Otto Richard Tannenberg

Tannenberg, Almanya'nın Pan-cermenist bir politika izlemesi gerektiğini ve bu bağlamda, İngiltere, Avusturya, İsveç, Norveç, Danimarka, Finlandiya, Hollanda ve Belçika gibi Cermenik ülkelerin Almanya çatısı altında birleşmesi gerektiğini, Avrupa'da Polonya ve Macaristan'ın[1][2], Kuzey Afrika'da Fas, Cezayir, Tunus, Libya ve Mısır'ın, Osmanlı üzerinde ise Kafkaslar dahil Anadolu'nun 1950'ye kadar Almanya'nın bir parçası haline gelmesi gerektiğini, bu sebeple, hedef ülkelerde yaşayan tüm Almanların elinden geldiğince tüm alanlara sızarak bilgi toplaması gerektiğini yazmıştır.[1][3]

Tannenberg Çin'in asla hedefe konulmamasını, aksi halde Rusya'ya karşı büyük bir dezavantaj yakalanacağını savunmuştur. Tannenberg, 1901 yılında, Rusya'nın Komünizm'e gebe olduğunu bu sebeple Çin'de milliyetçi güçlerin değil Komünist güçlerin desteklenmesi gerektiğini, aksi halde Rusya'nın dünyadaki Komünist cereyanda lider konumda olacağını, bu sebeple dünyada oluşacak Komünist kutupta çift başlılık yaratılarak, Çin'in Rusya karşısında muhalif olacak bir noktada olmasının sağlanması gerektiğini savunmaktadır.[1][4] Çin'in Pasifik'de Rusya dışında kendi beşeri potansiyeli içinden bir tehdidin oluşması için Japonya'nın, yükselen milliyetçilik ideolojisi ve Çin'e Pasifik'de tehdit oluşturması konusunda bir baskı unsuru haline gelmesine karşı hamle yapılmaması, tam aksine desteklenmesi gerektiğini yazmıştır. Çin'in Orta Asya'dan İran'a ve Ceziretül Arap'a sarkmasına karşın, Orta Asya bölgesinin olası Çin ilerleyişine karşı Rusya ile entegrasyon içinde olması konusunda hamleler yapılmasını savunmuştur.[1][4]

Afrika'da İngiltere ile değil, Fransa ile işbirliği yapılmasını, aksi halde İngilizlerin ABD'yi de ardına alarak Afrika'daki beşeri kaynaklar ve enerji kaynaklarıyla güçlenerek büyük Almanya birliği amacını zaafa uğratacağını söylemiştir.[5] Bu bağlamda Fransa ile Avrupa'da ters düşmemek için her zaman İtalya'nın hakem olarak kullanılması gerektiğini savunmuştur.[1][6] Güney Afrika'da mutlaka Alman varlığının en katı şekilde bölgede sürdürülmesi gerektiğini, İngilizlerin bölge egemenliğinin kırılması için, gerekirse yerel halkın İngilizlere karşı kışkırtılması ve yerel halkın yönetimde olmasının sağlanılmasını savunmuştur.[6]

Balkanların öncelikli tercih olarak Türklerin kontrolünde olması gerektiğini fakat bunun artık mümkün olmadığını ve 1930'a kadar Türklerin Balkan nüfuzunun etkisiz hale gelme tehlikesine karşın oluşacak boşlukta, Rusya'nın istila tehlikesinden çok, İtalya'nın Büyük İtalya stratejisi doğrultusunda Balkanlara daha çok nüfuz edeceğini[1][7], Almanya'nın Akdeniz'e inişini zorlaştıracağını ve nihayetinde Almanya'nın kaçınılmaz olarak İtalya ile karşı karşıya geleceğini, bu sebeple Balkanlar konusunda İtalya ile bir rekabet içinde değil birlik içinde hareket edilmesi gerektiğini[8], İtalya'nın Almanya'ya muhtaç olması için Rusya'nın Panslavist politikasına müsaade edilmesi ve bunun yanında bir denge unsuru olarak bölgede İtalya tehdit gösterilerek, Rusya'nın Osmanlı'dan yana tavır alması, gerekirse Rusya ve Osmanlı'nın Balkanlarda ortak bir ülke kurmasına zemin hazırlanması ve bunun desteklenmesi gerektiğini savunmuştur.[1][7]

Hindistan'ın ve ABD'nin İngilizlerin kontrolünde olmasının desteklenmesi gerektiğini, İngilizlerin kan kaybetmemesi adına Hindistan'da ve ABD'de var olması gerektiğini, Osmanlı'nın 1950'ye kadar ele geçirilmesi durumunda, Doğu'dan Batı'ya giden en güvenli yol olan Anadolu kapatılmış olacağından, İngilizlerin Hindistan'dan Batı'ya doğru başına buyruk hareket etmesinin mümkün olamayacağını söylemiştir.[1][9] Akdeniz'de İngiltere ve İtalya'nın olası işbirliğine karşı gerekirse Kuzey Afrika'da bir Arap Liginin kurulabileceğini söylemiştir. Kanada'daki Fransız varlığının İngiltere ve güneyde bulunan ABD'nin Anglo-Amerikan gücüne karşı çok mühim olduğunu yazmıştır. ABD'de İngiliz kökenlilerin sayısına karşılık mutlaka Alman asıllı nüfusun arttırılması gerektiğini söylemiştir.[1][9]

İtalya'nın gerektiğinde Osmanlı, Rusya ve Fransa'ya karşı kullanılması için güçlü kaynakları olması icap ettiğini, İtalya ve İspanya'nın her zaman için Latin Amerika'da çatışmaz egemen güçler konumunda olmaları gerektiğini savunmuştur.[1][9]