Zelimhan Yandarbiyev

Zelimkhan Abdulmuslimoviç Yandarbiyev (Çeçence: Яндарбин Абдулмуслиман-кIант Зелимха, Rusça: Зелимхан Абдумуслимович Яндарбиев, aynı zamanda Yandarbiev; 12 Eylül 1954 - 13 Şubat 2004), 1996 ile 1997 yılları arasında ayrılıkçı İçkerya Çeçen Cumhuriyeti'nin ikinci cumhurbaşkanı olarak göre yapan bir yazar ve politikacıydı. 2004 yılında sürgünde olan Yandarbiyev'e Katar'da suikast düzenlendi.[1]

Zelimhan Yandarbiyev
2. İçkerya Çeçen Cumhuriyeti Cumhurbaşkanı
Yerine geldiği Cevher Dudayev
Yerine gelen Aslan Mashadov
Kişisel bilgiler
Doğum 12 Eylül 1952
Kazakistan SSC, SSCB
Ölüm 13 Şubat 2004 (51 yaşında)
(16 yıl, 11 ay, 1 hafta ve 5 gün)
Doha, Katar
Partisi Vaynah Demokratik Partisi, Çeçen Halkı Ulusal Kongresi
Evlilik(ler) Malika Yandarbiyeva
Bitirdiği okul Çeçen İnguş Devlet Üniversitesi, Moskova'daki Edebiyat Fakültesi
Mesleği yazar, siyasetçi
Dini İslam
Askerî hizmeti
Bağlılığı Çeçen
Çatışma/savaşları Birinci Çeçen Savaşı

Hayatı

Aslen bir edebi bilim adamı, şair ve çocuk edebiyatı yazarı olan Yandarbiyev, Sovyetler Birliği çökmeye başladığında Çeçen milliyetçi hareketinde lider oldu. Temmuz 1989'da Kafkas etnik gruplarının "Rus emperyalizmine" karşı birliklerini destekleyen demokratik bir parti olan Bart (Birlik) Partisi'ni kurdu.[2] Mayıs 1990'da bağımsız bir Çeçenistan'ya bağlı olan ilk Çeçen siyasi partisi olan Vainakh Demokrat Partisi'ni (VDP) kurdu ve yönetti. VDP başlangıçta Çeçen ve Rus İnguş'u, Çeçenistan'nın Rusya Sovyet Federatif Sosyalist Cumhuriyeti'nden bağımsızlık ilanından bölünene kadar temsil etti.

Kasım 1990'da Cahar Dudayev liderliğindeki ve Sovyetlere bağlılığı deviren ve yeni kurulan Çeçen Halkı Tüm Ulusal Kongresi'ne (NCChP) başkan yardımcısı oldu. Dudayev ile İnguş liderleri ile ortak Çeçen İnguş cumhuriyetini ikiye bölen bir anlaşma imzaladı. İlk Çeçen parlamentosunda, 1991-1993 yılları arasında Yandarbiyev medya komitesine başkanlık etti. 1993 yılının Nisan ayında Dudayev tarafından İçkerya cumhurbaşkanı yardımcısı olarak atandı.

Nisan 1996'da, selefi Cahar Dudayev'in suikastının ardından Başkan Vekili oldu. Mayıs 1996'nın sonlarında Yandarbiyev, Rusya Devlet Başkanı Boris Yeltsin ve Rusya Başbakanı Viktor Chernomyrdin ile Kremlin'deki barış görüşmeleri için 27 Mayıs 1996'da ateşkes anlaşması imzalanmasıyla sonuçlanan bir Çeçen heyetine başkanlık etti.[3]

1997 yılında, Moskova'daki Rus-Çeçen Barış Antlaşması'nın imzalanması sırasında Yandarbiyev, Rus mevkidaşı Cumhurbaşkanı Boris Yeltsin'i egemen bir devlet başkanı olarak kabul edilebilmesi için müzakere masasında sandalyesini değiştirmeye, eşit şartlarda karşılıklı olarak oturmaya zorladı. Yandarbiyev, Şubat 1997'de Çeçenistan'da yapılan cumhurbaşkanlığı seçimlerinde yarıştı ancak Çeçen ayrılıkçı üst askeri lider General Aslan Mashadov'un yüzde 10 oy alarak Maskhadov ve Şamil Basayev'in ardından üçüncü sırada yer aldı. Mashdov ile birlikte Yandarbiyev, Moskova'daki "kalıcı" barış anlaşmasının imzalanmasına katıldı.[4] İki Çeçen lider, Yandarbiyev'in Maskhadov'a karşı bir suikast girişiminin arkasında olmakla suçlandığı ertesi yıl kötü bir şekilde düşüşe geçti. Eylül 1998'de Maskhadov, Yandarbiyev'i açıkça kınadı ve İslami aşırılıkçı "Vahabizm" felsefesini ithal etmekle ve hükûmet karşıtı konuşmalar ve halk toplantıları da dahil olmak üzere "devlet karşıtı faaliyetlerden" ve yasadışı silahlı grupların örgütlenmesinden sorumlu olmakla suçladı. Yandarbiyev daha sonra Mashadov'un yönetimine karşı sert İslamcı muhalefetle güçlerini birleştirdi.

