Montevideo Konvansiyonu

Devletlerin Hak ve Görevlerine ilişkin Montevideo Sözleşmesi (diğer adıyla Montevideo Konvansiyonu), 26 Aralık 1933'te Yedinci Uluslararası Amerikan Devletleri Konferansı sırasında Montevideo, Uruguay'da imzalanan bir antlaşmadır. Sözleşme, uluslararası teamül hukukunun bir parçası olarak kabul edilen bildirici devletlik teorisini sistemleştirmektedir.[1] Konferansta, Amerika Birleşik Devletleri Başkanı Franklin D. Roosevelt ve Dışişleri Bakanı Cordell Hull, İyi Komşuluk Politikası ilan ettiler. Bu politikanın amacı ABD'nin Kuzey ve Güney Amerika kıtasındaki ülkelerin içişlerine silahlı müdahalesine karşı çıkmaktadır. Montevideo sözleşmesi 19 devlet tarafından imzalandı. İmzalayan devletlerden üçünün kabulü küçük çekincelere tabi tutuldu. Bu devletler Brezilya, Peru ve Amerika Birleşik Devletleri'ydi.[2]

Sözleşme, 26 Aralık 1934 tarihinde yürürlüğe girdi. 8 Ocak 1936'da Milletler Cemiyeti Antlaşma Serisi'ne kaydedildi.[3]

Devletlerin Hak ve Görevlerine ilişkin Montevideo Sözleşmesi (diğer adıyla Montevideo Konvansiyonu), 26 Aralık 1933'te Yedinci Uluslararası Amerikan Devletleri Konferansı sırasında Montevideo, Uruguay'da imzalanan bir antlaşmadır. Sözleşme, uluslararası teamül hukukunun bir parçası olarak kabul edilen bildirici devletlik teorisini sistemleştirmektedir.[1] Konferansta, Amerika Birleşik Devletleri Başkanı Franklin D. Roosevelt ve Dışişleri Bakanı Cordell Hull, İyi Komşu Politikası'nı ilan ettiler. Bu politikanın amacı ABD'nin Kuzey ve Güney Amerika kıtasındaki ülkelerin içişlerine silahlı müdahalesine karşı çıkmaktadır. Montevideo sözleşmesi 19 devlet tarafından imzalandı. İmzalayan devletlerden üçünün kabulü küçük çekincelere tabi tutuldu. Bu devletler Brezilya, Peru ve Amerika Birleşik Devletleri idi.[2]

Sözleşme, 26 Aralık 1934 tarihinde yürürlüğe girdi. 8 Ocak 1936'da Milletler Cemiyeti Antlaşma Serisi'ne kaydedildi.[3]

Uluslararası bir konferansta yer alan ABD'nin ilk kadın temsilcisi olan Dr. Sophonisba Preston Breckinridge olduğundan, konferans ABD tarihinde dikkate değerdir.[4]

Arka Plan

Sömürge durumunda olan veya ulusal etnik azınlık nüfusu için kendi kaderini tayin etmeye açık tek yol, bir ulus-devlet olarak uluslararası tüzel kişiliğe sahip olmaktı. Uluslararası Amerika Kıtası Devletleri Konferansı'ndaki delegasyonların çoğu, eski kolonilerden ortaya çıkan bağımsız devletleri temsil ediyordu. Çoğu durumunda kendi varlıkları veya bağımsızlıkları, bir veya birden fazla Avrupa kıtası ülkeleri tarafından münakaşa edilmiş veya bu haklara karşı çıkılmıştı. Sınırlı egemenliğe sahip diğer bağımlı devletlerin uluslararası tanınırlık kazanmasını kolaylaştıran kriterler üzerinde kendi aralarında anlaştılar.

Sözleşmenin içeriği

Sözleşme; bir devlet olmanın tanımını, haklarını ve görevlerini belirtmektedir. Bunlardan en bilineni, uluslararası kuruluşlar tarafından doğru bir uluslararası teamül hukuku beyanı olarak tanınan dört devlet olma kriterini belirten Madde 1'dir:

Devlet, uluslararası hukuka sahip bir kişi olarak aşağıdaki niteliklere sahip olmalıdır: (a) kalıcı bir nüfus; (b) tanımlanmış bir bölge; (c) hükümet; ve (d) diğer devletlerle ilişki kurma kapasitesi.

