Yunan mitolojisi

Yunan mitolojisi, Antik Yunan'da dünyanın yaratılışı, tanrı, tanrıça ve kahramanların hayatı hakkındaki söylence ve öğretileri içermekle kalmayıp aynı zamanda Eski Yunan dininin gövdesini oluşturmaktadır. Günümüzde, bu mitoloji hakkındaki bilgilerimizi bu sözlü edebiyatın yazılı hâllerinden alıyoruz. Tarihçiler, mitoloji hakkında daha ayrıntılı bilgi almak için o dönemin sanatındaki ipuçlarını bile toplar.

Antik Yunanistan'da din
dizisinin bir parçası
Yunan mitolojisi
İlahlar
Kahramanlar ve kahramanlık
İlgili maddeler
Yunan üçlüsü ve Dünya'nın üç krallığının dağılımı: Zeus Tanrı (Cennet), Poseidon (Denizler ve okyanuslar) ve Hades (Yeraltı). Teoriler (küçük tanrılar) bu üçlünün çocuklarıdır.

Genel olarak Yunan mitolojisi Yakın Doğu ve birçok Avrupa mitolojisini etkilemiştir. Yunan Tanrılarının her biri Romalılar tarafından kabul görmüş ve farklı isimler kullanılmıştır. Roma mitolojisi neredeyse tamamen Yunan mitolojisini baz almıştır. Yunan mitolojisindeki çoğu efsaneler de insan şeklindedir. Yunan tanrılarının yaratılış hikâyeleri seçilmiş 12 tanrı (bu 12 tanrı, 4 kadın ve 8 erkekten oluşmaktadır.) Olimpos Dağı'nda otururlar, her şey Olymposlu Tanrılarla Titanların savaşlarıyla başlar ve Olymposluların zaferiyle son bulur. Savaştan sonra Titanlar cezalandırılır. Gaia, Khaos (Khaos zaten Titanlar tarafından yok edilmişti.), Phoebe ve Kronos (bkz.: Titan) gibi Titanlar Tartarus'a gönderilir (Tartoros bir titan fakat Tartarus sonsuzluğa kadar giden bir yeraltı yeridir.). Tartarus'ta sonsuza kadar süren bir cezaya Olimpos Tanrıları tarafından bırakılır. Yerküreyi taşımak ile cezalandırılan Atlas gibi, bununla birlikte Titanlardan Olimposluların yanına geçen Titan tanrıları da vardır Prometheus gibi,Yunan Tanrıları dünyayı Olympos Dağının tepesindeki bulutların üzerinden idare ederler. Toplamda 12 Tanrı bulunur. Bu 12 sayısı hiç bozulmaz, bir tanrı eklenirse bir başkası bu listeden çıkar. Örneğin Dionysos pantheona dahil olduğunda Hestia Olimpos'tan ayrılmıştır. Şimşeklerin efendisi Zeus nice savaşlar vererek yönetimi babası Kronos ve onun yardakçıları titanların elinden almış, 3 erkek kardeşiyle dünyayı bölüşmüştür. Çekilen kuraya göre gökyüzü Zeus'a, denizler Poseidon'a, yeraltı da Hades'e düşer. Herkes görev dağılımından sonra Olimpos'a çıkar ve dünyayı yönetmeye başlarlar ama Olimpos'un ve Olimpos tanrılarının kralı Zeus'tur.

Edebi kaynaklar

Mitolojik anlatım, Yunan edebiyatının neredeyse her türünde önemli bir rol oynamaktadır.

Yunan antik çağından kalma tek genel mitoloji el kitabı Bibliotheca'dır.

Atinalı Apollodorus MÖ 180-125 arasında yaşamış ve bu konuların çoğunda yazmıştır.

Bu eser, şairlerin çelişkili masallarını uzlaştırmaya çalışır ve geleneksel Yunan mitolojisinin ve kahraman efsanelerinin kapsamlı bir özetini sunar.[1]

Yazıları mitolojinin temelini oluşturuyor olsa da, ölümünden sonra gerçekleşen olaylar dolayısıyla Bibliotheca tartışılmaktadır.

En eski edebi kaynaklar arasında Homeros'un iki destansı şiiri İlyada ve Odysseia bulunur.

