1815 Tambora Dağı patlaması

Sumbawa'nın mevcut topografyası

Tambora Dağı, 1815 yılına kadar, kapalı magma odasında hidrojenli magmanın kademeli olarak soğutulması nedeniyle, birkaç yüzyıl boyunca uyku hâlindeydi.[5] 1,5 ila 4,5 kilometrelik derinliklerde odanın içinde magmanın soğutulması ve kristalleşmesi sırasında oluşan yüksek basınçlı akışkan magma eksolüsyonu meydana geldi. Odanın yaklaşık 4.000-5.000 bar'lık aşırı basınç altında kaldı ve sıcaklık 700–850 °C arasında değişti. 1812'de yanardağ sallanmaya başladı ve koyu bir bulut ortaya çıkardı.[6]

5 Nisan 1815'te, çok büyük bir patlama meydana geldi ve ardından 380 km uzaklıktaki Sulawesi üzerindeki Makassar'dan, 1260 km uzaklıktaki Cava üzerindeki Batavia'dan (şimdiki Cakarta) ve 1400 km uzaklıktaki Maluku Adaları üzerindeki Ternate'den patlama sesleri duyuldu. 6 Nisan sabahı, volkanik kül, Doğu Cava'da düşmeye başladı ve hafif patlama sesleri 10 Nisan'a kadar sürdü. İlk önce silah patlama sesi olarak düşünülen şey, 10 Nisan'da Sumatra'dan, 2.600 kilometreden (1.600 mil) uzaktan, duyuldu.[7]

10 Nisan günü saat 07.00'da patlamalar yoğunlaştı. Alev, üç kolondan çıkmaya başladı ve daha sonra birleşti. Bütün dağ akan bir "sıvı ateş" kütlesine dönüştü. Çapı 20 santimete kadar olan ponza taşları saat 8 civarında yağmaya başladı ve onu, saat 9-10 gibi civarında kül yağışı izledi. Yarımadanın her tarafında dağdan aşağı doğru patlayan piroklastik akıntılar, Tambora köyünü silip süpürdü. 11 Nisan akşamına kadar yüksek sesli patlamalar duyuldu. Kül örtüsü, Batı Cava ve Güney Sulawesi'ye kadar yayılmıştır. Batavia'da azotlu bir koku fark edilirken ağır teframsı yağışlar meydana geldi ve 11 ila 17 Nisan arasında azalmaya başladı.

1815 patlaması sırasında tahmini volkanik kül yağışı. Kırmızı alan volkanik kül kalınlığının düştüğü yerleri göstermektedir.

"İlk patlamalar bu adada 5 Nisan akşamı duyuldu, her çeyrekte fark edildi ve ertesi güne kadar aralıklarla devam etti. İlk etapta gürültü neredeyse herkes tarafından uzaktaki top patlamalarına bağlandı. Öyle ki komşu bir karakola saldırıya uğradığı düşünüldüğünden Djocjocarta'dan birlikler yürümeye başladı ve sahil boyunca tekneler tehlike altındaki sözde bir gemi arayışı için gönderildi."

—Sir Stamford Raffles'ın anılarından.[7]

Patlamanın, 7 Volkanik Patlama İndeksi (VEİ) olduğu tahmin edilmektedir.[8] Tahmini 41 kilometreküp, yaklaşık 10 milyar ton ağırlığında, piroklastik trakiandezit çıkarıldı. Bu, 6-7 kilometre çapında ve 600-700 metre derinlikte bir kaldera meydana getirdi. Makassar'da düşen kül yoğunluğu metreküp başına 636 kilogramdı.[9] Patlamadan önce Tambora Dağı, Endonezya takımadalarındaki en uzun doruklardan biriydi ve yaklaşık 4300 metre yüksekliğindeydi Patlamadan sonra önceki yüksekliğinin yaklaşık üçte ikisine yani 2.851 metrelik bir yüksekliğe düştü.[10]

1815 Tambora patlaması, kaydedilen tarihte en büyük gözlemlenen patlamadır. Patlama 2600 kilometre uzaktan duyuldu ve külleri, en az 1300 kilometre uzağa düştü.

