1995 Pasifik Grand Prix

Pasifik Grand Prix'sinin başlangıçta sezonun üçüncü yarışı olarak 16 Nisan 1995'te yapılması planlanmıştı. Ancak Büyük Hanşin Depremi'nin yerel altyapı ve iletişim sistemine verdiği hasar sebebiyle yarış Ekim ayına alındı.[1][2]

Sezonun 15. mücadelesine gelinirken Benetton pilotu Michael Schumacher, Sürücüler Şampiyonası'nda 82 puanla lider durumdaydı. Williams'tan Damon Hill ise 27 puan geride, 55 puanla ikinciydi. Geriye kalan üç yarışta alınabilecek 30 puan, Hill'in şampiyonluğunu hâlen mümkün kılmaktaydı. Schumacher'in Pasifik'te alacağı bir dördüncülük ise, Damon Hill yarışı kazansa bile, aradaki farkı 20 puanın üstünde tutacağından kendisinin, sezonun bitimine iki yarış kala şampiyonluğunu ilan etmesi demekti. Bu ikilinin arkasında Williams'tan David Coulthard 43 puanla üçüncü, Benetton-Renault'ten Johnny Herbert ile Ferrari'den Jean Alesi 40'ar puanla dördüncü durumdaydı.[3] Markalar Şampiyonası'nda 112 puana sahip Benetton, 92 puanla ikinci sıradaki Williams'ın önünde yer alırken kalan yarışlarda alınabilecek maksimum 48 puan vardı.[3][4] Yarıştan önceki iki hafta boyunca Damon Hill, Avrupa Grand Prix'sinde Schumacher'le girdiği mücadelede "beklenen performansı sergilemediği ve yeterince güçlü olmadığı" yönünde eleştirilere maruz kaldı.[5][6] Yarış öncesi bir röportajında Ligier takımının yarı zamanlı sürücüsü Martin Brundle, "Damon iki şey yapmalı. Birincisi, kendini gelecek sene Williams'ın 1 numarası olarak konumlandırmalı ki, takımı ona bütün gücüyle destek versin. İkincisi, kendini yeniden bir yarışçı olarak ortaya koymalı. Belki de kendi bulmak için bir iki kez [kaza yapıp] ön tekerleğini kaybetmeli." ifadelerini kullanmıştı.[7]

Yarışı ikinci sırada tamamlayan Damon Hill

Hill'in şampiyonluktaki rakibi Schumacher, Britanyalı sürücünün geçiş için "isteksiz hamleler" yaparak kendini "tehlikeye attığını" ifade etti.[6] Bu söylemler önceki yarışlarda, özellikle Hill'in Schumacher'i kendini engellemekle suçladığı Belçika Grand Prix'sinde, Britanyalı ve Alman pilot arasında yaşanan bir dizi mücadeleden sonra artmaya başlamıştı.[8] 19 Ekim'de sürücü etiğini tartışmak üzere toplanan Uluslararası Otomobil Federasyonu (FIA) Dünya Motor Sporları Konseyi, bu konuda yeni kurallar getirmemeyi kararlaştırdı. Kurum, Hill ve Schumacher'in yıl boyunca karşı karşıya geldiği olaylarda kurallarda yer alan; sürücülerin "başka bir sürücüyü açıkça tehlikeye atmadığı veya sürekli direkt olarak onu engellemediği" sürece aracını istediği gibi kullanmakta serbest olması anlayışı çerçevesinde değerlendirme yapılabileceğini vurguladı.[9]

Aracı Williams FW17'nin, Aida gibi yüksek bastırma kuvveti gerektiren pistlere daha uyumlu olması nedeniyle Benetton'dan daha avantajlı gözüken Williams takımı, yarışın favorisi durumundaydı. Williams'la durumları eşitlemek isteyen Benetton, Benetton B195'in arka süspansiyonunda değişikliğe gitti.[6]

