Josef Wenzel Radetzky von Radetz

1919 yılında ortadan kaldırılan Prag'daki Radetzky Anıtı

Radetzky 1975 yılında Ren Nehri kıyısındaki savaşlara katıldı. Daha sonraki yıllarda Johann Beaulieu'nun yanında Napolyon Bonapart'a karşı İtalya'daki mücadelede bulundu. Bu mücadele sırasında Kont von Lacy'nin oluşturduğu ve diğer Avusturyalı generallerin kopyalayarak uyguladığı Kordon taktiği'ni eleştirdi. Cesaretli karakteri hemen göze çarpmaktaydı. 1794'teki Fleurus Savaşı'nda emrindeki bir grup süvariyle Fransız hattının arkasına sarkarak keşif görevini yürütttü. Charleroi ve Valeggio sul Mincio bölgeleri hakkında yaptığı keşirlerin ardından birkaç ancak süvari ile geri dönebildi. Bu görevinin ardından binbaşı rütbesine yükseltildi. Dagobert Wurmser'ın Mantua Kuşatması (1796–1797) 'nda yer aldı. 1799 yılında Trebbia ve Novi bölgelerinde yarbay ve albay rütbeleriyle yeteneklerini ve cesaretini sergiledi. Marengo Savaşı'nda Michael von Melas'ın subaylarından biri olarak Franz Xaver von Zach'ın getirdiği bilimsel taktik hakkında değişiklik önerileri getirdi. Burada savaşırken vücuduna beş kurşun isabet etti. Bu savaşın ardından Maria Theresa Askeri Nişanı'na layık görüldü.

Viyana'daki Ringstraße'de Radetzky Anıtı

1805 yılında Ulm'a ilerleyen kuvvetlerin başındayken tümgeneral rütbesine yükseltildiğinin ve İtalya'daki Arşidük Charles'ın komutasına atandığının haberini aldı. Caldiero seferindeki başarısızlığı kısa süreli barış izledi. 1809 yılında 5. kolorduya bağlı emrindeki tugayla Eckmühl Savaşı'nda görev aldı.[2] Wagram Savaşı'ndaki 4. tugayla sağladığı başarılarla feld-mareşal teğmenliğine (lieutenant field marshal) yükseldi.[3] 1810 yılında 5. hafif süvari alayını alarak Maria Theresa Nişanı Komutanlığı'nı oluşturdu. 1809-1812 yıllarında Avusturya İmparatorluğu'nun Genelkurmay Başkanlığı görevini yürüttü. Aklındaki ordunun yeniden organize edilmesi ve taktik anlayışın düzenlenmesine ilişkin reformları hazinenin maddi imkanlar dolayısıyla karşı koymasıyla istediği şekilde ve hızda ilerletemedi. Bu aksaklıklar ve sorunlar yüzünden görevinden istifa etti. 1813 yılında ise Schwarzenberg Prensi Karl Philipp'in Kurmay Başkanlığı görevini üstlendi. Langenau Baronu Friedrich Karl Gustav onu olmazsa olmaz bir yardımcı olarak tanımlamıştır. Napolyon Savaşları'nda müttefik generaller ve hükümdarlar üzerinde önemli etkileri oldu. Özellikle Leigzig seferinin tasarlanmasında önemli değişiklikleriyle belirleyici olmuştur. Brienne and Arcis sur Aube savaşlarında taktiksel olarak başarılar elde etmiştir. Müttefik kuvvetlerle birlikte 1814 Mart'ında Paris'e girenler arasındadır. Müttefik hükümarlarla birlikte Viyana Kongresi'ne katılmıştır. Burada, kongrenin öncülüğünü yapan ve adıyla anılan Metternich sistemi'nin kurucusu Avusturya İmparatorluğu Şansölyesi Klemens von Metternich ile Rus Çarı I. Aleksandr arasında arabuluculuk görevini yapmıştır.

Viyana Kongresi sonrası oluşan barış ortamında daha arka planda kalmayı tercih etti. Genelkurmay başkanlığı yaptığı dönemde hedeflediği reformlar için çabalarına kaldığı yerden devam etti ancak savaş yorgunu generallerin hiç karışmamayı tercih ettikleri konulardaki çabaları sonuçsuz kaldı. Öte yandan bu gayretleri rakiplerinin ve düşmanlarının sayısını arttırdı. Gelişmeler o kadar ki daha 20 yıllık feld-mareşal olarak 1829 yılında emekli olacaklar listesine dahil edilmesine kadar vardı. İmparator'un emekli etmek istememesi sonucu süvari generalliğine ve bir kalenin yöneticiliğine atandı. Hem Fransız Restorasyon Dönemi'nin hem de Avrupa'daki Restorasyon Dönemi'nin ayaklanmalarla sarsılmasıyla birlikte tekrar aktif görevlere verilmeye başlandı. Johann Maria Philipp Frimont'un yanında isyan eden Papalık Devleti'ne karşı mücadelede rol aldı ve 1834'te İtalya'daki Avusturya İmparatorluğu ordusunun komutanlığına atandı.

