Gary L. Francione

1995 tarihli Animals, Property and the Law (Hayvanlar, Mülkiyet ve Hukuk) ismini taşıyan kitabında Francione, hayvanların taşımakta olduğu mülk statüsünden ötürü hayvanlara 'insani' muamelelerde bulunmayı gerektiren ya da gereksiz zararı önlemeyi amaçlayan yasaların hayvan çıkarları açısından dikkate değer bir koruma sağlayamayacağını öne sürmektedir. Hayvanlar, yalnızca mülk olarak görüldüklerinden, onlara muamele biçimimiz daima insanların ekonomik olarak sağlayacakları fayda kadar önemsenecektir. Bu yüzden yasalar da, ancak hayvanların insan amaçları için mülk olarak kullanılabilmelerini mümkün kılacak derecede bir koruma sağlayabilir. Yalnızca bir mülk değeri taşımakta olan hayvanların çıkarları ahlaki anlamda değer görmeyecektir. Bunun sonucunda, hayvanları korumayı amaçlayan yasaların insani olarak adlandırdığı muamele biçimleri insanlar söz konusu olduğunda işkence olarak adlandırabileceğimiz muamele biçimleridir.

Francione, 1996 tarihli kitabı Rain Without Thunder: The Ideology of the Animal Rights Movement (Şimşeksiz Yağmur: Hayvan Hakları Hareketinin İdeolojisi) içerisinde hayvan istismarının ortadan kaldırılmasını savunan hayvan hakları hareketi ile hayvan istismarını düzenlemek ve daha insancıl bir hale getirmeyi amaçlayan hayvan refahı hareketi arasındaki kuramsal ve pratik önemli farkları ortaya koymaktadır. Francione'a göre bu farklar oldukça açıktır, abolisyonist görüş ne kadar 'insani' bir biçimde muamele edersek edelim hayvan kullanımlarımızı gerekçelendiremeyeceğimiz şeklindeyken, düzenlemeci görüş hayvan kullanımının belli kriterlere uyulduğu takdirde gerekçelendirilebilir olduğunu savunmakta ve 'kötü muamele biçimlerine' karşı çıkmaktadır.

Francione, hayvan hakları görüşünü kuramsal olarak destekleyen ancak hayvan refahı düzenlemelerini hayvan haklarının kademeli olarak tanınmasının temel yolu olarak gören görüşü 'yeni refahçılık' olarak isimlendirir. Francione, hayvanların ekonomik meta statüsünü taşıdığı müddetçe yalnızca dışsal bir değere (ekonomik değere) sahip olabilecekleri ve bu statünün kendisini ortadan kaldırmadığımız müddetçe gerçekleştirilecek düzenlemelerin onların içkin değerini tanımaya hizmet edeceği fikrini destekleyecek herhangi bir veri olmadığını öne sürmektedir, aksine bu tarz düzenlemelerin hayvan istismarının daha 'insani' yolları olabileceği algısını yaratarak hayvan kullanımının konu hakkında içi rahatlayacak olan toplum tarafından sürdürülmesine ve hayvansal ürünlerin tüketiminde artışa sebep olacağını savunur.

Francione'un felsefesinin merkezi temalarından biri, abolisyonist bir anlamda gerçekleşebilecek kademeli dönüşümün temel şeklinin veganlık olmasıdır. Francione, uzun zamandır hayvan hakları hareketinin şiddeti reddeden bir hareket olmasını savunur. Abolisyonist ve vegan bir hayvan hakları hareketinin dönüşümü sağlayacağını öne sürer.

2000 yılında yayınlanan Hayvan Haklarına Giriş: Çocuğunuz mu Köpeğiniz mi?[7] başlıklı kitabında, Francione abolisyonu amaçlayan bir kuramın etik topluluğa dahil olma kriteri olarak hissedebilirliğin ötesinde bir bilişsel kapasiteyi kriter olarak öne sürmemesi gerektiğini savunur. Etik topluluğa üye olmak, başka kişilerin mülkü olmama hukuk-öncesi hakkının tanınmasını getirmektedir. Francione, hayvanların insanların kaynağı olarak kullanımlarına son vermek için reflektif kendilik algısı, dil kullanımı yeteneği, tercihsel otonomi gibi bir takım bilişsel kapasitelerin aranmasına karşı çıkar. Francione, bir mülk ile mülk sahibi arasındaki herhangi bir anlaşmazlıkta mülkün herhangi bir çıkarının önemsenmesinin hukuki olarak mümkün olmadığını göstererek, eşit gözetim ilkesinin gerçek anlamda işleyebilmesi için hayvanların mülk statülerinin kaldırılmasını savunur.

Bu tartışmanın bir parçası olarak, Francione, insan harici hayvanlarla olan ilişkimizi bir ahlaki şizofreni olarak adlandırır. Bir taraftan, pek çoğumuz hayvanları önemsediğimizi öne süreriz. Francione, pek çoğumuzun bazı hayvanları dostu olarak gördüğünü, hatta kimilerimizin onları ailemizin bir üyesi olarak kabul ettiğini, onların kişi olduklarından -yani içkin ahlaki değer taşıdıklarından- bir an bile şüphe etmiyor olduğumuzu hatırlatır. Öbür yandan ise, hayvanlar mülk olduklarından, onlara atfettiğimiz değer ya da onlar üzerinden kazandığımız ekonomik kâr ya da diğer faydalar haricinde hiçbir değer taşımayan varlıklar olarak görülmeyi sürdürürler. Francione, eğer hayvanlar ahlaki olarak önem taşıyorsa ve birer eşya değillerse, onları mülk olarak göremeyeceğimizi savunur.

Francione PETA gibi hayvan refahı kuruluşlarının savundukları fikirlere karşı çıkmaktadır.[8] Bu tarz kuruluşların istismarda düzenlemeleri, hayvan refahını ve mutlu et ürünlerini savunduklarını öne sürer. Francione'a göre, odaklanılması gereken hayvanların acılarını azaltmak değildir, zira bu yaklaşım tüketicilerin daha insani olduğunu düşündükleri hayvansal ürünleri daha rahat bir şekilde tüketmelerine sebebiyet verir ve hayvanların mülk statülerinin devamını sağlar.