Anne Tyler

Dört çocuğun en büyüğü olarak Minneapolis, Minnesota'da doğdu. Babası Lloyd Parry Tyler endüstriyel bir kimyager, annesi Phyllis Mahon Tyler, bir sosyal hizmet görevlisiydi. Her iki ebeveyni de Ortabatı ve Güney'de sosyal nedenlerle çok aktif olan Quakerlardandı.[4] Ailesi, 1948'de Burnsville yakınlarındaki Kuzey Karolina tepelerindeki Celo'da bir Quaker komününe yerleşene kadar Güney'de birbirini izleyen Quaker topluluklarında yaşadı.[5][6] Celo Komünü yerleşimi, büyük ölçüde vicdani retçiler ve Dostlar Derneği'nin liberal Hicksite şubesi üyelerinden oluşuyordu.[7] Tyler, yedi yaşından on bir yaşına kadar orada yaşadı ve ebeveynlerinin ve diğer komşularının hayvancılık ve organik tarımla ilgilenmesine yardımcı oldu. Celo'daki resmi devlet okuluna gitmediği halde, küçük bir okul evinde evlerde ve diğer konularda sanat, marangozluk ve aşçılık dersleri aldı. Erken gayri resmi eğitimi, tekabül okulu tarafından desteklendi.[4][5][6][8]

Kendi yaratıcı hikâye anlatımına dair ilk anısı, üç yaşında yatak örtülerinin altına girip "geceleri uyumak için kendine hikayeler anlatmaktı".[5] İlk kitabı, yedi yaşında yazdığı "batıya kapalı vagonlarla gitmesi gereken şanslı kızlar" hakkında çizimler ve hikâyeler koleksiyonuydu. Çocukken en sevdiği kitap Virginia Lee Burton'ın The Little House kitabı idi. Tyler, kitaplara erişimin kısıtlı olduğu bu dönemde defalarca okuduğu bu kitabın kendisi üzerinde derin bir etkisi olduğunu söyler, ona göre kitap "yılların nasıl geçtiğini, insanların nasıl değiştiğini ve hiçbir şeyin aynı kalamayacağını" gösterir.[9] Zaman içindeki değişimlerin bu erken algısı, tıpkı The Little House'un Dinner at the Homesick Restaurant adlı romanında göründüğü gibi, on yıllar sonra romanlarının çoğunda yeniden ortaya çıkan bir temadır. Tyler ayrıca Küçük Kadınlar'ı çocukken yirmi iki kez okuduğunu anlatır.[4] Tyler ailesi dört yıl sonra Raleigh, NC'ye taşınmak için Celo'dan ayrıldığında, on bir yaşındaki Tyler devlet okuluna hiç gitmemiş ve telefon kullanmamıştı. Bu alışılmışın dışında yetiştirme, onun "normal dünyaya belli bir mesafeden ve şaşkınlıkla" bakmasına neden oldu.[10]

Tyler, Raleigh'de gittiği devlet okullarında kendini bir yabancı gibi hissetti, bu hayatının büyük bir bölümünü takip eden bir duyguydu.[5] Bu yabancı olma duygusunun yazar olmasına katkıda bulunduğuna inanır ve şunları ifade eder: "Her türden ayrı bir durumun [yazar olmak için] işe yarayacağına inanıyorum. Benim durumumda, komünden çıkıyor ... ve dış dünyaya sığmaya çalışıyordu." Anne, on bir yaşından önce devlet okulunda okumamasına rağmen, akademik olarak Raleigh'deki sınıf arkadaşlarının çoğunun çok ilerisinde olarak okula girdi. O dönemde kütüphanelere erişim sağladığında, Eudora Welty, Gabriel García Márquez, F. Scott Fitzgerald ve diğerlerini keşfetti.[4] Eudora Welty en sevdiği yazarlardan ve The Wide Net and Other Stories en sevdiği kitaplardan biri oldu; Welty'yi "en büyük etkim" olarak adlandırdı.[11] Welty'ye kitapların sadece büyük olaylar hakkında değil, hayatın günlük ayrıntıları hakkında da olabileceğini gösterdiği için atıfta bulunduğunu ifade etti. Raleigh'deki Needham B. Broughton Lisesi'nde geçirdiği yıllar boyunca, olağanüstü bir İngilizce öğretmeni olan Phyllis Peacock'tan ilham aldı ve öğretmeni kendisini cesaretlendirdi.[12] "Bayan. Peacock" daha önce, Tyler'ın daha sonra Duke Üniversitesi'nde okuyacağı yazar Reynolds Price'ı anlatmıştı. Peacock daha sonra yazara Armistead Maupin'i de öğretecekti. Liseden yedi yıl sonra Tyler, yayınlanan ilk romanını "Mrs. Peacock, yaptığınız her şey için." olarak imzaladı.

