Mauro Staccioli

Volterra'daki Sanat Enstitüsünde okuduktan sonra Staccioli öğretime başladı ve 1968'de Milano'daki Brera Güzel Sanatlar Akademisine katıldı.

1960'ların sonunda Staccioli kendini heykel sanatına adamaya karar verdi. Onun fikri, yaşadığı insanlarla tanışmak ve kentteki mekanlar için heykeller yaratmaktır. Heykeller "işaretler", pasajın izleri; genellikle bir yerde bulunan insanları etkilemek ve bu yeri farklı bir şekilde görmelerini istemektedir. Heykellerinin her zaman, çalıştığı yer ile güçlü bir ilişkisi vardır.

1970'lerin başından beri kentsel çevreleri seçerek, heykelle birlikte toplumsal soruları yanıtlamaya çalışmıştır. Dilsel tercihi tutarlılık, temel şekiller ve "heykel müdahalesinin" gerçekleştirildiği ortamın mükemmel bir şekilde uyumu ile karakterizedir. Çalışmalarına çağrıldığı yerlerin tarihini ve özelliklerini inceleyerek çok titiz bir şekilde ilerlemektedir. Heykelleriyle yerini işaretleyerek onlarla karşılaşan insanların olağan algısını değiştiriyor.

Eserlerinin bulunduğu kurumlar ve yerler : Pistoia Santomato'da Villa Celle (1982); Seoul'daki Olimpik Park (1988); Woodside'daki Djerassi Vakfı (1987–1991); Seul Kwachon Çağdaş Sanat Müzesi (1990); San Diego Çağdaş Sanat Müzesi (1996); Andorra'da Ordino d'Arcalis (1991); Münih (1996); Brüksel'de Parc Tournay-Solvay (1996); Roma'da Villa Glori (1997); Brüksel'deki Schuman anıtı (1998); La Jolla'daki Lapiz binası (2003); Tayvan'daki Chiaopanshan Uluslararası Heykel Parkı (2003); Porto Riko Üniversitesi, Arecibo (2004); Portekiz'deki Carrazeda de Ansiães (2008); Voisins-le-Bretonneux'deki Val St Quentin Merkezi (2008).