Geleneksel adına rağmen, "Homerik İlahiler"'in Homeros ile doğrudan bağlantısı yoktur. Bunlar Lirik çağının önceki bölümlerinden gelen koro ilahileridir.[2] Hesiodos, Theogonia adlı eserinde, dünyanın yaratılışıyla uğraşan en eski Yunan mitlerinin en kapsamlı açıklamasını yapar; Tanrıların, Titanlar'ın ve devlerin kökeni; Aynı zamanda soykütüklerini, hikâyeleri ve etiolojik mitleri ayrıntılı bir şekilde anlatır. Hesiodos'un İşler ve Günleri, tarım hayatı hakkında öğretici bir şiir olmasının yanında, Prometheus, Pandora ve Soylar efsanelerini de içerir.[3]

Lirik şairler genellikle konularını mitlerden aldılar, ancak gelişimleri kademeli olarak daha az anlatılı ve daha imalı hâle gelmiştir.Pindar, Bacchylides ve Simonides gibi Yunan lirik şairleri ve Theocritus ve Bion gibi pastoral şairler, bireysel mitolojik olaylarla ilgilidir.[4] Buna ek olarak, mitoloji klasik Atinalı dramanın merkeziydi. Tragedya oyun yazarları, Aeschylus, Sofokles ve Euripides, eserlerinin çoğunu kahramanların ve Truva Savaşı'nın efsanelerinden aldı.

Büyük tragedya öykülerin birçoğu, (Agamemnon ve çocukları, Oedipus, Medea, vb.) bu oyunlar ile klasik hâlini aldı. Komedya oyun yazarı Aristophanes, Kuşlar ve Kurbağalar'da efsaneleri kullandı.[5]

Tarihçiler Herodot ve Diodorus Siculus ve coğrafyacılar Pausanias ve Strabo, Yunan dünyasında dolaşıp ve duydukları hikâyeleri kayıt ederek, birçok yerel mitoloji ve efsaneleri genellikle az bilinen alternatif versiyonlar vererek sundu.[6] Özellikle Herodot, çeşitli gelenekleri araştırdı ve Yunanistan ile doğu arasındaki çatışmalarda tarihi ya da mitolojik kökenleri buldu.[7] Herodot, kökeni ve farklı kültürel kavramların harmanlanmasını bağdaştırmaya çalıştı.

Helenistik ve Roma çağlarının şiirleri öncelikle kült egzersizinden ziyade edebi bir besteden oluşur. Bununla birlikte, birçok önemli detayları içerir.

Bu kategori aşağıdakilerin yazarları kapsamaktadır.

  1. Roma şairleri Ovidius, Statius, Valerius Flaccus, Seneca ve Virgil, Servius.
  2. Geç Antik Dönem'in Yunan şairleri: Nonnus, Antoninus Liberalis ve Quintus Smyrnaeus.
  3. Helenistik dönem Yunan şairleri: Rodoslu Apollonius, Callimachus, Pseudo-Eratosthenes ve Parthenius.

Aynı dönemlerden, mitolojilere atıfta bulunan yazarların arasında Apuleius, Petronius, Lollianus ve Heliodorus bulunmaktadır. Son olarak, Bizans Yunan yazarlarının birçoğu, daha önce kaybedilen Yunan eserlerinden türetilen, efsanenin önemli ayrıntılarını sunar. Arnobius, Hesychius, John Tzetzes ve Eustathius bu yazarlara örnektir. Genellikle mitolojiyi Hristiyan ahlakından bakan bakış açısıyla ele alırlar.[8]

Arkeolojik kaynaklar
Romalı şair Virgil

19. yüzyılda Alman amatör arkeolog Heinrich Schliemann tarafından keşfedilen Miken uygarlığı ve yirminci yüzyılda İngiliz arkeolog Sir Arthur Evans tarafından Girit'te keşfedilen Minoan uygarlığı, Homeros'un destanları hakkında mevcut birçok soruyu açıklamaya yardımcı oldu ve tanrı ve kahramanlar hakkında birçok mitolojik ayrıntı için arkeolojik kanıt sağladı. [3] MÖ sekizinci yüzyılın çanak çömlekleri üzerindeki geometrik desenler, Truva döngüsünün sahnelerini ve Herakles'in maceralarını tasvir ediyor.[3] Mitlerin bu görsel temsilleri iki nedenden dolayı önemlidir.İlk olarak, pek çok Yunan efsanesi, edebi kaynaklardan önce vazoların üzerine işlenmiştir.[3]