Tyler, liseden on altı yaşında mezun olduğunda, Dostlar Derneği'nin Hicksite şubesi tarafından 1860'ta kurulan Swarthmore Koleji'ne gitmek istedi.[13] Ancak, Duke Üniversitesi'ne tam bir AB Duke bursu[14] kazanmıştı ve ailesinin, üç küçük erkek kardeşinin eğitimi için para biriktirmeleri gerektiğinden, Duke'a gitmesi için ona baskı yaptı.[4][15] Tyler, Duke'ta Reynolds Price'ın geleceğin şairi Fred Chappell'i de içeren ilk yaratıcı yazma sınıfına kaydoldu. Price, onu "16 yaşında korkutucu derecede olgun", "gözü açık" ve "yabancı" olarak tanımlayan on altı yaşındaki Tyler'dan en çok etkilenmişti.[5] Yıllar sonra Price, Tyler'ı "dünyada yaşayan en iyi roman yazarlardan biri, ... 16 yaşında da öyleydi, şimdi de öyle." olarak tanımlıyordu.[8] Tyler, Price ile ek bir yaratıcı yazma kursu aldı ve aynı zamanda Duke'ta William Styron, Josephine Humphreys ve James Applewhite'ın yanı sıra Price ve Chappell de öğretmenlik yapmış olan William Blackburn ile çalıştı.

Bir üniversite öğrencisi olan Tyler, yazar olmak isteyip istemediğine henüz karar vermemişti. Resim yapmayı ve görsel sanatları severdi. Ayrıca lise ve Duke'da drama topluluğunda yer aldı ve burada da bir dizi oyunda rol aldı, The Glass Menagerie'de Laura ve Our Town'daki mrs. Gibbs rollerini üstlendi.[5][8][16] Duke'da İngiliz değil, Rus Edebiyatı okudu ve 1961'de Phi Beta Kappa'ya girerek on dokuz yaşında mezun oldu. Rus Edebiyatı geçmişi ile Columbia Üniversitesi Slav Çalışmaları bölümünden mezun oldu.

New York'ta yaşamak onun için oldukça uygundu. Orada bir şekilde tren ve metroya binmeye bağımlı hale geldi: "Yoldayken sık sık kendimi… bir şeyleri içeri alan, çeviren ve ayıran muazzam bir göz gibi hissettim… yazmak [gözlemlerini ifade etmenin] tek yoluydu".[5] Tyler, bir yıl sonra Columbia lisansüstü okulundan ayrıldı, ancak yüksek lisans tezini tamamlamadı. Kütüphanede Rus bibliyografı olarak iş bulduğu Duke'a döndü.[4] Duke Tıp Fakültesi'nde çocuk psikiyatrisi uzmanı olan ve kendisi de bir yazar olan Taghi Modarressi ile orada tanıştı ve bir yıl sonra (1963) evlendiler.

Tyler, Duke'ta bir lisans öğrencisiyken, kısa öyküsü "Laura"yı Duke edebiyat dergisi Archive'de yayınladı ve bununla yeni oluşturulan Anne Flexner ödülünü yaratıcı yazarlık dalında kazandı.[4][8] Üniversitedeyken ve evlenmeden önce birçok kısa öykü yazdı, bunlardan biri Reynolds Price'ı etkiledi ve Price, daha sonra bunun "otuz yıllık öğretmenlik hayatımda bir lisede aldığım en bitmiş, en başarılı kısa öykü olduğunu" söyledi.[5] "The Saints in Caesar's Household" da Archive'de yayınlandı ve ona ikinci Anne Flexner ödülünü kazandırdı. Bu kısa hikâye, Price'ın onun tebriklerle gönderildiği Diarmuid Russell ile tanışmasına yol açtı. Hem Reynolds Price hem de Tyler'ın "taçlandıran etkisi" Eudora Welty için temsilci olan Russell, daha sonra Tyler'ın temsilcisi oldu.

