Batı Rumeli ağızları

Batı Rumeli ağızları Türkiye Türkçesi ağızlarının Rumeli ağız bölgesinde yer alan alt ağız gruplarından biridir. Batı Rumeli sınırları içinde, tamamen veya kısmen olmak üzere Bulgaristan, Makedonya, Kosova, Arnavutluk, Karadağ, Sırbistan, Bosna-Hersek devletleri bulunur. Romanya ve Yunanistan’ın Rumeli ana bölgesindeki alt grup aidiyeti tartışılmaya muhtaçtır.[1]

Batı Rumeli kolunun özellikleri Gyula Németh’in “Bulgaristan Türk Ağızlarının Sınıflandırılması Üzerine” adlı makalesinde, 8 maddede gösterilmiştir. Bu makale sonrasında hazırlanan birçok akademik çalışmada da bu madde açıklaması benimsenmiş ve ilgili makaleki “sınıflandırma” bilgilerine dayanılmıştır.[2][3][4][5][6] Batı Rumeli sahasının coğrafi sınırları Bulgaristan’da Tuna’nın hemen güneyindeki Lom’dan doğuya doğru Vraça, Sofya, Samokov’dan doğuya doğru ilerleyip Köstendil’e uzanır. Ayrıca Makedonya, Arnavutluk, Bosna-Hersek ve Sırbistan’da Adakale’yi uç olarak kapsar.[7] Németh’in bu akademik çalışmasını yürüttüğü dönemde Kosova, Yugoslavya ve onun içindeki ana parçalardan Sırbistan’ın içinde olduğu için ayrıca anılmamıştır. Doğal sonuç olarak Kosova da Batı Rumeli ağızlarının içinde yer alır.

Özellikler

Rumeli ağız sahasının Batı Rumeli kolunun karakteristik bazı özellikleri vardır. Bunların başında /g/ ve /ġ/ seslerinin kelimelerde korunmuş olması gelir. György Hazai çalışmasında, /g/ ve /ġ/ seslerinin korunma veya korunmama durumlarının Batı Rumeli ile Doğu Rumeli arasında fark oluşturduğunu, komşu Sırpça, Hırvatça, Bulgarca dillerinde Türkçe alıntılardan örnekler vererek de açıklamıştır. Söz konusu bu tarihî verilerin yanında, yeni bazı çalışmalarla bu ses özelliğinin çağdaş Batı Rumeli ağızlarında da sürdüğü gösterilmiştir.[2][6] Birçok çalışmada çeşitli vesilelerle belirtilen özellikler şunlardır.[7]

  • Doğu Rumeli Türkçesinde söz sonundaki /ı/, /u/ ve /ü/ sesi, bölgede çok heceli sözlerde /i/ biçimindedir; bori ‘boru’, üti ‘ütü’ vb.
  • {-miş} öğrenilen geçmiş zaman eki tek şekillidir: almiş ‘almış’, vermiş, tutmiş ‘tutmuş’, yürümiş ‘yürümüş’ vb.
  • Eklerde /i/ sesi /ı/ olmuştur: benım ‘benim’, evım ‘evim’ vb.
  • Eski Türkçe /ö/ ve /ü/ seslerinin /o/ ve /u/ sesleri ile karşılanması Batı Rumeli’de dar alanlarda yaygındır.
  • Büyük ünlü uyumunun dışına çıkan kullanımlar görülür: ekmegın ‘ekmeğin’, verdım ‘verdim’ vb.
  • Eski Osmanlıca /ö/ sesi, sık kullanılan sözlerde /ü/ /w/ ve /u/ ile karşılanır: dünmek (< dönmek), ülmek (< ölmek) vb.
  • İki ünlü arasında kalan /g/ sesi sızıcılaşmamış; korunmuştur: dügüm ‘düğüm’, sogan ‘soğan’ vb.
  • Şimdiki zaman eki, birçok Türkiye Türkçesi ağzından farklıdır: sevey ‘seviyor’, yapay ‘yapıyor’.

Kaynakça

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.