Molla Nasreddin

Molla Nasreddin, yayın hayatına 1906’da Tiflis’te başladı. 1905 yılında “Şarki-Rus” gazetesinin kapatılmasıyla boş kalan Gayret Matbaası'nı satın alan Celil Memmedguluzade ve Ömer Faik Nemanzade, farklı gazete ve dergiler çıkarmak için çeşitli teşebbüslerde bulunmuşlardı ancak Azerbaycan’da mizah dergisinin yokluğu onları Molla Nasreddin’i çıkarmaya itti.[1] [4] Molla Nasreddin, Azerbaycan Türkçesi ile yayımlanmasına izin verilen birkaç dergi ve gazeteden birisi oldu.[1] Merkezin belirlediği bir program dahilinde çıkmasına izin verilmişti. İzin verilen yayın programına göre dergi şunları içerebilirdi: “Sohbetler, Atmacalar, Eleştiriler, Mizahi Şiirler, Mizahi Telgraflar, Komik Hikâyeler, Şakalar, Posta Kutusu, Komik İlanlar, Kişisel İlanlar, Karikatür ve resimler” [1]

İlk sayı 7 Nisan 1906’da çıktı. 1000 adet basılan ilk sayıdan itibaren halktan büyük ilgi gördü.[1] İlk sayının ön kapağında, uyuyan Müslümanları uyandırmaya çalışan Molla Nasreddin tasvir edilmekteydi. Celil Memmedguluzade’nin “Molla Nasreddin” takma adı ile yazdığı “Sizi Deyib Gelmişem” başlıklı yazıda derginin varoluş gayesi açıklandı.[1]

Molla Nasreddin’in 340'ı Tiflis'te, 8'i Tebriz'de 400'ü Bakü'de olmak üzere 748 sayısı yayımlanmıştır.[5]

Dergi 1906’dan 1917’e kadar yayın hayatına Tiflis’te devam etmişti I. Dünya Savaşından sonra ağırlaşan baskılar üzerine dergiyi kapatmak zorunda kalan Mirza Celil, 1921’de Molla Nasreddin’i yeniden Tebriz’de yayımlamaya başladı. Ne var ki İran hükümetinin baskılarının gittikçe artması üzerine kısa sürede Bakü’ye döndü. Kasım 1922’de aydınların baskısı ile Molla Nasreddin’i çıkarmasına izin verildi ve dergi yayın hayatına Bakü’de devam ettii.

Dergi hiciv vasıtasıyla toplumsal hayattaki olumsuzlukların tamamını tenkit etmiş; bolşeviklerin aksine dine değil, hurafe bidatlere karşı savaşmıştır.Nitekim C.Memmedkuluzâde’nin derginin dördüncü sayısında yayınlanan makalesinde Allaha, peygambere ve imamlara itaatin gereği ifade edilmekle beraber, hurafeler de tenkit edilmiştir. Bolşevikler tarafından, Ocak 1932 tarihinde editörünün söz konusu tutumundan dolayı, materyalizmin değerlerini yansıtmadığı gerekçesiyle derginin ismi, Allahsız olarak değiştirilmiş; Veli Huluflu derginin editörlüğüne atanmıştır.[6] Böylece Molla Nasreddin'in yayın hayatı son buldu. Allahsız dergisi, Molla Nasreddin kadar yaygınlık kazanmamış; 1935’ten başlayarak 5000 nüshayla basılan Allahsız gazetesine dönüştürülmüş, fakat halkın tepkileri sonucunda gazete kapatılmıştır.[6]

1903-1905’te Tiflis’te yayımlanan ünlü Türkçe Şarki-Rus gazetesinin yazar ve şair kadrosunda bulunan edebiyatçıların büyük kısmı daha sonra Molla Nasreddin’in çekirdek kadrosunu oluşturmuştur.

Dergide Celil Memmedguluzade “Molla Nasreddin”, Ömer Faik Numanzade ise Ümidvar, Dermend, Hayrani müstearlarıyla yazılar yayımladı.

Sekizinci sayıda ilk mısrası “Ol gün ki halıg eder bir övlad” olan şiiri ile ilk defa dergide yer alan Mirza Ali Ekber Sabir, Molla Nasreddin’in en etkin isimlerinden biri oldu.[7] Dergide en çok Hophop, Ağlar Güleyen, Ebuneser-Şeybani ve Cingöz Bey imzalarını kullandı.

Derginin etrafında toplananlar arasında Ebdurrahim Bey Hagverdiyev, Eli Nezmi, Üzeyir Hacıbeyov gibi demokratlar, Neriman Nerimanov, Semed Ağa Ağamalıoğlu, Memmed Memmedyarov gibi Bolşevikler, Salman Mümtaz, Eyneli Sultanov gibi liberalizm eğilimliler; Abdullah Şaik, Firudunbey Köçerli, Yusuf Vezir Çemenzeminli, Mirzeli Mö'cüz, Memmed Said Ordubadi gibi aydınlar vardır.[5]

Oskar Şmerling, derginin ilk ressamıdır.[8] Josef Rotter, E. Eminzade, Azim Azimzade dergide ün kazanmış karikatürist ve ressamlardandır.

Molla Nasreddin, Azerbaycan Türkçesi ile yayımlanan bir yayındır. Derginin yayın felsefelerinden biri, ana dilde yayındır.[1]

Toplumun büyük bir kısmı okuma yazma bilmediği için Molla Nasredin dergisi yazarları edebi dilin geliştirilmesinde halk diline yönelme gereğini savunmuşlardır.[5] Dergi, ülkenin geleceği açısından Molla Nasreddin ile pek çok konuda amaç birliği içerisinde olan Füyûzat ile dil meselesinde ayrılmıştır.[9] Füyûzat Arapça- Farsça tamlamalarla ve zaman zaman ağdalı bir Osmanlı üslubuyla seçkin bir kesime hitap ederken, Molla Nasreddin tamamen açık, duru bir Azerbaycan Türkçesiyle ve sade bir üslupla topluma yönelik yayın yapmıştır.[5]

Molla Nasreddin'in kurucusu Celil Memmedgülüzade pek çok yazısında “anadili” vurgusu yaparak, Farsça ve Rusça yazanları eleştirmiş; edebî dilin geliştirilmesi ve konuşma diline yakınlaştırılması konusunda son derece duyarlı bir tavır sergilemiştir. Derginin en önemli isimlerinden Ali Ekber Sabir de gücünü aynı duyarlılıktan almaktaydı. Gerek Memmedkuluzade’nin gerekse Sabir’in edebi dil konusunda sergiledikleri bu tavır, başta Eli Nazmi olmak üzere, hemen hemen bütün Molla Nasreddin yazar kadrosu tarafından benimsenmiş bir tavırdır.[9]

Tiflis’te çıkan sayılarında merkezi yönetimle, insanların dinî duygularını sömüren mollalarla, ahlaksızlarla mücadelesinde hiciv ve kara mizah ön planda idi. Atasözlerinin, bilmecelerin, manilerin anlam değiştirerek veya farklı şekillere sokularak halkın geri kalmışlığının nedenleri, yöneticilerin zulümleri ve mollaların dinî duyguları sömürmeleri eleştirilmekteydi. Böylece derginin kendine özgü atasözleri ve bilmeceleri oluştu. Ayrıca “Molla Nasreddin Lügati” başlıklı yazılarda kelimelerin anlamları mizah unsuru oluşturacak şekilde değiştirilerek verilmiştir.[5]

• Gam Penceresi (film)