Periyodik asit

Periyodik asit iyotun en yüksek oksoasitidir. Bütün periodatlar gibi iki form halinde var olur: H5IO6 formülü ile gösterilen ortoperiyodik asit ve HIO4 formüllü ile gösterilen metaperiyodik asit.

Periyodik asit
Diğer adlar
Paraperiyodik asit
İyodik(VII) asit
Hidrojen periyodat
Tanımlayıcılar
CAS numarası
PubChem 65185(Ortoperiyodik)
SMILES
InChI
Özellikler
Molekül formülü H5IO6 (ortoperiyodik)
HIO4 (metaperiyodik)
Molekül kütlesi 227.941 g/mol (H5IO6)
190.91 g/mol (HIO4)
Görünüm Renksiz kristal
Erime noktası

128.5 C[1]

Çözünürlük (su içinde) Alkollerde ve suda çözünür
Tehlikeler
R-ibareleri R23, R24, R25, R34, R41
NFPA 704
0
3
0
OX
Belirtilmiş yerler dışında verilmiş olan veriler, Standart sıcaklık ve basınçtadır. (25 °C, 100 kPa)
Bilgi kutusu kaynakları

Periyodik asit Heinrich Gustav Magnus ve C. F. Ammermüller tarafından 1833 tarafından keşfedilmiştir.[2]

Sentezi

Modern endüstriyel ölçekli üretimi, PbO2 anotunun üzerinde, iyodik asitin elektrokimyasal oksidasyonunu aşağıdaki standart elektrot potansiyeli ile birlikte içerir:

H5IO6 + H+ + 2 e− → IO3− + 3 H2O      E° = 1.6 V[3]

Ortoperiyodik asit metaperiyodik asit vermesi için 100 °C'de ısıtılarak dehidre edilebilir.

HIO4 + 2 H2O H5IO6

Daha ileri seviyede, 150 °C civarında, ısıtma umulan anhidrat diiyot heptaoksitin (I2O7) yerine iyot pentaoksiti (I2O5) verir. Metaperiyodik asit aynı zamanda çeşitli ortoperiyotadların nitrik asit ile işleminden de elde edilebilir.[4]

H5IO6 → HIO4 + 2 H2O

Özellikleri

Ortoperiyodik asit çeşitli Ka değerlerine sahiptir.[5][6] Metaperiyodik asitin pKa değeri belirlenememiştir.

H5IO6 H4IO6− + H+,      pKa = 3.29
H4IO6− H3IO62− + H+,      pKa = 8.31
H3IO62− H2IO63− + H+,      pKa = 11.60

İki tür periyodik asitin varlığı iki tür periyodat tuzun oluşacağına da işarettir.

Kaynakça
  1. Aylett, founded by A.F. Holleman ; continued by Egon Wiberg ; translated by Mary Eagleson, William Brewer ; revised by Bernhard J. (2001). Inorganic chemistry (1st English ed., [edited] by Nils Wiberg. bas.). San Diego, Calif. : Berlin: Academic Press, W. de Gruyter. s. 453. ISBN 0123526515.
  2. Ammermüller, F.; Magnus, G. (1833). "Ueber eine neue Verbindung des Jods mit Sauerstoff, die Ueberjodsäure". Annalen der Physik und Chemie (Almanca). 104 (7). ss. 514-525. doi:10.1002/andp.18331040709.
  3. Parsons, Roger (1959). Handbook of electrochemical constants. Butterworths Scientific Publications Ltd. s. 71.
  4. Riley, edited by Georg Brauer; translated by Scripta Technica, Inc. Translation editor Reed F. (1963). Handbook of preparative inorganic chemistry. Volume 1 (2nd bas.). New York, N.Y.: Academic Press. ss. 323-324. ISBN 012126601X.
  5. Aylett, founded by A.F. Holleman; continued by Egon Wiberg; translated by Mary Eagleson, William Brewer; revised by Bernhard J. (2001). Inorganic chemistry (1st English ed., [edited] by Nils Wiberg. bas.). San Diego, Calif. : Berlin: Academic Press, W. de Gruyter. s. 454. ISBN 0123526515.
  6. Burgot, Jean-Louis. Ionic equilibria in analytical chemistry. New York: Springer. s. 358. ISBN 1441983821.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.