Mücadele öncesi beş sürücü değişikliği yaşanmıştı. Sezon içerisinde iki Ligier aracından bir tanesini paylaşan iki isimden ve onuncu yarış olan Almanya Grand Prix'sinden beri yarışan, Martin Brundle yerini Aguri Suzuki'ye bıraktı.[7][10] McLaren takımının Fin pilotu Mika Häkkinen'in apandisit ameliyatı geçirmesi nedeniyle Jan Magnussen sürücü koltuğuna geçti.[11] Değişen üçüncü isim, Portekiz Grand Prix'sinde geçirdiği kazadan sonra Avrupa Grand Prix'sini kaçırarak Japonya'da pistlere dönüş yapan Tyrrell pilotu Ukyo Katayama oldu.[12] Footwork takımında Max Papis'in yerini Gianni Morbidelli alırken, Pacific'te Bertrand Gachot, Jean-Denis Délétraz'ın doldurduğu sürücü koltuğuna geri döndü; iki pilot da sezon başında takımlarında yarışan isimlerdi.[13] Délétraz sürüş hakkı için Pacific takımına daha önce anlaşılan ödemeleri yapmayınca yollar ayrılmıştı.[14] Bunun üzerine Pacific takımı ilk olarak yerel isimlerden Katsumi Yamamoto'yi gündemine alsa da, Japon sürücü FIA Süper Lisansı sahibi olmadığından yeniden Gachot'ta karar kılındı. Roberto Moreno'nun yerine Hideki Noda'yı getirmeyi düşünen Forti takımı da, Noda bir önceki sezon Larrousse takımıyla üç yarışa katılmış olmasına rağmen benzer sebeple bu girişiminden bir sonuç alamadı.[15]

Yarış öncesinde, ilki Cuma, ikincisi ise Cumartesi sabahı olmak üzere iki antrenman yapıldı. 1 saat 45 dakika süren iki antrenmanda da yağış görülmedi.[16] Antrenmanların ilkinde 1:16.057'lik turu ile en hızlı isim Schumacher, sırasıyla ikinci ve üçüncü olan Hill ve Coulthard'tan saniyenin onda üçü daha iyiydi. Ferrari takımı ise dördüncü ve beşinci oldu. Gerhard Berger takım arkadaşı Jean Alesi'nin önünde yer alırken, altıncı pilot McLaren'den Mark Blundell'dı.[4] Coulthard, ikinci antrenmanda 1:15.730'la Schumacher'den daha iyi bir derece elde etti. Diğer Williams sürücüsü Hill ikinci, Jordan'dan Eddie Irvine dördüncü sırada yer aldı. Jordan pilotunun önünde ve arkasında iki Ferrari, üçüncü Alesi ile beşinci Berger, vardı. Benettonlar altıncı ve yedinci sırada kalırken, Schumacher Herbert'in önündeydi. Sauber'den Heinz-Harald Frentzen ve Jean-Christophe Boullion sekiz ve onuncu, Jordan'ın ikinci ismi Rubens Barrichello ise dokuzuncu sırayı almıştı.[4]

Williams'ıyla pol pozisyonunu kazanan David Coulthard (fotoğraf 2007'de Red Bull Racing takımıyla yarışırken çekilmiştir)