İkincisi, görsel kaynaklar bazen var olan edebi kaynaklarda tasdik edilmemiş mitler ya da efsanevi sahneleri temsil eder. Bazı durumlarda, geometrik sanatta bir efsanenin ilk bilinen temsili, geç arkaik şiirde ilk bilinen temsilinden birkaç yüzyıl öncesine dayalıdır.[9]Arkaik dönem (MÖ 750-50), Klasik (MÖ 480-323) ve Helenistik (MÖ 323-146) dönemlerinde, Homerik ve diğer çeşitli mitolojik sahneler belirir ve mevcut edebi kanıtları tamamlar.[3]

Dünyanın kökenleri ve tanrılar

Yunan mitolojisine göre başlangıçta Khaos vardı.[10] Yunanca anlamı açık ya da boşluk olan[11] Khaos, Hesiodos'a göre sonsuz bir boşluk. Bu boşluktan ilkin Gaia doğar, sonrasında Ölüler Ülkesi'nin en derin yeri Tartaraos; daha sonra Eros (bazı kaynaklara göre Afrodit'in oğlu)[12]; sonra yeraltı karanlığını simgeleyen Erebos ve yeryüzü karanlığını simgeleyen Nyks(Gece) doğar.[13][14]

Khaos

Hesiodos'un Thegonia'sında şöyle anlatır Khaos ve sonrasında olanları.

Khaos'tu hepsinden önce var olan
sonra geniş göğüslü Gaia, Ana Toprak,
sürekli, sağlam tabanı bütün ölümsüzlerin,
onlar ki tepelerinde otururlar karlı
Olympos'un,
ve yol yol toprağin dibindeki karanlık
Tartaros'ta...
Khaos'tan Erebos ve kara Gece doğdu,
Gecedense Esir ve Günışığı doğdu,
Erebos'la sevişip birleşmesinden.[15]
Gaia, Anselm Feuerbach (1875)
Uranos ve Gaia

Düzensiz boşluktan çıktıktan sonra Gaia bir başına Uranos (Gök) ve Pontos'u (Deniz) doğurur, dağları yaratır.[16] Ardından, oğulları Uranos ve Pontos ile birleşir ve yaratılan evreni tanrısal varlıklar ile doldurur.[17] İlkin Uranos ile birleşir. Bu birleşmeden altı erkek: Okeanos, Koios, Krios, Hyperion, İapetos, Kronos altı dişi: Theia, Rhea, Themis, Phoebe, Tethys ve Mnemosyne olmak üzeri on iki tane titan,[18] Türkçeye tepegöz[19] olarak çevrilen ve tanrılara benzeyen üç Kyklop: Brontes (Gök gürültüsü), Steropes (Şimşek), Arges (Yıldırım) [20] ve yüz kollu olarak anılan Hekatonkheirler: Kottos, Briareus, Gyes doğdu.[21][22]

 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Gaia
 
Uranos
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Okeanos
 
 
Krios
 
 
İapetos
 
 
Rhea
 
 
Mnemosyne
 
 
Tethys
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Koios
 
Hyperion
 
Theia
 
Themis
 
Phoebe
 
Kronos
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Titanlar
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Brontes
 
Steropes
 
Arges
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Kykloplar
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Kottos
 
Briareus
 
Gyes
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 Hekatonkheirler
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Pontos

Annesi Gaia ile Pontos'un birleşiminden deniz tanrıları ve tanrıçaları oluşur.[23]

Nereus,Phorkys,Thaumas, Toprak Ana ve Deniz'in üç oğlu, Eurybia ve Keto iki kızıdır.[24][25][26]

 
 
 
 
 
 
Gaia
 
Pontos
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Nereus
 
Thaumas
 
Phorkys
 
Keto
 
Eurybia

Yunan dini

Yazar Özhan Öztürk'e göre Yunan dini, gökyüzü, şimşek, nehir, deniz, ateş, rüzgâr gibi tabiat elementlerinin ilahi nitelikler kazandırıldığı, tanrıların sevgisi dualarla kazanmaya, öfkesini ise kurbanlarla yatıştırmaya çalışan bir tabiat dini olup, Yunan söylencelerinin çok azı tarihsel döneme dayanmakta büyük çoğunluğu Yunan uygarlığının köklerine dek inmektedir[27]. MÖ 8. yüzyılda yazıya geçirilmeye başlanan bu kadim söylenceler kamu hayatını derinden etkilemiş, MÖ 5. yüzyıla gelindiğinde tüm festivallerde epik destanların anlatılması gelenek hâline dönüşmüştür.[27]

Yunan Panteonu

Titanların devrilmesi ile Olymposlu tanrıların başa geçmesinden sonra, farklı bir düzen oluşur. Yeni tanrı ve tanrıçalar tayin edilir.Olymposlu on iki büyük tanrı Olimpos Dağı'nda Zeusun gözetimi altında ikâmet eder.[28]Olymposlu tanrıların yanı sıra Yunanlar farklı kırsal tanrılara da inanırdı.