Duke kütüphanesinde çalışırken - Modarressi ile evlenmeden önce ve sonra - Tyler kısa öyküler yazmaya devam etti ve ilk romanı If Morning Ever Comes üzerinde çalışmaya başladı. Bu dönemde kısa öyküleri The New Yorker, The Saturday Evening Post ve Harpers yayınlandı.[5] Çift Montreal'e taşındıktan sonra - Modarressi'nin ABD vizesi sona ermişti ve ikametgahını bitirmek için oraya taşındılar - Tyler iş ararken yazmaya devam etti.[4][8] İlk romanı 1964'te, The Tin Can Tree sonraki yıl yayınlandı. Yıllar sonra bu iki romanı ve bu dönemde yazdığı kısa öykülerin çoğunu reddetti. Hatta "onları yakmak istediğini" bile yazdı.[15] Bu erken dönem çalışmalarının çoğunun tam karakter gelişimi eksikliğinden ve aynı konuları tekrar tekrar yeniden işleyememesinden dolayı eksik olduğunu düşündü.[11]

1965'te (24 yaşında), Tyler'ın adı Tezh olan ilk çocuğu oldu. İki yıl sonra ikinci kızı Mitra doğdu. Bu sıralarda çift, Taghi ikametini bitirdiği ve Maryland Üniversitesi Tıp Fakültesi'nde bir pozisyon elde ettiği için Baltimore, MD'ye taşındı.[4] Taşınmalar, iş değişiklikleri ve iki küçük çocuğun yetiştirilmesi sürecinden dolayı, Tyler'ın yazmak için çok az zamanı veya enerjisi kalmıştı, bu nedenle 1965 ile 1970 arasında hiçbir şey yayınlamadı.[5] Kaldığı ve sonraki romanlarının çoğunu kurguladığı Baltimore şehrine rahatça yerleşti. Baltimore, genellikle Güney ve Kuzey kültürünün gerçek bir karışımına sahip olarak kabul edilir. Ayrıca, Quaker'ın önemli bir mevcudiyetinin olduğu bir bölgededir. Tyler sonunda iki kızını da yerel bir Friends okuluna kaydettirdi. Bu dönemde ailesine ek gelir sağlamak için dergiler, gazeteler vb. için edebi incelemeler yazmaya başladı; bu işe 1980'lerin sonuna kadar devam edecek ve toplamda yaklaşık 250 inceleme yazacaktı.[8] Bu dönem, yazarlık kariyeri için verimli olmasa da, Tyler bu dönemin ruhunu ve deneyimini zenginleştirdiğini ve "kendisinden daha çok konuşabileceği bir benliğe" sahip olduğu için sonraki eserlerine daha büyük bir derinlik kazandırdığını düşündü.[15]

Tyler 1970'de yeniden yazmaya başladı ve 1974'e kadar üç roman daha yayınladı: A Slipping-Down Life, The Clock Winder, and Celestial Navigation. Kendi görüşüne göre, yazımı bu dönemde önemli ölçüde gelişti; çocukları okula başladığında, Duke'tan mezun olduğundan bu yana mümkün olandan çok daha fazla odaklanmayı başardı.[11] Celestial Navigation ile Tyler ülke çapında tanınmaya başladı: Gail Godwin, New York Times Review of Books'ta çok olumlu bir inceleme yaptı.[4] İlk dört romanıyla gurur duymasa da, Tyler bu beşinci romanı en sevdiği romanlardan biri olarak ifade etti. Notlarına göre, yazması zor bir kitaptı, çünkü karakter anlayışını gerçekten geliştirmek için taslaktan sonra taslağı yeniden yazmayı gerektiriyordu.[5] John Updike, bir sonraki romanı Searching for Caleb için olumlu bir eleştiri yaptı: "Komik, lirik ve gerçek, ayrıntılarında zarif ve tasarımında hırslı... Bu yazar sadece iyi değil, fena derecede iyi."[17] Daha sonra çalışmalarına ilgi duymaya başladı ve sonraki dört romanını da inceledi. Morgan's Passing (1980), Janet Heidinger Kafka Kurgu Ödülü'nü kazandı ve hem American Book Awards hem de National Book Critics Circle Ödülü'ne aday gösterildi. Joyce Carol Oates, Mademoiselle'de iyi bir eleştiri yaptı: "Büyüleyici... O kadar alışılmadık bir aşk hikayesi ki, kahramanlarını şaşırtmış gibi görünüyor."[18]

