Pratt & Whitney JT3D

Rolls-Royce Conway turbofan ile rekabet edebilmek için Pratt & Whitney, zamanında hizmete girmek üzere olan Boeing 707 ve Douglas DC-8 için JT3C turbojetten JT3D turbofanı geliştirmeye karar verdi. 9 aşamalı JT3C LP kompresörün ilk 3 aşamasının yerini 2 aşamalı bir fan aldı. LP türbininde ikinci aşama büyütüldü ve üçüncü aşama eklendi.

GE'nin CJ805-23 motorunun aksine Pratt & Whitney JT3D'yi tasarlamadan önce herhangi bir transonik fan araştırması yapmamıştı, bu nedenle şartnameye tek aşamalı bir ünite ekleyemediler.[1] Bunun yerine P&W, J91 nükleer turbojeti desteklemek için yaptıkları bazı araştırmalara dayanarak 2 aşamalı bir ünite tasarladı.

Boeing 707'de JT3D fan naceli nispeten kısayken, Douglas DC-8'in tasarımına tam uzunlukta bir fan başlığı eklenmişti. Pratt & Whitney, JT3C'lerin bir revizyon atölyesinde JT3D standardına dönüştürülebileceği bir kit sağladı.[2]

1959'da bu motorun kullanıldığı önemli siparişler American Airlines'ın JT3D turbofan ile çalışan Boeing 707-120B ve Boeing 720B siparişi ve KLM'nin JT3D ile çalışan bir Douglas DC-8 siparişiydi. Daha eski 707'ler JT3C turbojet motoru kullanıyordu ve turbofanın geliştirilmiş verimliliği kısa sürede havayollarını cezbetti. JT3D ile çalışan 707-123B ve 720-023B (B son eki, uçağın turbofan motorları olduğunu gösterir) 12 Mart 1961'de aynı gün American Airlines'da hizmete girdi.

Boeing KC-135 Stratotankerlerin tümü orijinal olarak turbojet motorlar kullanıyordu. Birçok havayolunun elindeki 707'nin hizmetten çıkarılmasından faydalanan Birleşik Devletler Hava Kuvvetleri, fazlalık uçak gövdelerini satın alıp motor olarak Ulusal Hava Muhafızları için KC-135A ve rezerv birlikler için sivil JT3D (envanter adı TF33-PW -102) taktı. 150'den fazla uçak modifiye edildi ve eski KC-135A, KC-135E olarak yeniden adlandırıldı.[3]

Boeing 707'deki JT3D'ler USAF KC-135A'ya dönüştürüldü, 1984

Hem havayolları hem de hava kuvvetleri için uzun süre hizmet vermesinin ardından JT3D ile çalışan uçakların sayısı giderek azalmaktadır. Yüz otuz beş KC-135, JT3D'yi kullanırken 354 tanesi daha düşük gürültü izi olduğu için daha fazla itiş, daha düşük yakıt tüketimi ve daha fazla operasyonel esneklik sağlayan CFM International CFM56 motoru donatılmıştır. JT3D'nin gürültüsü, NATO'nun E-3 Sentry AWACS filosundaki uçakların revizyonu konusundaki tartışmalarının nedenlerinden biridir, çünkü uçaklar modern motorlu uçakların sahip olmadığı kısıtlamalara tabidir. Daha güçlü motorlar uçağın tavanını yükselteceği ve radar menzilini genişletebileceği için operasyonel esneklik daha da arttırılabilir; örneğin NATO/USAF'taki muadillerine göre RAF, Fransız ve Suudi Arabistan Hava Kuvvetleri'ne ait E-3'ler daha yüksekten uçar.

1961'de, TF33 ile çalışan Boeing B-52H Stratofortress hizmete girdi. B-52'nin "H" modeli, ağır bombardıman uçağının turbofan motorlarla donatılmış tek üretim varyasyonuydu ve Birleşik Devletler Hava Kuvvetleri hizmetinde kalan tek modeldir. Bu uçakların Birleşik Devletler Hava Kuvvetleri ağır bombardıman uçağı filosunun en az 2040 yılına kadar dayanak noktası olarak kalması bekleniyor, ancak 8 TF33 motorunun daha modern eşdeğerleriyle değiştirme seçenekleri değerlendiriliyor.