Nymphalar ve Satry
  • Pan: Çobanların tanrısı [29]
  • Nypmha: Kırlarda,su ve ormanlarda yaşayan ikinci derece önemli tanrıçalar.[30]
  • Naiadlar: Suda yaşayan, dere veya ırmağa bağlı periler. (Salmakis)
  • Dryades: Ağaç perileri.(Eurydike)[31]
  • Hamadryades: Dryadeslerin kardeşi. Ağaç ve ormanları korurlar.
  • Satyrler: Doğayı simgeleyen cinler.[32]
  • Silenos: Yaşlanmış Satyrlere verilen genel addır.[33]
  • Erinysler: Öç alma tanrıçaları. (Alekto, Tisiphone, Megaira)[34]
  • Hesperidler: Okeanos ırmanığının ötesinde, altın elma bahçelerine bekçilik eden periler.[35]
  • Harpyalar: Kasırga tanrıçaları. (Aello, Okypete) [36]

Antik Yunan mitolojisinde tanrılar olağanüstü yeteneklere sahip, hastalıktan etkilenmeyen, sadece bazen olağandışı durumlarda yaralanan, ölümsüz ve ölümsüz olma özelliklerinin yanında nektar ve ambrosia ile beslendikleri için solmayan gençliğe sahiptir.[37] Çoğu tanrı hayatın belirli yönleriyle ilişkilidir. Örneğin Aphrodite, aşk ve güzellik tanrıçası, Ares, savaş tanrısı, Hades, yeraltı dünyasının hükümdarı, Athena, bilgelik ve savaş tanrıçası, Poseidon, denizin mutlak sahibidir.

İnsanın Yaratılışı ve Soylar

Bir söylenceye göre başlangıçtan beridir insanlardan yana olan Prometheus insanın yapıcısıdır. Efsaneye göre Prometheus kil ve sudan yaptığı çamurdan bedene hayat soluğunu üfler. Bir başka söylenceye göre ise insana ilk hayatı ve ruhu veren Athena'dır.[38] İlk insan soyu Kronos'un egemen olduğu zamanda olur.

İşler ve günler t.1539

Altın soy: Kronos döneminde yaşayan ilk soy olan altın soy. Tanrılara denk, kaygıdan uzak, rahat içinde ve kedersizdir. Dünyada mevsim hep bahardır ve bütün nimetleri onlarındır. Toprak nimet saçar, bitkiler kendiliğinden büyürdü. Uykuya dalar gibi ölüyorlardı. Ölüp toprağa karıştıkları vakit, Zeus'un emriyle, iyi birer cin olurlar.[39][40]

Gümüş soy: Zeus, Kronos'u egemenliğinden edince tanrılar, gümüş soyu yarattı. Coşkuları ölçütsüz olan ve tanrılara saygı duymayan gümüş soyu Zeus toprağa gömer ve yeraltı cinleri olurlar.

Tunç soyu: Üçüncü bir kuşak yaratır Zeus. Bunlar ötekilere hiç benzemez. Güçlü kuvvetlidirler, yürekleri taş gibidir ve sürekli savaşmaktır işleri, birbirlerini öldürmek. Yok olup giderler sonunda Hades'in karanlığına.

Kahramanlar soyu: Yarı tanrı kahramanlarının soyudur dördüncüsü. İnsanlığın adını yücelten, daha bereketli ve daha becerikli olan bu soyda çetin savaşlarla yok olup giderler. (Bu soyu Homeros destanlarında sözü geçtiği için eklemiştir.)[41]

Demir soyu: Hepsinden daha beter olur demir soyluların sonu.

