The Documentary

The Documentary, Amerikalı rapçi The Game'in ilk stüdyo albümüdür. 18 Ocak 2005'te Interscope Records aracılığıyla yayımlandı. 2001 yılında vurulduktan sonra rap kariyerinin peşinden gitmeye karar veren The Game, Dr. Dre tarafından keşfedildi ve Aftermath Entertainment şirketi ile anlaşma imzaladı. Albümün prodüksiyonu Dr. Dre, Kanye West, Just Blaze, Cool & Dre ve Timbaland tarafından sağlanırken; 50 Cent, Nate Dogg, Eminem, Mary J. Blige, Busta Rhymes ve Faith Evans gibi isimler albümde konuk sanatçı olarak bulundular.

The Documentary
The Game stüdyo albümü
Yayımlanma 18 Ocak 2005
Kaydedilme 2004
Tarz Hip hop, gangsta rap, G-funk
Süre 69:57
Şirket Aftermath, G-Unit, Interscope
Yapımcı Dr. Dre (sorumlu yapımcı), 50 Cent (sorumlu yapımcı), Buckwild, Che Vicious, Cool & Dre, Danja, Eminem, Focus, Havoc, Hi-Tek, Jeff Bhasker, Jeff Reed, Just Blaze, Kanye West, Luis Resto, Mark Batson, Mike Elizondo, Mr. Porter, Scott Storch, Timbaland
The Game kronolojisi
The Documentary
(2005)		 Doctor's Advocate
(2006)
Diğer kapak
Özel basımın kapağı.
The Documentary albümünden çıkan single'lar
  1. "Westside Story"
    Yayımlanma: 28 Eylül 2004
  2. "How We Do"
    Yayımlanma: 23 Kasım 2004
  3. "Hate It or Love It"
    Yayımlanma: 15 Mart 2005
  4. "Dreams"
    Yayımlanma: 7 Haziran 2005
  5. "Put You on the Game"
    Yayımlanma: 30 Aralık 2005

The Documentary, yayımlandığı hafta 586.000 kopya sattı ve Billboard 200 listesine bir numaradan giriş yaptı. RIAA albüme Mart 2005'te iki kez platin plak verdi ve albüm, dünya çapında beş milyondan fazla kopya sattı. Müzik eleştirmenleri albümün prodüksiyonunu övdü; ancak bazıları The Game'in önemli müzisyenlerden sık sık bahsetmesini eleştirdi. Albümün yayımlanmasından sonra The Game, Doğu ve Güney rapçileri tarafından gölgede bırakılan Batı Yakası hip hop sahnesinin yeniden canlanmasında bir itici güç olarak kabul gördü.

Konsept

Genel

Ekim 2001'de The Game, beş kez vuruldu ve uyuşturucu satılıcığı yaptığı bölgede üç kişinin saldırısına uğraması sonucunda üç gün komada kaldı. Hastanede kaldığı dönemde, Reasonable Doubt, Doggystyle, All Eyez on Me, The Chronic, Illmatic ve Ready to Die gibi albümleri inceledi.[1] Beş ay sonra, kardeşinin prodüksiyonu olan bir mixtape'i dinleyen Dr. Dre tarafından keşfedildi.[2] The Game, onu Aftermath Entertainment şirketi bünyesine katan Dr. Dre'nin akıl hocalığında iki yıl boyunca albüm üzerinde çalıştı.[3][4] 2003 yılı sonunda, Interscope Records CEO'su Jimmy Iovine, The Game'i G-Unit üyesi yapmaya karar verdi ve Interscope ile Aftermath Entertainment şirketlerinin ortak girişimleri olan G-Unit Records bünyesine kattı.

Albümün adı başlangıçta "Nigga Witta Attitude Vol. 1" (N.W.A'ye atıf) olarak belirlendi,[5] ancak yasal nedenlerden dolayı "The Documentary" olarak değiştirildi.[6] Albümün 2004 yılı sonunda yayımlanması planlanıyordu, ancak aynı dönemde Eminem'in Encore albümü gibi önemli kayıtların yayımlanması nedeniyle albüm, 18 Ocak 2005'e ertelendi.[7] The Game, önceki yıllarda Doğu ve Güney rapçileri tarafından gölgede bırakılan Batı Yakası hip hop'ı canlandırma amacıyla albüm üzerinde çalıştı.[1]