Bir C-141B'nin TF33-P-7 motoru

JT3D-1

17.000 pounds-force (75,62 kN) itiş gücü, sivil versiyon (su enjeksiyonu opsiyonel)[4]

JT3D-2

(TF33-P-3) 17.000 pounds-force (75,62 kN)

JT3D-3

18.000 pounds-force (80,07 kN), (İsteğe bağlı su enjeksiyonu)

JT3D-3A

(TF33-P-5) 18.000 pounds-force (80,07 kN)

JT3D-3B

18.000 pounds-force (80,07 kN) itiş gücü, sivil versiyon

JT3D-5A

(TF33-P-7) 18.000 pounds-force (80,07 kN), (İsteğe bağlı su enjeksiyonu)

JT3D-8A

(TF33-P-7) 18.000 pounds-force (80,07 kN), (İsteğe bağlı su enjeksiyonu)

JT3D-7

19.000 pounds-force (84,52 kN) itiş gücü, sivil versiyonu

JT3D-15

22.500 pounds-force (100,08 kN) itiş gücü, 707-820'nin üretilmemiş sivil versiyonu için

TF33-P-3

17.000 pounds-force (75,62 kN) itiş gücü, Boeing B-52H Stratofortress için

TF33-P-5

18.000 pounds-force (80,07 kN) itiş gücü, Boeing KC-135 Stratotanker için

TF33-P-7

21.000 pounds-force (93,41 kN) itiş gücü, Lockheed C-141 Starlifter için

TF33-P-9

18.000 pounds-force (80,07 kN) itiş gücü, Boeing EC-135C ve Boeing RC-135C için

TF33-P-11

16.000 pounds-force (71,17 kN) itiş gücü, Martin RB-57F Canberra için

Douglas DC-8 üzerinde JT3D

Sivil (JT3D)

• Boeing 707
• Douglas DC-8
• Shanghai Y-10

Askeri (TF33)

• Boeing B-52H Stratofortress
• Boeing C-18
• Boeing C-135 serisi
  • EC-135
  • KC-135D/E Stratotanker (emekli olan uçaklardan alınan motorların yeniden yapılandırılması ile üretilmiş)
  • OC-135B Open Skies
  • RC-135
  • WC-135
• Boeing E-3 Sentry
• Northrop Grumman E-8 Joint STARS
• Boeing VC-137B / C Stratoliner
• Lockheed C-141 Starlifter
• Martin / General Dynamics RB-57F Canberra

Aircraft engines of the World 1966/67'den alınmış bilgi:[5]

Genel karakteristikler

• Tip: Turbofan
• Uzunluk: 142,3 in (3.610 mm)
• Çap: 53 in (1.300 mm)
• Kuru ağırlık: 4.605 lb (2.089 kg)

Parçalar

• Compressor: Eksenel akışlı, 2-aşamalı fan, 6-aşamalı LP kompresör ve 7-aşamalı HP kompresör
• Yakıcılar: kanüler, 8 flame tubes
• Türbin: Eksenel akışlı, tek aşamalı HP türbin ve 3-aşamalı LP türbin
• Yakıt tipi: Mil-J-5624/JP-4/JP-5
• Yakıt sistemi: Dönüşlü 50 psi (340 kPa)

Performans

• Azami itme: 17.000 lbf (76 kN) kalkış (ISA'ya göre); su enjeksiyonu ile kısmı itme kazancı
• Toplam sıkıştırma oranı: 16:1 toplam
• Bypass oranı: 1.42:1
• Kütlesel hava akışı: 500 lb/s (230 kg/s)
• Türbin giriş sıcaklığı: 1.150 K (880 °C; 1.610 °F) kalkışta, ISA
• Spesifik yakıt tüketimi: 0.78 lb/(lbf⋅h) (22 g/(kN⋅s)) 4.000 lbf (18 kN) itmede, M 0,82, 35.000 ft (11.000 m), ISA
• İtme ağırlık oranı: Çıplak motorda 3,9

• Resmî site