Beluçça

Beluçça (بلوچی), İsa öncesinde Hazar ve komşu bölgelerinde hüküm süren Pers ve Med uygarlıkları ile bağı olan bir dildir.[1] Hint-Avrupa dil ailesine bağlı bir kuzeybatı İran dili olan Beluçça aynı gruptan olan Farsçayla yakından ilişkilidir. Günümüzde Pakistan, Belucistan, doğu İran ve Afganistan'da konuşulmaktadır. Afganistan'da halkın bazı bölgelerde çoğunluğunun konuştuğu bölgesel dillerden biridir.[2] Yoğun olarak konuşulduğu bölgeler için üçüncü resmi dil olarak kabul edilmektedir.

İran dillerinin dağılımını gösteren harita.

Beluçça İran, Pakistan, Afganistan, Hindistan, İran Körfezi, Türkiye, Arap Yarımadası, Türkmenistan ve Doğu Afrika'da konuşulur. Hint-Avrupa dil ailesinin İran grubunun bir üyesi olarak sınıflandırılır. Bu yüzden Farsça, Peştuca, Kürtçe, Dari, Tacik, Osetya dilleriyle benzeşir.

Doğu ve batı olmak üzere iki ana lehçesi vardır. Beluçça konuşanların toplam sayısı tahmin etmek zordur. Beluçça'nın bir lehçesi olan Batı Beluçça'yı konuşan kişi sayısı daha yaygındır. Dili altı milyon kadar insanın konuştuğu düşünülmektedir. Batı lehçesi içinde ise iki ayrı lehçe, Rakhşani ve Makrani vardır. Doğu Beluçça lehçeleri (Belucistan, Pencap ve Sindh'in kuzey-doğu bölgelerinde) konuşulduğu bölgelerde, yazılı olarak çok az kullanılması sonucu gelişememiştir.