Kayıt

The Game, G-Unit ile anlaştıktan sonra 50 Cent ile birlikte Farmington, Connecticut'taki ev stüdyosunda dokuz şarkı kaydetti. Daha sonra Los Angeles'a döndü ve Dr. Dre ile birlikte albümü tamamladı.[8][9] 50 Cent, 2005'te Vibe dergisine verdiği bir röportajda albüm üzerinde çalışmak üzere Interscope Records tarafından getirildiğini ifade etti. Ayrıca albümün rafa kaldırılmanın ve The Game'in de plak şirketinden atılmanın eşiğine geldiğini iddia etti. Ancak The Game, Funkmaster Flex'e verdiği bir röportajda hiçbir zaman durumunun belirsiz olmadığını ve hiçbir zaman şirketten atılmaya yakın olmadığını söyledi.[10] Ayrıca 50 Cent, The Documentary albümündeki on sekiz şarkıdan altısını—"Hate It or Love It", "How We Do", "Church for Thugs", "Special", "Higher" ve "Westside Story"—kendisinin yazdığını[11] ve çalışmaları için uygun krediyi almadığını iddia etti.[12] The Game iddiaları yalanladı ve 50 Cent'in iki şarkının yazımında yardım ettiğini söyledi.[13]

Müzik

Sözler

The Game, şarkılarını çocukluğundan rap alanındaki başarılarına kadar yaşadığı deneyimlerden yola çıkarak yazdı. Albüm sorulduğunda The Game, şunları söyledi:

« Oğlanlar evinde büyüdüm ve 8 yaşındayken ailemin yanından alındım... İşte ben, 24. Albümüm çıktığında 25 olacağım yani kendi mücadelem 17 yıldır devam ediyor olacak. Albümde 17 parça var ve her parça son 17 yılımdaki farklı durumlara ışık tuttu.[6] »

The Game, albüm çıkmadan önce albümün algısını da yorumladı: "Herkesin gang-bang, 40 ons, low rider müzik beklediğini biliyorum, ama onlara verdiğim bu değil... Gerçek bir hikâye anlatıyorum ve belki de deneyimlerimle bağlantılar kuran insanlar olabilir."[1] Rolling Stone, "her şarkı akılda kalıcı iyi masajlara, bazıları itirazlara sahip ve sözlerin ana fikrini almak için fazla zaman gerekmiyor." yorumunu yaptı.[14]

Prodüksiyon

The Documentary albümünün kamuoyunca iyi tanınan prodüktörlerle üstlenilen büyük bütçeli prodüksiyonu olumlu eleştiriler aldı.[15] Albümün ilk yarısı "vurgusuz tempolu, gangsta boogie" parçalar içerirken; diğer yarısı "pürüzsüz hale getirilmiş R&B manevraları" içermektedir.[16] Yedi parçanın ortak yönetici prodüktörlüğünü "minimal sinematik" yaklaşımıyla Dr. Dre üstlendi.[17] "Westside Story" parçası "kötü sound'lu bir piyano tınısı", "Dreams" parçası "eşzamanlı olarak akan, ürpertici" bir ritm ve "Hate It or Love It" parçası "pürüzsüz hale getirilmiş bir R&B funk titreşimi" içermektedir.[16] "Higher" parçası "küt küt çarpan synth patlamaları" ve "How We Do" parçası ritmi değişen el çırpmaları ile "uğursuz bir çekiciliğin leziz şekilde ilkel bir 808 modeli ve sinsi bir synth'le güçlenen hipnotik patlaması"nı tanımlayan bir ritmi barındırır.[18] "Don't Need Your Love" parçası Mary J. Blige'ın "Not Gon Cry" parçasından örnekler içerir ve albümün en duygulu şarkılarından biridir.[19] "Church for Thugs" parçası "vurgulu ses yatağı üzerinde bulunan tekdüze ritimli bir tarz" taşırken, "Put You on the Game", "synth'in karanlık ağıtlarını" içeren bir kulüp parçasıdır.[16]

