Demokrat Türkiye Partisi

24 Aralık 1995'te yapılan genel seçimler parlamentoda çok parçalı bir yapı ortaya çıkarmıştı. Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel hükûmeti kurma görevini önce en çok milletvekili çıkaran Refah Partisi genel başkanı Necmettin Erbakan'a, diğer partilerin tamamının ortak tavrı nedeniyle Erbakan'ın hükûmet kurmakta başarısız olmasından sonra da ikinci sıradaki Anavatan Partisi genel başkanı Mesut Yılmaz'a verdi. Yılmaz, Doğru Yol Partisi ile uzlaşarak Demirel'in onayıyla hükûmet kurabilse de, 53. Türkiye Hükûmeti meclis çoğunluğunu sağlayamayan ve Demokratik Sol Parti'nin dışarıdan desteğiyle görev yapabilen bir azınlık hükûmeti olabildi.[1] Nitekim 12 Mart 1996 tarihli güvenoyu yoklamasında onaylanmış sayılsa da, Anayasa Mahkemesi 14 Mayıs'ta, oylamaya katılan 544 üyenin yarısının bir fazlası olan 273 kabul oyu elde edilmediği gerekçesiyle kararı iptal etti. Yılmaz, hakkında gensoru oylaması açılınca oylamayı beklemeden 6 Haziran 1996'da Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel'e istifasını sundu.[2] Bu hükûmet sadece 114 gün görev yapabildi.

Demirel'in tekrar görevlendirmesiyle koalisyon görüşmelerine başlayan Erbakan, Refahyol olarak da adlandırılan, Refah Partisi ve Doğru Yol Partisi koalisyonunun oluşturduğu 54. Türkiye Hükûmeti ile 28 Haziran 1996 tarihinde göreve geldi.[3] İki parti arasında gerçekleştirilen protokole[4] göre, ilk olarak Necmettin Erbakan başbakan olacak, 2 yıl sonra ise görevini Doğru Yol Partisi genel Başkanı Tansu Çiller'e devredecekti. Bu şekilde ikişer yıl arayla başbakan değişecekti.[5]

Oluşturulan hükûmet ve hükûmet programı[4] hakkında başından itibaren rahatsızlıklar dile getiriliyor, bundan Tansu Çiller de yakınıyordu.[6][7] Hatta hükûmetin kurulmasının ardından yapılan güvenoyu yoklamasında 10 DYP milletvekili ret oyu verirken, Doğan Güreş, Hayri Kozakçıoğlu, Demir Berberoğlu ve Tekin Enerem gibi bazı önde gelen DYP milletvekilleri güvenoylamasına katılmadılar. RP'li hükûmete açıkça karşı çıkmış olan Cefhi Kamhi ise "çekimser" kaldı.[8] Refahyol hükûmeti ve sona ermesine neden olan 28 Şubat süreci, daha sonra çeşitli yönlerden tez çalışmalarına konu olmuştur.[9]

Kendisini "Yeni Oluşumcular" olarak adlandıran bir grup DYP'li milletvekili 7 Ocak 1997'de Refahyol hükûmeti'ne tepki olarak istifa etti ve Demokrat Türkiye Partisi'ni kurdu. Partinin ilk genel başkanı, DYP'nin eski genel başkanlarından olan Hüsamettin Cindoruk oldu. İsmet Sezgin, Mehmet Ali Yılmaz, Ersin Faralyalı, Necdet Menzir, Yıldırım Avcı ve Baki Tuğ gibi önde gelen milletvekilleri de yeni kurulan partide yer aldılar.[10]

18 Haziran'da Necmettin Erbakan başbakanlıktan istifa etti. İstifasının nedeninin başbakanlığı Tansu Çiller'e devretmek olduğunu belirtti. Bu ön açıklamaya rağmen, ertesi gün 19 Haziran'da Cumhurbaşkanı Süleyman Demirel, hükûmet kurma görevini o sırada TBMM çoğunluğu olan DYP lideri Tansu Çiller'e vermeyip, ANAP genel başkanı Mesut Yılmaz'a verdi. Yeni kurulan ve istifalarla büyüyen Demokrat Türkiye Partisi'nin katılımıyla 30 Haziran'da Mesut Yılmaz, Bülent Ecevit ve Hüsamettin Cindoruk'la birlikte 55. Türkiye Cumhuriyeti Hükûmeti'ni kurdu. Bu koalisyon ANASOL-D olarak da adlandırıldı.[11] Cumhuriyet Halk Partisi de hükûmeti dışarıdan destekledi.

17 Nisan 1999'da yapılan genel seçimlerde % 0,58'lik oy oranıyla parlamentoya giremedi. Bunun üzerine Cindoruk genel başkanlıktan istifa etti, yerine İsmet Sezgin getirildi.

2002 Nisan'ında yapılan kongrede İsmet Sezgin koltuğunu Mehmet Ali Bayar'a bıraktı. Ancak 2002 Genel Seçimleri'nde DYP ile ittifak yapan DTP, bu partinin seçim barajını aşamaması üzerine gene TBMM'ye giremedi. Seçim mağlubiyetinden sonra Bayar da istifa etti.

DTP, Bayar'dan sonra 3 kez genel başkan değiştirmesine rağmen güç kaybetmeye devam etti. Kasım 2004'te yapılan 4. olağanüstü kongrede genel başkanlığa eski bakanlardan Yaşar Okuyan getirildi. 15 Mayıs 2005'te yapılan 3. olağan kongrede DTP'nin adı Hürriyet ve Değişim Partisi olarak değiştirildi. Hürriyet ve Değişim Partisi 2008'de Halkın Yükselişi Partisi'ne katıldı.