V. Stefan Uroš

V. Stefan Uroš, Stefan Dušan'ın tek oğludur. 1346 yılında babası kendisini kayser ilan edince kral olarak taç giymiştir. Bu sayede babasının naibi olmuştur.[2][3] 1355 yılında babasının ölümü ardından her ne kadar tek başına hükümdar olsa da annesi ve prenslerin etkisinde kalmıştır.[4]

Babasının ardından hakimi olduğu hükümdarlıkta tek bir düşman saldırısını dahi başarıyla savunamamıştır.[5] Sırp İmparatorluğu'nun prensliklere bölünmesi, daha o tahttayken başlamıştır.[6] Başarısızlıkları sonucu bazı prensler onun hükümdarlığını tanımadıklarını ilan etmişlerdir. Taht mücadelelerinden en önemlisi amcası Simeon Uroš Palaiologos ile yaşadığı anlaşmazlıklardır.[5] Simeon 1356 yılında yenilmiş, kendisini Roma ve Sırpların kayseri ilan edeceği Teselya ve Epirus'a çekilmiştir. Bununla birlikte Uroš, babasının fethettiği günümüz Yunanistan'ını içeren bölgeyi kaybetmiştir. Hükümdarlığının sonunda hakimiyet sürdüğü bölgeler sadece Şar Dağları ve Tuna arasındaki bölgeden ibaretti. Ölümü ile birlikte Makedonya'da bulunan Sırp prensleri bağımsızlıklarını ilan ettiler. Sırp dünyasında yaşanan bu karışıklık ve zayıflık Osmanlı Devleti'nin[7][8] Balkan fetihlerinde işini kolaylaştırdı.[9][10][11]

Stefan Uroš Çirmen Muharebesi'nin yapıldığı yıl olan 1371 yılının aralık ayında doğal nedenlerden ötürü geride bir veliaht bırakmadan ölmüştür.[12] Çirmen Muharebesinde alınan yenilginin bir sonucu olarak bu kez bir başka Sırp soylu Lazar Hrebeljanović ve onun hakimi olduğu kuzey Makedonya Sırp hükümdarlığının ana bölgesi olarak öne çıkmıştır.[13]

Ölümünden 211 yıl sonra Sırp Ortodoks Kilisesi tarafından kutsanmıştır. Mezarı Fruška Gora dağında Jazak Manastırında bulunmaktadır.

• Sırbistan tarihi

• Ćirković, Sima (2004). The Serbs. Malden: Blackwell Publishing. 15 Mart 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Şubat 2020.
• Dvornik, Francis (1962). The Slavs in European History and Civilization. New Brunswick, New Jersey: Rutgers Üniversitesi Yayınları. 20 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Şubat 2020.
• Fine, John Van Antwerp (1994) [1987]. The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest (İngilizce). Ann Arbor, Michigan: University of Michigan Press. ISBN 0-472-08260-4.
• Gavrilović, Zaga (2001). Studies in Byzantine and Serbian Medieval Art. Londra: The Pindar Press. 12 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Şubat 2020.
• Mihaljčić, Rade (1975). Крај Српског царства [End of the Serbian Empire]. Belgrat: Srpska književna zadruga.
• Mihaljčić, Rade (1989). Крај Српског царства [End of the Serbian Empire] (2nd bas.). Belgrat: Beogradski izdavačko-grafički zavod.
• Nicol, Donald M. (1993) [1972]. The Last Centuries of Byzantium, 1261-1453. Cambridge: Cambridge University Press.
• Nicol, Donald M. (1996). The Reluctant Emperor: A Biography of John Cantacuzene, Byzantine Emperor and Monk, c. 1295-1383. Cambridge: Cambridge University Press.
• Ostrogorski, Georgi (1956). History of the Byzantine State. Oxford: Basil Blackwell.
• Popović, Tatyana (1988). Prince Marko: The Hero of South Slavic Epics. New York: Syracuse Üniversitesi Yayınları. 12 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Şubat 2020.
• Sedlar, Jean W. (1994). East Central Europe in the Middle Ages, 1000-1500. Seattle: University of Washington Press.
• Soulis, George Christos (1984). The Serbs and Byzantium during the reign of Tsar Stephen Dušan (1331-1355) and his successors. Washington: Dumbarton Oaks Library and Collection. 19 Mayıs 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Şubat 2020.
• Šuica, Marko (2000). Немирно доба српског средњег века. Властела српских обласних господара. Službeni list SRJ. ISBN 978-86-355-0452-0.
• Bugün 1937'de "Narodno delo", Belgrat'da yayınlanan küçük ansiklopedi "Sveznanje" den küçük değişikliklerle çevrilmiştir.

Resmî unvanlar
Önce gelen Stefan Dušan	Sırplar İmparatoru 1355–1371	Sırp İmparatorluğu'nun Yıkılışı
	Sırbistan kralı 1346–1355	Boş Sonraki tarafından düzenlenen makam Vukašin