Sıralama turları birer saatlik iki bölümden oluşuyordu; bunlardan ilki Cuma, ikinci Cumartesi öğleden sonra yapıldı. Bölümlerden herhangi birindeki en hızlı zaman yarışa başlama sıralarını belirlemekteydi.[16] Coulthard attığı 1:14.013'lük turla, üst üste dördüncü kez Williams'ı pol pozisyonuna taşımayı başardı.[4][17] Ondan saniyenin onda ikisi kadar yavaş olan takım arkadaşı Hill'le birlikte, iki Britanyalı pilot en öndeki iki yerin sahibi oldu.[4] İki günlük sıralama turları boyunca Benetton'nun bastırma kuvvetini düzenli olarak düşürerek Williams'larla arayı kapatan Schumacher üçüncü sırayı aldı. Alman pilotun ikinci bölümün bitimine az bir zaman kala attığı son turu, Coulthard'ı piste çıkarak daha iyi bir derece elde etmeye zorlamıştı. Williams sürücüsü bunun için fazladan bir lastik seti harcadı; FIA'nın toplamda yedi set lastiğe izin veren kuralı düşünüldüğünde, bu durum Williams'ın yarışta sadece iki yeni lastik takımı kullanabileceği anlamına geliyordu. Üç hakkı kalan Schumacher bu alanda avantajlı hale gelmişti. Pistin kirli bölümünden (yarış çizgisinin karşı tarafı) kalkış yapacak olması nedeniyle endişeli olan Damon Hill yalnızca iki kez yeni lastik değiştirebilecekti.[6]

Berger, ikinci bölümün sonlarına doğru pist dışındaki çakıl alana savrulmasına rağmen, dördüncü en iyi zamanı elde etti.[18] Takım arkadaşı Alesi beşinci olurken, altıncı Irvine sezondaki en iyi sıralama turu derecesine ulaştı. Çaylak sürücü Magnussen iki bölümü de hatasız tamamlayarak, takımının diğer ismi Blundell'in sadece iki sıra gerisinde, 12. sırayı kazandı.[19] Pistlere dönen Suzuki, Katayama, Morbidelli ve Gachot sırasıyla 13., 17., 19. ve 24. ceplerde kaldı; 24 pilot 7,392 saniyelik zaman diliminde sıralandı.[4]

Yarış günü hava yağışsız, sıcaklık 21 °C (70 °F) idi.[4] Pilotlar, JST ile 09.30'da (UTC+08.00) 30 dakikalık ısınma turu için piste çıktı. Williamslar'dan Coulthard 1:16.831'lik derecesiyle en hızlı sürücü oldu. Takım arkadaşı Hill üçüncü, Sauber'den Boullion ise iki Williams'ın arasında ikinci en iyi zamanı elde etti. İlk dördün son ismi, Hill'den 0,8 saniye daha yavaş olan, Ligier takımından Olivier Panis'ti.[4] Yarışa pistin kirli tarafından başlayacak olan Damon Hill, antrenman sırasında başlangıç düzlüğünde iken aracını oradan geçirerek, bu bölümü temizlemeye çalışmıştı.[6] Schumacher, pist dışına çıkarak aracı zarar görmesine rağmen turu sekizinci sırada bitirdi.[20] Parkurun geçişlere pek izin vermeyen yapısı ve Japonya Grand Prix'inin bir hafta sonra yapılacak olması nedeniyle seyirci sayısı 15.000'de kaldı.[21]

Yarış JST ile 14.00'te başladı. Pol pozisyonunda başlayan Coulthard ilk viraja da önde girdi. Schumacher ilk virajda Hill'i geçmeye çalıştı ancak Britanyalı pilot Schumacher'i arkasında tuttu. İki sürücü de bu mücadele sırasında yarış çizgisinin dışına çıkınca Alesi'ye ikincilik imkânı doğdu.[22] Birinci tur sonunda Coulthard Alesi'nin 2,8 saniye önünde, Hill ise 0,3 saniye daha gerideydi. Berger dördüncü sırayı almış, Schumacher beşinciliğe düşmüştü.[23] Pasifik'te yarış dışı kalan ilk isim, ikinci turda vites kutusunda sıkıntı yaşayan Bertrand Gachot oldu.[24] Onu, spin atarak pist dışına çıkıp yarışa dönemeyen Suzuki ile Boullion izledi.[4] Boullion durumundan, önünde zikzak çizmekle suçladığı Minardi pilotu Pedro Lamy'i sorumlu tutmuştu.[9] Schumacher beşinci turda Berger'i geçti ve hemen ardından üçüncü Hill ile biraz önündeki Alesi'ye yaklaşmaya başladı. Alman sürücü 11. turda üçüncülük için hamle yapsa da Hill onu arkasında tutmayı bildi.[4][9] İkili yavaş Ferrari'nin arkasında kalmışken, Coulthard ilk sekiz turda farkı, tur başına bir saniyenin üzerinde arttırmıştı.[19] 18. tura gelindiğinde ikinciyle arasında süre 14 saniyeye ulaşan Coulthard, yarışı zorlanmadan kazanacak gibi görünüyordu.[9]

