Charles Aznavour

İkinci Dünya Savaşı yıllarında, Alman işgali devam ederken Charles Aznavour ve ablası, Yahudileri, Naziler’den korumaya ve saklamaya çalıştılar. Bu çalışmaları sırasında direniş örgütleri ile de işbirliği yaptılar. Charles Aznavour ve ablası Aida bu kurtarma çalışmaları nedeniyle Raoul Wallenberg Ödülü’ne layık görüldüler.

Charles Aznavour’un "Fransa’nın Frank Sinatra’sı" olma yolunda ilk adımları 1941 yılında Alman işgali sırasında gazete satarken, bestecilik ve yorumculuk yapan Pierre Roche ile tanışması sayesinde atıldı. Bu tanışma Roche&Aznavour ikilisini doğurdu. Aznavour sözleri yazıyor, yeni ortağı da besteyi yapıyordu. 1944’te, Damia ve Charles Trenet gibi isimlerin kariyerlerinde önemli rol oynayan Raoul Breton yapım şirketi ile sözleşme imzalayan ikili, dönemin popüler isimlerinden Edith Piaf’la tanıştırılıp onun 1947-48 yılları arasında Les Compagnons de la Chanson ile birlikte çıktığı turneye dâhil olsa da izleyicilerden pek fazla ilgi görmedi. Aznavour bu dönemde Piaf’ın önce şoförlüğünü, daha sonra sekreterliğini ve nihayet asistanlığını yapacak ancak “Kaldırım Serçesi” ona bir türlü söz yazarı gözüyle bakmayacaktı.Kırklı yılların sonlarına doğru, birlikte seslendirdikleri Le feutre taupé ve Départ Express gibi şarkıların yanı sıra Georges Ulmer için yazdıkları J’ai bu (1947) ile dikkatleri çeken Roche & Aznavour, Pierre Roche’un 1950’de Kanada turnesi sırasında genç şarkıcı Aglaé’ye tutulması ve onunla evlenerek Atlantik’in karşı kıyısına yerleşmesi sonucunda yollarını ayırmak zorunda kaldı. Yalnız kalmasının ardından söz yazmaya ağırlık verse ve bu konuda başarılar yakalasa da esas tutkusu şarkı söylemekti fakat bu amaçla çıktığı sahneden her seferinde ıslıklanarak inmek zorunda kalıyordu. Çelimsiz fiziği, kısa boyu ve titrek sesi halk arasında onu aşağılayan çeşitli takma isimlerle anılmasına neden olmaya başlamıştı. 1953’te Fas’ta verdiği bir konserde seyirciler tarafından ayakta alkışlanması onun için bir umut ışığının doğmasına neden olsa da 1955’te Sidney Bechet'nin açılış sanatçısı olarak çıktığı Olympia sahnesinde yuhalanmaktan bir kez daha kurtulamayacaktı. Trenet, Yves Montand ve Edith Piaf gibi “kadife sesli” şarkıcıların egzotik nakaratlarla dolu şarkılar seslendirdiği bir çağda; yaşlılık, ölüm ve yalnızlık gibi iç karartıcı konuları anlatan şarkılar söyleyen boğuk sesli bir adam dinleyicileri hiç de cezbetmiyordu.

