Sabuncuoğlu Şerefeddin

II. Bayezid şehzadeliği zamanında Sabuncuoğlu’ndan Zeyneddin el-Cürcânî'nin Zahire-i Harzemşâhî diye bilinen eserini tercüme etmesini istemiştir. Bu çok kapsamlı eserin sadece farmakoloji ile ilgili kısmını çevirmiştir. Ayrıca kitabın sonuna yeni bilgileri içeren iki bölüm daha eklemiştir.[2]

Eserde ilaçların özellikleri, hazırlanması, gargara, yağlar, merhemler anlatılmaktadır. Ayrıca; kusturucular, müshiller, ağız, dil ve damak, diş, göz ilaçlarına ve lavmanlara da yer verilmektedir. Eserin sonunda ise çevirirken karşılığını bulduğu ve kullandığı Türkçe tıp terimlerini yazmıştır. O günlerde tüm dünyada bilim dili Arapça ya da Latince olduğu için bilim dünyası Türkçeyi gereksiz ve anlamsız bulsa da bu yaptığı Anadolu tıp tarihi için gelecek yıllarda çok önem arz etmiştir.[2]

Osmanlı İmparatorluğu’nda yazılmış ilk resimli cerrahi eserdir. Kitabın bilinen üç kopyası vardır. Bunlardan ikisi İstanbul’da Fatih Millet Kütüphanesi'nde, birisi de Paris Bibliotheque National’dedir. Ebû'l-Kâsım Zehrâvî'nin ''Kitâbü'l-Tasrîf'' adlı eserinin cerrahi ile ilgili kısmının tercümesidir diyenler olsa da Sabuncuoğlu kitaptan sadece kaynak olarak yararlanmış ve kendi gözlem ve deney sonuçlarının yanında hastalarla ilgili deneyimlerini de aktarmıştır.[2]

Bu kitapta ameliyatların nasıl yapıldığını gösteren temsili resimler mevcuttur. Kendi çizdiği bu resimlerde hasta ve doktorun uygulama esnasında duracakları yerler ile cerrahi aletlerin nasıl kullanıldığı gösterilmektedir. Bu kitap günümüzdeki cerrahların eğitimlerinde sıklıkla kullanılan cerrahi atlasların ilk örneğini oluşturmaktadır.[2]

Kitabın 3 bölümü vardır. Birinci bölümde; 54 tedavi, 7 alet ile 4 kesi yöntemi ve uzuvlardaki hastalıkların dağlanması, ikinci bölümde; 58 tedavi, 131 alet çizimi ve 10 kesi yöntemi ile apselerin yarılması, dikilmesi ve tedavisi, üçüncü bölümde ise; 24 tedavi yöntemi, 11 alet tanıtımı ile kırık ve çıkıkların tedavisi hakkında bilgi verilmiştir. O dönemdeki okuma yazma bilen cerrahlar sadece Türkçe yazıları okuyabildiği için bu kitaptan onların da yararlanarak hastalara şifa vermeleri adına Sabuncuoğlu bu kitabı Türkçe yazmıştır.[2]

Bir müzede sergilenen canlandırma: Sabuncuoğlu'nun bir horozu engerek yılanına ısırtma anı.

1468 yılında yazılan eser Amasya’daki hekim çevresinin isteği üzerine Sabuncuoğlu tarafından kaleme alınmıştır. İlk Türkçe deneysel tıp eseridir. Sabuncuoğlu bu eserde tıpta kullanılan ilaçları hazırlanış şekillerine (hap, merhem, şurup, toz, lavman, macun, yakı..) göre on yedi bölüm altında inceleyip bu ilaçları etki, endikasyon ve nasıl kullanılacağına göre düzenlemiştir. Bu ilaçları çeşitli hayvanlar, insanlar ve kendi üzerinde denemiştir.[3] Özellikle bazı zehirlerle ilgili yaptığı hayvan deneyleri ön plandadır. Bu deneylerde denek olarak horozları kullanmıştır. Yazım biçimini de şimdiki modern tıp biliminde kullanılan olgu sunumlarına benzer şekilde oluşturmuştur. Bu eser Türk tıp tarihinde bir hekimin kendi buluşu ilaçları ve tedavi yöntemlerini derlediği ilk kitap olması bakımından önemlidir. Eserde geçen bazı deneyler şu şekildedir:

• Sabuncuoğlu yılan sokmasına karşı kendisinin hazırladığı panzehiri içmiş ve ardından parmağını yılana ısırtmıştır. Parmağının şişmediğini ve vücudunda belirti olmadığını, dolayısıyla panzehirin işe yaradığını gözlemlemiştir.
• Yılan zehrinin etkisini araştırmak amacıyla deney hayvanı olarak bir horoz seçmiştir ve hayvanın bir budunun tüylerini yolarak çok zehirli bir yılana çıplak derisinden ısırtmıştır. Ardından daha önce hazırlanan ve zehrin etkisini yok eden tiryak yani panzehiri horoza içirerek hayvanı gözetim altına almıştır. Ertesi gün deride yeşilimsi bir yara gözlemlemiş ve tekrar tiryak vermiştir. İkinci günde derideki belirti kaybolmuştur.[2] Burada kullandığı tiryakın ''Tiryak-ı Faruk'' olduğunu belirtir.

