SM UB-3

I. Dünya Savaşı'nın başlarında Alman kuvvetlerinin, Fransa'nın Manş Denizi kıyılarındaki taarruzları esnasında, İmparatorluk Donanması denizaltılarının Flandre açıklarındaki sığ, dar ve girintilili kıyılarda kullanılmaya uygun olmadığı görüldü.[4][5] Bu eksikliği gidermek için Proje 34 olarak tanımlanan bir proje, 1914 yılı Ağustos ayı ortalarında uygulamaya konuldu. Proje, demir yoluyla parçalar halinde operasyon limanına taşınabilecek ve orada kısa sürede monte edilebilecek görece küçük bir seri denizaltı (UB1) üretme girişimiydi. Bu tip denizaltıların demir yoluyla taşınabilir olmasının istenmesi, büyüklükleri yönünden sınırlama getiriyordu. Bu sınırlamalara göre üretilen denizaltılar 28 metre boyunda ve 125 ton civarında olmalıydı. Ayrıca iki torpido tüpü gibi bir sınırlama da vardı.[4]

UB-3, grubunun ilk 15 denizaltısıyla birlikte 15 Ekim 1914 tarihinde, Kiel'deki Germaniawerft tersanesinden sipariş edildi ve bu sipariş üzerine 3 Kasım'da kızağa kondu.[4][5] 27,89 metre (92 fit 2 inç) boyunda, 3,20 metre (10 fit 6 inç) genişliğinde ve 3 metre (9 fit 10 inç) yükseklikte inşa edilecekti.[3] Motorlar ise su üstünde hareket için dört silindirli, 60 beygir gücünde Daimler yapımı dört silindirli bir dizel motor, su altında hareket için ise 120 beygir gücünde bir elektrik motoru şeklindeydi ve her iki motor da tek bir pervane şaftına bağlıydı.[3] Dizel motorun su üstünde sağladığı azami hız 7,45 knot, elektrik motorunun su altında sağladığı azami hız ise 6,24 knottu.[2] Denizaltının menzili ortalama hızlarla su üstünde 1.500, su altında ise bataryaların olanak vereceği menzil 45 deniz miliydi.[3] UB I sınıfı tüm denizaltılarda olduğu gibi UB-3'ün de dalabileceği azâmî derinlik 50 metre olup, bu derinliğe 33 saniyede inebilirdi.[3] 450 mm çapında iki torpido taşıyan ve iki torpido tüpü bulunduran UB-3, güvertesinde ise 8 mm'lik bir makineli tüfek bulundurmaktaydı.[3] Mürettebat standardı bir subay ve 13 erdi.[3][6]

UB I tipindeki denizaltıların büyük çoğunluğu, demir yoluyla görev yapacakları limanlara taşındı, orada bir araya getirilerek denize indirildi ve test edildi. Her denizaltı, ortalama on beş parça halinde sekiz vagona yükleniyordu. Bu tip denizaltıları demir yoluyla nakletmek, bazı parçaların yolda hasar görmesine de neden olmuştu. UB I'lerin ulaştıkları limandaki montaj işlemleri genellikle iki ya da üç haftayı almaktaydı.[6][7] Monte edilmelerinin ardından denizaltılar, bu limanlarda operasyonlara katıldılar. Ancak UB-3, bu serinin kullanılmasının amaçlandığı denizler dışında görevlendirilmiş bir modeldi. Sayıca az denizaltıya sahip olan Avusturya-Macaristan Donanması'nı bu yönden desteklemek için Almanya, aralarında UB-3'ün de bulunduğu bazı UB I tipi denizaltıları demir yoluyla Pola Limanı'na gönderdi.[8][9] 1 Mayıs günü Pola Filotillası'na katılan UB-3, Üsteğmen Siegfried Schmidt'in komutası altındaydı.[1]

Mayıs sonlarına doğru Adriyatik Denizi'ne inen UB-3, Pola Filotillası'ndaki denizaltıların çoğunun organize edildiği Cattaro'ya hareket etti.[7][9] İlk devriye görevinde,[1] İzmir'deki Osmanlı deniz unsurlarına destek olmak için gerekli mühimmatla yüklendi.[7][10] Sınırlı menzili nedeniyle, Avusturya-Macaristan Donanması'nda görevli bir muhrip tarafından çekilerek Otranto Boğazı'ndan geçti ve Korfu açıklarında muhripten ayrılarak kendi başına seyir yapmaya başladı. UB-3'ün planlanmış rotası; İyonya Adaları'nın güneyinden geçip, Mora Yarımadası'nı dolaşıp, Kiklad Adaları'nın ilerisindeki Sakız Adası'nın kuzeyi ve Karaburun arasından İzmir Körfezi'ne varmak şeklindeydi.

Öngörülen seyre göre, denizaltı kalan yarım depo yakıtıyla birlikte 28 veya 29 günde İzmir'e ulaşacaktı. Ancak son olarak 23 Mayıs günü, İzmir'in 80 deniz mili (150 km) kadar açığında UB-3'ten bir telsiz sinyali alan Almanlar, mesajı anlamamışlar, daha sonraları ise kendisinden başka bir sinyal alamamışlardı.[7] Bu kaybın ardından UB-3, I. Dünya Savaşı sırasında UB I grubu denizaltılar arasında kaybedilen ilk araç oldu.[11]

Daha sonraları Almanlar tarafından yapılan bir çalışmada, UB-3'ün rotasında herhangi bir mayın tarlası olmadığı ve bölgedeki denizaltılara herhangi bir karşı saldırı olmadığı, bu bağlamda denizaltının belirlenemeyen teknik bir arıza sebebiyle batmış olabileceği belirtildi.[7]

Özel

Genel

• Gardiner, Robert, ed. (1985). Conway's All the World's Fighting Ships, 1906–1921 (İngilizce). Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-0-87021-907-8. OCLC 12119866.KB1 bakım: Fazladan yazı: yazar listesi (link)
• Gibson, R. H. (2003) [1931]. The German Submarine War, 1914–1918 (İngilizce). Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 9781591143147. OCLC 52924732.
• Halpern, Paul G. (1994). A Naval History of World War I (İngilizce). Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-0-87021-266-6. OCLC 28411665.
• Karau, Mark D. (2003). Wielding the Dagger: the MarineKorps Flandern and the German War Effort, 1914–1918 (İngilizce). Westport, Connecticut: Praeger. ISBN 978-0-313-32475-8. OCLC 51204317.
• Messimer, Dwight R. (2002). Verschollen: World War I U-boat losses (İngilizce). Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-1-55750-475-3. OCLC 231973419.
• Miller, David (2002). The Illustrated Directory of Submarines of the World (İngilizce). St. Paul, Minnesota: MBI. ISBN 978-0-7603-1345-9. OCLC 50208951.
• Tarrant, V. E. (1989). The U-Boat Offensive: 1914–1945 (İngilizce). Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-0-87021-764-7. OCLC 20338385.