Polimer

Polimer (/ pɒlɪmər /;[1][2] Yunanca poly-, "birçok" + -mer, "kısım"), birçok tekrar eden alt birimden oluşmuş çok büyük moleküllerden veya makromoleküllerden oluşan bir madde veya malzemedir.[3] Geniş özellik yelpazesinden dolayı[4], hem sentetik hem de doğal polimerler, günlük yaşamda temel ve her yerde bulunan bir rol oynarlar.[5] Polimerler polistiren gibi bilinen sentetik plastiklerden biyolojik yapı ve işlev için temel olan DNA ve proteinler gibi doğal biyopolimerlere kadar çeşitlilik gösterirler. Hem doğal hem de sentetik polimerler, monomerler olarak bilinen birçok küçük molekülün polimerizasyonu yoluyla oluşturulur. Küçük moleküllü bileşiklere göre daha büyük moleküler kütleye sahiptirler ve bu özellikleri sertlik, yüksek elastikiyet, viskoelastisite ve kristal yerine amorf ve yarı kristal yapılar oluşturma eğilimi gibi benzersiz fiziksel özellikler üretir.

Sıvı ortam altında bir yüzey üzerinde bir atomik kuvvet mikroskobu kullanılarak kaydedilen gerçek doğrusal polimer zincirlerinin görünümü. Bu polimer için zincir kontur uzunluğu ~ 204 nm'dir; kalınlık ~ 0.4 nm'dir.

"Polimer" terimi Yunanca πολύς (polus, "çok" anlamına gelir) ve μέρος (meros, "parça" anlamına gelir) kelimesinden türemiştir ve yapısı çok sayıda tekrar eden birimlerden oluşan, yüksek nispi moleküler kütle ve eşlik eden özelliklerden kaynaklanan büyük molekülleri ifade eder.[6] Polimerleri oluşturan birimler, gerçekte veya kavramsal olarak düşük nispi moleküler kütleli moleküllerden türetilir.[6] Bu terim, modern IUPAC tanımından farklı bir tanımla 1833'te Jöns Jacob Berzelius tarafından icat edildi.[7][8] Kovalent bağlı makromoleküler yapılar olarak modern polimer kavramı 1920'de, sonraki on yılı bu hipotez için deneysel kanıtlar bulmakla geçiren Hermann Staudinger[9] tarafından önerildi.[10]

Polimerler, polimer bilimi (polimer kimyası ve polimer fiziği dahil), biyofizik ve malzeme bilimi ve mühendisliği alanlarında incelenir. Tarihsel olarak, tekrar eden birimlerin kovalent kimyasal bağlarla bağlanmasından ortaya çıkan ürünler, polimer biliminin ana odağı olmuştur. Ortaya çıkan önemli bir alan, artık kovalent olmayan bağlarla oluşturulan supramoleküler polimerlere odaklanmaktadır. Lateks kauçuğun poliizopreni, doğal bir polimerin bir örneğidir ve straforun polistireni, bir sentetik polimer örneğidir. Biyolojik bağlamlarda, esasen tüm biyolojik makromoleküller - yani proteinler (poliamidler), nükleik asitler (polinükleotidler) ve polisakkaritler - tamamen polimeriktir veya büyük oranda polimerik bileşenlerden oluşur.

Kaynakça
  1. "polymer", The Free Dictionary, erişim tarihi: 29 Kasım 2020
  2. "Definition of polymer | Dictionary.com". www.dictionary.com (İngilizce). 14 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Kasım 2020.
  3. "polymer | Description, Examples, & Types". Encyclopedia Britannica (İngilizce). 18 Haziran 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Kasım 2020.
  4. Painter, Paul C.; Coleman, Michael M. (1997). Fundamentals of polymer science: an introductory text. Lancaster, Pa.: Technomic Pub. Co. p. 1. ISBN 978-1-56676-559-6.
  5. McCrum, N. G.; Buckley, C. P.; Bucknall, C. B. (1997). Principles of polymer engineering. Oxford; New York: Oxford University Press. p. 1. ISBN 978-0-19-856526-0.
  6. "IUPAC - macromolecule (M03667)". goldbook.iupac.org. 19 Temmuz 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Kasım 2020.
  7. Årsberättelse om framstegen i fysik och kemi: 1832 (İsveççe). Norstedt. 1832.
  8. "Jensen, William B. (2008). "Ask the Historian: The origin of the polymer concept"" (PDF).
  9. "Berichte der Deutschen Chemischen Gesellschaft. v.53:1 (1920)." HathiTrust (İngilizce). 16 Nisan 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 29 Kasım 2020.
  10. Contemporary Polymer Chemistry (3 ed.). Allcock, Harry R.; Lampe, Frederick W.; Mark, James E. Pearson Education. 2003. s. 21. ISBN 978-0-13-065056-6.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.