Ağustos-Eylül 1999'da Yandarbiyev, İslami Uluslararası Tugay liderliğindeki İslamcı gerillaların komşu Rusya Dağıstan Cumhuriyeti koalisyonu tarafından işgalin arkasındaki kilit bir figür olarak kabul edildi. İkinci Çeçen Savaşı'nın başında Yandarbiyev, Afganistan, Pakistan ve Birleşik Arap Emirlikleri'ne gitti ve sonunda 1999'da Katar'a yerleşti ve Çeçen davası için Müslümanların desteği almaya çalıştı.

Yandarbiyev, Ekim 2002'deki Moskova tiyatro rehine krizine katılmakla suçladıktan sonra, Interpol'ün en çok arananlar listesine alındı ve Rusya, Yandarbiyev'i büyük bir uluslararası terörist ve El Kaide destekli Çeçen direnişinin finansörü olarak göstererek Şubat 2003'te birkaç kez iade talebinde bulundu.[5] Haziran 2003'te adı Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi El-Kaide ve Taliban Yaptırım Komitesi'nin El-Kaide ile ilgili şüphelilerin kara listesine eklendi.[6] Yandarbiyev, Moskova tiyatro rehin krizinden sorumlu militan bir grup olan Özel Amaçlı İslami Alaylık olarak adlandırılan radikal bir Çeçen grubunu desteklemek için Basra Körfezi'nin Arap devletlerindeki vakıflardan gelen fonların yönlendirilmesinde kilit rol oynadı.[7] Ocak 2004'te, TV yapımcıları ona "Çeçenlerin ruhani lideri ve cihada giden yolda bir şair" adını verdiği BBC Four belgeseli olan Cennet Kokusu adlı yapım için Katar'da kendisiyle röportaj yaptılar.  

Suikast

13 Şubat 2004 yılında sürgünde bulunduğu Katar'ın başkenti Doha'da Rus istihbarat servisi tarafından suikast düzenledi. Arabasına koyulan bombanın infilak etmesi sonucu Yandarbiyev ağır yaralandı ve hastanede öldü. 13 yaşındaki oğlu Daud ağır yaralandı.[8] Bazı raporlarda, korumalarının ikisinin öldürüldüğünü ancak bunun doğrulanmadığı söylendi. Başlangıçta patlamadan kimin sorumlu olduğu belli değildi. Aslan Mashadov'un ayrılıkçı dışişleri bakanlığı, saldırıyı "Rus terörist saldırısı" olarak kınadı ve 1996'da Cahar Dudayev'i öldüren saldırıyla karşılaştırdı.

Saldırıdan bir gün sonra Katar yetkilileri Rus büyükelçiliğinde üç Rus'u tutukladılar. Bunlardan biri, Katar'daki Rusya Büyükelçiliği'nin ilk sekreteri Aleksandr Fetisov, diplomatik statüsü nedeniyle Mart ayında serbest bırakıldı. Kalan iki GRU ajanı Anatoly Yablochkov (Belashkov olarak da bilinir) ve Vasily Pugachyov (bazen Bogachyov olarak yanlış yazılmış), oğlu Daud Yandarbiyev'e suikast girişimi ve silah kaçakçılığı yaptığı gerekçesiyle Katar'da suçlandı. Moskova'ya göre Yablochkov ve Pugachyov, küresel terörizm hakkında bilgi toplamak için Doha'daki Rus Büyükelçiliğine gönderilen gizli istihbarat ajanlarıydı. Rusya Vekili Savunma Bakanı Sergey İvanov zanlılara devlet desteği verdi ve hapishanelerinin yasadışı olduğunu açıkladı.[9] Fetisov'un Moskova'da tutuklu Katar güreşçileri karşılığında serbest bırakıldığı yönünde bazı spekülasyonlar vardı.[10]

