Elgiz Kerimov

Elgiz Karimov 5 Ocak 1971 senesinde Berde şehrinde dünyaya gelmiştir. 1987 yılında orta eğitimini tamamlamış, aynı yıl askeri göreve çağrılmıştır. Elgiz askeri hizmetini tamamlayıp Berde şehrine geri dönse de, ön cepheye gönüllü, yürekli gidenlerden biri oldu. Ermeni işgalcilerinin Vatanımıza saldırısı ile barışamayan Kerimov 1991 yılında gönüllü savunma taburlarından birine yazılarak Vatanınını savunmaya kalktı.[1]

Elgiz Kerimov Askaran yakınlarında yaşanan şiddetli savaş sırasında çok sayıda ermeni silahlısını yok etti. Bu savaşta gösterdiği yiğitlikten sonra genç askerin adı dillere destan oldu.[2]

Katıldığı tüm savaşlarda büyük cesaret gösteren kahraman 1992 12 mart'ta ablukaya düşmüş savaşçı arkadaşlarını kurtarmak için Hocalı şehrinin Nakhçıvanlı köyüne geldi. Bir saate yakın süren zorlu savaştan sonra ermenilerin ablukası yarıldı, savaşçılarımız kurtarıldı. Ama bu savaşta Vatanımızın daha bir yiğit oğlu düşman ateşine maruz kaldı. 21 yaşındaki cesur savaşçımız canından değerli tuttuğu toprağı uğruna kahramanca öldü.[3]

Onun yarım kalmış günlüğündeki notları heyecansız okumak mümkün değil: “Bir dur, evladım, boy-posuna bakayım”, -- Bugün 91 yılı Ocak ayının 5'i, doğum günüm. 20 yaşım oldu. Arkadaşlarım dedi ki, silahı yere bırak. Bırakmadım. Çünkü ermeniler Askaran yönden acımasızca saldırıya geçmişlerdi. Biz onları geri dönmeye mecbur ettik. Doğum günüme hediye ise üç kişiyi esir almamız oldu. Onlardan biri rustu. İriyarı olmasına rağmen çocuk gibi ağlıyor: "Ermeniler bizi satın almışlar" - diyordu. İkincisi Karabağ hakkında anlayışı olmayan gelme "dığa" bazen ingilizce ya da fransızca konuşuyordu. Üçüncüsünü ise iyi tanıyordum. Bahçemizde işçi çalışmıştı. O, nasıl bana yalvarıyor, yardım istiyordu. Sordum: "Hiç utanıyormusun"? Cevap verdi: "Utanmak az, ölüm iyidir. Allah şeytana lanet eylesin". Şeytan ise onun kan, din, dil, inanç, meslek gruplarıydı.

Bir gün izin alıp evimize gittim. Babam kurban kesti. Annem adak adadı.Üç gün sonra yeni hizmet ettiğim yere döndüm.

Ermeniler daha da vahşileşti. Şuşa'nın semasında yolcu helikopterini vurdu, 43 kişiyi öldürdüler. Karkicahanı her gün, her gece ateş ediyorlardı. Khocalı'ya bariz bir şekilde ediyorlardı. Hankendi ile Askaran arasında ilişki kesilmişti. Cemilli köyü savunması sırasında ağır yaralandım. Üç ay kendime gelemedim.

Yeniden arkadaşlarımızın yanına döndüğümde dostlarım sevindiler. Ancak bu sevinç uzun sürmedi. Ermeniler Nahçıvanik yönünden üzerimize saldırmışlardı. Bizim askeri birlik onlara layık oldukları cevabı vermeliydi. 1992 mart 12'de savunma, bekleme konumundan çıkıp, saldırıya geçtik. Düşman tarafı çok canlı güç kaybetti.

Günlük yarım kaldı. O gün Elgiz Kerim oğlu Kerimov öldü. Damat odası kana boyanmış, damatlığı görenleri çok üzdü. Mahzun anneye düğününde oynamak kısmet omadı. 15 yıl Berde şehri Şehitliğinde oğlunun mezarını ziyarete geliyor. Annenin, babnın, dostlarının tek bir tesellileri var: Elgiz Kerimov kahramanla öldükten sonra cumhuriyet Cumhurbaşkanının kararıyla Azerbaycanın Milli Kahramanı onursal unvanına layık görüldü.

Bekardı.

Azerbaycan Cumhuriyeti Cumhurbaşkanının 7 Haziran 1992 tarihli 833 numaralı Kararıyla Kerimov Elgiz Kerim oğlu “Azerbaycanın Ulusal Kahramanı” onurasal unvanına layık görülmüştür.[4]