"Start from Scratch" parçası R&B şarkıcısı Marsha Ambrosius vokalleri içermesine rağmen, "geleneksel R&B hareketliliğinden kaçınan", "işitsel bir gözdağı niteliğinde olan" bir ritme sahiptir. IGN bunu "albümün en can sıkıcı kısmı olarak" niteledi.[16] "The Documentary" parçası, bir eleştirmenin sözleri gölgelediğine inandığı "adamakıllı senfonik, teneke sesli ve yoğun destekli bir parça"dır.[16] "Runnin'" parçası "az miktarda R&B yumuşaklığıyla artırılmış, karanlık ve kasvetli bir melodi"ye sahiptir.[16] "No More Fun and Games" parçası hızlı bir ritme sahiptir[20] ve 1990'lı yılların başına ait prodüksiyonlarından ilham alır.[21] Dr. Dre'nin "The Watcher" parçasından örneklenen "We Ain't", Eminem'in "pat pat sesleriyle dolu synth çağlamaları"nı barındırır ve "tüm albümün en tehditkâr ve aldatıcı numaralarından biridir".[16] Nate Dogg, albümdeki iki pürüzsüzleştirilmiş parçada yer aldı: "Special" ve g-funk esintileri içeren "Where I'm From".[22] "Don't Worry" parçası R&B çeşnili bir parçadır ve "minimal prodüksiyonuna" rağmen bir eleştirmene göre "yine de sert vurur".[19] Son parça "Like Father, Like Son", "melodramatik, yaylılarla-dolu" bir ritme sahiptir.[17]

Single'lar

İlk single "Westside Story", Billboard Hot 100 listesinde doksan üç numaraya ulaştı. Rolling Stone dergisi parçayı "'In da Club'ın basit klavye bölümü, 808 ritmi ve yaylılarla daha stresli ve aldatıcı hâle gelmiş L.A. versiyonu" olarak nitelendirdi.[14] "Hate It or Love It", albümün en popüler single'ı hâline geldi ve Hot 100'de iki numaraya yükseldi.[23] Şarkı, 2006 Grammy Ödülleri'nde En İyi Rap Grup Performansı ve En İyi Rap Şarkısı kategorilerinde ödüllere aday gösterildi.[24] Şarkının Saline Project yönetmenliğinde çekilen video klibi 2005 MTV Video Müzik Ödülleri'nde En İyi Rap Videosu kategorisinde ödüle aday gösterildi, ancak Ludacris'in "Number One Spot" video klibi ödülü aldı. "Put You on the Game" parçası Hot R&B/Hip-Hop Singles & Tracks listesinde doksan altı numarada kalarak albümün en düşük liste başarısını gösteren single'ı oldu.[25] Entertainment Weekly dergisi parçayı "Kaliforniyalı bir yeni oğlanı — Ludacris değil — şaşırtan bol yağda kızartılmış ve güney güzelliğini almış crunksal bir kulüp parçasıdır".[26] Şarkının video klibi Damon Johnson tarafından çekildi.

"How We Do", Hot 100 listesinin dört hafta boyunca dört numarasında yer aldı.[25] Dünya çapında orta seviye bir başarı kazandı ve birçok ülkede ilk yirmiye girdi.[27] Şarkının video klibi Hype Williams yönetmenliğinde çekildi. Son single "Dreams", 2003 yılında vurularak öldürülen Yetunde Price'a ithaf edildi.[28] Şarkı, Hot 100'de otuz iki numaraya yükseldi. Bir eleştirmen "The Game, keskin zekâ dolu Martin Luther King Jr. türü duygulu konuşmaları ve Malcolm X'in dolandırıcı cazibesini bir arada başardı." yorumunu yaptı.[20] Şarkının video klibi Phillip Atwell tarafından çekildi.

Eleştiriler

The Documentary müzik eleştirmenlerinden çoğunlukla olumlu eleştiriler topladı.[29] Pitchfork Media albüm için "DJ Quik'in 2002 çıkışlı Under tha Influence LP'sinden sonra en iyi Batı Yakası sokak-rap albümü" yorumunda bulundu ve albümün prodüksiyonunu da "zengin ve mükemmel bir ses gobleni" olarak değerlendirdi.[17] Allmusic albümün "büyük potansiyelin ipuçlarını veren mükemmel bir çıkış" olduğunu ve "en önemli unsurunun onun nasıl besbelli bir gangsta rap ürünü olduğunu ve çok hızlı iz bıraktığını" yazdı.[30] Rolling Stone dergisi The Game'in "büyüleyici kelime oyunları ya da kahkahalar yerine duygusal bir etki bırakmak" çabasında olduğunu yazdı.[14] PopMatters dergisi, "bir kalbe ve lirik içeriğe sahip, kendini bilen, kötü niyetli, nihilist bir gangsta rapçi" yorumunda bulundu.[20] The A.V. Club, albümün prodüksiyonunu "yavaş dönen G-funk ve parlak hiper-soul'un sonik klasiği" sözleriyle överken; The Game'in ünlülerden sıkça bahsetmesini eleştirdi ve "rapçilerden ve albümlerden bahsettiği kısımları çıkarmasını" önerdi. "Bu şekilde 15 ila 20 dakika daha kısa—ve muhtemelen çok daha saygı uyandırıcı olurdu." yorumunda bulundu.[18] Billboard dergisi albümün "yılın en iyi rap albümlerinden biri" olduğunu yazdı[31] ve Entertainment Weekly, "en parlak hip-hop yıldızlarının onu hizaya sokmasıyla The Game, popüler bir başyapıt olacaktır." önerisinde bulundu.[26]

