. Fatımiler 972'de Mısır'ı ellerine geçirip idarelerinin merkezini Tunus'tan Mısır'a naklettiler. Böylece Mısır'dan uzak olan Fatımi ülkelerinin valilikleri babadan oğla gecen emirlikler haline geçirildi. İfrikiye'nin valiliği Cezayir'de bulunan Ziriler emirliğine verildi. Sicilya'nin idaresi de İfrikiye'de bulunan idareden ayrılıp Kelbilere verilerek yarı bağımsız olması tercih edildi. Fatımi donanmasının da Tunus sahillerinden ayrılıp Mısır'a geçmesi de Fatı milerin Kelbi Sicilya Emirliği ve İfrikiye'de Zıriler üzerindeki Fatimi nüfuzunu daha da zayıflatıp bu emirliklerin bağımsızlıklarını artırdı.

Ilk Kelbi emri Hasan 950'de ın orduları Güney İtalya ana karasındaki Bizans yönetimine karşı bir savaşa girişti. Sicilya'dan anakaraya geçen Kelbiler ordusu güney İtalya'da Calabria'da başarılar kazanarak Casano allo İonio ve Garace'yi talan ettiler.

Yine ilk Kelbi emiri Hasan 952'de Calabria'daki Bizanslılara karşı ikinci bir sefer açtı. Bu seferde Araplar güney İtalya'da Bizanslıların toplayabildiği orduyu yenip ve Gerace'yi kuşatmaya aldılar. Bizans İmparatoru VII. Konstantinos bir barış yapmayı kabul etti. Bu barışa göre güney İtalya'daki Bizans'a ait olan Calibria şehirleri Sicilya Emirliği'ne yıllık tazminat vermeyi kabul ettiler.

İlk Sicilya Kelbi emiri Hasan öldükten sonra oğlu Ahmed bin Ḥasan geçti be emirini hükümdarlığı 954-969 döneminde sürdü. Bu emrin hükümdarlığı sırasında Kelbiler ile güney İtalya'daki Bizanslılar arasında savaş başladı. 956'da Bizans orduları Calabria'yı geri aldılar; Reggio Calabria şehrini ellerine geçirdiler ve hatta Sicilya adasına da çıkartma yaptılar. Fakat Bizanslılar daha önce kaybetmiş oldukları Girit adasını Araplardan almayı tercih ettiler ve Sicilya'daki Kelbiler ile ateşkes anlaşması yaptılar. Bunun üzerine 960'ta Bizans ordusu ve Bizans donanması, Girit üzerine sefer yapıp adayı tekrar ellerine geçirdiler.

Bu emirlik döneminde Sicilyalı Hıristiyanlara din özgürlüğü verilmişti. Ama her Müslüman ülkede olduğu gibi Hristiyanlar zekat vermedikleri için cizya vergisi ödemek zorundaydılar. 962'de Sicilya bir seri isyan başladı. Taormina'da bulunan Hristiyan halk bir isyan edip şehri ellerine geçirdiler. Fakat Ahmed bunlar üzerine ordular göndererek isyanı çok kanlı bir şekilde bastırdı. Bu isyan sırasında Rametta'yi ana üs olarak kullanan Hristiyanlar bu kalede direnişe devam ettiler.

Bu sırada Bizans İmparatorluğu'nda hanedan değişmiş ve ordu komutanlarından II. Nikiforos Fokas Bizans imparatoru tahtını gasp etmişti. Ordu komutanı iken bu kisşi Anadolu'nun doğusundaki ve Girit'te Araplara karşı yaptığı başarılı seferler yapmıştı. 963'te yeni Bizans İmparatoru başarılarını Sicilya'da da tekrarlamak isteğiyle Sicilya Emirliği üzerine komutanı imparatorun yeğeni olan Manuel emrinde 40.000 kişilik bir Bizans ordusu gönderdi. Bu ordu Sicilya'ya çıkıp Ekim 964'te Messina'yı aldı. 15 Ekim 864'te Messina yakınlarında Bizans ordusu ile Sicilya Emirliği ordusu arasında çok şiddetli geçen bir çarpışma oldu ve Sicilya Emirliği büyük bir zafer kazandı. Bizans ordusu bu muharebede 10.000 kişi ölü verdi ve bunlar arasında komutan Manuel de vardı.

