Aldatma (oyun)

Oyunda Pinter olayı tersine kurgulamıştır ve arada ileri gidişlerle sondan başa doğru yönlendirir. Yavaş yavaş ortaya çıkar ki ikisi de evli olan ve ikisinin de çocuğu olan Emma ve Jerry, aralarındaki ilişkiyi bitirdikten yıllar sonra bir barda buluşurlar. Pek çok soru işareti taşıyan, seyircisini yadırgatan, var olan değer yargılarını sorgulayan bu ilişkinin kahramanlarından Jerry, Emma'nın kocası Robert'in eski bir dostu ve nikâh şahididir. Robert de bir soru işaretidir. Perde arkasında kalan hiç görünmeyen gizemli iki kişi daha vardır. Jerry'nin doktor karısı ile Jerry ve Robert'in romanlarını basıp para kazandıkları yazar. Bu İlişkiler yumağının çözümü seyirciye bırakılmıştır. Aldatma temasını birçok yönden ele alan oyun, Jerry-Emma ilişkisinin gelişimini anlatırken bu ilişkinin neden başladığını ve neden bittiğini hiç sorgulamaz; yalnızca “nasıl” başladığını, “ nasıl” geliştiğini ve “nasıl” bittiğini gösterir.[2]

Ayrıca Pinter, kadın, adam ve sevgilisi tarihsel üçgeni çerçevesinde gelişen karmaşık ilişkilerin birey-yaşam-toplum eksenine yansımasını kendisine özgü tiyatro dili ile işlemektedir. Aldatma teması üzerine kurulu gerçekçi bir öykünün gerçekçi ayrıntılarla işlendiği oyun kimilerince; belirsizliklere, dolambaçlı göndermelere dayanmışlığı ile tanınan Pinter tiyatrosundan bir uzaklaşma olarak değerlendirilmiştir.[2]

Aldatma’da zamanın geriye akacak şekilde düzenlenmesi, geleneksel “neden-sonuç” sırasını bozmuş; olay dizisi, sonuçlar nedenleri değil, nedenler sonuçları izleyecek şekilde kurulmuştur. Ve gerçekte bu sıkı bir “sonuç-neden” dizgesi de değildir. Dramatik aksiyonla “neden-sonuç dizgesi” arasındaki yaşamsal bağ kırılmış gibi görünse de, sonuçta oyun “kapalı biçimdir”; irili ufaklı düğümler ve dolayısıyla “merak” unsurunu finale dek ayakta tutabilmesi, dış aksiyonun yani olay dizisinin dışsal gelişiminin geriye doğru ilerlemesine karşın, iç aksiyonun yani anlamsal aksiyonun aslında ileriye doğru gitmesine bağlanabilir.  Böylece merakı ve ilgiyi asıl ayakta tutan, çözümlemeci bir yöntemle oyunun sonuna dek adım adım oluşturulan “anlam” olmaktadır.[2]

Tiyatro eleştirmeni Pınar Ender Çekirge, kurgunun zamanda şimdiden geriye doğru akışıyla adeta seyircinin belleğiyle oynandığını belirterek bu akışta detayların önemini belirtir. Örneğin Robert‘in ilk yıllarda saçındaki hafif açıklığın birkaç yıl önceye dönüldüğünde kapanmış görüldüğü tespitini yapar ve seyirciyi soru sormaya yönelten oyunu yine sorularla ifade eder; "Sahi ilk seyredilen mi en çok kalıyor akılda, yoksa şimdiki zamanda değil de eskilerde yaşanmış olanlar mı? Sonuçtan nedene bir akış olmasın sakın bu? Ya da ‘an’dan ‘geçmiş’e, gizli katmanlarıyla son dokuz yılın iç ödeşmesi? Belki hepsi. Belki de hiçbiri."[5]

Teknik olarak profesyonel reji, ışık, efekt, sahne, görsel efekt ve özellikle kostüm tasarımını etkileyici bulmuştur. Oyuncuların Pinter oyuncusu tarzında olduğunu ifade ederken, başarılı oyunculukları, çok özel sahne dilleri, sahne kullanımlarıyla o derin tereddütleri, içe çekilişleri, üç köşeli yalnızlıkları, hüzünleri, umursamazlıkları, kıskançlıkları, ince bir mizahın rüzgârıyla sahneye taşıdıklarını söyler.

Oyunda zamanın hafızayla olan ilişkisini, ihanete etik yaklaşmaktan öte estetik bakış ve kullanılan ironik tonlamanın hayli etkileyici olduğunu söylemiştir.

Oyunda izleyiciler olayları merak ederken, yazarın izleyenleri geçmişe doğru yolculuğa çıkarttığını belirterek, sahne tasarımının çok başarılı etkisinin de bu atmosferi oldukça gerçekçi kıldığını belirtmiştir.

Aldatma ya da ihanet deyince akıllara genellikle  “neden?” sorusunun gelmesine rağmen, oyunda aksine Pinter’ın izleyicileri “ne zaman?” sorusunun peşinde sürüklediğinin altını çizer.

“Oyunun zekice yapılan kurgusunda zamanın geriye akmasıyla birden gerçeklere farklı açıdan bakabildiğimizi fark ediyoruz.”  diyerek, yazarın hafızanın yol göstericiliğinde geçmişe bakmanın, olayları nasıl da farklı kavramaya neden olabildiğini düşündürdüğünü ifade etmiştir. Bu durumun ise son derece etkileyici olduğunu söyler.

Tam olarak yaşamı oynamanın, hayatı ve olayları sahnede estetize etmenin oyuncuların rolleriyle kurdukları güçlü duygusal bağla yaratıcı güçlerini ortaya koyarak ancak bu şekilde kusursuz bir performans sergilenebileceğini söyler.[5]

Oyuncu özelindeki yorumlarında ise gözlemlerini şöyle ifade eder;

• Emma( Şebnem Köstem): "Her oyunda, yaşar kıldığı her karakterde yepyeni bir kadın yaratan, ruhuna büründüğü her kadını başarıyla canlandıran Şebnem Köstem sahnede var ettiği görsel etki ve üstün oyunculuk tekniğiyle Emma rolünde izleyicisini adeta büyülüyor ve bir kez daha ‘Diva’ mertebesine erişiyor.
• Robert (Burak Davutoğlu): Kerbela, Derya Gülü, Mecbur Adam, Saygılı Yosma, Kırmızı Pazartesi, Titanik Orkestrası’nın ardından, bir kez daha Robert’a hayat verirken oyunculuğu ve üstün yorumlama gücüyle de ön plana çıkıyor.
• Jerry (Gökçer Genç): Rolünün perspektifini, derinliğini izleyiciye tam olarak ulaştıran Gökçer Genç, ise Pinter’ın ‘bellek oyunları’nı Jerry karakteriyle kusursuzca yansıtabiliyor.
• Garson (Direnç Dedeoğlu): Sesini, jestlerini ve yüz ifadesini çok doğru kullanarak, samimi, perfecto bir İtalyan garson tiplemesine imza atan Direnç Dedeoğlu övgüyü hak ediyor.

Şehir Tiyatroları web sitesinde Aldatma