Amacına ulaşabilmek için işine dört elle sarılan Aznavour’un şansı, 1956 yılında nihayet dönmeye başladı. Bu dönemde genç ve dinamik radyo kanalı Europe No 1’ün "Sur ma vie" gibi şarkılarını yayınlaması, yeni kurduğu plak şirketini güçlendirmeye çalışan Eddie Barclay’in dikkatini çekecek, ünlü yapımcı Aznavour’a zamanında ilgi görmeyen eski şarkılarını yeni düzenlemelerle tekrar kaydetme imkânını sağlayacaktı. Sanatçı, aynı yılın Mart ayında bu kez Alhambra’da sahne aldığında izleyicilerin olumsuz tepkileri, yavaş yavaş hayranlığa dönmeye başlamıştı. 1960’ın Aralık ayında aynı salonda, kendisi gibi başarıyı bir türlü yakalayamayan bir şarkıcının hikâyesini anlattığı Je m’voyais déjà’yı seslendirmesinin ardından onu konser boyunca soğuk bakışlarla izleyen seyirciler tarafından alkış yağmuruna tutulması, şeytanın bacağını nihayet kırmış olması anlamına geliyordu. Geç gelen bu şöhretten aldığı güçle kendini yazmaya veren Aznavour, 1960 ile 1965 arasında; "Les Comédiens", "La bohème", "For me formidable" ve "Et pourtant" gibi önemli şarkılara imza attı. Başarısının boyutları öylesine büyüktü ki yıllarca hor görülen bu ufak tefek Ermeni; 1963’te New York’ta Carnegie Hall’da sahne alacak, böylece Amerika’da ve Dünya’da uzun yıllar sürecek parlak bir kariyere ilk adımlarını atacaktı.

Charles Aznavour sahnede bambaşka bir kimliğe bürünüyor, "La bohème’de" elinde ünlü beyaz mendili ve hayali fırçasıyla modelini resmeden beş parasız bir ressama, "Mon émouvant amour’da" sevgilisiyle işaret diliyle anlaşmaya çalışan umutsuz bir aşığa dönüşüveriyordu. Sahne performansı konserin sonlarına doğru seslendirdiği "Les deux guitares" ve "Emmenez-moi" ile zirve yapıyor; sarhoş bir adamın hayatı sorguladığı ilk şarkıda yalpalayarak, kuzeyin gri gökyüzünden kaçıp sıcak adalara gitme arzusuyla yanıp tutuşan bir denizciye hayat verdiği ikincisinde ise müziğin temposuna uygun bir şekilde kendi etrafına dönerek sahneyi baştan sona kat ediyordu.

Şarkıları çoğu zaman yarım kalmış aşk öykülerini konu alsa da ("Que c’est triste Venise", "Le palais de nos chimères"," Désormais"), Aznavour’un favori temaları şüphesiz insanın geçip giden yıllar karşısındaki çaresizliği, yaşlanma ve ölümdü ("Hier encore", "Sa Jeunesse", "Qui?") . Sanatçı bununla birlikte meslektaşlarından farklı olarak sadece iki sevgili arasındaki aşkı anlatan şarkılar yapmamış, bir adım öteye giderek evlilik müessesi ile ilgili pek çok tespitin yer aldığı eserlere de imza atmıştı ("Tu t’laisses aller", "J’ai tort", "Je bois", "Bon anniversaire") . Dine, aile kurumuna ve işine olan saygısını her fırsatta dile getiren Aznavour’un bu özellikleri, ilk başlarda çok eleştirilen ama yıllar geçtikçe üzerine daha fazla oturan sesinin kabul görmesini sağlamış, o da bunu kimi zaman "Je ne peux pas rentrer chez moi" ve "Pour faire une jam" gibi caz altyapılı şarkılarda kimi zaman da "La Mamma" ve "Il faut savoir" gibi doğuya özgü ağıtlarda kullanmayı tercih etmişti.

Şarkılarıyla yetmişli yıllara dek şarkılarında politik mesajlar vermekten kaçınan Aznavour, konu toplumsal hoşgörü olduğunda üzerine düşeni yapmaktan geri kalmamış, öğrencisiyle yaşadığı aşk yüzünden hüküm giymesinin ardından kendi hayatına son veren Gabrielle Russier anısına "Mourir d’aimer"’yi yazmıştı. O dönem çok ses getiren aynı zamanda da insanlarda şok etkisi yaratan bir diğer şarkısı da Sarasate Sokağı’nda annesi, kedisi, kaplumbağası ve kanaryalarıyla yaşayan bir travestinin hayatını anlattığı "Comme ils disent" olacaktı. Sanatçı, 1915'de yaşanan ve kendi ailesini de derinden etkileyen olaylarla ilgili hassasiyetini 1976 tarihli "Ils sont tombés" ile ifade edecek, bu şarkı yüzünden Türkiye’de uzun süre yasaklı olarak kalacaktı.