Yarıştaki birinciliğiyle 1995 Formula 1 Sürücüler Şampiyonluğunu kazanmayı garantileyen Michael Schumacher (fotoğraf 2005'te Ferrari takımındayken çekilmiştir)

Üç pit stop stratejisiyle yarışan Alesi, Hill ve Schumacher'in üçü de ilk pit stopunu 18. turda yaptı. Benetton takım ekibi daha hızlı olunca, Schumacher pit stoptan Alesi ile Hill'in önünde döndü.[6] Benzin hortumu sıkıştığı için zaman kaybeden Hill'in pit stopu Schumacher'in neredeyse iki katı sürede tamamlanmıştı.[9] Alman pilot yarışa, Coulthard ve henüz pite girmemiş Berger ile Herbert'in arkasında dördüncü, Alesi yedinci, Hill ise onuncu döndü.[4] Alesi ile Hill, iki pitle yarışan yavaş araçlarla uğraşırken Schumacher onlarla arayı açarak Coulthard'a yaklaşmıştı. Blundell bir sonraki turda pite girerken Hill 22. turda Frentzen'i geride bıraktı.[4] 23. turda Alesi Irvine'i geçti; Alesi'yi takip etmeye çalışan Hill'in ise ön kanadı Irvine'ın aracına çarparak hafif bir hasar aldı.[25][26] Irvine 25. turda pit stop yapınca, Hill'in Alesi'yi takibi önündeki engel aradan çıkmış oldu.[4] Başlangıçta takım arkadaşı gibi üç pit yapması planlanan Coulthard yarış içinde iki pit stopa döndü. İlk pite tahminlerden altı tur sonra 24. turda giren sporcu, burada daha fazla yakıt da alarak üçüncü pit gereksinimini ortadan kaldırdı.[6] Pit stratejileri sonucu daha az yakıt yüküyle yarışan Schumacher, sürekli olarak İskoç pilottan daha hızlı turlar atmaya başlamıştı.[25]