12 Tanrı, Tanrıça ve Görevleri
Jacopo Zucchi tarafından Tanrıların Toplantısı
  1. Zeus (Gökyüzü ve Hava olayları)
  2. Poseidon (Denizler, Depremler ve Okyanuslar)
  3. Hades (Yeraltı)
  4. Hephaistos (Demircilik ve Ateş)
  5. Ares (Savaş ve Yıkım)
  6. Hermes (Hırsızlık, Yolculuk, İletişim)
  7. Dionisos (Şarap, Üzüm, Eğlence, Partiler)
  8. Artemis (Okçuluk, Ay, Avcılık, Bakirelik)
  9. Afrodit (Aşk ve Güzellik)
  10. Athena (Bilgelik, Savaş Stratejisi ve Barış)
  11. Hera (Evlilik, Bereket ve Aile)
  12. Apollon (Işık, Sanat, Şiir, Okçuluk, Tıp)

Batı sanatındaki etkisi

Hristiyanlığın yaygın kabulü mitlerin popülerliğini azaltmadı. Rönesans sırasında klasik dönem baştan keşfedildiğinde Ovidius'un şiirleri şairler, tiyatro yazarları ve ressamlar üzerinde büyük etkiye sahip oldu.[42] Rönesans'ın erken dönemlerinden itibaren, Leonardo da Vinci, Michelangelo ve Rafael gibi ressamlar geleneksel Hristiyan temalarının yanında Yunan mitolojisine dair temalar da işledi.[42] Latince yazın ve Ovidius'un eserleri aracılığıyla Yunan mitolojisi İtalya'da ortaçağ ve Rönesans döneminde Petrarca, Boccaccio ve Dante gibi şairleri etkiledi.[43]

İkarus İçin Ağıt, Herbert James Draper, 1898.

Kuzey Avrupa'da Yunan mitolojisi görsel sanatlarda aynı derecede bir etkiye sahip olmasa da edebiyata olan etkisi açıktır. Chaucer'dan başlayarak, Milton, Shakespeare ve daha yakın zamanda Robert Bridges'ın aralarında olduğu İngiliz yazarların imgeleminde Yunan mitolojisi yer tuttu. Fransa'da Racine, Almanya'da Goethe Yunan tiyatrosunu ve bu süreçte Yunan mitolojisini uyarladı.[42] 18. yüzyıl aydınlanmasında Yunan mitolojisine karşı Avrupa çapında bir tepki doğsa da mitoloji tiyatro yazarları için önemli bir esin kaynağı olmaya devam etti. Bunun örnekleri arasında Handel ve Mozart'ın operaları için yazılan librettolar vardır.[44] 18. yüzyılın sonlarına doğru romantizm mitoloji de dahil Antik Yunanistan'ın tüm mirası üzerine yeni bir heves getirdi. Britanya'da Yunan tragedyalarının ve Homeros'un yeni çevirileri Tennyson, Keats, Byron, Shelley gibi şairlere, Leighton, Lawrence Alma-Tadema gibi ressamlara ilham kaynağı oldu.[45] Christoph Gluck, Richard Strauss, Jacques Offenbach gibi sanatçılar Yunan mitolojisinin temalarına besteler yaptı.[43] Thomas Bulfinch ve Nathaniel Hawthorne gibi 19. yüzyıl Amerikan yazarları klasik dönem mitleri anlaşılmadan İngiliz ve Amerikan edebiyatının anlaşılamayacağı görüşündeydi.[46] Daha yakın zamanlarda klasik temalar Fransız tiyatrosunda Jean Anouilh, Jean Cocteau ve Jean Giraudoux, ABD tiyatrosunda Eugene O'Neill ve İngiliz tiyatrosunda T. S. Eliot tarafından yeniden yorumlanmıştır. Nesirde benzer bir yeniden yorumlama James Joyce ve André Gide tarafından gerçekleştirilmiştir.[43]