IGN albümdeki konuk sanatçıların sayısının çokluğunu eleştirdi ve "konuk sanatçıların istekleri aslında yükselen yıldızların kendi seslerini kavramayı zorlaştırıyor."[16] OMH Media, "birçok rap albümü gibi The Documentary de çok uzun, ancak ilgiyi yüksek seviyede tutuyor." ve genel olarak "Batı Yakası'nda güçlü bir varlığı tanıtan etkileyici bir çaba" yorumunu yaptı.[32] Stylus Magazine, "kimse hayal kırıklığına uğramayacak" yazdı ve "pazarlamada apaçık havalanamasa da, hâlâ olağanüstü sağlam ve keyifli" yorumunu yaptı.[15] The New York Times gazetesi The Game için "zor ama açık kafiye tarzı çekici ama genel olarak büyüleyici değil... Bu neredeyse kendini asla unutmayan, eğlence için hecelerde asla kendini kaybetmeyen bir rapçi." yazdı.[33] The Village Voice rapçinin söz yeteneğini "The Game'in kafiyeleri tamamen doğallıktan altı derece uzaklıkta" sözleriyle eleştirdi.[34] Yahoo! Music sözleri "şok değeri, mizah ya da iç görüden yoksun" diyerek eleştirirken, prodüksiyonu "müzikal olarak, muhtemelen son yılların en büyük hip-hop albümü – yüksek teknoloji ritimlerle uğursuzca aldatıcı ve akılca kalıcı kısımlarının başarısıyla hatasızlığa yakın." diyerek övdü.[22]

Satış

The Game, Batı Yakası hip hop sahnesini yeniden canlandırmada itici güç olarak itibar gördü.[35][36] Albüm yayımlanmadan önce The Game, açılış haftasında yüksek satış beklediğini şu sözlerle ifade etti: "İlk haftada bir milyon albüm satmak istiyorum. Sonraki hafta bir albüm de satsam, iyiyim."[1] Ayrıca, sektörün beklentilerini karşılayamamak konusunda gergin olduğunu açıkladı: "Evet, bazı kelebeklerim var. İlk hafta sayıları konusunda endişeliyim ve bu aldatmacanın beklentilerini karşılayabilmek konusunda endişeliyim."[1] Albüm, yayımlandığı hafta 586.000 kopya sattı ve Billboard 200 listesine zirveden giriş yaptı.[37] RIAA albüme 23 Mart 2005'te iki kez platin plak verdi[38] ve albüm, o yılın en çok satan onuncu kaydı unvanına sahip oldu.[39]

The Documentary albümü birçok Avrupa ülkesinde ilk on beşe girdi. İngiltere albüm listesinde yedi numaraya yükselen albüm; otuz üç hafta boyunca liste içinde kaldı. Fransa, Hollanda, İrlanda ve İsviçre'de ilk ona girmeyi başarırken; Almanya, Belçika ve Norveç'te ilk yirmiye girmeyi başardı.[40] Kanada albüm listesinin üç hafta boyunca zirvesinde kalmayı başaran albüm;[41] 100.000 sipariş aldı ve 8 Mart 2005'te platin plak kazandı.[42] Albüm, 2006 yılı itibarıyla dünya çapında beş milyon adetlik satış rakamına ulaştı.[43]

Parça listesi

Bilgiler The Documentary albümünün kitapçığından alındı.[44]