Ayrıca, 3. maddenin ilk cümlesi açıkça "Bir devletin siyasi varlığı, diğer devletler tarafından tanınmasından bağımsızdır" şeklinde ifade edilmektedir. Bu, bildirici devletlik teorisi olarak bilinir. Alternatif kurucu devlet teorisi ile çelişmektedir. Kurucu devlet teorisindeki ilgili maddeden kaynaklı olarak: "Bir devlet ancak diğer devletler tarafından tanındığı sürece var olur." Estrada doktrini ile karıştırılmamalıdır. Madde 1'de "bağımsızlık" ve "egemenlik" den bahsedilmemiştir.[5]

Sözleşmenin önemli bir parçası da, egemenlik kazanmak için askeri güç kullanmanın yasaklanmasıydı.[1]

Ayrıca, Montevideo sözleşmesinin 11. Maddesi çağdaş Stimson Doktrini'ni de yansıtmaktadır ve şu anda Birleşmiş Milletler Şartı'nın 2. maddesinin 4. fıkrası aracılığıyla da uluslararası hukukun temel bir parçasıdır.

Taraflar
Monte video konvansiyonu tarafları
  Taraflar
  İmzalayanlar
  Diğer Amerikan Devletleri Örgütü üyeleri
State[2][6] İmzalama Yürürlük Durum
 Brezilya 01933-12-26 26 Aralık 1933 01937-02-23 23 Şubat 1937 Onaylandı
 Şili 01933-12-26 26 Aralık 1933 01935-03-28 28 Mart 1935 Onaylandı
 Kolombiya 01933-12-26 26 Aralık 1933 01936-07-22 22 Temmuz 1936 Onaylandı
 Kosta Rika[lower-alpha 1] 01937-09-28 28 Eylül 1937 Katılım
 Küba 01933-12-26 26 Aralık 1933 01936-04-28 28 Nisan 1936 Onaylandı
 Dominik Cumhuriyeti 01933-12-26 26 Aralık 1933 01934-12-26 26 Aralık 1934 Onaylandı
 Ekvador 01933-12-26 26 Aralık 1933 01936-10-03 3 Ekim 1936 Onaylandı
 El Salvador 01933-12-26 26 Aralık 1933 01937-01-09 9 Ocak 1937 Onaylandı
 Guatemala 01933-12-26 26 Aralık 1933 01935-06-12 12 Haziran 1935 Onaylandı
 Haiti 01933-12-26 26 Aralık 1933 01941-08-13 13 Ağustos 1941 Onaylandı
 Honduras 01933-12-26 26 Aralık 1933 01937-12-01 1 Aralık 1937 Onaylandı
 Meksika 01933-12-26 26 Aralık 1933 01936-01-27 27 Ocak 1936 Onaylandı
 Nikaragua 01933-12-26 26 Aralık 1933 01937-01-08 8 Ocak 1937 Onaylandı
 Panama 01933-12-26 26 Aralık 1933 01938-11-13 13 Kasım 1938 Onaylandı
 ABD 01933-12-26 26 Aralık 1933 01934-07-13 13 Temmuz 1934 Onaylandı
 Venezuela 01933-12-26 26 Aralık 1933 01940-02-13 13 Şubat 1940 Onaylandı

Bu sözleşme, onaylayan 16 Amerika kıtası ülkeleri ile sınırlıdır.

Notlar
  1. Amerikan Devletleri Örgütü veritabanında Kosta Rika'yı imzalayan devlet olarak gösteriyor fakat antlaşma metninde Kosta Rika'nın imzası bulunmuyor.[7]

26 Aralık 1933 tarihinde Amerika kıtasından dört devket daha Sözleşmeyi imzalamış ancak onaylamamıştır.[2][8]

Yedinci Uluslararası Amerika Kıtası Devlerleri Konferasına katılan fakat üzerinde anlaşılan Montevideo sözleşmesini imzalamayan tek devlet Bolivya'ydı[8] Konferansa katılmayan Kosta Rika daha sonra sözleşmeyi imzaladı.[7]

Uluslararası teamül hukuku

Uluslararası teamül hukukunun yeniden biçimlendirilmesi olarak, Montevideo Sözleşmesi yalnızca mevcut yasal normları ve ilkeleri sistemleştirmiştir. Bu durum yalnızca imzacılara değil, bir bütün olarak uluslararası hukukun tüm konularına uygulanır.[9][10]

Avrupa Birliği, Badinter Komitesinin ana açıklamasında [11], bir devleti tanımlarken Montevideo Sözleşmesi'nden alıntı yapar: "Bir bölgeye, bir nüfusa ve bir siyasi otoriteye sahip olmak." Komite ayrıca, devletlerin varlığının bir olgu meselesi olduğunu, diğer devletler tarafından tanınmanın ise tamamen beyan olduğunu ve devlet olmayı belirleyici bir faktörü olmadığını belirtir.[12]

İsviçre, Avrupa Birliği üyesi olmamasına rağmen, "ne bir siyasi birimin bir devlet olabilmesi için tanınması gerekmiyor, ne de bir devletin diğerini tanıma yükümlülüğü bulunmadığını belirterek belirtilen bu ilkeye bağlı kalıyor. Aynı zamanda, bir devleti tanımanın, ne bir devlet yaratmaya yeterli olduğunu ne de bir devletin var olmadığını göstermez."[13]

Ayrıca bakınız
  • Egemenlik
  • Franklin D.Roosvelt yönetiminin dış politikası

Kaynakça
  1. Recognition in International Law. Cambridge University Press. 2012. s. 419. ISBN 9781107609433.
  2. "A-40: Convention on Rights and Duties of States". Organization of American States. 3 Kasım 2009 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Temmuz 2013.
  3. League of Nations Treaty Series, vol. 165, pp. 20-43.
  4. From colony to superpower: U.S. foreign relations since 1776, by George C. Herring, Oxford University Press, 2008, p. 499. Online at Google Books. Retrieved 2011-09-20.
  5. see for example State Failure, Sovereignty and Effectiveness, Legal Lessons from the Decolonization of Sub-Saharan Africa, Gerard Kreijen, Published by Martinus Nijhoff, 2004, 90-04-13965-6, page 110
  6. "Convention on Rights and Duties of States adopted by the Seventh International Conference of American States". United Nations Treaty Series, Registration Number:3802. 25 Temmuz 2014 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Kasım 2015.
  7. Encyclopedia of the Inter-American System. Greenwood Publishing Group. 1 Ocak 1997. s. 287. ISBN 9780313286001. Erişim tarihi: 23 Temmuz 2013. Delegations from twenty states participated - from the United States and all those in Latin America except Costa Rica (provision was made for Costa Rica to later sign the conventions and treaties presented in the conference).
  8. "Convention on the Rights and Duties of States". Yale. 26 Ekim 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Temmuz 2013.
  9. Harris, D.J. (ed) 2004 "Cases and Materials on International Law" 6th Ed. at p. 99. Sweet and Maxwell, London
  10. International Law and Self-Determination: The Interplay of the Politics of Territorial Possession With Formulations of Post-Colonial National Identity. Martinus Nijhoff Publishers. 2000. s. 77. ISBN 9041114092.
  11. The Badinter Arbitration Committee (full title), named for its chair, ruled on the question of whether the Republics of Croatia, Macedonia, and Slovenia, who had formally requested recognition by the members of the European Union and by the EU itself, had met conditions specified by the Council of Ministers of the European Community on December 16, 1991. "Archived copy". 17 Mayıs 2008 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 10 Mayıs 2012.
  12. Opinion No 1., Badinter Arbitration Committee, states that "the state is commonly defined as a community which consists of a territory and a population subject to an organized political authority; that such a state is characterized by sovereignty" and that "the effects of recognition by other states are purely declaratory."
  13. Switzerland's Ministry of Foreign Affairs, DFA, Directorate of International Law: "Recognition of States and Governments," 2005.

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.