Bu dönemde uluslararası şöhreti de zirveye ulaşan sanatçı, en sevilen şarkılarını İngilizce, Almanca, İtalyanca ve İspanyolca olarak tekrar yorumladı. Seksenlerde; “Autobiographie”, “Une première danse” ve “Embrasse-moi” gibi albümlerle hayranlarını hayal kırıklığına uğratmayan Aznavour, 1988’deki Erivan depremi sonrası anavatanına destek olmak için yazdığı "Pour toi Arménie" isimli şarkıyı Nana Mouskouri, Michel Sardou ve Gilbert Bécaud gibi onlarca meslektaşıyla birlikte seslendirdi. 1994’te Beethoven’ın "Für Elise’inden" esinlendiği "Je t’aime A.I.M.E" ve Charles Trenet’ye saygılarını sunduğu "Trenetement" gibi şarkıların yer aldığı “Toi et Moi” albümünü yayınladı. Yine doksanların başında Palais des Congrès’de yakın arkadaşı Liza Minnelli ile aynı sahneyi paylaştı ve ikili birbirinden güzel düetlere imza attı. Caz müziğine olan tutkusunu, önce 1998 yılında yayınladığı; "Ce sacré piano", "Mes emmerdes" ve "She" gibi şarkılarının farklı yorumlarını içeren “Jazznavour”, bundan bir süre sonra da Los Angeles’lı Clayton-Hamilton caz orkestrası ile birlikte kaydettiği “Charles Aznavour and The Clayton Hamilton Jazz Orchestra” (2009) albümleri aracılığıyla dinleyicileriyle paylaştı. İlerleyen yaşına rağmen düzenli bir şekilde üretmeye devam eden sanatçı, 2007’de “Colore ma vie”, 2011’de “Toujours” ve nihayet 2015’te “Encores” adlı albümleri hayranlarının beğenisine sundu.

Charles Aznavour, 1976 yılında soykırım ile ilgili bir şarkı yapmıştır(Ils sont tombés). Bu şarkı ile Türkiye'de tepki toplayan Aznavour, daha sonra Atom Egoyan'ın Ararat filminde aldığı rolle de Türkiye'de gündeme geldi. "Dünya'nın en ünlü Ermeni'si" olarak soykırım ile ilgili çalışmalar da yürüttü. Charles Aznavour her ne kadar milliyetçi Türkler için bir nefret ögesi olsa ve "Türk Düşmanı" olarak gösterilse de durum bundan farklıdır. Charles Aznavour pek çok röportajında annesinin doğduğu ülkeyi görmek istediğini söylemiştir. 1959'da ilk kez olmak üzere birkaç kez Türkiye'de konser veren Charles Aznavour'un Türkiye konserleri, Ermeni Soykırımı'nın Dünya gündemine gelişi ve Asala'nın saldırılarıyla son bulacaktı. Konserlerin ardından rol aldığı filmlerin dahi TRT'de yayınlanması tartışma konusu olan Aznavour ilerleyen yıllarda Türkiye'de yasaklandı. Türklerin ve Ermenilerin barışmaları için çaba sarf eden Charles Aznavour bir röportajında "Kelimenin (soykırım) kendisi rahatsız edici ve beni de üzüyor. Burada söylemek istediğim bazı Ermeniler tarafından bana karşı kullanılabilir, fakat bunun önemli olduğunu düşünmüyorum. Eğer Türkler, “soykırım” kelimesinin herhangi bir şey yapmalarına engel olduğunu söyleyecek kadar samimilerse, o zaman başka bir kelime bulalım. Yeter ki Ermenistan ve Türkiye arasındaki sınır açılsın ve Türk hükümeti bizimle diyalog başlatmayı düşünsün." demişti. Charles Aznavour ayrıca Türk halkı için bir şiir de kaleme almıştır (Bir Türk Dosta Mektup- Lettre a un ami Turc).

