Tarım tarihi

Akademisyenler, tarımın tarihsel kökenlerini açıklamak için birçok hipotez geliştirdiler. Avcı-toplayıcı toplumlardan tarım toplumlarına geçişe dair yapılan çalışmalar, tarım öncesi bir yerleşikliğe geçiş dönemine işaret ediyor; Bunun en bariz örnekleri ise Levant'taki Natufyan kültürü ile Çin'deki Erken Neolitik yerleşimlerdir. Mevcut modeller, ilk önce hasat edilen yabani bitkilerin ekilmeye başladığını ancak hemen evcilleştirilmediğini göstermektedir.[5][6][7]

Yerel iklim değişikliği, Doğu Akdeniz'de tarımın kökenleri için tercih edilen açıklamadır.[8] Son buzul çağının (MÖ 11.000 civarı) ardından gelen iklim değişiklikleri, dünyanın büyük bir kısmını uzun kurak mevsimlere maruz bıraktı.[9] Bu koşullar, uzun kurak mevsimde ölen ve dinlenen bir tohum veya yumru bırakan yıllık bitkileri avantajlı bir konuma getirdi. Kolayca depolanabilen yabani tahıl ve bakliyat bolluğu, bazı bölgelerdeki avcı-toplayıcıların bu zamanda ilk yerleşik köyleri oluşturmasını sağladı.[8]

Sümer çiftçileri, MÖ 8000'den itibaren köylerde yaşamaya, arpa ve buğday yetiştirmeye başlamışlardı. Bölgedeki düşük yağış miktarı göz önüne alındığında, tarım Dicle ve Fırat nehirlerine dayanıyordu. Nehirlerden çıkan sulama kanalları, şehirleri desteklemek adına yeterince büyük miktarda tahıl yetiştirilmesine izin verdi. İlk sabanlar, MÖ 3000 civarında Uruk'ta bulunan piktogramlarda görülüyor; bunun yanında sürülmüş karıklara tohum akıtan tohum pullukları, MÖ 2300 civarından kalma mühürlerde görülür. Sebze olarak; nohut, mercimek, bezelye, fasulye, soğan, sarımsak, marul, pırasa ve hardal otu yetiştiriliyordu; bunların yanında hurma, üzüm, elma, kavun ve incir meyveleri de yetiştirilmekteydi. Sümerler, tarımın yanı sıra yanı sıra balık da yakaladılar, kümes hayvanı ve ceylan avladılar. Koyun, keçi, inek ve kümes hayvanlarının etleri çoğunlukla seçkinler tarafından yenirdi. Balıklar ise kurutma, tuzlama ve tütsüleme yoluyla korunuyordu.[10][11]

Eski Mısır'dan harman, tahıl deposu, orakla hasat, kazma, ağaç kesme ve çiftçilik gibi tarımsal sahneler. Nakht'ın Mezarı, MÖ 15. yüzyıl

Antik Mısır, uygarlığını Nil Nehri'ne ve onun mevsimlik sel baskınlarına borçluydu. Nehrin öngörülebilirliği ve etrafındaki verimli topraklar, Mısırlıların tarımsal zenginliklerle beslenen bir imparatorluk kurmalarına izin verdi. Mısırlılar, hanedan öncesi dönem; Paleolitik'in sonundan Neolitik'e kadar, MÖ 10.000 ile MÖ 4.000 yılları arasında büyük ölçekte tarım uygulayan ilk halklar arasındaydı.[12] Bu, havza sulamasının gelişmesiyle mümkün olmuştur.[13] Temel gıda ürünleri buğday ve arpa gibi tahılların yanı sıra keten ve papirüs gibi endüstriyel mahsullerdi.[12]

Hünnap, MÖ 9.000 yılında Hint altkıtasında evcilleştirildi.[14] Arpa ve buğday yetiştiriciliği -koyun, keçi ve sığırların evcilleştirilmesiyle birlikte- MÖ 8.000–6.000 arasında Mehrgarh kültüründe başladı.[15][16][17] Bu dönemde aynı zamanda fil de ilk defa evcilleştirildi.[14] Hindistan'da pastoral tarım; harmanlamayı, mahsullerin sıraya ekimin ve tahıl ambarlarında depolamayı da içeriyordu.[16][18]

Pamuk, MÖ 5-4. bin yıllarda yetiştirildi.[19] MÖ 5. bin yılda Keşmir'de tarımsal topluluklar yaygınlaştı.[16] İndus Vadisi Uygarlığı'bda sulama, MÖ 4.500 civarında geliştirildi.[20] İndus medeniyeti, bu yeniliğin bir sonucu olarak genişledi ve refah seviyesi yükseldi; ayrıca drenaj ve kanalizasyon kullanan daha kapsamlı planlanmış yerleşimlerin kurulmasını sağladı.[20] Hayvan koşulmuş bir saban kalıntısı İndus Vadisi Uygarlığı'nı MÖ 2.500 yılına tarihliyor.[21]