Bir sonraki romanıyla, Tyler edebiyat dünyasında tam olarak tanınmış bir sanatçı haline geldi. Tyler'ın dokuzuncu romanı, en iyi eseri olarak gördüğü Dinner at the Homesick Restaurant[11], 1983'te Pulitzer Ödülü, PEN/Faulkner Ödülü ve Amerikan Kitap Kurgu Ödülü dallarında finalist oldu. The New Yorker'daki incelemesinde John Updike, "Sanatının yalnızca güzel şekilli eskizlerine sağlamlık sağlayacak karartmaya ihtiyacı vardı... Dokuzuncu romanında, yeni bir güç düzeyine ulaştı."[19] Onuncu romanı The Accidental Tourist, 1985'te National Book Critics Circle Ödülü'ne, 1986'da Ambassador Book Award for Fiction ödülüne layık görüldü ve 1986'da Pulitzer Ödülü için finalist oldu. Aynı zamanda 1988 yılında William Hurt ve Geena Davis'in oynadığı bir film haline getirildi. Bu iyi karşılanan filmin popülaritesi, çalışmalarına yönelik artan kamu bilincini daha da artırdı. 11. romanı Breathing Lessons, 1989'da Pulitzer Kurgu Ödülü'nü aldı ve Time dergisi tarafından "Yılın Kitabı" seçildi.[8] Sonunda diğer dört romanı gibi, 1994 yılında bir TV filmine uyarlandı.[20][21]

Tyler Breathing Lessons ile Pulitzer Ödülü aldıktan sonra, tümü olumlu eleştiriler alan sekiz roman daha yazdı; çoğu Ayın Kitabı Kulübü Ana Seçimi olarak ödüllendirildi ve New York Times En Çok Satanlar listesine giriş yaptı. Ladder of Years, Time Magazine tarafından 1995'in en iyi on kitabından biri olarak seçildi. A Patchwork Planet, New York Times Önemli Kitabı (1999) olarak seçildi. Saint Maybe (1991) ve Back When We Were Grownups (2001), sırasıyla 1998 ve 2004'te TV filmlerine uyarlandı.[22][23] 2006 yılında Digging to America adlı romanında Amerika'da 35 yıldır yaşayan İranlı bir göçmenin, Tyler'ın şahsen çok aşina olduğu "yabancılık" perspektifleriyle nasıl başa çıktığını ortaya koydu.

Romanlarında ek olarak, Tyler kısa hikâyeler yayınladı New Yorker, The Saturday Evening Post, Redbook, McCall's ve Harper's Magazine, ancak bir koleksiyon olarak yayınlanmadı.[5][8] Hikâyeleri arasında "Average Waves in Unprotected Waters" (1977), "Holding Things Together" (1977) ve "Teenage Wasteland" (1983) gibi hikâyeler de yer aldı. 1983 ile 1996 yılları arasında, The Best American Short Stories 1983, Best of the South ve Best of the South: The Best of the Second Decade adında üç antoloji hazırladı.

