EFL Cup finalleri listesi
EFL Cup, Futbol Federasyonu tarafından tek maçlı eliminasyon sistemi düzenlenen ve yalnızca Premier League ile English Football League'de mücadele eden takımların katılabildiği bir futbol turnuvasıdır.[1] İlk olarak 1960-61 sezonunda, Football League Cup adıyla düzenlenmiş olup, FA Cup'ın ardından İngiltere'deki en prestijli ikinci kupa etkinliğidir.[2] Organizasyona; 20'si Premier League, 72'si ise English Football League takımı olmak üzere toplam 92 takım katılmaktadır. Organizasyonun ilk altı sezonundaki final maçları, finalist takımların kendi stadyumunda birer maçtan olmak üzere iki ayaklı olarak oynanmıştır. Finalde karşılaştığı Rotherham United'a ilk maçta 2-0 yenilse de ikinci maçı 3-0 kazanarak rakibine toplamda 3-2'lik üstünlük sağlayan Aston Villa, organizasyondaki ilk şampiyonluğu kazanan takım olmuştur. Tek ayaklı olarak oynanan ilk final olan 1967 finalinde ise Queens Park Rangers, West Bromwich Albion'i 3-2 mağlup ederek şampiyonluğa ulaşmıştır. Bu maçtan itibaren finaller, yenileme ya da yeniden inşa çalışmaları olan yıllardaki istisnalar dışında Londra'daki Wembley Stadyumu'nda oynanmaya başlanmıştır.
Liverpool, toplamda elde ettiği sekiz şampiyonlukla organizasyon tarihinin en başarılı takımı konumundadır. Bunun yanında 4 kez de ikinci olan takım, toplamda oynadığı 12 finalle bu alanda da birinci sırada bulunur. 1980-81 ile 1983-84 sezonları arasında kazandığı dört şampiyonlukla üst üste 4 kez şampiyon olarak en uzun şampiyonluk serisini de Liverpool gerçekleştirmiştir. 1977-78 ve 1978-79 sezonlarında şampiyon olan Nottingham Forest, 1988-89 ve 1989-90 ile 2008-09 ve 2009-10 sezonlarında şampiyon olan Manchester United ve 2017-18 ile 2018-19 sonlarında şampiyon olan Manchester City, üst üste şampiyonluklar elde eden diğer kulüplerdir. Öte yandan Arsenal, altı kez ile organizasyonda en çok ikincilik elde eden takımdır. 2020 finalinde Aston Villa'yı 2-1'lik skorla mağlup eden Manchester City, organizasyonun son şampiyonu konumundadır.
Finaller
| † | Uzatma süresi sonucunda kazanan belirlendi |
| * | Uzatma süresi sonrasındaki penaltı vuruşları ile kazanan belirlendi |
| ‡ | Tekrar maçı ile kazanan belirlendi |
| § | Tekrar maçında uzatma dakikaları sonucunda kazanan belirlendi |
| £ | Oynanan iki tekrar maçının ardından uzatma süresi sonucunda kazanan belirlendi |
Kulübe göre performanslar
Ayrıca bakınız
Notlar
- Liverpool, penaltı vuruşlarında 5-4'lük skorla kazandı.[3]
- Manchester United, penaltı vuruşlarında 4-1'lük skorla kazandı.[4]
- Liverpool, penaltı vuruşlarında 3-2'lik skorla kazandı.[5]
- Manchester City, penaltı vuruşlarında 3-1'lik skorla kazandı.[6]
- Manchester City, penaltı vuruşlarında 4-3'lik skorla kazandı.[7]
Kaynakça
- Genel
- "England - Football League Cup Finals" (İngilizce). RSSSF. 29 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ocak 2009.
- Özel
- "The History of the League Cup" (İngilizce). EFL Cup resmî sitesi. 23 Aralık 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Ekim 2008.
- Ronay, Barney (23 Ocak 2008). "Why Everton or Spurs must win the Carling Cup". The Guardian (İngilizce). Londra. 30 Haziran 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 19 Ocak 2009.
- "Blues shot down as Liverpool lift cup" (İngilizce). Londra: BBC Sport. 25 Şubat 2001. 16 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 11 Ocak 2009.
- McNulty, Phil (1 Mart 2009). "Man Utd 0–0 Tottenham (aet)" (İngilizce). BBC Sport. 12 Temmuz 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 1 Mart 2009.
- Bevan, Chris (26 Şubat 2012). "Cardiff City 2–2 Liverpool (aet)" (İngilizce). BBC Sport. 6 Eylül 2012 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Şubat 2012.
- McNulty, Phil (28 Şubat 2016). "Liverpool 1–1 Manchester City (aet)" (İngilizce). BBC Sport. 5 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 28 Şubat 2016.
- McNulty, Phil (24 Şubat 2019). "Carabao Cup final: Chelsea 0–0 Manchester City (Man City win 4-3 on pens)" (İngilizce). BBC Sport. 23 Şubat 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 24 Şubat 2019.