Ahmet 964'te ölünce Sicilya Emirliği'ne Ebu el-Kasım bin Hasan geçti ve 964-982 döneminde hükümdarlık yaptı. Bu emir döneminde 970'li yıllarda Kelbiler orduları güney İtalya'ya geçerek karadan Bizans'a ait Calabria şehirlerine hucum ettiler ve Sicilya donanmasının başında bulunan kardeşi de Adriyatik Denizi kıyılarındaki Bizans'a ait Puglia sahillerini vurup bazı önemli sahil kalelerini eline geçirdi. Bu savaşlar sırasında Bizanslılar fazla direniş göstermediler. Buna başlıca neden Bizans ordularını Balkanlarda Bulgarlarla ve daha doğuda Mısır'dan ilerleyen Fatımilerle Suriye'de uğraşmaktaydılar.

Bu arada Almanya'da bulunan II. Otto (Kutsal Roma İmparatoru) karısının tesiri altında İtalya'yı fethetmeye karar verdi. Alman orduları başında Kuzey İtalya'yı ve Roma'yı eline geçirdi ve Güney İtalyayı fetih için harekete geçti. 980'de Pisa Cumhuriyeti'nden donanma desteği sağlanıp 961'de güney İtalya seferi başladı. Güney İtalya'da ise II. Otto önce küçük Lombard devletleri ile uğraştı. Ocak 982'de ise Alman imparatorluk orduları Puglia'ya girip Bizans'a ait olan bu bölgeyi fetih için sefere başladı. Bazı tarihçiler Bizanslıların Sicilya Emirliğinden destek istediğini ve Kelbiler ordularının onlara destek için Güney İtalya'da yeniden savaş başladığını; diğerleri ise Emir Ebu el-Kasım'ın Bizanslıları güney İtalya'da zayıf gördüğü için Güney İtalya'da yeniden sefer başlatıldığını söylerler. Bu savaşlar Kelbiler ordusu ile Alman imparatoru ve onun Lombard müttefiklerine karşı yapıldı. Güney İtalya'da sefer yapan II. Otto ve Alman ordusu Mart 982'de Taranto'yu sardıktan sonra ellerine geçirdi. II. Otto sonra daha güneye sarktı ve Temmuz başında Ebu el-Kasım komutası altında Sicilya Emirliği ordusu ile Alman ordunun yaptığı ilk çarpışmada Sicilyalılar yenildiler. Sicilya ordusu geri çekilmeye başladı. Fakat Almanlar çok yakından kovalamaya başlayınca kaçıp kurtulamayacağını anlayan Emir Ebu el-Kasım Collona Burnu'nda Cortone yakınlarında durup 13 veya 14 Temmuz 982de Almanlarla Stilo Muharebesi'ne girişti. Bu muharebe de Alman şövalyeleri Sicilya Emirliği ordusunun merkezine yüklendiler ve ağır çarpışmalar sırasında Emir Ebu el-Kasım'ı öldürmeyi başardılar. Fakat Sicilya ordusunun başına gecen oğlu Cafer el-Kelbi cesaretini kaybetmeden Alman ordusunu arkadan çevirip büyük bir galibiyet kazandı. Arap tarihçisi İbni Esir'e göre Almanlar 4.000 kişi zayiat verip önemli soylu komutanlarını kaybettiler. II. Otto hüviyetini saklayarak sahile inerek oradaki bir Bizanslı gemisi ile kaçıp 12 Kasım 982'de Roma'ya erişti. Ama Cafer el-Kelbi kazanılan bu Arap galibiyetini devam ettiremeyeceğini anladı ve ordusuyla Sicilya'ya çekilmeyi tercih etti. Bundan sonra da Sicilya Emirliği Güney İtalya'da Bizanslı ve Lombard arazilerine zaman zaman talan etme hücumları yaptıysa da Güney İtalya'da uzun savaşlara girmedi.

Sicilya Emirliği Cafer el-Kelbi (983-985) ve Yusuf el-Kalbi (990-998) emirlik dönemlerinde kültürel olarak en zirve medeniyetine erişti. Bu iki emir edebiyatçılara sanatkarlara sağladıkları destek ile anılmaktadırlar.

Yusuf'un oğlu olan Cafer el-Kalbi (998-1019) çok sert ve zalim bir hükümdar olarak tanındı. Bu emir döneminde Sicilya'da bulunan Berber asıllı Müslümanlar arasında bir isyan çıktı. Cafer bu isyanı çok sert bir şekilde bastırdı ve Berber asıllı olanları Sicilya'dan çıkartıp İfrikiye'ye gönderdi. 1019'da bu sefer emirlik merkezi olan Palermo'da bir isyan çıktı. İsyancılar Cafer el-Kalbi'yi emirlikten indirdiler ve o da İfrikiye'ye kaçtı.