Sabuncuoğlu'nun deneysel tedavi gözlemlerine örnek olarak; yardımcısı ile İstanbul’dan Amasya’ya dönerken bitlenmiş ve tedavi için cıva ve çam reçinesini karıştırıp, keten ipliğinden de fitili hazırlayıp ilacı sürerek boynuna bağlamış, kalanını da koltuk altlarına sürmüştür. Daha sonra bu yöntemin daha önce omzunda var olan ağrıyı da giderdiğini görmüştür. Amasya’ya döndüğünde bu tedaviyi de kullanmıştır. Bir başka örnek de çocuk düşürücü ilaç ile ilgilidir. Anne karnında ölen bir çocuğun düşürülmesi için verdiği ilacın rahimde oluşan ura da iyi geldiğini görmüştür.

Bir hastalığı tedavi edemediğinde bu konuda bilgisi olan kişilerin yöntemini ve o konudaki eksiğini alçakgönüllülükle kabul edebilmiş ve o kişilerden tedaviyi öğrenmiş, hekimlik ahlakına sahip bir kişidir.

İlaçların hazırlanışı, hastalıklara göre kullanılışı ve kullandığı malzemeler anlatması bakımından bir ilaç rehberi, bugünkü anlamda bir farmakopeye benzer. Yirmiden fazla drog kullanarak hazırladığı ilaç terkiplerini en çok kullanılanlara öncelik verecek şekilde sıraladığı bu eseri 17 bölümden oluşmaktadır:

1. Tiryaklar (Antidot)
2. Macunlar
3. Daireikler ve Toz İlaçlar
4. Yakı ve Yakı Türü İlaçlar
5. Astrenjan İlaçlar ve Fumigasyon İlaçları
6. Fitil ve Ovüller
7. Şurup ve Gargaralar
8. Göz Hastalıklarında Kullanılan İlaçlar
9. Tablet ve Pastiller
10. Cerahat Giderici İlaçlar
11. Merhemler ve Yağlar
12. Lavmanlar
13. Kusturucular
14. Burun Kanamasını Dindirici İlaçlar
15. Tabletler
16. Ağız, Boğaz, Diş, Dudak ilaçları
17. Enfiye ve Kuturlar

Sabuncuoğlu bunları hazırlarken Hipokrat, Galen, İbn-i Sina gibi önemli önemli hekimlerin eserlerinden öğrendiğini, kaynağını belirterek yazmıştır (“…sıfat-ı Zerur kim Calinos terkib itmişdür…”). Bu da onun dönemine dek gelen önemli tıp eserlerini incelediğini göstermektedir.

Terkipleri hazırlarken kullandığı genel yöntem “önce drogları havanda dövüp toz haline getirmiş, eleyerek diğer katı maddelerle karıştırmıştır. Bu karışımlar ya doğrudan kullanılan ya da kaynatılarak yoğunlaştırılan veya öz suyu alınan preparatlardır.” Sabuncuoğlu ilaçları hazırlarken etki ve kullanım alanlarını anlatmış, hangi soruna hangi ilaç, ilacın içindeki drogların dozu ve hangi ilaçlarla birlikte kullanılması gerektiğini açıklamış. Hastalarda gördüğü olumlu-olumsuz etkileri belirtmiştir.

Terkiplerde kullandığı bitkisel droglara örnek olarak soğan, safran ve gül verilebilir:

• Bezr-i Bassal (soğan): gaz söktürücü, ateş düşürücü, sindirimi kolaylaştırıcı etkilidir.
• Zaferan (safran): ağrı kesici, midevi ve tiryak terkiplerinde kullanılır.
• Gül (gül): yumuşatıcı, sindirimi kolaylaştırıcı, göz hastalıklarında ve tiryak terkiplerinde kullanılır.

Eserinde alıntı yaptığı yerlerde kaynak göstermiş, bilgilerini anlatırken ayrıntılara dikkat etmiş, hastalarına deneme yoluyla yaptığı tedavilerini gözlemleyerek not almış ve bunları eksiksiz olarak gizlemeden aktarmış olması onun bugünkü etik yaklaşıma uygun olduğunu göstermektedir.[4][5][6]