Dinyeper-Karpatlar Taarruzu

Sovyetler'in hedefi "Doğu Duvarı"nı imha etmekti. Bu bölge, Mareşal von Manstein'in Güney Ordular Grubu tarafından tutulmaktaydı. Güney Ordular Grubu unsurları, cephe hattında, güneyden kuzeye,

• Jitomir bölgesinde General Erhard Raus komutasındaki 4. Panzer Ordusu,
• Çerkassi'nin güneyine kadar General Hans Valentin Hube'nin 1. Panzer Ordusu,
• Kirovograd kesiminde yeni düzenlenen General Otto Wöhler komutasındaki 8. Ordu,
• General Maximilian de Angeliş komutasındaki, Krivoi Rog - Nikopoli çıkıntısındaki yeniden oluşturulan 6. Ordu
• 3. Rumen Ordusu yer almaktadır.

Kuzeyde ihtiyat olarak Mareşal von Manstein'in elinde, kuzeybatı Ukrayna'da 1. Macar Ordusu ve Moldova kesiminde alel acele toplanmış olan 4. Rumen Ordusu bulunmaktadır. Hava desteği, Luftwaffe'nin Luftflotte 4 bölümü tarafından sağlanmaktadır.

STAVKA harekât için dört cephe kuvvetini harekete geçirdi. Ayrıca kuzeyde, Gomel-Mogilev bölgesinde stratejik kanat güvenliği için Beyaz Rusya Cephesi'ne de (13. ve 65. Ordulara) sınırlı bir görev verilmişti. General Vatutin'in 1. Ukrayna Cephesi'nde, 1. Muhafız Ordusu, 6. Muhafız Tank Ordusu ile 40. ve 60. Ordular bulunmaktadır.[5] Cephe ihtiyatında ise güçlü tank mevcutları olan 3. Muhafız Tank ordusu, 1. ve 4. Tank Orduları vardı. Ayrıca 18. ve 38. Ordular ile 2. Hava Ordusu, elde bulunduruluyordu. General Konev'in 2. Ukrayna Cephesi'nde, 7. Muhafız Ordusu, 27. ve 53. Ordular ana taarruz kuvvetiydi. 2. Tank Ordusu ile 4. ve 5. Muhafız Ordular, ihtiyat olarak tutulacaktı. General Malinovski'in 3. Ukrayna Cephesi, 8., 46. ve 57. Muhafız Ordular ve 37. Ordudan oluşuyordu. 6. Ordu ihtiyattaydı ve 17. Hava Ordusu tarafından desteklenecekti. General Tolbuhin'in 4. Ukrayna Cephesi, en zorlu görevleri üstlenmiştir. Karadeniz Filosu ve "Sahil Ordu Müfrezesi" ile, birlikte yürütülecek harekâtlar üstlenmiştir. Cephe emrinde 2. ve 5. Muhafız Ordular, Alman 17. Ordu'sunun kaçış yolunu kesecektir. Cephe kuvvetlerini 8. Hava Ordusu ve Karadeniz Filosu hava unsurları destekleyecektir.

Taarruzun ilk aşaması, 24 Kasım 1943 tarihinden 29 Şubat 1944 tarihine kadar sürdü.

Bu aşama, aşağıdaki alt harekâtları içerir

• Jitomir-Berdiçev Taarruzu (24 Aralık 1943 - 14 Ocak 1944) [7]
• Kirovograd Taarruzu (5 Ocak - 16 Ocak 1944)
• Korsun-Şevçenkovski Taarruzu (24 Ocak - 17 Şubat 1944) [7]
• Rovno-Lutsk Taarruzu (27 Ocak - 11 Şubat 1944)
• Nikopoli - Krivoy Rog Taarruzu (30 Ocak - 29 Şubat 1944)

Taarruz, 24 Aralık 1943 tarihinde, General Vatutin'in 1. Ukrayna Cephesi kuvvetlerinin, Kiev'in batı ve güneybatısı yönünde 4. Panzer Ordusu'na saldırısıyla başladı. 1. Ukrayna Cephesi'nin taarruz ekseni Jitomir–Berdiçev hattıdır.[5][8] Mareşal von Manstein, 27 Aralık'ta birlikleri geri çekmek için Hitler'den izin istedi, fakat Hitler, bu talebi geri çevirdi. Ancak Koroston, 29 Aralık 1943 tarihinde, ardından Jitomir, 31 Aralık 1943 günü Kızıl Ordu birliklerinin eline geçti.[5]

