StG 44

StG 44, tüfek-hafif ve ağır makineli silahların bir kombinasyonu olarak tasarlanmış ve öyle uygulanarak başarılı olunmuştur. Fişek yatağı için standart Mauser (Mavzer) tüfeğinin kartuşlarından daha kısa olan 7.92x33mm Kurz (Almanca "Kısa") kartuşu tercih edilmiştir. Alman araştırmacıların elde ettiği sonuçlar doğrultusunda mavzer kurşunları otomatik tüfeklerde tüfeği fazla geri teptirmektedir. Bu durum atış sırasında tüfeğin kontrolünü güçleştirmektedir. Aslında StG 44, zamanındaki piyade tüfeklerine göre biraz güçsüz kalmıştır. Aslında bu ayarlanmış bir sonuçtur. Alman araştırmacılar genelde çatışmaların 200-300 metre gibi bir aralıkta olduğunu hesaplayarak ona göre tasarlamışlardır. Bu aralık tüm güçte çalışan tüfeğe çok da ihtiyaç gerektirmeyen bir mesafe aralığıdır. Yani tam güçte çalışmadan bu aralıkta yeterli etkiyi verecek silah mükemmel olacaktır.

Öte yandan Alman güçlerinin Batı Cephesi'nde çarpıştıkları Amerikan ve İngiliz piyadeleri seri silah olarak umumiyetle Thompson makineli tabanca kullanmaktaydılar. Ancak Amerikan Thompson ve İngiliz Sten'i StG 44'e göre alt kademede kalmaktadır. StG 44'ün esas rakipleri M1918 Browning ve Bren. Almanların bu güçlü silahla dahi Müttefikler'i Batı Cephesi'nde durduramamaları ise tabiidir ki Alman Hava Kuvvetleri'nin çökertilmesinden kaynaklanmaktadır. Çünkü Müttefik birlikleri Alman siperlerini bombardımana tutuyor, ardından çok fazla sayıda askerle Almanlara saldırıyorlardı. Neticede Alman mühendislerinin dahi icatlarından biri sayılan bu tüfek kullanıldığı orduya tek başına başarı getirememiş, belki savaşın uzamasına sebep olmuştur.

Sürgülü tüfek Kar 98k ve yarı-otomatik Gewehr 43 ile yakın saldırıda hafif otomatik MP 40 ve versiyonlarını kullanan Alman ordusu özellikle Sovyet güçleri karşısında biraz zayıf kalmışlardır. Genelde sürgülü tüfek Mosin Nagant'ın yanında yarı-otomatik tüfek Tokarev STV38 ve varyasyonlarıyla donanmış Kızıl Ordu aynı zamanda çok fazla tam otomatik PPŞ-41 adlı, şarjöründe 71 mermiyle dakikada 900 atış yapabilen silahları taşıyan çok fazla birliği de barındırıyordu. 1943'te çalışmaya başlayan Alman tasarımcılar bu otomatik silah üstünlüğünü Almanlar'ın lehine geçirmek için Mkb 42, ardından MP 43, MP 44 ve StG 44'ü tasarlamışlardır. Böylece saldırı tüfek sınıfının ilk örneği yaratılmıştır.

StG 44'ün ardından Alman tasarımcılar sürekli daha iyisini üretmeye çalışmışlardır. Mauser silah üretim şirketi silindir bekletmeli bir sistemle çalışan Sturmgewehr 45 tüfeğini geliştirmiştir. Silindir bekletme sistemi MG 42 adlı ağır otomatik tüfeğinin sistemi olan silindir geri çekmeli sistemden geliştirilmiştir. Bu sistem daha sonra geliştirilerek Heckler&Koch silah şirketi tarafından kullanılarak Türkiye'nin hâlâ kullandığı Heckler & Koch G3 saldırı tüfeği ve şu an kullandığı MP5 hafif otomatik silahı üretilmiştir.

Savaşın sonlarına doğru çok ağır bir şekilde kaybederek küçülen Almanlar son çare olarak ucuz üretimi sağlanabilen bir silah olan Volksgewehr tüfeklerini üretmeye başlamışlardır. Bu tüfekler aynı mermi kalibresine sahiptiler. Bunlardan en bilineni Volksturmgewehr 1-5 (VG 1-5) adlı silahtır. Silahın çalışma sistemi aynen Heckler&Koch şirketinin PSP, P7 tabancalarında görülebilir.

Dünyanın ilk saldırı tüfeği olarak kabul edilen Sturmgewehr 44 bütün silah şirketlerini etkileyerek tasarıma itmiştir. Sovyetler Birliği hemen saldırı tüfeği konseptini benimseyerek üretime geçmiştir. Mihail Kalaşnikov'un dünyaca ünlü AK-47 tüfeği MP 44 üzerinden tasarlanmıştır. Tasarımı ve ölçüleri yakın olan AK-47, aslında mekanik olarak farklıdır. Ardından ABD MP 44 üzerinden M16'yı geliştirmiştir. M16 ve ardından gelişmiş modeli M4 hafifliği ve kullanılabilirliği sayesinde ABD ordusunun elinden düşüremediği vazgeçilmez tüfeği haline gelmiştir. Türkiye de bu tüfekleri kullanmaktadır.

Wikimedia Commons'ta StG 44 ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.

• Modern Firearms (İngilizce)
• MKb42(W) 29 Şubat 2012 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce)