Süyûtî

Celâleddîn Süyûtî (3 Ekim 1445 - 1505[1]), Arap din bilgini ve filozof.

Künyesiyle beraber asıl adı Celaleddin Ebu’l Fazl Abdurrahman b. Kemâleddîn Ebû Bekr b. Muhammed el-Huzayrî es-Suyuti'dir. "Süyutî" lakabının sebebi doğduğu bu yerden kaynaklanmaktadır.[2] Babası Şafiî mezhebi fıkıh âlimlerinden Kemâleddîn Ebû Bekr'dir.[3]

Bâzı kaynaklarda olağanüstü bâzı hallere şahit olmasından dolayı evliyanın büyüklerinden diye anılır. Henüz altı yaşında babasını kaybeden Suyûtî, babasının dostu Kadı İzzeddîn Ahmed bin Kinânî'nin koruması altında büyüyüp iyi bir eğitim aldı, yedi[4] veya sekiz yaşında Kur'ân'ı hıfsetti.[3] 17 yaşında Şerh Lül-İstiaza va'il Basmali adlı ilk eserini yazdı.[4] Hadis alanında o zamanlar otorite kabul edilen Takiyuddîn Şiblî el-Hanefî'nin yanında dört sene kalarak dersler aldı.[3] Tefsir, usul, meanî ile fıkıh, nahiv, bedî, beyân, lügat ilimlerinin icazetini ise Allâme Muhyiddîn Kafiyeci’nin yanında kaldığı 14 senede aldı, daha birçok sahada söz sahibi oldu.[3] Hadis alanında kısa sürede büyük başarılar elde etti ve zamanın müderrisleri tarafından dersleri takip edilmeye başlandı. Daha sonra Şam, Yemen, Hindistan, Sudan ve hac için Mekke'ye seyahatler yaptı. Kahire'ye dönüşünde Nil Nehri'ndeki bir adaya çekilerek kitaplarını yazdı.[3][4]

Suyûtî'nin iki yüz bin civarında hadisi ezberlediği söylenir.[3] Ayrıca Celâleddîn Muhammed bin Ahmed Mısrî'nin H. 864'te vefat edince yarıda bıraktığı tefsiri tamamlamış, Celaleyn Tefsiri adıyla yayınlanmıştır.