Kaynakça
  1. R. Hard, The Routledge Handbook of Greek Mythology, 1
  2. Miles, Classical Mythology in English Literature, 7
  3. "Greek Mythology". Encyclopædia Britannica. 2002.
  4. Klatt-Brazouski, Ancient Greek nad Roman Mythology, xii
  5. Miles, Classical Mythology in English Literature, 8
  6. Herodotus in particular, searched the various traditions presented him and found the historical or mythological roots in the confrontation between Greece and the East.
  7. P. Cartledge, The Spartans, 60, and The Greeks, 22
  8. Pasiphae 15 Mayıs 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Encyclopedia: Greek Gods, Spirits, Monsters
  9. F. Graf, Greek Mythology, 200
  10. Hesiod, Theogony 116–122.
  11. Gantz, p. 3; West, pp. 192–193 line 116 ????. West, p. 193 notes that 'although grammatically neuter, Chaos is treated as female". As discussed by both West and Gantz, some have argued that Chaos represented the gap between heaven and earth.
  12. According to Gantz, p. 4: "With regard to all three of these figures—Gaia, Tartaros, and Eros—we should note that Hesiod does not say they arose from (as opposed to after) Chaos, although this is often assumed." For example, Morford, p. 57, makes these three descendants of Chaos saying they came "presumably out of Chaos, just as Hesiod actually states that 'from Chaos' came Erebus and dark Night". Tripp, p. 159, says simply that Gaia, Tartarus and Eros came "out of Chaos, or together with it". Caldwell, p. 33 n. 116–122, however interprets Hesiod as saying that Chaos, Gaia, Tartarus, and Eros all "are spontaneously generated without source or cause". Later writers commonly make Eros the son of Aphrodite and Ares, though several other parentages are also given, Gantz, pp. 4–5.
  13. Bedrettin Cömert-Mitoloji ve İkonografi
  14. Gantz, p. 4; Hesiod, Theogony 123 12 Mart 2016 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi..
  15. Theog. 116 vd.
  16. Azra Erhat-Mitoloji Sözlüğü s.115
  17. Hesiodos (Theog.126 vd.)
  18. Hesiodos , Thegonia'da Adli 132-138
  19. http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.04.0057%3Aentry%3D*ku%2Fklwy
  20. Thegonia, 139-146
  21. Hesiod calls them the "Ouranids" (Theogony 502).
  22. A scholia on Apollonius Rhodius 1.1165c notes "Eumelos in the Titanomachy says that Aegaeon was the son of Earth and Sea, lived in the sea, and fought on the side of the Titans"; noted in M.L. West "'Eumelos': A Corinthian Epic Cycle?" The Journal of Hellenic Studies 122 (2002, pp. 109–133) p 111.
  23. Ultimately from Proto-Indo-European *pont-eh1-, *pn?t-h1, "path" (see R. S. P. Beekes, Etymological Dictionary of Greek, Brill, 2009, p. 1221).
  24. Rengel, Marian (2009). Greek and Roman Mythology A to Z. Infobase Publishing. s. 119. ISBN 9781604134124.
  25. Morford, Mark P. O. (1999). Classical Mythology. New York: Oxford University Press. ss. 98, 103. ISBN 9780195143386.
  26. Turner, Patricia (2001). Dictionary of Ancient Deities. Oxford University Press. s. 387. ISBN 9780195145045.
  27. Özhan Öztürk. Dünya Mitolojisi. Nika Yayınları. Ankara, 2016 ISBN 978-605-8389199 s.1238- 1239
  28. H.W. Stoll, Religion and Mythology of the Greeks, 8
  29. W. H. Roscher, Ausführliches Lexikon der Gr. u. Röm. Mythologie (1909:1379f) finds eighteen variants for Pan's genealogy.
  30. İL XX, 6 vid.
  31. http://www.theoi.com/Nymphe/Dryades.html
  32. "Arşivlenmiş kopya". 31 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2017.
  33. Alkibiades (Şöl. 215 d-d)
  34. http://www.theoi.com/Khthonios/Erinyes.html
  35. http://www.theoi.com/Titan/Hesperides.html
  36. "Arşivlenmiş kopya". 5 Ekim 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Mart 2017.
  37. H.W. Stoll, Religion and Mythology of the Greeks, 4
  38. Bedrettin Cömert-Mitoloji ve İkonografi s.17
  39. https://archive.org/details/hesiodoutouaskra00hesiuoft
  40. http://www.perseus.tufts.edu/hopper/text?doc=Perseus%3Atext%3A1999.01.0131&redirect=true
  41. Azra Erhat-Mitoloji Sözlüğü s.275
  42. "Greek mythology". Encyclopædia Britannica. 2002.
    * L. Burn, Greek Myths, 75
  43. "Greek Mythology". Encyclopædia Britannica. 2002.
  44. l. Burn, Greek Myths, 75
  45. l. Burn, Greek Myths, 75–76
  46. Klatt-Brazouski, Ancient Greek and Roman Mythology, 4

Birincil kaynaklar (Yunan ve Roma)