Tyler bazen "Güneyli yazar" veya "modern Amerikalı yazar" olarak sınıflandırılır. Güneyli sınıflandırması, görünüşe göre, Güney'de büyümesi ve üniversiteye gitmiş olmasından kaynaklanmaktadır. Ayrıca tanınmış Güneyli yazarlar Eudora Welty ve Reynolds Price'a hayranlık duydu ve / veya çalıştı. Tyler, The New York Times ile nadiren gerçekleştirdiği bir röportajda, Eudora Welty'den edebi olarak büyük bir şekilde etkilendiğini şöyle ifade eder: "Ben büyürken Eudora Welty'yi okumak bana çok küçük şeylerin genellikle büyük şeylerden gerçekten daha büyük olduğunu gösterdi".[30] Ancak şair ve yazar Katha Pollitt, "Anne Tyler'ın romanlarını sınıflandırmak zor. Onlar aile ve yer anlayışları bakımından Güneylidirler, ancak çoğunlukla bilinçli olarak güney edebiyatını karakterize eden şiddet ve Gotik zevkten yoksundurlar. Kurgusal tekniklerinde modernler, ancak bir özne olarak çağdaş anla tamamen ilgilenmiyorlar, bu nedenle, yalnızca küçük yer değiştirmelerle, hikayeleri yirmili veya otuzlu yıllarda da gerçekleşebilirdi."[2]

Tyler'ı temalar açısından sınıflandırmak da zordur; kendisinin de belirttiği gibi, "Çalışmalarımı temalar açısından düşünmüyorum. Ben sadece bir hikaye anlatmaya çalışıyorum."[31] Tyler devam ediyor, "Romanlarımda ortaya çıkan her büyük 'yaşam sorusu' tesadüfi - romanı ilk başta yazmak için bir neden değil, ya (1) benden tamamen ayrı olarak karakterlerimi içine çeken sorular ya da (2) ara sıra, tam olarak farkında olmasam bile, şu anda kendi hayatım için tematik olabilecek sorular. Cevaplar gelirse benimkilerden değil karakterlerin deneyimlerinden gelir ve kendimi sık sık bu cevapları bir tür uzak, şaşkın şaşkınlıkla görüntülerken buluyorum."[5]

Tyler'ın eserlerinde karakterler, hikâyelerin arkasındaki itici güçler ve yazılarının başlangıç noktasıdır: "Karakterlerimin akla gelebilecek her yönünü bir kitaba başlamadan önce yazmaya çalışıyorum, onları tanımaya çalışıyorum, bu yüzden her durumda nasıl tepki vereceklerini anlayabilirim... Şimdi yazma sebebim kendi hayatımdan başka hayatlar yaşamak ve bunu daha derine ve daha derine inerek yapıyorum... o hayatların merkezine ulaşana kadar."[32]

Romanlarının büyüsü, son derece gerçekçi detaylar kullanarak okuyucunun zihninde bu karakterleri yaratma yeteneğiyle başlar. 1976 gibi erken bir tarihte, Pollitt becerisini şu şekilde tanımladı: "Tyler, birçok roman yazarının artık amaçları için gerekli görmediği bir zanaatı daha parlak ve daha parlak hale getiriyor: karakterler zekice hayal edilmiş ve kesinlikle doğru detaylarla ortaya çıkıyor."[2] On iki yıl sonra, Michiko Kakutani, Breathing Lessons hakkındaki incelemesinde, "karakterlerinin nasıl hissettiğini ve düşündüğünü tam olarak ortaya koyan ayrıntıları seçme yeteneğini" ve "her karakterin durumunu mizah ve şefkatle sunması için sempati hediyesi"ni över.[33] Kakutani daha sonra "Saint Maybe'deki her karakterin tamamen işlendiğini, elle tutulur bir iç yaşamla canlandırıldığını ve her biri el testeresi ile yapılmış bir yapboz parçası gibi aile yaşamının matrisine uyduğunu" not düşer.[34] Carol Shields, karakterleri hakkında da yazıyor: "Tyler her zaman karakterlerini işe koymuştur. Dikkatle gözlemlenen ve mizahla işlenen, genellikle alçakgönüllü veya eksantrik meslekleri, hayatlarının diğer kısımlarına sıkıca dokunur ve onlara, dramatik benliklerinin ortaya çıkması için ışıklandırılmış bir sahne sunmanın yanı sıra, onlara bıkkınlık ve teselli gibi karışık duygular aktarır. Ayrıca erkeklerine ve kadınlarına kurtuluş fırsatı verir."[35]

Tyler, hikâyelerinde karakterlerinin önemini açıkça ifade eder: "Bana göre karakter her şeydir. Ben de neden bir komplo kurmam gerektiğini hiç bir zaman anlamadım."[5] Daha önceki (1977) bir röportajında, "Yazmanın gerçek zevki, insanların birini nasıl şaşırtabileceğidir. Halkım roman bitene kadar çalışma odamda dolaşıyor. Sevmediğim insanlar hakkında yazmamamın bir nedeni bu. Gerçekten sevmediğim biri ile karşılaşırsam, genellikle onu dışarı çıkarırım." Daha önce Pollitt, Tyler'ın karakterlerinin tamamen kontrol edemediği bir hayat sürdüklerini aktarmıştı: "Karmaşık, huysuz icatları bizi şaşırtıyor, ancak biri onu da şaşırttı."[2]

Tyler'ın bir roman yazarı olarak kategorize edilmesi zor olduğu gibi, stilini etiketlemek de zordur. Roman yazarı Cathleen Schine, "tarzı olmayan stilin" okuyucuyu hikâyenin içine çekmeyi nasıl başardığını şöyle anlatıyor: "Çok titiz ve sanatsal bir stil olmadan kullanılan bir stil, çok ölçülü ve narin her gözlem, çok karmaşık bir yapı ve çok anlayışlı ve açık bir dil ile okuyucu rahatlayabilir, anlatıda güvende hissedebilir ve işi gerçek ve doğal bir şey olarak deneyimleyebilir-hatta bunu kaçınılmaz olarak yapar."[3] San Francisco Chronicle da benzer bir noktaya değinir: "Kişi, bir Tyler romanını ziyaret ettiği kadar okumaz. Yemekleri masaya getirirken aynı anda birkaç konuşma yapabilme yeteneği, okuma eylemini bir tür seyahate dönüştürüyor."[36] Eleştirmen Tom Shone bunu şu şekilde ifade eder: "Dikkatini verdiğini fark etmeden önce dahil olursun."[37] Joyce Carol Oates, The Amateur Marriage dergisindeki incelemesinde, fenomeni belki de en iyi şekilde tanımlar: "Gerçekçi roman sihrini gerçekleştirdiğinde, hayali karakterlerin deneyimlerini basitçe okumazsınız, onları yaşamış gibi görünürsünüz; onların yaşamları hakkındaki bilginiz kendi hayatlarınızı aşar, çünkü onlar yalnızca kronolojik zamanda yaşayabilirler. Böyle bir kurgu dikkatlice bestelendiğinde okuma deneyimi nefes kesici olabilir, tıpkı yaşadığımız zamanda çözülemez olan kendi hayatımızın pasajlarını yeniden yaşamanın sihirli gücüne sahip olmak gibi."[38]

Tyler romanlarını temalar açısından düşünmekten hoşlanmazken, çok sayıda eleştirmen ve akademisyen, aile ve evlilik ilişkilerinin karakterleri ve hikâyeleri için önemine dikkat çeker. Liesl Schillinger şöyle özetler: "Birlikte ele alındığında, romanlarının farklı ama örtüşen dünyaları, 20. yüzyıl Amerikan ailesinin ya da en azından en çok ilgilenen gururlu ama sorunlu arketip ailelerinin duyusal bir edebi kaydını oluşturdu."[39] The New York Times'ın Pulitzer ödüllü eleştirmeni Michiko Kakutani, 25 yılı aşkın süredir Tyler romanlarını inceliyor. Sık sık Tyler'ın aile ve evlilikle ilgili temalarına dikkat çeker. Noah's Compass'ı gözden geçiren Kakutani, "bu yazarın karakterlerinin çoğunun temel kaygısı, kendilerini her zaman aileleri açısından tanımlama ihtiyaçları olmuştur - kendilerini genetik, çocukluk anıları ve ebeveyn ve eş beklentileri tarafından şekillendirilen yaratıklar olarak gördükleri derece ve kendi bağımsız kimliklerini benimsemeye yönlendirildikleri derece."[40] Bu, Anne Tyler'ın bazı özelliklerini, bağımsız olabilmekten ve kendi yazısına göre kendini tanımaktan aldığı bir örnektir.

Saint Maybe'yi gözden geçiren Jay Parini, Tyler'ın karakterlerinin "Bayan Tyler'ın tuhaf aileleriyle nasıl başa çıkması gerektiğini ve kendine saygı duyan herhangi bir terapistin" işlevsiz "kalacağını anlatıyor... Açıklanamaz bir merkezcil güç, bu akrabaları birbirine iter, onları baş döndürücü bir içsel yükümlülük, şefkat ve eski moda suç sarmalında yakalar - aynı zamanda uzak bir geçmişte asla gerçekten olmamış mükemmel veya "normal" bir aile için ifade edilemez bir özlem. Anne Tyler'ın neredeyse her romanı, ailede kendisiyle ilgili bazı ilkel hisleri yeniden canlandıran bir kayıp ya da yokluk ile başlar."[41] Larry McMurtry şöyle yazmıştı: "...kitap üstüne kitapta, kardeşler, sanki ebeveynleri veya (daha sıklıkla) büyükanne ve büyükbabaları onlara, evlilik dışı dünyanın nasıl bir şey olduğunu gördüklerinde etkinleştirilebilecek minik mıknatıslar yerleştirmiş gibi, amansız bir şekilde eve dönerler... er ya da geç gerçekten aşina olan insanlarla - kardeşleri - birlikte olma ihtiyacı onları bunaltıyor."[42]

Roman yazarı Julia Glass da benzer şekilde Tyler'ın karakterlerinin aileleri hakkında yazar: "Her hikayeyi ayırt edici kılan, karakterlerinin kalıtsal sınırlara karşı isyan etme, kader krizleriyle başa çıkma veya dünyalarını sarsan yeni tanıdıklarla ilişkiler kurma biçimidir."[43] Aynı şekilde Glass, çalışmalarında evlilik mücadelelerinin sık görülen rolünden bahseder: "Tyler, iki bireyin ortak bir varoluşu sürdürdüğü sayısız sapkın yolların keskin, iştah açıcı bir evlilik tasviri konusundaki dehasını bir kez daha sergiliyor." McMurty bunu şu şekilde ifade eder: "[Tyler'ın] ailelerinin kaderi, yarı dikkatli erkekler ve yarı obez kadınlar arasındaki uzun mücadelelere dayanıyor. Bu tür mücadelelere ilişkin sabırlı araştırmasında, Bayan Tyler çok tatmin edici bir kurgu kitabı ortaya koyuyor."[42]

Zamanın geçişinin rolü ve onun Tyler'ın karakterleri üzerindeki etkisi her zaman görülür. Pek çok romanındaki hikâyeler, sadece geri dönüşlerle de olsa, on yıllara yayılır. Joyce Carol Oates, zamanın rolünü şu şekilde vurgular: "[Tyler'ın romanları], gerçek yaşamın kıvrımlı sürüklenmesinde olay örgüsüz gibi hareket eder, "olay örgüsünü" oluşturan zamanın kendisidir: anlam, James Joyce'un apifaniler olarak adlandırdığı, birikmiş hafızanın parıltılarında zamanın iki katına çıkmasıyla ortaya çıkar. Tyler'ın bize gösterdiği gibi, aile hayatının ayrıntıları doğru perspektiften bakıldığında şaşırtıcı bir anlam verebilir."[38] Bu ayrıntılarla ilgili olarak, Tyler kendisi şöyle yorumluyor: "Büyük olaylara karşı küçük olaylara gelince: Hepsinin önemli olduğuna inanıyorum. Hepsi karakteri açığa vuruyor, beni en çok ilgilendiren faktör bu... Yine de küçük detayların bu kadar anlamlı olabilmesi beni büyülüyor."[32]

