Ceza taburu

Özel birimler ilk olarak Napolyon Savaşları dönemindezorunlu askerlikten oluşan büyük orduların çoğu zaman disiplin sorunlarından muzdarip olduğu düşünüldü.[1] Düşmanla yüzleşmeyi reddeden askerler, ordunun uyumuna zarar verici ve halka utanç verici olarak görüldü. Ceza taburlarının oluşumu bir orduyu disipline etmenin ve askerleri aynı hizada tutmanın bir yolu olarak görülüyordu. Ayrıca birçok ülke ulusal işgücünü daha iyi kullanmak için savaş zamanında hapsetmek yerine suçluları ceza taburlarına soktu. Bu tür askerî birlikler normal ordular tarafından çok az dikkate alınarak muamele gördü ve çoğunlukla "forlorn hope" gibi umutsuz durumlarda saldırılarında kullanılmak için kullanıldı.[1] Özellikle Birinci Fransız İmparatorluğu dönemindeki Koalisyon Savaşları sırasında insan gücünün kısıtlı olması sebebiyle çatışmaların son yıllarında ceza askerî birimleri kullanıldı. 1811'de kurulan ve neredeyse tamamı hüküm giyenlerden oluşan Régiment pénal de l'Île de Ré, Napolyon Savaşları'nın sonraki yıllarında aktif olarak faaliyet yürüttü.[2]

II. Dünya Savaşı öncesi askerî silahlanma dönemi, askerî birlik kavramına yeniden ilgi duyulmasına neden oldu. 1935 yılının Mayıs ayında, Nazi Almanyası'na bağlı Wehrmacht "Alman zorunlu hukuku" kapsamında, askerî disipline zarar veren, ancak "hizmete layık" görülen askerlerin askerî ceza birimlerine gönderileceğini belirten yeni bir kanun yayınladı. Suçlular daha hafif cezalar karşılığında veya infazın şekline bağlı olarak ceza birimlerine gönderildi.[3] "Özel bölümler" veya daha spesifik olarak Strafbataillon olarak adlandırılan bu birimler bu grup Nazi askerî polisi tarafından denetlendi. II. Dünya Savaşı'ndan önce Wehrmacht içinde dokuz Strafbataillone vardı. Bir Strafbataillon'un ana rolü ön hat desteği sağlamaktı. Savaş ilerledikçe, Strafbataillon taburlarının büyüklüğü zamanla Nazi askerî politikasındaki değişiklikler nedeniyle büyük ölçüde arttı. Bu tür politikalar uyarınca cepheden geri çekildiği belirlenip ölüm cezasına çarptırılan herhangi bir asker otomatik olarak ceza taburlarına atandı ve Strafbataillon'un kullanabileceği asker sayısını büyük ölçüde arttırdı.

Barbarossa Operasyonu ve Sovyetler Birliği'nin II. Dünya Savaşı'na girmesinin ardından Kızıl Ordu bu askerî birimlerin uygulanmasını ciddi olarak düşünmeye başladı. Ardından Shtrafbat ismiyle hükümlü askerlerin ve siyasi mahkûmların oluşturduğu ceza taburları kuruldu. İlk Nazi işgali sırasında emir vermeden geri çekilen çok sayıda Kızıl Ordu askeri, Shtrafbat'ın öncülleri olan temel ceza taburları halinde yeniden düzenlendi. Shtrafbat, Temmuz 1942'de Josef Stalin'in 227 No.lu Emri ile tarafından büyük oranda arttırıldı. "Geri adım yok!" (Ни шагу назад!) emriyle birlikte izinsiz geri çekilmeler için yerinde infaz da dahil olmak üzere ağır cezalar verildi.[4][5]

Özel;

Genel;

• Conquest, Robert, Kolyma: The Arctic Death Camps, Methuen Press, (1978) ISBN 978-0-670-41499-4
• Hatch, Gardner N., American Ex-prisoners of War: Non Solum Armis, Turner Publishing Company, (1988), ISBN 978-1-56311-624-7
• Krivosheev, G.F. Soviet Casualties and Combat Losses in the twentieth century, London, Greenhill Books, 1997, 978-1-85367-280-4, available online (in Russian) .
• Lebed, Alexander (Gen.), My Life and My Country, Regnery Publishing, Inc. (1997) ISBN 978-0-89526-422-0
• Manazeev, Igor, A 'Penal' Corps on the Kalinin Front, Journal of Slavic Military Studies, Vol. 15, Issue 3, September 2002, OCLC 201968754
• Mawdsley, Evan, The Stalin Years: The Soviet Union 1929-1953, Manchester University Press (2003), ISBN 978-0-7190-6377-0
• Toppe, Alfred, Night Combat, Diane Publishing (1998), ISBN 978-0-7881-7080-5
• Lynch, Dr Michael, The Chinese Civil War 1945–49: Modern Warfare (Guide To... Book 61) Osprey Publishing (2010), ISBN 978 1 4728 1025 0