İkincil kaynaklar
  • Ackerman, Robert (1991). "Introduction". Prolegomena to the Study of Greek Religion by Jane Ellen Harrison (Reprint ed.). Princeton University
  • Albala Ken G; Johnson Claudia Durst; Johnson Vernon E. (2000). "Origin of Mythology". Understanding the Odyssey. Courier Dover Publications.
  • Algra, Keimpe (1999). "The Beginnings of Cosmology". The Cambridge Companion to Early Greek Philosophy. Cambridge University Press.
  • Allen, Douglas (1978). "Early Methological Approaches". Structure & Creativity in Religion: Hermeneutics in Mircea Eliade's Phenomenology and New Directions. Walter de Gruyter.
  • "Argonaut". Encyclopædia Britannica. 2002.
  • Betegh, Gábor (2004). "The Interpretation of the poet". The Derveni Papyrus. Cambridge University Press.
  • Bonnefoy, Yves (1992). "Kinship Structures in Greek Heroic Dynasty". Greek and Egyptian Mythologies. University of Chicago Press.
  • Bulfinch, Thomas (2003). "Greek Mythology and Homer". Bulfinch's Greek and Roman Mythology. Greenwood Press.
  • Burkert, Walter (2002). "Prehistory and the Minoan Mycenaen Era". Greek Religion: Archaic and Classical (translated by John Raffan). Blackwell Publishing.
  • Burn, Lucilla (1990). Greek Myths. University of Texas Press.
  • Bushnell, Rebecca W. (2005). "Helicocentric Stoicism in the Saturnalia: The Egyptian Apollo". Medieval A Companion to Tragedy. Blackwell Publishing.
  • Chance, Jane (1994). "Helicocentric Stoicism in the Saturnalia: The Egyptian Apollo". Medieval Mythography. University Press of Florida.
  • Caldwell, Richard (1990). "The Psychoanalytic Interpretation of Greek Myth". Approaches to Greek Myth. Johns Hopkins University Press.
  • Calimach, Andrew (2002). "The Cultural Background". Lovers' Legends: The Gay Greek Myths. Haiduk Press.
  • Cartledge, Paul A. (2002). "Inventing the Past: History v. Myth". The Greeks. Oxford University Press.
  • Cartledge, Paul A. (2004). The Spartans (translated in Greek). Livanis.
  • Cashford, Jules (2003). "Introduction". The Homeric Hymns. Penguin Classics.
  • Dowden, Ken (1992). "Myth and Mythology". The Uses of Greek Mythology. Routledge (UK).
  • Dunlop, John (1842). "Romances of Chivalry". The History of Fiction. Carey and Hart.
  • Edi Baccheschi, Giotto, Milano, 1966.
  • Edith Hamilton, Mitologya, 1968
  • Edmunds, Lowell (1980). "Comparative Approaches". Approaches to Greek Myth. Johns Hopkins University Press.
  • Enciclopedia italiana Treccani, Roma, 1949-1960
  • "Euhemerus". Encyclopædia Britannica. 2002.
  • Frederick Antal, La pittura fiorentina, Torino, 1969.
  • Foley, John Miles (1999). "Homeric and South Slavic Epic". Homer's Traditional Art. Penn State Press.
  • Gale, Monica R. (1994). "The Cultural Background". Myth and Poetry in Lucretius. Cambridge University Press.
  • G.C. Argan, Storia dell'arte italiana, 3 cilt Floransa, 1968.
  • "Greek Mythology". Encyclopædia Britannica. 2002.
  • "Greek Religion". Encyclopædia Britannica. 2002.
  • Griffin, Jasper (1986). "Greek Myth and Hesiod". The Oxford Illustrated History of Greece and the Hellenistic World edited by John Boardman, Jasper Griffin and Oswyn Murray. Oxford University Press.
  • Grimal, Pierre (1986). "Argonauts". The Dictionary of Classical Mythology. Blackwell Publishing.
  • Hacklin, Joseph (1994). "The Mythology of Persia". Asiatic Mythology. Asian Educational Services.
  • Hanson, Victor Davis; Heath, John (1999). Who Killed Homer (translated in Greek by Rena Karakatsani). Kakos.
  • Hard, Robin (2003). "Sources of Greek Myth". The Routledge Handbook of Greek Mythology: based on H. J. Rose's "A Handbook of Greek mythology". Routledge (UK).
  • "Heracles". Encyclopædia Britannica. 2002.