Kakutani, Saint Maybe'yi de benzer bir şekilde tanımlar: "Çeşitli karakterlerin bakış açıları arasında gidip gelen Bayan Tyler, Bedloes'in yaşamlarında yirmi yılın izini sürüyor ve bize aile üyelerinin yaşamlarını şekillendiren büyük ve küçük olayları, ailevi sevgi ve yükümlülük duygularının yıllar içinde değiştiği neredeyse algılanamaz yolları gösteriyor."[34] Yine Breathing Lessons hakkındaki incelemesinde Kakutani, "her zamanki zarafeti ve cömertliği ile, ebeveynler ve çocuklar, kocalar ve eşler tarafından yapılan sürekli değişen antlaşmaları kronikleştirebilir ve bunu yaparken, zamanın geçişi tarafından yapılan hem kayıpları hem de itfa işlemlerini tasvir edebilir."[33] Tyler, küçük olayların ilişkileri nasıl etkileyebileceğini de şöyle ifade ediyor: "Şans hakkında düşünmeyi seviyorum - kulak misafiri olan küçük bir kelimenin, ayakkabıdaki bir çakıl taşının evreni nasıl değiştirebileceğini.. Kitaplarımda benim için gerçek kahramanlar, önce dayanmayı başaranlardır."[44]

• If Morning Ever Comes (1964)
• The Tin Can Tree (1965)
• A Slipping-Down Life (1970)
• The Clock Winder (1972)
• Celestial Navigation (1974)
• Searching for Caleb (1975)
• Earthly Possessions (1977)
• Morgan's Passing (1980)
• Dinner at the Homesick Restaurant (1982)
• The Accidental Tourist (1985)
• Breathing Lessons (1988)
• Saint Maybe (1991)
• Ladder of Years (1995)
• A Patchwork Planet (1998)
• Back When We Were Grownups (2001)
• The Amateur Marriage (2004)
• Digging to America (2006)
• Noah's Compass (2010)
• The Beginner's Goodbye (2012)
• A Spool of Blue Thread (2015)
• Vinegar Girl (2016)[48]
• Clock Dance (2018)
• Redhead by the Side of the Road (2020)

• Tumble Tower (1993) Kızı Mitra Modarressi tarafından resmedilen bir çocuk kitabı
• Timothy Tugbottom Says No! (2005) Mitra Modarressi tarafından çizilen bir çocuk kitabı

Tyler'ın kısa öyküleri The New Yorker, The Saturday Evening Post, Redbook, McCall's ve Harper's'ta yayınlanmış olsa da, koleksiyon olarak yayınlanmadı. Hikâyeleri şunları içerir:

• "A Street of Bugles," The Saturday Evening Post, 30 Kasım 1963
• "Dry Water," The Southern Review, 1965 Baharı
• "I'm Not Going to Ask You Again," Harper's, Eylül 1965
• "As the Earth Gets Old," The New Yorker, 29 Ekim 1966
• "The Genuine Fur Eyelashes," Mademoiselle, Ocak 1967
• "The Tea-Machine," The Southern Review, 1967 Kışı
• "The Feather Behind the Rock," The New Yorker, 12 Ağustos 1967
• "Who Would Want a Little Boy?" Ladies Home Journal, Mayıs 1968
• "The Common Courtesies," McCall's, Haziran 1968 —ave The O. Henry Prize Stories 1969
• "With All Flags Flying," Redbook, Haziran 1971 — ve The O. Henry Prize Stories 1972
• "Spending," Shenandoah, 1973 Kışı
• "The Base-Metal Egg," The Southern Review, 1973 Yazı
• "Neutral Ground," Family Circle, Kasım 1974
• "Half-Truths and Semi-Miracles," Cosmopolitan, Aralık 1974
• "A Knack for Languages," The New Yorker, 13 Ocak 1975
• "The Artificial Family," The Southern Review, 1975 Yazı
• "The Geologist's Maid," The New Yorker, 28 Temmuz 1975
• "Some Sign That I Ever Made You Happy," McCall's, Ekim 1975
• "Your Place Is Empty," The New Yorker, 22 Kasım 1976 — ve Best American Short Stories 1977
• "Holding Things Together", The New Yorker, 24 Ocak 1977
• "Average Waves in Unprotected Waters," The New Yorker, 28 Şubat 1977
• "Foot-Footing On," Mademoiselle, Kasım 1977
• "Uncle Ahmad," Quest, Kasım–Aralık 1977
• "Teenage Wasteland," Seventeen, (1983)

• The Accidental Tourist (1988)
• Breathing Lessons (TV) (1994)
• Saint Maybe (TV) (1998)
• A Slipping-Down Life (1999)
• Earthly Possessions (TV) (1999)
• Back When We Were Grownups (TV) (2004)