Piraziz

14. yüzyıldan itibaren Piraziz'in de bulunduğu bölge de Türkler'in yerleşmeye başladığı görülmektedir. Yerleşimin Türkleri'in bölgeye gelmesinden önceki dönemine ait tarihi bilgi henüz bulunmamaktadır. Ancak Piraziz ilçe merkezinde, yapılış tarihi bilinmeyen ancak Türkler'in gelişinden önce yapıldığı düşünülen "Bendehor (Mendehorya) Kalesi" bulunmaktadır.

Yerleşimin kuruluşu hakkında çeşitli söylentiler bulunmaktadır. Bir söylentiye göre Şeyh İdris, 40 müridi ve aileleri ile birlikte 1386 yılında Buhara'dan yola çıkmış, Anadolu ve sonrasında Bursa'ya gelerek II. Murad ile görüşmüş ve İslam'ı yaymak üzere yanındakilerle Karadeniz'e giderek o zamanlar yerleşimin olmadığı Piraziz ve çevresine yerleşmiştir. Kendisi Şeyhli köyüne, müridlerinden Molla Hasan'ı Hasanşeyh köyüne, Pir Aziz'i Nefs-i Piraziz köyüne, Molla Musa' yı da Şeyh Musa adlı köye gönderilmiştir. Nefs-i Piraziz köyünün kurucusu Molla Pir Aziz' den merkez ilçe adını almıştır[2]. Tarihi gerçekliği şüpheli bu iddianın yanı sıra Osmanlı döneminde İbrahim oğlu Pir Aziz adındaki bir beyin Nefs-i Piraziz köyünden bölgeyi yönettiği ve bu nedenle bölgeye Piraziz adının verildiği görüşü de bulunmaktadır[3].

Osmanlı egemenliğindeki ilk tahrir kayıtı 1455 yılına aittir. Bu kayıtlarda Piraziz, Karahisar-ı Şarki (Şebinkarahisar) sancağına bağlı Pazarsuyu kazasının bir nahiyesi olarak görülmektedir. Piraziz, 19. yüzyıl kayıtlarında nahiye statüsünü sürdürmektedir. 1903/1904 yılı salnamesine göre Piraziz nahiyesinde çocuklar hariç; 262 Ermeni, 2060 Rum ve 8953 Müslüman olmak üzere toplam 11295 kişi yaşamaktaydı[4].

Bölgenin merkezi zamanla Şıhlı-Piraziz-Erenköy arasında değişmiş olup, 1869 yılında hafta pazarının kuruluşuyla nahiye merkezi günümüzdeki yerine taşınmıştır. 1869 tarihli resmi bir kararla Cuma günü "Abdal İskele Pazarı" kurulmuştur. Belediye teşkilatı kurulan nahiyesinin 1892 yılındaki ilk belediye reisi Abdullah Bey'dir. 1934 yılında bucak olarak Bulancak' a bağlandı. 16 Ağustos 1988 yılında ilçe statüsü kazanmıştır[3] .

Doğu Karadeniz kıyı şeridinde, Ordu ile Giresun il sınırında kurulu olan, Piraziz'in toplam yüz ölçümü 130 km² dir. Doğusu Bulancak ilçesi, Batısı Ordu ili ve kuzeyde Karadeniz ile çevrilidir.

Yeryüzü şekilleri olarak derin vadiler ve dik kıyılar çok geniş yer kaplar. Yüksek kesimlerindeki bir kısım yayla düzlükleri hariç düzlük arazi azdır. Bölgedeki başlıca önemli dereler, Domuzderesi, Piraziz Deresi, Kelekderesi, Çayırağzı Deresi'dir. Önemli tepeleri arasında, Boztepe, Veli tepesi, Evliya tepesi, Kafa tepesi, Ümitdolu tepesi, Kaleyeri tepesi, Hasandede Tepesi, Göynük tepesi, Danalık tepesi Dıfrıl tepesi, Acut tepesi sayılabilir.

Bitki örtüsü olarak 600 m. yüksekliğe kadar fındık, kızılağaç, kavak, kayın, karaağaç, kestane, kiraz, gürgen ve ceviz ağaçları bulunur. Eğrelti otu (Aşk Merdiveni), ısırgan, yonca, asma, orman gülü ve benzeri bitki türleri de yaygındır.

