Marine Le Pen

Marine Le Pen (d. 5 Ağustos 1968, Neuilly-sur-Seine), Fransız siyasetçi ve avukat. 16 Ocak 2011 tarihinden beri Ulusal Cephe (Fransızca: Front national) partisinin başkanlığı görevini yürütmektedir. Ulusal Cephenin uzun süre başkanlığını yürüten Jean-Marie Le Pen'in en küçük kızıdır.[1]

Marine Le Pen
2. Ulusal Cephe lideri
Görevde
Makama geliş
16 Ocak 2011
Yerine geldiği Jean-Marie Le Pen
Kişisel bilgiler
Doğum Marion Anne Perrine Le Pen
5 Ağustos 1968 (1968-08-05)
Neuilly-sur-Seine (92), Fransa
Partisi Ulusal Cephe
Bitirdiği okul Pantheon-Assas Üniversitesi (Paris II)
Mesleği Avukat

1986 yılında Ulusal Cepheye katıldı. 1988 yılında ilk siyasi pozisyonunu bölge meclisi üyesi seçilerek elde etti. 2004 yılından beri Avrupa parlamentosu milletvekilidir. 2008-11 yılları arasında Hénin-Beaumont'da belediye meclisi üyeliği yaptı. 2011 yılında rakibi Bruno Gollnisch'i oyların %67,65'ini alarak yenerek partinin 1972 yılından beridir başkanlığını yapan kurucusu babasının ardından ikinci başkanı olarak seçildi.[2][3][4][5][6][7][8] 2012 Fransa cumhurbaşkanlığı seçimlerinde Ulusal Cephenin adayı olup[9] %17,90'lık oyla François Hollande ve Nicolas Sarkozy'nin ardından üçüncü oldu.[10] 2017 Fransa cumhurbaşkanlığı seçiminde de Ulusal Cephe adayı oldu.

Le Pen milliyetçi babasına göre daha demokratik ve daha cumhuriyetçi olarak nitelendirilir. Partinin görüşlerinde ve kadrolarında değişikliğe giderek, ırkçılık, antisemitizm ve Pétain yanlılığıyla suçlanan üyeleri partiden atarak partinin halk nezdindeki imajını düzeltme ve "Ulusal Cepheyi şeytan statüsünden çıkarma" politikası yürüttü. Bu kapsamda babasını da tartışma yaratan açıklamalarının ardından 20 Ağustos 2015 tarihinde partiden attı.[11][12]

Partisinin görüşlerini bir takım konularda yumuşattı. Önceleri Ulusal Cephe eşcinsel birlikteliklerin herhangi bir yasal statüye sahip olmasına karşı çıkarken, Le Pen döneminde medeni birlikteliği desteklemeye başladı. Kürtajın yasal olduğu hamilelik dönemlerinde herhangi bir şarta bağımlı olmamasını kabul etti. Partisinin idam cezasına olan desteğine son verdi.[13][14][15][16]

TIME 100 listesinde 2011 ve 2015 yıllarında dünyanın en etkili insanları arasında gösterildi.[17][18] Politico tarafından 2016 yılında Avrupa Parlamentosu başkanı Martin Schulz'un ardından en etkili ikinci Avrupa Parlamentosu milletvekili olduğu ifade edildi.[19]

Kaynakça
  1. Resmi biyografi 27 Kasım 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Ulusal Cephe
  2. Steven Erlanger (21 Mayıs 2010). "Child of France's Far Right Prepares to Be Its Leader". The New York Times. Erişim tarihi: 17 Kasım 2010.
  3. Robert Marquand (25 Haziran 2010). "France's National Front: will Marine Le Pen take the reins ?". The Christian Science Monitor. 24 Eylül 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2010.
  4. "Marine Le Pen in bid to head France's National Front". BBC News. 13 Nisan 2010. Erişim tarihi: 17 Kasım 2010.
  5. "Hot Spot—High Life". The Spectator. Birleşik Krallık. 12 Kasım 2005. 12 Aralık 2010 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Kasım 2010.
  6. Christian Fraser (16 Ocak 2011). "France's National Front picks Marine Le Pen as new head". BBC News. 21 Şubat 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ocak 2011.
  7. "Marine le Pen succeeds father at helm of France's National Front". Haaretz. 16 Ocak 2011. 19 Ocak 2011 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Ocak 2011.
  8. Steven Erlanger (16 Ocak 2011). "Le Pen's Daughter Elected to Lead His Far-Right Party". The New York Times. Erişim tarihi: 18 Ocak 2011.
  9. Fransa Cumhurbaşkanı adayları belli oldu 2 Şubat 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi., Ekonomi Gündemi
  10. "2012 presidential election : first round results in the whole France" (Fransızca). Minister of the Interior. 12 Mayıs 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 23 Nisan 2012.
  11. Francetv info. "Défilé du FN : comment Marine Le Pen va marginaliser son père". Francetvinfo.fr. 16 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Temmuz 2016.
  12. "L'after RMC: " Jean-Marie Le Pen est assez marginalisé et esseulé dans sa tentative de combattre le Front national ", Louis Aliot". Bfmtv.com. 16 Şubat 2017 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Temmuz 2016.
  13. "The de-demonisation of the Front National". Policy Network. 26 Mart 2013. 31 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2016.
  14. "Marine Le Pen "pour un Pacs amélioré" pour les homosexuels". BFM TV. 6 Ekim 2014. 11 Şubat 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Mayıs 2016.
  15. "IVG : Marion Maréchal-Le Pen recadrée par sa tante". Le Figaro. 6 Aralık 2016. 24 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Şubat 2016.
  16. "Présidentielle: Marine Le Pen ne propose plus de rétablir la peine de mort". L'Express. 3 Şubat 2014. 31 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 4 Şubat 2016.
  17. "The 2011 Time 100 : full list". Time. 21 Nisan 2011. 1 Ağustos 2013 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Nisan 2012.
  18. "Thomas Piketty et Marine Le Pen parmi les 100 personnalités influentes du " Time "". 16 Nisan 2015.
  19. "The 40 MEPs who actually matter: the ranking". Politico. 19 Mayıs 2016. 11 Ekim 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Nisan 2017.

Bibliyografya

Otobiyografi
  • (Fransızca) À contre-flots, éd. Jacques Grancher, coll. "Grancher Depot", Paris, 2006, 322 p., broché, 15 x 22 cm

Dış bağlantılar
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.