Sanıklar, Katar polisinin tutuklanmasından sonraki ilk günlerde, kamuoyuna tutulduklarında işkence gördüklerini iddia ettikten sonra duruşma kamuoyuna kapatıldı; iki Rus, uyku yoksunluğu ve bekçi köpeklerin saldırılarına maruz kaldıklarını iddia etti. Bu işkence iddialarına ve iki subayın Rusya Büyükelçiliğine ait uluslararası bir bileşik içinde tutuklanmasına dayanarak, Rusya vatandaşlarının derhal serbest bırakılmasını talep etti. Sankt-Peterburg Devlet Üniversitesi'nde Vladimir Putin'in bir arkadaşı ve diğer öğrencisi Nikolay Yegorov tarafından kurulan hukuk bürosunun avukatı tarafından temsil edildiler.[11] Katar savcıları, şüphelilerin Zelimhan Yandarbiev'i Sergei Ivanov'dan bizzat ortadan kaldırma emrini aldıkları sonucuna vardı.[12]

30 Haziran 2004'te her iki Rus da ömür boyu hapis cezasına çarptırıldı; cezayı veren hakim, Rus liderliğinden gelen emirlere göre hareket ettiklerini ifade etmiştir.[13][14][15]

Doha mahkemesinin kararı Katar ve Rusya arasında ciddi gerilimlere neden oldu ve 23 Aralık 2004'te Katar, mahkumları Rusya'ya iade etmeyi kabul etti ve burada ömür boyu hapis cezası vereceklerdi. Ancak ajanlar, Ocak 2005'te Moskova'ya döndüğünde kahramanlar gibi karşılandığını, ancak kısa bir süre sonra halkın görüşünden kaybolduğunu söylediler. Rus cezaevi yetkilileri Şubat 2005'te hapiste olmadıklarını itiraf etti ve Katar'da verilen bir cezanın Rusya'yı bağlamadığını ve geçersiz olduğunu söylediler.[16]

Kaynakça
  1. "Arşivlenmiş kopya". 10 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Aralık 2016.
  2. Hughes, James (2007). Chechnya. From Nationalism to Jihad. Philadelphia, Pennsylvania, USA: University of Pennsylvania Press. s. 19.
  3. "Chechens' Leader Signs Peace Pact with the Kremlin". The New York Times. 28 Mayıs 1996. 5 Kasım 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mart 2008.
  4. "Yeltsin Signs Peace Treaty With Chechnya". The New York Times. 13 Mayıs 1997. 20 Kasım 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Mart 2008.
  5. Mark N. Katz. "Russia and Qatar". 11 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mayıs 2010.
  6. Ivan Yegorov (3 Mayıs 2011). "Al Qaeda in Russia". Russia Today. 11 Mayıs 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Mayıs 2011.
  7. "Blast kills exiled Chechen leader". CNN. 13 Şubat 2004. 15 Ocak 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Kasım 2007.
  8. Nick Paton Walsh (14 Şubat 2004). "Top Chechen separatist dies in Qatar bomb blast". The Guardian. 29 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 9 Mart 2020.
  9. Сергей Иванов обещал всеми способами добиваться освобождения задержанных в Катаре россиян [Sergei Ivanov has promised to strive for discharge of the Russian prisoners in Qatar]. Lenta.ru (Rusça). 3 Mart 2004. 14 Şubat 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2007.
  10. "Let Go". Kommersant. 25 Mart 2004. 6 Haziran 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2007.
  11. "The Origin of Putin's Oligarchy" (Rusça). 11 Ekim 2005. 22 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ocak 2008.
  12. "Sergei Ivanov Tied to the Case of the Russians in Qatar". Kommersant. 13 Nisan 2004. 11 Ağustos 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2007.
  13. "Russia 'behind Chechen murder'". BBC News. 30 Haziran 2004. 8 Mart 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2007.
  14. "Aslan Maskhadov Killed". Kommersant. 9 Mart 2005. 27 Mayıs 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2007.
  15. "Задержанные в Катаре – офицеры ГРУ". Gazeta.ru (Rusça). 29 Nisan 2004. 18 Kasım 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ocak 2007.
  16. "Convicted Russia agents 'missing'". BBC News. 17 Şubat 2005. 29 Ekim 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Ocak 2008.

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.