General Konev'in 2. Ukrayna Cephesi, 5 Ocak 1944 tarihinde Kirovograd'a yönelik taarruzunu başlatarak harekâta katıldı. Kirovograd kısa sürede alındı.[5] Bu aşamada Mareşal von Manstein, Hitler'in Doğu Prusya'daki karargahına uçtu ve geri çekilmek için izin istedi, fakat Hitler yine reddetti.[5]

General Vatutin'in kuvvetleri, Rovno-Lutsk Harekâtı olarak taarruzlarına devam ettiler ve önemli ikmal merkezleri olan Lvov ve Ternopol yakınlarına ulaştılar.[8] Bu konumda Kızıl Ordu birlikleri, Güney Ordular Grubu ile Merkez Ordular Grubu arasında 177 km'lik bir gedik oluşturmuştu.[8]

_

Bununla birlikte asıl girişim, güneyde Korsun-Çerkassi Kuşatması olarak 24 Ocak 1944 tarihinde başlatıldı. Yoğun bir bombardımanın ardından 2. Ukrayna Cephesi'ne bağlı 4. Muhafız Ordusu ve 53. Ordu, Korsun çıkıntısının güneyinden taarruza başladı. 1. Ukrayna Cephesi'ne bağlı 5. Muhafız Tank Ordusu ise kuzeyden, ertesi gün taarruza katılmıştır. Bu birlikler, Alman hatlarını yarıp geçtiler ve bir Alman karşı taarruzunu kolayca püskürttüler.[5] General Vatutin, 26 Ocak'ta 6. Muhafız Tank Ordusu'nu da muharebeye sürdü. Kızıl Ordu birlikleri 28 Ocak 1944 günü belirlenen hedefte buluşarak kuşatmayı tamamladılar. Böylece 11. Kolordu ile 42. Panzer Kolordusu kuşatılmış oldu. Korsun bölgesinde yaklaşık 60 bin Alman askeri, "Küçük Stalingrad" olarak da tanımlanan bir kuşatma içindeydi.[5][9] Kuşatma altındaki Alman birliklerini imha etmek için toplamda 27 Sovyet tümeni görevlendirildi.[10] Ancak karların erken erimeye başlaması nedeniyle Sovyet çabalarının etkinliği düştü.[10] Mareşal von Manstein, 4 Şubat'ta 1. Panzer Ordusu Komutanı General Hans-Valentin Hube'u görevlendirdi. 1. Panzer Ordusu'nun, 3. ve 42. Panzer Kolorduları, kuşatma altındaki birliklerin çemberi yarıp çıkmalarına destek olacaktır.[10] 3. Panzer Kolordusu batı yönünden taarruz ederken 42. Panzer Kolordusu da güneydoğudan taarruza başladı. Ancak çamur, onları da etkiledi ve ileri hareketi durdurdular.[5] Mareşal Jukov'un, 8 Şubat'taki teslim çağrısı, kuşatma altındaki birliklerin komutasınca geri çevrildi.[10] 3. Panzer Kolordusu, kar fırtınası altında, yıpratıcı ve sert bir çatışmanın ardından kuşatma altındaki Alman birliklerine görece yakın bir noktaya, Lisyanka'ya ulaşmayı başardı.[5] Ancak kuşatma altındaki birliklerin aynı yöndeki girişimi büyük ölçüde başarısız oldu.[10] İkmal malzemelerinin tükenmesi, Sovyet hava unsurlarının akınları ve Sovyet kara unsurlarının ilerlemesi nedeniyle, kuşatma altındaki Alman kuvvetleri komutanı General Stemmermann, 16 - 17 Şubat gecesi son bir çıkış denemesinde bulunmaya karar verdi.[5] Bu girişim sonucunda 19 bin kişi, ölü, yaralı ya da tutsak olarak geride bırakıldı.[11]