İlçede, ekilip dikilebilir alanların çoğunda fındık, bir kısmında çay yetiştirilmektedir. Diğer kısımların çoğunluğu orman ve çayır ve mera alanı bulunur.

İklim tipik Karadeniz ikliminin bütün özelliklerini taşımaktadır. Her mevsim yeterince yağış almaktadır. Yüksek kesimlerinde kış mevsiminde biraz daha fazla kar yağışı olur.

Bölgede bulunan bir belediye, 19 köy ve ilçe merkezinde bulunan 9 mahallenin, 1997'yılı nüfus sayımı sonucuna göre, toplam nüfus 15.167 olup, ilçe merkezinin nüfusu 7.357 ' dır. İlçede bulunan köylerden ilçe merkezine ve diğer şehirlere çok fazla göç yaşanmış olup, halen devam etmektedir. Bu göç olayından dolayı ilçenin nüfusu sürekli azalmakta.

İlçenin dışarı ile bağlantıları kara yolu ile olup, Ordu - Giresun 010 nolu Devlet karayolu ulaşımda kullanılmaktadır. İlçe Karadeniz kıyısında olmasına rağmen liman olmaması dolayısı ile deniz yolu kullanılmamaktadır. İlçenin tüm köylerinde yol olup bu yolların tamamı stabilize ve ham yoldur. Son yıllarda betonlaşma çalışmaları sürdürülmektedir.

Ekonomik yapı çoğunlukla fındık tarımına, hayvancılığa, balıkçılık, arıcılık ve ormancılığa dayanır. Fındığın yanı sıra, halk kendi ihtiyacını karşılamak amacıyla mısır, sebze, meyve ve çay tarımı da yapmaktadır.

Deniz balıkçılığı yanında son yıllarda alabalık yetiştiriciliği de büyük gelişme göstermiştir. Ayrıca arıcılık son yıllarda önemli bir gelişme göstermiştir.

İlçede 4 adet fındık kırma fabrikası mevcuttur. Bunun yanı sıra Fiskobirlik'in çeşitli fındık kırma değirmenler bulunmaktadır. İlçe merkezinde turistlik amaçlı iki otel vardır. Avize atölyeleri ve ilçeye canlılık kazandıran özel ihracat şirketleri bulunmaktadır.

Doğa turizmi yönünden büyük bir potansiyele sahip olan ilçede güzel kumsal sahiller bulunmasına rağmen, ilçede turizm çok gelişmemiş olup ekonomiye bir katkısı yoktur. Daha çok iç turizm hakimdir. Yayla turizminin dışında turizm amaçlı herhangi bir faaliyet yaygın değildir.

Önemli tarihi ve doğal eserleri bakımından; Bey Konağı, Ayıkaşı Mahallesinde bulunan Bendehor Kalesi, Pir-Aziz türbesi, Şeyh İdris takkesi, Kozlar Kalesi, Gökçeali Köyünde Şeyh İdris'e ait 2 adet türbe, Akçay Köyünde Hasandede Mezarı sayılabilir.

İlçede yaylacılık çok gelişmiştir. Eskiden bölge halkı hayvan otlatmak için yaylaya göç etmekte iken son yıllarda, temiz dağ havası alarak dinlenmek ve çeşitli yayla şenliklerine katılarak eğlenmek için yaylaya çıkmaktadır.

Önceden yaylaya yürüyerek gidilirken; ulaşımın sağlanması ile otomobiller ile bu yaylalara üç-dört saatte gidilip gelinmektedir. Yöre halkının çıktığı yaylalarda Haziran, Temmuz aylarında çeşitli şenlikler düzenlenmektedir.

İlçe örf ve adet bakımından Giresun ve Ordu yöresine benzerlik göstermektedir.Oğuz/Türkmen/Çepni gelenekleri devam etmektedir. Geleneksel giysiler halk tarafından özel günlerde giyilmektedir. Eski geleneklere göre yaylacılık ve yayla şenlikleri sürdürülmektedir. Adını Hacı Bektaş Veli'den alan Bektaş yaylası ilçe halkı tarafından da kullanılan en önemli yayladır.

• Kaymakamlık Sitesi26 Kasım 2017 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Belediye Sitesi