Venera 7

İniş aracı 180 bar (18.000 kPa) basınca ve 580 °C (1.076 °F). sıcaklığa dayanabilmesi için tasarlanmıştı[3] Bunlar, Venüs'te karşılaşılması beklenenden önemli ölçüde büyüktü, ancak Venüs yüzeyinin bilinmezleri nedeniyle tasarımcılar hata payını büyük bırakmayı tercih etti.[3] Katılaştırmanın Hatta metalin fazla sertleştirilmesi nedeniyle hem sondanın kendisinin hem de gezegenler arası platformunda (İng: bus) bilimsel araçlara yeterince yer kalmamıştır.[3] Gezegenler arası platformda güneş rüzgarı enerjisiyle çalışan bir parçacık dedektörüyle bir de kozmik ışın dedektörü vardı.[4] İniş aracında ısı ve basınç sensörlerinin yanı sıra atmosfer basıncını ölçmek için bir de ivmeölçer vardı.[3] Sondada ayrıca bir radar altimetresi vardı.[3]

Sonda, 17 Ağustos 1970, saat 05:38'te (UTC) Baykonur Uzay Üssü'nden fırlatıldı. Sondanın 3MV sistemi esas alınarak tasarlanmış bir gezegenler arası platformu ve bir iniş aracı vardı.[5] Venüs'e uçuş rotası sırasında yaptığı iki yön düzeltme, platforma monteli KDU-414 motoru sayesinde yapıldı.[5]

Venera 7, 15 Aralık 1970'te Venüs'ün atmosferine girdi.[5] Atmosfere girişin ilk aşamalarında iniş aracı sondanın 'çatı'sına bağlı kalmaya devam etti,[5] böylece çatı olabildiğince uzun süre -8 °C'ye soğutulabilecekti.[5] İniş aracı, sondanın gövde titreşimi platformun Dünya'ya sabitlenmesini kırdığında gövdeden ayrıldı.[5] Yerden 60 km'de paraşüt açıldı ve atmosfer testi başladı; atmosferin %97'si karbondioksit çıkmıştı.[5] Başta paraşüt 1.8 m²'ye küçültüldü, 13 dakika sonra 2,5 m² ye çıkacaktı, çünkü paraşüt küçültme halatı erimişti.[3] Açılmadan 6 dakika sonra paraşüt arıza yaptı ve iniş planlanandan hızlı oldu.[3][5] Sonunda paraşüt hepten bozulmuş ve sonda serbest düşüşe geçmişti.[3] En nihayetinde sonda, saat 05:37:10 UTC'de 16.5 m/s hızla Venüs yüzeyine temas etti.[5] Sondanın indiği koordinatlar şunlardır: 5°G 351°D.

Sonda, temas anında sessizleşmiş gibi görünüyordu,[5] ancak teypler kaydetmeye devam etmekteydi. Birkaç hafta sonra, radyo astronom Oleg Rjiga'nın teypleri gözden geçirmesi sırasında teyplerde fazladan 23 dakikalık çok zayıf sinyaller bulundu.[6] Sonda Venüs'e inmiş ve muhtemelen sıçrayarak yana devrilmişti; o yüzden orta kazanımlı anten Dünya'ya güçlü bir sinyal göndermek için gerteken açıya girememişti.[7]

Sonda, 53 dakika boyunca Dünya'ya bilgi iletmişti;bunun 20 dakikası yüzeydendi. Venüd'ün yüzey sıcaklığının 475 ± 20 °C olduğu keşfedildi.[5][8] Isı ve atmosfer modelleri kullanılarak 9.0 ± 1.5 MPa yüzey basıncının olduğu hesaplandı.[9] Sondanın çalışmayı aniden kesmiş olması nedeniyle (0.2 saniye içinde işlemez hâle geçmişti), sondanın düşük seviye toz içern katı bir yüzeye çarptığını çıkarmak mümkündür.[9]

Sonda, Venüs'ün yoğun atmosferi sebebiyle dışarıdan görülemeyen yüzeyi hakkında bilgi sağladı. Sonda insanların kesinlikle Venüs'ün yüzeyinde hayatta kalamayacağını teyit etmiş ve Venüs'te sıvı su bulunma ihtimalini tamamen boşa çıkartmış oldu.[8][5]

• Harvey, Brian (2007). Russian Planetary Exploration History, Development, Legacy and Prospects. Springer-Praxis. ISBN 9780387463438.
• Huntress Jr, Wesley T.; Marov, Mikhail Ya (2011). Soviet Robots in the Solar System Mission Technologies and Discoveries. Springer-Praxis. ISBN 9781441978974.
• Ulivi, Paolo; Harland, David M (2007). Robotic Exploration of the Solar System Part I: The Golden Age 1957–1982. Springer. ISBN 9780387493268.
• Reeves, Robert (1994). The Superpower Space Race: An Explosive Rivalry through the Solar System. Plenum Press. ISBN 0-306-44768-1.
• Siddiqi, Asif A. (2018). Beyond Earth: A Chronicle of Deep Space Exploration, 1958–2016 (PDF). The NASA history series (second ed.). Washington, DC: NASA History Program Office (PDF). ISBN 9781626830424. 8 Aralık 2019 tarihinde kaynağından (PDF) arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2020.

• Venera 711 Nisan 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. NASA NSSDC Master Catalog Data (İngilizce)
• Plumbing the Atmosphere of Venus30 Eylül 2018 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi. (İngilizce)