Yerine Sicilya Emirliği'ne kardeşi olan El-Akhal (1019-1037) geldi. Bizanslılar donanmaları ile 1026'da ve 1031'de Sicilya üzerine tekrar iki sefer yaptılar. El-Akhal bu Bizans hücumlarını önlemek için İfrikiye'de Fatımiler'den askeri destek sağladı. Bu askeri destekle Bizans istilacılarına karşı galip geldi. Fakat bu askeri destek için askerle veriği ücretler ve harp masrafları Sicilya Emirliği hazinesine büyük zararlar getirmişti. Hazineye gelir sağlamak için al-Akhal yüksek vergiler ihdas etmek zorunda kaldı. Bu yüksek vergiler aleyhinde olan halk buyuk bir isyan çıkarttı ve Sicilya'da bir iç savaş başladı. Bu iç savaşta El-Akhal'a karşı olan tarafı kardeşi Ebu Hafs idare etmekteydi ve bu iç savaş bir kardeş savaşına dönüştü. El-Akhal kardeşine karşı ordu göndermek için Bizanslılardan destek sağladı.

1038'de General Georgios Maniakes komutanlığı altında, Bizanslı paralı askerler ve 300 kadar Norman paralı askerden oluşan bir Bizans İmparatorluğu ordusu Sicilya'ya çıkartma yaptı. Bu sefere katılan Bizanslı paralı askerler arasında, sonradan Norveç kralı olan Harald Hardrada'nın komuta ettiği Vareg Muhafızlar'ı bulunmaktaydı. Paralı Norman askerleri Demir Kol William komutasında idi. Bu Bizans ordusu adada Müslümanlar arasındaki çatışmalardan faydalanarak adanın doğusunda bazı şehirleri ele geçirdi. Bunlar arasında Siraküza bir kuşatmadan sonra 1040'ta Bizanslılar elin geçti. Bu Siraküza kuşatmanın son sıralarında paralı Norman askerleri komutanı Demir Kol William Siraküza Emir ile teke tek bir çatışma yapıp yenmiş ve böylece Siraküza Bizanslıların eline geçmiştir.

Ayni 1040 yılından Bizans yöneticisi "Catapan Katakalon Kekaumenos" idaresi altında bulunan Messina kalesini bir Sicilya Emirliği ordusunun kuşatmasına karşı basari ile savundu.

Karısı saraydaki en yüksek bürokrat İoannis Orfanotrofos'ın kız kardeşi olan, Bizans amirali Stefen, herkesin önünde Lombardların liderini (muhtemelen Arduin) aşağıladığından dolayı Lombardlar, Normanlar ile beraber Maniakes'i terk ettiler. Maniakes'te Stefen'ı dışladı. Bunun üzerine, aynı zamanda Stefen'ın kayınbiraderi ve İoannis Orfanotrofos'un kardeşi olan İmparator IV. Mikhail, Maniakes'i geri çağırdı. Böylece 1044'te Bizanslı general ve emrindeki Bizans ordusu Sicilya'dan ayrıldı. Araplar da daha sonra adayı geri aldılar. Buna rağmen, Maniakes'in başarıları Normanlara adayı kendi başlarına işgal etmeleri için ilham kaynağı oldu.

II. Ahmed El-Akhal bin Yûsuf'un kardeşi Ebu-Hafs ise İfrikiye'de hükümdarlık yapmakta olan Zıriler Emiri Muizz bin Badis'ten destek istedi. Ziriler orduları Zıriler Emiri'nin oğlu Abdullah idaresinde Sicilya'ya geçti. 1036-1052 arasında Kelbiler bu Zıriler ordusuna bağlı olarak yaşadılar.

1052'de Vali İbnu Summe, Zirilik egemenliğini reddetti ve adanın bir kısmını Normanlar'a bıraktı. Böylece Sicilya'nın Normanlarca fethi süreci başladı.

İtalyan devletler 11. yüzyılda adaya paralı Norman askerleri göndermeye başladılar. 1060’ta ada işgal edilince ada üç Arap emir tarafından paylaştırıldı. 1068’de Normanlar 700 şövalyelik bir ordu ile Arapları yendiler ama en büyük yenilgi Araplar için Palermo kuşatmasıydı (1091).

1072’de Arap hakimiyeti sona ermesine karşın 1200’lere kadar Araplar ticari olarak adada bulunmaya devam ettiler. Normanlar da buna saygı gösterdiler.