Bu arada 3. Ukrayna Cephesi kuvvetleri, Paul Ludwig Ewald von Kleist komutasındaki A Ordu Grubu'na yönelen bir genel taarruz başlattı. Harekât, başlarda yavaş gelişti.[6] Yine de sonuçta, neredeyse kuşatılmış olan Alman birlikleri, büyük bölümüyle geri çekilmeyi başardılarsa da, harekât ilerledi ve Krivoy Rog - Nikopoli bölgesindeki önemli maden rezervleri, Alman kontrolünden çıkmış oldu.[6]

Şubat ayı sonlarında taarruzun hızının düştüğü görünüyordu Sovyetler, taarruzun yakında başlatacakları daha geniş çaplı ikinci evresine hazırlanıyorlardı.

Taarruzun ikinci evresi şu harekâtları kapsamaktadır.

• Proskurov - Çernovtsi Taarruzu (4 Mart - 17 Nisan 1944) [7]
• Uman - Botoşani Taarruzu (5 Mart - 17 Nisan 1944)
• Bereznegovatoye - Snigirevka Taarruzu (6 Mart - 18 Mart 1944)
• Polesskoe Taarruzu (15 Mart - 5 Nisan 1944)
• Odessa Taarruzu (26 Mart - 14 Nisan 1944)

Sovyet taarruzlarının Şubat ayı sonlarına doğru gevşemesi ardından OKH ve Doğu Cephesi Genel Karargahı, Kızıl Ordu'nun daha fazla taarruz gücü kalmadığına inandılar.[9] Ancak Sovyetler Birliği, daha da geniş kapsamlı bir taarruz hazırlığı içindeydi, Ukrayna'ya altı tank ordusu sevk ettiler.[3] STAVKA'nın Alman tarafını yanıltmaya yönelik önlemleri etkili oldu ve Kızıl Ordu'nun izleyen harekâtları birçok Alman birliği için beklenmedik bir durum yarattı. 1. Ukrayna Cephesi Komutanlığı'na, General Vatutin'in ağır şekilde yaralanmasından sonra Mareşal Jukov atanmıştı. Mareşal Jukov, zaten planlanmış olan Proskurov - Çemovtsi Harekâtı'nı başlattı. Harekât, yoğun bir hazırlık topçu ateşiyle başladı.[5] Aşırı çamur nedeniyle Alman kuvvetleri hareketli savunma yapmakta zorluklarla karşılaştılar. Fakat Sovyet kuvvetleri, tanklar ve kamyonlarla yeterli ikmal sağlayabildiler, bu da onlara ayrıca bir avantaj sağladı.[5]

General Konev, 5 Mart 1944 tarihinde Uman - Botoşani Taarruzu'nu başlattı.[5] Taarruz, hızlı ilerledi ve 23 Mart'ta, Çortkov'u geri alarak 1. Panzer Ordusu'nun ikmal hatlarını kesti.[5] 10 Mart'ta 2. Ukrayna Cephesi, Uman'ı geri aldı ve 2. Panzer Kolordusu'nu imha etti.[12]

General Malinovski'nin 3. Ukrayna Cephesi, Bereznegovatoye - Snigirevka Taarruzu ile 11 Mart 1944 tarihinde Kızıl Ordu taarruzlarına katıldı.[5] Bu sırada General Tolbuhin komutasındaki 4. Ukrayna Cephesi Kırım Taarruzu (1944) için görevlendirilmişti.[13] General Konev'in 2. Ukrayna Cephesi, 1. Panzer Ordusu'nun geri çekilme hattını keserken 3. ve 4. Ukrayna Cepheleri'nin taarruzları hızla gelişti. General Hans-Valentin Hube komutasındaki 1. Panzer Ordusu, 28 Mart 1944 tarihinde tümüyle kuşatılmıştı.[5] Kuşatma sırasında Mareşal von Manstein, Hitler'in karargahına giderek, kuşatılan her birliğin bulunduğu yeri müstahkem mevki haline getirerek savunmasını gerektiren emri geri almasını istedi.[14] Bu kez başarılı oldu ve Hitler'in 51 sayılı emrinden sonra Batı Avrupa Cephesi'nden bir birliği, 2. Panzer Kolordusu'nu, Doğu Cephesi'ni takviye etmek üzere aktarılmış oldu.[3] General Hube kuvvetleri, Sovyet Askeri İstihbaratı'nın, 2. Panzer Kolordusu'nun bölgeye ulaştığını saptayamaması sonucu 30 Mart'ta kuşatmayı yararak çıktılar.[3] Sovyet komutanlığının beklediği gibi güney yönünde [14] değil de batı yönünde ilerleyen bu kuvvetler, 10 Nisan'da 4. Panzer Ordusu'na ulaşabildiler.[14] Bu küçük başarıya karşın Hitler, Sovyetler Birliği'nin tüm bu stratejik başarılarından kendi generallerini sorumlu tuttu. Bu suçlamanın sonucu olarak Güney Ordular Grubu komutanı Mareşal von Manstein'i görevden alarak yerine Walter Model'i ve A Ordu Grubu Komutanı Kleist yerine de Ferdinand Schörner atadı ve A Ordu Grubu'nun adını, bu bölgeyi geri almaya kararlı olduğunu gösterir biçimde Güney Ukrayna Ordular Grubu olarak değiştirdi.[15]

