Klasik Çince
Klasik Çince ya da Edebî Çince (Çince: 文言文; pinyin: Wényánwén, "edebî dil yazısı"), İlkbahar ve Sonbahar Dönemi'nin sonundan Han Hanedanı'nın sonuna kadar yazılan klasik edebiyatın dilidir. Eski Çincenin yazılı bir şeklidir. Klasik Çince, klasik dilden evrimleşmiş geleneksel Çince yazma şeklidir, böylece Çincenin günümüzde konuşulan tüm şekillerinden farklıdır. Edebî Çince, 20. yüzyılın başına kadar Çin'de neredeyse tüm resmi yazılarda ve ayrıca çeşitli dönemlerde Japonya, Kore ve Vietnam'da kullanılmıştır. Çince konuşanların arasında Edebî Çincenin yerine artık Çin çapında konuşulan çağdaş Çince ağızlarına dayanan ve çağdaş Mandarin Çincesinin konuşulduğu şekline benzeyen Baihua yazı şekli geçmiştir. Çince konuşmayanlar ise Edebi Çinceyi yerel ağızlar lehine terk ettiler.
| Klasik Çince | |
|---|---|
| 古文 ya da 文言 | |
| Ana dili olanlar | Çin, Tayvan, Japonya, Kore ve Vietnam |
| Ölü dil | M.Ö. 5. yüzyıl-M.S. 2. yüzyıl; 20. yüzyıla kadar edebî dil olarak kullanılmaya devam etti. |
| Dil ailesi | |
| Dil kodları | |
| ISO 639-3 | lzh |
Edebî Çince Japoncada kanbun, Korecede hanmun, Vietnamcada ise cổ văn (古文) ya da văn ngôn (文言) olarak bilinir.