Sovyetler Birliği'nde Yunanlar

1917 Ekim Devrimi'nden sonraki ilk yıllarda, Sovyet hükümet politikalarında Yunanlara yönelik çelişkili eğilimler vardı. Yunanlardan ticaret işlerinde uğraşanlar arasında "sınıf düşmanları" olarak tarif edilenler hükûmet tarafından baskıya uğradı. düşmanca bir tutum maruz bırakıldı.[1] Bu baskılar Rusya İç Savaşı kapsamında 1919 yılında Beyaz Ordu'nun Kırım'a müdahale eden kuvvetler arasında Yunanistan'dan 24.000 askerlik bir alayın getirmesi nedeniyle daha da büyük bir hal aldı.[2] 1919 ve 1924 arasında yaklaşık 50.000 Yunan Sovyetler Birliği'nden göç etti. 1924'ten sonra Sovyet yetkilileri Rusya'dan 70.000 Yunanı Yunanistan'a göndermeye göndermeye zorladı, ancak çok azının Yunanistan'da vatandaşı olan akrabaları veya ataları vardı.[1]

Öte yandan, diğer milliyetlerde olduğu gibi, Vladimir Lenin ve onun ardılları eski Bolşevikler, yeni devrimci sistemde çalışmaya hazır olanların tüm etnik kültür gruplarını teşvik etmede istekliydiler. Bu çerçevede 1920'lerde Rumeyce (Pontus Rumcası) canlanması gerçekleşti. Sovyet yönetimi bu dilde tiyatrolar, dergiler ve gazeteler kurdu ve dil okulları açtı. Şair Georgi Kostoprav Rumeyce çalışmaları için bir Rumeyce şiir dili yarattı. Rumeycenin desteklenmesi, Yunanistan'dan ayrı bir kimliğini teşvik etmenin bir yolu olarak görüldü. Aynı amaçla Yunanca yazımından uzaklaşıp Kiril alfabesinde Pontus Rumcası kullanıldı. Ancak Rumeycenin resmi kullanımı tartışmalara neden oldu. Rumlar ve Ruslar tarafından düzenlenen 1926'da düzenlenen Πανσυνδεσμιακή Σύσκεψη (Tüm-Birlik Konferansı) kapsamında aydınlar bu konuyu tartıştı.[3]

Yunan Özerk Bölgesi Güney Rusya'da yılda 1930-1939 yılında mevcuttu. Başkenti Krımsk idi.

Ancak etnik politikalar 1937'de keskin bir geri dönüş geçirdi. Moskova Davaları ve çeşitli grupları ve bireyleri hedefleyen tasfiyeler sırasında, Yunanlara yönelik politikalar açıkça bir hale geldi. Pek çok Yunan Sovyet düşmanı ilan edildi ve uzak bölgelerdeki gulaglara yollandı veya infaz edildi. Yunan Ortodoks kiliseleri, Yunanca okullar ve diğer kültürel kurumlar kapatıldı. Aralık 1937'de başlatılan NKVD Yunan Operasyonu kapsamında baskılar başta varlıklı ve serbest meslek sahibi Yunanlar olmak üzere yaklaşık 50.000 Yunanı etkiledi.

II. Dünya Savaşı'nın hemen ardından Nazilerin Sovyetler Birliği'ni işgalinden sonra Yunanlar, Almanlar, Finler, Romenler, İtalyanlar gibi Mihver Devletleri ile işbirliği yaptıkları gerekçesiyle "düşman milliyetler" ilan edilen gruplar 1941-1942 arasında sürgün edildi. Yunanlar daha sonra Nazi işgali altında da baskı görmeye devam etti. Kırım 1944'te kurtarıldığında, Yunanların çoğu Kırım Tatarları ile birlikte Kazakistan'a sürüldü Urumlar olarak bilinen bu Yunanlardan bazıları Kırım Tatarcası dilinin bir varyantını konuşmaktaydı. 1949'daki bir başka sürgün dalgasında 37.000'i Kafkasya'da dahil olmak üzere yaklaşık 100.000 Pontus Rum Yunan Orta Asya'ya sürüldü.

Bu sürgünlerle aynı zaman diliminde Yunan İç Savaşı sonrası Yunan komünistlerin yenilmesiyle birlikte çok sayıda Yunan Sovyetler Birliği'ne iltica etti ve siyasi mülteci oldu. Bu sürede 10.000'den fazla Yunan Sovyetler Birliği'ne yerleşti.[4]

Destalinizasyon politikalarından sonra sürgün edilen Yunanların yavaş yavaş Karadeniz bölgesindeki evlerine dönmelerine izin verildi. Birçoğu 1990'ların başına Yunanistan'a göç etti.[1][5]

1989 nüfus sayımına göre Sovyetler Birliği'nde 358.068 Yunan yaşamaktaydı.[6]

• 
  Taganrog'daki Yunan Kilisesi ve Yunan Okulu. 1938 yılında yıkılmıştır.
• 
  Rostov-na-Donu'daki Rum Ortodoks kilisesi. 1964 yılında yıkılmıştır.