Sürgündeki İspanyol Cumhuriyeti

Nisan 1939 tarihinde Franco Cumhuriyeti yıkmasıyla Başkan (Manuel Azaña) ve Başbakan (Juan Negrín) Fransa'ya sürgüne gitti. Azaña görevinden istifa etti ve onun yerine Diego Martínez Barrio geçti. Ancak sürgün hükûmeti Fransa'yı terk etmek zorunda kalacaktı. Çünkü Nazi Almanyası 1940 yılında Fransa Seferi ile Fransa'yı işgal etmişti. Bunun üzerine sürgün hükûmeti Meksika'ya taşındı. Bu arada Londra İspanya'nın yasal hükûmeti olarak sürgün cumhuriyeti'ni tanımaya devam etti. Negrín 1945 yılında Başbakanlık koltuğundan istifa etti. Onun yerine José Giral başbakan oldu.

1945 yılına kadar, sürgündeki Cumhuriyetçilerin cumhuriyetin tekrar tesisi adına büyük umutları vardı. Özelikle Faşistlerin II. Dünya Savaşı'nda mağlup ayrılmasıyla İspanya'daki faşist hükümetin Müttefik Devletlerince yıkılması bekleniyordu. Böylece kendileride İspanya'ya dönmesi mümkün olacaktı. Bu umutlar hayal kırıklığı ile sonuçlandı. Bundan sonra sürgün hükûmeti tamamen bir sembolden ibaret kalmıştır. Savaşın bitmesiyle Hükûmet 1940 yılında ayrıldığı Paris'e 1946 yılında sürgündeki Bask hükûmeti ve sürgündeki Katalan hükûmeti ile birlikte geri döndü.

Savaş sonrası dönemde Meksika, Panama, Guatemala, Venezuela, Polonya Halk Cumhuriyeti, Çekoslovakya Sosyalist Cumhuriyeti, Macaristan Halk Cumhuriyeti, Yugoslavya Sosyalist Federal Cumhuriyeti, Romanya Sosyalist Cumhuriyeti ve Arnavutluk Sosyalist Halk Cumhuriyeti ile diplomatik ilişkilerde bulundu. Buna karşılık Amerika Birleşik Devletleri, Birleşik Krallık, Fransa ve Sovyetler Birliği sürgün devletini tanımadı.

1975 yılında Franco'nun ölümünden sonra, Kral Juan Carlos, demokratik bir hükûmet tesis etmiştir. 1977 yılında sürgündeki Cumhuriyetçiler monarşinin yeniden kurulmasını kabul etmiş ve yeni hükûmeti tanınmıştır. 1 Temmuz 1977 tarihinde sürgün hükûmeti resmen çözüldü. Uzlaşmanın bir jesti olarak, Kral Juan Carlos I sürgün liderlerini Madrid'de törenle karşıladı.