1988'de meydana gelen depremde ağır yaralar alan Ermenistan'a, "Ermenistan için Aznavour" adlı bir vakıf kurarak maddi ve manevi yardımlarda bulundu. Bu çabaları nedeniyle Ermenistan Hükümeti tarafından 2004 yılında ülkenin en yüksek mertebesi olan "Ermenistan Ulusal Kahramanı" ödülüne layık görüldü. 2008 yılında Serj Sarkisyan'ın imzaladığı kararname ile Aznavour'a, Ermenistan vatandaşlığı verildi ve 2009 yılında Ermenistan'ın İsviçre Büyükelçisi olarak atandı. Ayrıca 2009 yılından itibaren Birleşmiş Milletler'de Ermenistan'ın daimi delegesi oldu.

• 1953 Charles Aznavour chante Charles Aznavour, n° 1] (Ducretet-Thomson)
• 1955 Charles Aznavour chante Charles Aznavour, n° 2 (Ducretet-Thomson)
• 1956 Charles Aznavour chante Charles Aznavour, n° 3 (Ducretet-Thomson)
• 1957 Bravos du Music-Hall (Ducretet-Thomson)
• 1958 Believe in me! (Ducretet-Thomson)
• 1958 C'est ça (Ducretet-Thomson)
• 1960 Les deux guitares (Barclay)
• 1960 Je m'voyais déjà (Barclay)
• 1961 Il faut savoir (Barclay)
• 1962 Alléluia (Barclay)
• 1963 Qui ? (Barclay)
• 1963 La mamma (Barclay)
• 1964 Charles Aznavour, vol. 1 New recordings (Columbia)
• 1964 Charles Aznavour, vol. 2 New recordings (Columbia)
• 1964 Que c'est triste Venise (Barclay)
• 1964 Charles Aznavour, vol. 3 New recordings (Columbia)
• 1965 Aznavour 65 (Barclay)
• 1966 La bohème (Barclay)
• 1966 De t'avoir aimée (Barclay)
• 1967 Entre deux rêves (Barclay)
• 1968 J'aime Charles Aznavour, vol. 4 New recordings (Columbia)
• 1969 Désormais (Barclay)
• 1969 Aznavour sings Aznavour, vol. 1 (Barclay)
• 1970 Aznavour sings Aznavour, vol. 2 (Barclay)
• 1970 Aznavour sings Aznavour, vol. 3 (Barclay)
• 1971 Non, je n'ai rien oublié (Barclay)
• 1972 Idiote je t'aime (Barclay)
• 1974 A Tapestry of Dreams (Barclay)
• 1974 I sing for... you (Barclay)
• 1974 Visages de l'amour (Barclay)
• 1975 Hier encore New recordings, orchestrations by Del Newman (Barclay)
• 1976 Voilà que tu reviens (Barclay)
• 1978 Je n'ai pas vu le temps passer (Barclay)
• 1978 Un enfant est né (Barclay)
• 1980 Autobiographie (Barclay)
• 1982 Je fais comme si (Barclay)
• 1982 Une première danse (Barclay)
• 1983 Charles chante Aznavour et Dimey (Barclay)
• 1983 I'll be there (Barclay)
• 1986 Aznavour (Embrasse-moi) (Tréma)
• 1987 Aznavour (Je bois) (Tréma)
• 1989 L'éveil New recordings (Tréma)
• 1989 L'élan New recordings (Tréma)
• 1989 L'envol New recordings (Tréma)
• 1991 Aznavour 92 (Tréma)
• 1994 Toi et moi (Musarm)
• 1995 You and me (EMI)
• 1996 Roche et Aznavour (Album featuring for the first time all the six 78rpm recorded by Pierre Roche and Charles Aznavour between 1948 and 1952) (EMI)
• 1997 Plus bleu (EMI)
• 1998 Jazznavour (EMI)
• 2000 Aznavour 2000 (EMI)
• 2003 Je voyage (EMI)
• 2005 Insolitement vôtre (EMI)
• 2007 Colore ma vie (EMI)
• 2008 Duos (EMI) (2-CD Box Set, duets with Elton John, Julio Iglesias, Paul Anka, Sting, Celine Dion and Josh Groban)
• 2009 Charles Aznavour and The Clayton Hamilton Jazz Orchestra (EMI)
• 2011 Aznavour Toujours (EMI)