# Başlık Yapımcı(lar) Konuk sanatçı(lar) Uzunluk
1 "Intro" Dr. Dre, Che Vicious 0:32
2 "Westside Story" Dr. Dre, Scott Storch 50 Cent 3:43
3 "Dreams" Kanye West 4:46
4 "Hate It or Love It" Cool & Dre 50 Cent 3:26
5 "Higher" Dr. Dre, Mark Batson 4:05
6 "How We Do" Dr. Dre, Mike Elizondo 50 Cent 3:55
7 "Don't Need Your Love" Havoc, Dr. Dre Faith Evans 4:26
8 "Church for Thugs" Just Blaze 4:00
9 "Put You on the Game" Timbaland, Danja 4:14
10 "Start from Scratch" Dr. Dre, Scott Storch Marsha Ambrosius 4:07
11 "The Documentary" Jeff Bhasker, Jeff Reed 4:11
12 "Runnin'" Hi-Tek Tony Yayo, Dion 4:26
13 "No More Fun and Games" Just Blaze 2:37
14 "We Ain't" Eminem, Luis Resto Eminem 4:46
15 "Where I'm From" Focus Nate Dogg 3:08
16 "Special" Needlz Nate Dogg 3:57
17 "Don't Worry" Dr. Dre, Mike Elizondo Mary J. Blige 4:11
18 "Like Father, Like Son" Buckwild Busta Rhymes 5:27
19 "Till The Wheels Fall Off" * Mr. Porter Kon Artis 3:29

*: "Till The Wheels Fall Off" parçası The Documentary albümünün özel basımında bonus parça olarak yer aldı.

Listeler
Liste (2005)[40][45] Tepe
noktası
ABD Billboard 200 1
ABD Billboard Top R&B/Hip-Hop Albums 1
ABD Billboard Top Rap Albums 1
Almanya Albüm Listesi 11
Avustralya Albüm Listesi 9
Avusturya Albüm Listesi 11
Belçika Albüm Listesi 8
Fransa Albüm Listesi 7
Hollanda Albüm Listesi 10
İngiltere Albüm Listesi 3
İrlanda Albüm Listesi 6
İsviçre Albüm Listesi 8
Kanada Albüm Listesi 1
Norveç Albüm Listesi 11
Yeni Zelanda Albüm Listesi 3

Yapım ekibi

Bilgiler Allmusic'ten alındı.[46]

