Sasani ordusu

Sasani ordusu, Sasani donanmasının yanı sıra görev yapan Sasani silahlı kuvvetlerinin birincil askeri organıdır. Ordunun doğuşu, Sasani İmparatorluğu'nun kurucusu I. Erdeşîr'in (h. 224-241) tahta yükselişine dayanır. Erdeşîr, Pers İmparatorluğu'nun yeniden canlanmasını hedefledi ve bu amacını sürdürmek için ordusunu, doğrudan kendi emri altında olan ve Satraplıktan, yerel prenslerden ve asaletten ayrı duran subaylar ile ayakta duran bir ordu oluşturarak, reform yaptı. Ahameniş İmparatorluğu askeri örgütlerini yeniden kurdu, Part süvarileri modelini korudu ve yeni tür zırh ve kuşatma savaş teknikleri kullandı. Bu, kendisine ve onun haleflerine 400 yıldan fazla hizmet verecek bir askeri sistemin başlangıcıydı; bu sırada Sasani İmparatorluğu, Geç Antik Çağ'da Batı Avrasya'daki iki süper gücünden biriydi, diğeri ise önce Roma İmparatorluğu sonra Doğu Roma İmparatorluğu'ydu. Sasani ordusu Eranshahr'ı ("İran alemini") Doğu'dan, Ak Hunlar ve Türk halkları gibi Orta Asya göçebelerinin saldırılarına karşı korurken, batıda Roma İmparatorluğu'na karşı tekrarlayan bir mücadeleye girişti.[1]

Sasani ordusu
Kuruluş 224–651
Bağlılık Sasani İmparatorluğu
Lider(ler)
Merkez(ler) Tizpon
Etkin bölgeler Küçük Asya, Levant, Kuzey Afrika, Kafkasya, Horasan, Mâverâünnehir, Balkanlar, Mezopotamya, Arap Yarımadası
Büyüklük 100,000-130,000'a kadar
Müttefikler Sabirler, Sarmatlar, Osroene, Ermenistan, İberya, Albanya, Lahmîler, Lazika, Avarlar, Sclaveni, Xionites
Rakip(ler) Romalılar, Hunlar, Râşidîn Halifeliği, Ak Hunlar, Hazarlar, Batı Göktürk Kağanlığı, nomadic Arabs, Aksum Krallığı ve diğerleri

Sasani İmparatorluğu'nun önemli muharebeleri
Ak Hunlara karşı savaşan Sasani generali Sukhra'yı gösteren Şehname çizimi (484).

Erken Sasani dönemi
  • Edessa Muharebesi (260)
  • Caesarea Kuşatması (260)
  • Satala Muharebesi (298)
  • Amida Kuşatması (359)
  • Tizpon Muharebesi (363)
  • Samarra Muharebesi (363)
  • Avarayr Muharebesi (451)
  • Herat Muharebesi (484)

Geç Sasani dönemi

Ayrıca bakınız

Kaynakça
Özel
  1. The silk road: a journey from the High Pamirs and Ili through Sinkiang and Kansu Page 53
Genel
  • A.D.H. Bivar, ‘Cavalry Equipment and Tactics on the Euphrates Frontier’,Dumbarton Oaks Papers 26 (1972), pp. 271–291
  • Michael B. Charles, ‘The Rise of the Sassanian Elephant Corps: Elephants and the Later Roman Empire’, Iranica Antiqua 42 (2007), pp. 301–346
  • Kaveh Farrokh, Sassanian Elite Cavalry, AD 224-642 (Osprey Publishing 2005)
  • James Howard-Johnston, ‘The Late Sasanian Army’. In: Bernheimer, T. – Silverstein, A. (eds.), Late Antiquity: Eastern perspectives, Exeter 2012, pp. 87–127.
  • David Nicolle, Sassanian Armies : the Iranian empire early 3rd to mid-7th centuries AD (Montvert Publishing 1996). 1-874101-08-6
  • Philip Rance, ‘Elephants in Warfare in Late Antiquity’, Acta Antiqua Academiae Scientiarum Hungaricae 43 (2003), pp. 355–84
  • Peter Wilcox, Rome's Enemies 3: Parthians and Sassanid Persians (Osprey Publishing 2001). 0-85045-688-6
  • Daryaee, Touraj (2009). Sasanian Persia: The Rise and Fall of an Empire. I.B.Tauris. ss. 1-240. ISBN 0857716662. 27 Mart 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2019.
  • Shapur Shahbazi, A. (1986). "Army i. Pre-Islamic Iran". Encyclopaedia Iranica, Vol. II, Fasc. 5. Londra et al. ss. 489-499.
  • Kennedy, Hugh N. (2007). The Great Arab Conquests: How the Spread of Islam Changed the World We Live In. Philadelphia, PA: Da Capo Press. ISBN 978-0-306-81740-3.
  • Zakeri, Mohsen (1995). Sasanid Soldiers in Early Muslim Society: The Origins of 'Ayyārān and Futuwwa. Otto Harrassowitz Verlag. ss. 1-391. ISBN 3447036524. 27 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Haziran 2019.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.