Ulmo

Ulmo, Denizlerin Efendisi’ydi. Arda’ya indiğinde tüm Valar denize hayran kalmıştı. Lâkin Ulmo hepsinden daha çok sevdi denizi. Onun için deniz her şeydi. Ulmo bir gün Eru ile konuştu. Eru ona dedi ki;

“Melkor’un senin egemen oldun bölge için savaştığını –zamanın derinliklerindeki bu küçük ülkede, burada- nasıl göremiyorsun. Melkor kendini keskin ve sınırsız bir soğuk olarak düşünmüştü. Lakin daha henüz pınarları ve denizleri dondurmadı, kurutmadı. Bulutların yüksekliğine ve görkemine, daima değişen sislere bir bak; yağmurun düşüşünü dinle ve bu cezbedici bulutlarla arkadaşın Manwe’ye daha da yaklaş.”

O günden sonra Ulmo Manwe’nin en iyi dostu oldu. Ancak sonra gördükleri görüntü kısıtlandı ve Ulmo kendini denize verdi. Batıya çok az uğradı. Valar’la pek yakın olmadı. O hep denizin üstündeki sularda ve denizin altındaki sularda yaşadı. Eru’nun Çocukları onu az sıklıkla görürlerdi. Çünkü o diğer dostları gibi belli bir surete bürünmezdi. Eru’nun çocukları onu gördüklerinde çok korkarlardı. Zira onun başının üzerinde göğe yükselen miğferinin tepesi köpüklüydü. Üzerinde donuk yeşil tonlarında bir zırh vardı. O Orta Dünya kıyılarına gider ve görünmez şekilde oralarda dolaşırdı. Deniz kabuklarına sözlerini söylerdi. Böylece deniz kabukları duymasını bilene onun sözlerini iletti. Denizin şarkısı da hep ilk doğanları etkiledi.