Kaynakça
  1. "The New Game in Town Generates West Coast Buzz". The New York Times. 20 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Eylül 2007.
  2. Campion, Chris (14 Kasım 2004). "The Game". The Observer. 13 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Eylül 2007.
  3. Leeds, Jeff (27 Kasım 2005). "Scenes From an Arranged Marriage". The New York Times. Erişim tarihi: 5 Ekim 2007.
  4. Reid, Shaheem (27 Ocak 2005). "Game: Out of the Shadows". MTV. 31 Mayıs 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Eylül 2007.
  5. "Interview with The Game". Aftermath Music. Ocak/Şubat 2004. 3 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Eylül 2007. Tarih değerini gözden geçirin: |tarih= (yardım)
  6. Reid, Sheheem (6 Aralık 2004). "Shady/ Aftermath/ G-Unit: The Family Stand". MTV. 25 Ocak 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Eylül 2007.
  7. Reid, Sheheem (5 Ekim 2004). "Game Ready to Prove He's Worthy of the Hype". MTV. 15 Ocak 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Eylül 2007.
  8. Reid, Shaheem (1 Mart 2005). "50 Cent and The Game — Doomed from the Very Beginning?". MTV. 17 Temmuz 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ekim 2007.
  9. Reid, Shaheem (25 Şubat 2005). "All Eyes on 50 Cent: The Sequel". MTV. 7 Mart 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Ekim 2005.
  10. Rodriguez, Jayson (1 Mart 2005). "Update: Man Shot Not with 50 Cent; Violator Offices Shot Up". AllHipHop. 7 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ekim 2007.
  11. Berrios, Martin A. (27 Haziran 2007). "Streets is Watching: 50 Cent Part Two". AllHipHop. 12 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ekim 2007.
  12. Susman, Gary (9 Mart 2005). "How We Do". Entertainment Weekly. 20 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Şubat 2008.
  13. Chery, Carl (24 Haziran 2005). "Game gone wild". SOHH. 16 Haziran 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ekim 2007.
  14. Brackett, Nathan (10 Şubat 2005). "The Documentary Review". Rolling Stone. 12 Mayıs 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Eylül 2007.
  15. McKeating, Scott (28 Ocak 2005). "The Documentary Review". Stylus. 6 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ekim 2007.
  16. D., Spence (2 Şubat 2005). "The Documentary". IGN. 14 Mart 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2007.
  17. "The Documentary Review". Pitchfork Media. 13 Ocak 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Eylül 2007.
  18. Rabin, Nathan (24 Ocak 2005). "The Documentary Review". The A.V. Club. 19 Aralık 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2007.
  19. "The Game - The Documentary". HipHopDX. 16 Ocak 2005. 30 Temmuz 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ekim 2007.
  20. Hamilton, Pierre (15 Şubat 2005). "The Documentary Review". PopMatters. 16 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Eylül 2007.
  21. Juon, Steve 'Flash' (18 Ocak 2005). "RapReview of the Week". RapReviews. 12 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ekim 2007.
  22. Webb, Adam (7 Şubat 2005). "The Game - The Documentary". Yahoo! Music. 18 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2007.
  23. "The Game and 50 Cent - Hate It or Love It". aCharts.us. 28 Nisan 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Eylül 2007.
  24. "The Game". Rock on the Net. 10 Ocak 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ekim 2007.
  25. "The Documentary Billboard Singles". Allmusic. 2 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 31 Eylül 2007. Tarih değerini gözden geçirin: |erişimtarihi= (yardım)
  26. Fiore, Raymond (24 Ocak 2005). "The Documentary (2005)". Entertainment Weekly. 20 Ekim 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2007.
  27. "The Game and 50 Cent - How We Do". aCharts.us. 21 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 27 Ekim 2007.
  28. Relic, Peter (12 Aralık 2006). "Game Time (Vol. 1)". Vibe. 17 Temmuz 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Ekim 2007.
  29. "The Game: The Documentary". Metacritic. Erişim tarihi: 17 Eylül 2007.
  30. "The Documentary > Overview". Allmusic. 2 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Eylül 2007.
  31. "The Documentary". Billboard. 5 Şubat 2007. Erişim tarihi: 7 Ekim 2007.
  32. Hogwood, Ben (24 Ocak 2005). "The Game - The Documentary (Interscope)". musicOMH.com. 30 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2007.
  33. Sanneh, Kelefa (19 Ocak 2005). "Hot Ambition, Twinned With a Hot Ear for the West Coast Spirit". The New York Times. Erişim tarihi: 7 Ekim 2007.
  34. Tate, Greg (25 Şubat 2005). "MCs Are Paid, Not Born". The Village Voice. 7 Haziran 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Ekim 2007.
  35. Osorio, Kim (21 Mart 2006). "Game: Playtime Is Over". BET. 7 Kasım 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2007.
  36. Hope, Clover (18 Şubat 2005). "XXL Spotlights West Coast Hip-Hop In March Issue". AllHipHop. 6 Kasım 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Ekim 2007.
  37. Montgomery, James (26 Ocak 2005). "Straight Outta Compton, Straight to #1: Game Tops Albums Chart". MTV. 26 Nisan 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 7 Eylül 2007.
  38. ""The Documentary" searchable database". RIAA. Erişim tarihi: 8 Ekim 2007.
  39. Jenison, David (4 Ocak 2006). "Carey Caps '05 by Capping Fiddy". Yahoo! Music. 28 Haziran 2006 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ekim 2007.
  40. "World Chart Positions". aCharts.us. 25 Temmuz 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Eylül 2007.
  41. "Chart Data: The Game". Mariah-Charts.com. 4 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Eylül 2007.
  42. "Audio Certifications March 2005". CRIA. 7 Nisan 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Eylül 2007.
  43. Jackson, Kevin (24 Ekim 2006). "The Game's new album Doctor's Advocate drops on November 14". The Jamaica Observer. 12 Ekim 2007 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Eylül 2007.
  44. "The Documentary (Compton Collector's Edition)". Hurricane Game. 27 Temmuz 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ocak 2008.
  45. "The Documentary Billboard Albums". Allmusic. 2 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Eylül 2007.
  46. "The Documentary Credits". Allmusic. 2 Aralık 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Ocak 2008.

Dış bağlantılar
Önce gelen:
American Idiot – Green Day		 Billboard 200 bir numaralı albümü (birinci kez)
30 Ocak 2005 - 5 Şubat 2005		 Sonra gelen:
Be as You Are (Songs from an Old Blue Chair)
– Kenny Chesney
Önce gelen:
Be as You Are (Songs from an Old Blue Chair)
– Kenny Chesney		 Billboard 200 bir numaralı albümü (ikinci kez)
13 Şubat 2005 – 19 Şubat 2005		 Sonra gelen:
Seventeen Days – 3 Doors Down
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.