İkinci pitini 38. turda yapan Schumacher, üçüncü sıradaki Alesi'nin çok az farkla önünde yarışa dönmüş ama Coulthard'la fark yirmi saniyenin üzerine çıkmıştı. Alman sürücü pit dönüşü en hızlı tur sayılarına imza atarak Coulthard'a bir kez daha yaklaşmaya başladı.[4][25] Hill ile Alesi ikinci pit stoplarına sırasıyla 38. ve 39. turda girdi. Hill buradan Alesi'nin önünde üçüncü olarak çıkmayı başardı. Alesi'nin Ferrari'si 45. turda takım arkadaş Berger'e de geçilerek daha geriye düştü.[4] Coulthard'ın lastiklerini yenilediği ikinci piti 49. turdaydı. Britanyalı pilot arayı açmaya devam eden Schumacher'in on dört saniye arkasında piste dönebilmişti. Coulthard, mavi bayrakların sallandığı pistte oluşan trafikten dolayı yeni lastiklerinin avantajını derecelerine yansıtamadı.[26][27] Liderlikte Alman pilot üçüncü pitine 60. turda 21 saniyelik farkla gitti; çıkışta yine Coulthard'ın önünde yer alıyordu.[22][25] Schumacher 83 tur sonunda arayı 15 saniyeye çıkarmış olarak bitiş çizgisini geçti. 1:48:49.972'lik toplam süreyle sezondaki sekizinci birinciliğine ulaştı.[4] Schumacher sezonun bitimine iki yarış kala sürücüler klasmanında şampiyonluğunu ilan etti.[28] Coulthard mücadeleyi ikinci tamamlarken, diğer Williams'la Hill üçüncü oldu. Ferrari'lerde Berger ile Alesi beşinci ve altıncı sırada yer aldı. Berger yarış boyunca motor ateşleme problemi yaşamıştı.[27] Yarıştaki son puanlar altıncı sıradaki Herbert ve takımı Benetton'a gitti; onu Frentzen, Panis ve Blundell üçlüsü takip etti. Onuncu ve on birinci sıra için Barrichello ile Magnussen arasında sürekli rekabet vardı. Brezilyalıyı 37 tura kadar arkasında tutabilen Magnussen, bu turda yerini kaptırdı. Ancak Barrichello 67. turda motor problemiyle yarış dışı kaldı ve Magnussen onuncu oldu.[4] Magnussen'in kariyerindeki bu ilk yarışı, Autocourse yıllığında "çok başarılı" olarak nitelenmişti.[9] Sekizinciliğe doğru giden Irvine, 72. turda beklenmeyen bir pit stop yapınca on birincilikte kaldı. 24 aracın 17'si mücadeleyi tamamladı.[4]

Yarışın ardından, Schumacher'in son pitinden sonra vites problemi yaşadığı ve son turda direksiyonundaki uyarı ışıkları da yanmaya başlayan Alman sürücünün yarışı şansının da yardımıyla bitirdiği öğrenildi.[22] Schumacher ilk seferde kendi ifadesiyle "mükemmel" bir iş çıkararak onu Alesi ile Hill'in önüne taşıyan pit ekibine takdirlerini sundu. Alman pilot "bu takım gibisini, takımın plan yapmadaki maharetini hiçbir yerde görmediğini" belirterek "sezon boyunca tek bir hata bile yapmadıklarını" vurgulamıştı. Kameraların olmadığı bölümde parc fermé'den geçerken, Schumacher-Hill ikilisi yarışın ilk virajındaki karşılamaları üzerine, Belçika Grand Prix'inden kalma olan hangi dereceye kadar rakibi engellemenin kabul edilebilir olduğuna dair tartışmalarını yeniden başlattı.[22] Schumacher Hill'e sürüşünden rahatsızlığını iletti; özellikle birinci ve on birinci turlardaki geçiş denemelerinde "frenlerini test ettiği" hissine kapıldığını söyledi.[26] Hill ise Schumacher'in iddialarını şu sözlerle reddetti:

Hill'in sözlerinin aksine, Britanya basınında kendisinin "düşük" performansı sürekli eleştiriliyordu. Williams'ın 1996 sezonunda onun yerine Frentzen'i geçireceği iddiaları ortaya atıldı.[29] Bu söylentilere rağmen, Williams takımı sorumlusu Frank Williams Japonya Grand Prix'i öncesi Hill'e "açık bir güvenoyu" vermişti.[30] Japonya yarışından önce olayların görüntülerini izleyen Schumacher de fikrini değiştirerek, Hill'e karşı dillendirdiği şikayetlerinden vazgeçti.[30]

Yarışı ikinci bitiren Coulthard bir röportajında üç pit stoptan, iki pite dönme kararının kendisine ait olduğunu açıklamıştı. Britanyalı sürücü sonradan düşündüğünde üç pitle devam edebileceğini gördüğünü belirtmiş ve keşke "bu karar için başkasını suçlayabilseydim ama yapamam" demişti.[9] 1995, Aida'da yapılan son yarıştı. TI Pisti yönetimi kârlılığı istenen seviyede tutamayınca Pasifik Grand Prix'si bir daha yapılmadı.[2][31]