Adadaki tüm bitki örtüsü yok oldu.  Ponza külüne bulanmış ve kökünden sökülmüş ağaçlar, denize doğru sürüklendi ve yaklaşık beş kilometrelik bir yığın oluşturdu. 1 ve 3 Ekim 1815'te Kalküta yakınındaki Hint Okyanusu'nda bir ponza yığını bulundu. 23 Nisan'da zirve hâlâ yoğun kül bulutuyla kaplı bir hâldeydi. Patlama 15 Temmuz'da sona erdi ancak duman emisyonları 23 Ağustos'a kadar sürdü. Patlamanın üzerinden dört yıl sonra Ağustos 1819'a kadar alev ve sarsıntılı gibi artçı olaylar yaşanmaya devam etti.

Orta büyüklükte bir tsunami, saat 10 civarında Sanggar'da 4 metreye kadar yükselerek 10 Nisan'da Endonezya takımadalarındaki çeşitli adaların kıyılarına çarptı. Gece yarısından önce Doğu Cava'nın Besuki kentinde yüksekliği 1-2 ve Molucca Adaları'nda yüksekliği 2 metreye ulaşan bir tsunami rapor edildi. Toplam ölü sayısı 4 bin 600 olduğu tahmin edilmektedir.[11]

1815 yazında tipik olan sarı gökyüzü, J.M.W. Turner'ın resimlerini derinden etkiledi.

Patlama kolonu, 43 km'lik bir yüksekliğe ulaşarak stratosfere kadar vardı. Kaba kül parçacıkları patlamalardan 1-2 hafta sonra yağmaya başladı ancak daha ince kül parçacıkları atmosferde birkaç aydan birkaç yıla kadar 10-30 kilometre yükseklikte kaldı. Boylamsal  rüzgarlar bu ince parçacıkları dünyaya yayarak görülebilir olaylar yarattı. 28 Haziran ile 2 Temmuz 1815 ve 3 Eylül ile 7 Ekim 1815 tarihleri arasında Londra'da uzun ve parlak renkli gün batımları ve alacakaranlıklar sıklıkla görüldü. Alacakaranlık gökyüzünün ışıltısı tipik olarak ufukta turuncu veya kırmızı, mor veya pembeye rengini aldı.

Tahmini ölüm sayısı, kaynağa bağlı olarak değişmektedir. Zollinger (1855) muhtemelen piroklastik akışlardan kaynaklanan doğrudan ölüm sayısını 10 bine çıkarmıştır. Zollinger'e göre Sumbawa adasında açlıktan 38 bin kişi ölürken Lombok adasında ise hastalık ve açlık nedeniyle 10 bin ölüm gerçekleşmiştir.[12] Petroeschevsky (1949), Sumbawa'da yaklaşık 48 bin kişinin öldüğünü ve Lombok'da 44 bin kişinin öldüğünü tahmin etmiştir.[13] Stothers (1984) gibi birkaç yazar Petroeschevsky'nin rakamlarını kullanarak toplam ölü sayısını 88 bin göstermektedir. Bununla birlikte, Tanguy ve diğerleri (1998), Petroeschevsky'nin rakamlarının asılsız olduğunu ve izlenemez referanslara dayandığını iddia etmiştir.[14] Tanguy belirttiği sayıları, fırtınadan sonra Sumbawa'da birkaç ay geçiren Zollinger'e ve Thomas Raffles'ın notlarına göre revize etti. Tanguy, açlık ve hastalık yüzünden Bali ve Doğu Cava'da başka kurbanlar olabileceğini belirtti. Tahminlerine göre doğrudan volkanik etkilerden 11 bin kişi, patlamadan hemen sonra açlık ve salgın hastalıklar sonucu 49 bin kişi ölmüştür. Oppenheimer (2003), toplamda en az 71 bin kişinin öldüğünü söylemiştir. Reid, Bali ve diğer yerlerde Sumbawa'nın ötesine geçen toplam doğrudan ve dolaylı ölümlerin not edilmesini ve belki de 100 bin rakamının uygun bir tahmin olduğunu belirtmektedir.[15]

  Bu madde Amerika Birleşik Devletleri Jeoloji Araştırmaları Kurumu kamu malı materyali içermektedir.