Bu arada güneyde, 3. Ukrayna Cephesi, Odessa ve Romanya yönetimindeki Transdinyester yönünde bir taarruz başlatmıştır.[14] Üç gün süren şiddetli çatışmaların ardından 3. Ukrayna Cephesi'nin çevik kuvveti olan 8. Muhafız Ordusu sadece 8 km ilerleyebildi. Yine de General Karl-Adolf Hollidt komutasındaki 8. Ordu savunmasını aşmıştı. Novi Bug yönünde hızla 40 km ilerleyen Sovyet kuvvetleri savunmadaki Alman birliklerinin neredeyse kuşatmış oldu.[14] Hitler'in geri çekilmeyi yasaklayan emrine karşın Alman kuvvetleri 11 Mart 1944 günü Bug Nehri gerisine çekilmiştir. Aynı gün General Hollidt, General Radion Malinovski'in kuvvetlerinin bir kısmını Mıkolayiv üzerine yönlendirmesi sayesinde [14] kuşatmayı kırmayı ve 21 Mart'ta Bug Nehri üzerinde bir savunma hattı kurmayı başardı. Fakat Hitler'in güvenini yitiren General Hollidt görevden alındı ve yerine General Maximilian de Angeliş atandı.[14] Bug Nehri üzerindeki bu savunma hattının tümünde artan Sovyet baskısı sonucu, Alman kuvvetleri 28 Mart 1944 tarihinde nehrin gerisine çekilmek zorunda kaldılar.[14]

Prut, 25 Mart 1944 tarihinde düştü ve 3. Ukrayna Cephesi, Odessa üzerine sevk edildi.[12] Sovyet 8. Muhafız Ordusu Komutanı General Vasiliy Çuykov ve 46. Ordu, 2 Nisan'da bir kar fırtınası içinden [14] taarruz etti ve 6 Nisan 1944 günü Alman savunmasını Dinyester gerisine atarak nehri geçti ve Odessa'yı kuşattı.[14] Odessa, 10 Nisan 1944 tarihinde Kızıl Ordu tarafından geri alındı ve Sovyet birlikleri Romanya yönünde ilerlemeye başladı.[14]

Harekât sonunda Vinnitsya, Volin, Jitomir, Kiev, Kirovohrad, Rivne, Hmelnytski, Poltava Oblast'ları ve Moldova Kızıl Ordu tarafından geri alınmıştır. Bu bölgeler yaklaşık olarak toplam 204 bin kilometrekaredir.

Günümüzde harekâtın, Batı tarihi açısından büyük bir zafer olarak tanımlanması çok yaygın bir bakış tarzı değildir.[3] Savaştan sonra harekâta katılmış olan bazı komutanlar gözden düşürüldü ve Stalin, konu hakkındaki birçok kaynağı ortadan kaldırdı. En azından Soğuk Savaş'ın sonuna kadar pek çok Batılı tarihçi, 1. Panzer Ordusu'nun durumu düzeltmedeki rolü gibi ufak bir Alman başarısını işlediler.[3]