Silvanus (mitoloji)

Silvanus ( /sɪlˈveɪnəs/ ;[1] Latince ) Ormanın koruyucusu olarak bilinen mitolojik kişi.( sylvestris deus ), özellikle tarlalara başkanlık etti ve vahşi büyüyen ağaçlardan memnun kaldı.[2][3][4][5] Ayrıca tarlaları ve çiftçileri gözeten, özellikle tarlaların sınırlarını koruyan bir tanrı olarak tanımlanır.[6] Benzer şekilde adlandırılan Etrüsk tanrısı Selvans, Silvanus kökenli olabilir [7] veya ismiyle bile ilgili olmayabilir.[8]

Silvanus kabartma şeklinde
Silvanus'un Tunç heykeli,

Silvanus, sığır sürülerini koruyan, kurtları uzaklaştıran ve hayvanların doğurganlıklarını destekleyen Tanrı olarak tanımlanır.[2][9][10][11]

Etimoloji

Silvanus kelimesi bir türetmedir. Latince silva orman anlamına gelir. Yine ismine benzer bir kelime olan silvester ise vahşi anlamına gelir. Lakin etimolojisi konusunda kesin bir karar yoktur.

Öznitelikler ve ilişkilendirmeler

Diğer orman ve sürü tanrıları gibi Silvanus da müziğe düşkün olarak tanımlanır; panflüt onun için kutsaldır.[2] İsmi sık sık Nemfler ile birlikte anılır.[3][12] Zaman geçtikçe Cato tarafından sürekli Mars Silvanus denmesi nedeniyle Mars'ın ormanla ilişkilendirilen bir formu olarak görüdü. İtalya dışında Silvanus çok sayıda yerli tanrı ile özleştirildi:

  • Succelos
  • Cocidius ve Vinotonus
  • Calaedicus
  • Magiae
  • Selvans
  • Silenus
  • Pan
  • Aristaeus
Silvanus'un başı çam ile taçlandırılmış, Centrale Montemartini, Roma.

Silvanus'a sunulan kurbanlar üzüm, başaklar, süt, et, şarap ve domuzlardan oluşuyordu.[2][6][13][14][15] Cato'nun De Agricultura'sında, sığırların sağlığını sağlamak için Mars Silvanus'a adak veridiğini anlatmaktadır.[9]

Kaynakça
  1. "Silvanus or Sylvanus". Collins Dictionary. n.d. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Eylül 2014.
  2. Tibullus II.5.27, 30.
  3. Lucan. Pharsalia III.402.
  4. Pliny the Elder. Naturalis historia XII.2.
  5. Ovid. Metamorphoses I.193.
  6. Horace. Epodes II.21-22.
  7. Robert Schilling, "Silvanus," in Roman and European Mythologies (University of Chicago Press, 1992, from the French edition of 1981), p. 146 online, concurring with Dumézil, Archaic Roman Religion, p. 616.
  8. Peter F. Dorcey, The Cult of Silvanus: A Study in Roman Folk Religion (Brill, 1992), pp. 10–12 online, noting earlier efforts to press an Etruscan etymology on Silvanus.
  9. Virgil. Aeneid VIII.600-1.
  10. Cato the Elder. De Re Rustica 83
  11. Nonnus II.324.
  12. Virgil. Georgics I.20-1.
  13. Horace. Epistles II.1.143.
  14. Juvenal. VI.446, with associated scholia.
  15. Compare Voss. Mythol. Briefe, 2.68; Hartung, Die Relig. der Röm. vol. 2. p. 170, &c.

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.