• La Guerre des gosses (1936) — Extra
• Adieu chérie (1946) (as Aznavour) — Le duettiste
• Entrez dans la danse (1948)
• Une gosse sensass' (1957) — Le chanteur
• Paris Music Hall (1957) — Charles
• La Tête contre les murs (1959) — Heurtevent
• Les Dragueurs (1959) — Joseph Bouvier
• Pourquoi viens-tu si tard? (1959) — Un danseur
• Oh! Qué mambo (1959) (uncredited) — Un spectateur au cabaret
• Le Testament d'Orphée (1960) (uncredited) — The Curious Man
• Un taxi pour Tobrouk (1960) — Samuel Goldmann
• Tomorrow Is My Turn (Le Passage du Rhin) (1960) — Roger
• Tirez sur le pianiste (1960) — Charlie Kohler/Édouard Saroyan
• Gosse de Paris (1961)
• Les Lions sont lâchés (1961) — Charles, un convive de Marie-Laure
• Esame di guida - tempo di Roma (1962) — Marcello
• Horace 62 (1962) — Horace Fabiani
• Le Diable et les dix commandements (1962) — Denis Mayeux (episode "Homicide point ne seras")
• Les Quatre vérités (1962) — Charles
• Les Vierges (1963) — Berthet
• Cherchez l'Idole (1963) — Aznavour
• Le Rat d'Amérique (1963) — Charles
• Thomas l'imposteur (1964)
• Alta infedeltà (1964) — Giulio (segment "Peccato nel Pomeriggio")
• La Métamorphose des cloportes (1965) — Edmond
• Le Facteur s'en va-t-en guerre (1966) — Thibon
• Paris au mois d'août (1966) — Henri Plantin
• Caroline chérie (1968) — Postillon
• Candy (1968) — Hunchback juggler
• Le Temps des loups (1969) — Inspector
• The Adventurers (1970) — Marcel Campion
• L'Amour (1970) — Le présentateur
• The Games (1970) — Pavel Vendek
• The Selfish Giant (1971) — Narrator (French version)
• Un beau monstre (1971) — Inspector Leroy
• Part des lions (1971) — Éric Chambon
• Les Intrus (1972) — Charles Bernard
• The Blockhouse (1973) — Visconti
• Dix Petits Negres (1974) Dir Peter Colinson, Produit par Gerard Thum
• Ein Unbekannter rechnet ab (1974) — Michel Raven
• Sky Riders (1976) — Insp. Nikolidis
• Folies bourgeoises (1976) — Dr. Lartigue
• Die Blechtrommel (1979) — Sigismund Markus
• Ciao, les mecs (1979) — L'amnésique
• Der Zauberberg (1982) — Naphta
• Qu'est-ce qui fait courir David? (1982) — Léon, le père de David
• Les Fantômes du chapelier (1982) — Kachoudas
• Une jeunesse (1983) — Bellun
• Viva la vie! (1984) — Édouard Takvorian
• Yiddish Connection (1986) — Aaron Rapoport
• Mangeclous (1988) — Jérémie
• Il Maestro (1989) — Romualdi
• Le chinois (1989) — Charles Cotrel
• Charles Aznavour Armenia 1989 (1989)
• Les Années campagne (1992) — Le grand-père/Grandfather
• Pondichéry, dernier comptoir des Indes (1997) — Léo Bauman
• Le Comédien (1997) — Monsieur Maillard
• Laguna (2001)
• Truth About Charlie (2002) — Himself
• Ararat (2002) — Edward Saroyan
• Le Père Goriot (2004) — Jean-Joachim Goriot
• Ennemis publics (2005)
• Mon colonel (2006) — Père Rossi
• Up (2009) — Carl Fredricksen (French Voice)