  • Jung Carl Gustav, Kerényi Karl (2001). "Prolegomena". Essays on a Science of Mythology (Reprint ed.). Princeton University Press.
  • Jung, C.J. (2002). "Troy in Latin and French Joseph of Exeter's "Ylias" and Benoît de Sainte-Maure's "Roman de Troie"". Science of Mythology. Routledge (UK).
  • Kelly, Douglas (2003). "Sources of Greek Myth". An Outline of Greek and Roman Mythology. Douglas Kelly.
  • Kelsey, Francis W. (1889). A Handbook of Greek Mythology. Allyn and Bacon.
  • Kirk, Geoffrey Stephen (1973). "The Thematic Simplicity of the Myths". Myth: Its Meaning and Functions in Ancient and Other Cultures. University of California Press.
  • Kirk, Geoffrey Stephen (1974). The Nature of Greek Myths. Harmondsworth: Penguin.
  • Klatt J. Mary, Brazouski Antoinette (1994). "Preface". Children's Books on Ancient Greek and Roman Mythology: An Annotated Bibliography. Greenwood Press.
  • Lexicon Iconographicum Mythologiae Classicae. Artemis-Verlag. 1981-1999.
  • Miles, Geoffrey (1999). "The Myth-kitty". Classical Mythology in English Literature: A Critical Anthology. University of Illinois Press.
  • Morris, Ian (2000). Archaeology As Cultural History. Blackwell Publishing.
  • "myth". Encyclopædia Britannica. 2002.
  • Nagy, Gregory (1992). "The Hellenization of the Indo-European Poetics". Greek Mythology and Poetics. Cornell University Press.
  • Nilsson, Martin P. (1940). "The Religion of Eleusis". Greek Popular Religion. Columbia University Press.
  • North John A.; Beard Mary; Price Simon R.F. (1998). "The Religions of Imperial Rome". Classical Mythology in English Literature: A Critical Anthology. Cambridge University Press.
  • Papadopoulou, Thalia (2005). "Introduction". Heracles and Euripidean Tragedy. Cambridge University Press.
  • Percy, William Armostrong III (1999). "The Institutionalization of Pederasty". Pederasty and Pedagogy in Archaic Greece. Routledge (UK).
  • P.M. Bardi, Velazquez, Milano, 1968
  • Poleman, Horace I. (March 1943). "Review of "Ouranos-Varuna. Etude de mythologie comparee indo-europeenne by Georges Dumezil"". "Journal of the American Oriental Society". American Oriental Society. 63 (1): 78-79. JSTOR 594160.
  • Reinhold, Meyer (October 20, 1970). "The Generation Gap in Antiquity". "Proceedings of the American Philosophical Society". American Philosophical Society. 114 (5): 347-365. JSTOR 985800.
  • Rose, Herbert Jennings (1991). A Handbook of Greek Mythology. Routledge (UK).
  • Segal, Robert A. (1991). "A Greek Eternal Child". Myth and the Polis edited by Dora Carlisky Pozzi, John Moore Wickersham. Cornell University Press.
  • Segal, Robert A. (April 4, 1990). "The Romantic Appeal of Joseph Campbell". "Christian Century". Christian Century Foundation.
  • Segal, Robert A. (1999). "Jung on Mythology". Theorizing about Myth. Univ of Massachusetts Press.
  • Stoll, Heinrich Wilhelm (translated by R. B. Paul) (1852). Handbook of the religion and mythology of the Greeks. Francis and John Rivington.
  • Trobe, Kala (2001). "Dionysus". Invoke the Gods. Llewellyn Worldwide.
  • "Trojan War". Encyclopaedia The Helios. 1952.
  • "Troy". Encyclopædia Britannica. 2002.
  • "Volume: Hellas, Article: Greek Mythology". Encyclopaedia The Helios. 1952.
  • Walsh, Patrick Gerald (1998). "Liberating Appearance in Mythic Content". The Nature of the Gods. Oxford University Press.
  • Weaver, John B. (1998). "Introduction". The Plots of Epiphany. Walter de Gruyter.
  • Winterbourne, Anthony (2004). "Spinning and Weaving Fate". When the Norns Have Spoken. Fairleigh Dickinson University Press.
  • Wood, Michael (1998). "The Coming of the Greeks". In Search of the Trojan War. University of California Press.
  • II Vangelo secondo Matteo, Salvatore Quasimodo, Milano

Ayrıca bakınız
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.