1836 yılında mareşalliğe yükseldi, artık 70'li yaşlardaydı. Bu rütbesine ve yaşına rağmen modernleşmeye ilişkin tavsiyelerine yine kulak verilmemiş, sadece yönetim alanında değil askeri alanda da istediklerini yapmasına karşı zorluklar çıkarılmıştır. 1848'de Sardinya Krallığı'na ve Piyemonte ve Sardinya Kralı Charles Albert'e karşı özellikle Milano'da çok zor durumlarla karşı karşıya kalmış, dört tarafından kuşatılmayla karşı karşıya kalmıştır. Fakat destek kuvvetlerin gelmesiyle durum Radetzky açısından iyiye gitmeye başlamıştır. 23 Mart 1849 tarihindeki Novara Savaşı ise nihai zaferi sağlamıştır. Ayrıca isyan eden Venedik'in (Mayıs 1948 - Ağustos 1949 - San Marco Cumhuriyeti), bir yılı aşan kuşatmanın ardından yeniden ele geçirilmesinde Avusturya ordularına komutanlık etmiştir. Bu başarısıyla Altın Koyun Postu Nişanı (Order of the Golden Fleece) alarak şövalyeliğe yükselmiştir.

Daha önceki karışıklık dönemlerinde Albrecht von Wallenstein ve Arthur Wellesley'in yaptığı ya da yararlandığı gibi davranmamış ve 1848 Devrimleri'nde emrindeki ordusunun kraliyete bağlı olarak kalmasını sağlamıştır. Bir vatansever general olarak birleşmiş bir Almanya tahayyülü olsa da İmparator'un ordusundaki komutanlık göreviyle hayallerini sınırlamıştır. İtalya'daki başarılarının ve sadakatinin ödülü olarak Habsburg Hanedanı'nın kanını taşımamasına rağnen 1848-1857 yılları arasında Lombardiya Krallığı'nda ve Venedik bölgesinden (Kuzeydoğu İtalya) sorumlu genel vali olarak görev yapmıştır. İtalyanlar dahi İtalyan milliyetçileriyle mücadele edip kazanan bu komutanı "adil bir yönetici, borcuna sadık bir centilmen" olarak tarif etmişlerdir.[4] Bir anektoda göre gençlerden oluşturduğu gönüllü ordusunun başındaki General Cesare Launier'ı ele geçirdiklerinde onunla tokalaşarak bir grup genci bu derece iyi yetiştirip cesaretle savaşmalarını sağladığı için tebrik etmiştir; çünkü Radetzky ve askerleri, karşılarında iyi eğitimli bir Sardunya ordusunun olduğunu sanmışlardır.

Siyasi olarak ise işçi sınıfı ile Avusturya İmparatorluğu'nu yöneten Habsburg hanedanı'nı uzlaştırmaya çalışmıştır. Yaklaşan Sanayi Devrimi'ni ve onun güçlendireceği işçi sınıfının önemini anlayan Radetzky, üst ve orta sınıflardan oluşan İtalyan vatanseverlerinin partisi ile işçi (alt) sınıf arasındaki sınıf gerginliğini kullanmayı, böylece İtalya'daki bağımsızlık ayaklanmalarını engellemeyi hedeflemiştir. Ayaklanana ya da isyana kalkışan askerleri ve asileri acımasızca cezalandırmıştır. Örneğin isyana destek veren Macar askerler vurulmamış, hepsi asılmıştır. Öte yandan silahsız biçimde muhalefet yürüten Giuseppe Verdi, Alessandro Manzoni ve Antonio Rosmini gibi vatansever önderlere karşı çok daha ılımlı bir politika yürütmüştür, oysa aynı devirde diğer yöneticiler bu fikirlere sahip önderleri sürgüne göndermekteydi. 1859 yılında İtalya'nın birleşmesi'nden bir yıl önce ölerek hem izlediği ılımlı politikanın sonuçsuz kaldığını hem de İtalya'nın Avusturya kontrolü altında kalmasını sağlamanın tek yolunun askeri yöntemler ve baskı olduğu gerçeğini görmemiş oldu.