Kemik iletim

Kemik iletim sesin iç kulaktaki duyma organlarına kafatası kemikleri yoluyla ulaşıp işitilmesidir.

Kemik iletimin hava iletimden farkı şu yöntemle kolayca ve belirgin bir şekilde gözlemlenebilir. Bir telli sazın tellerini tınlatın, dinleyin, daha sonra sazın kolunun ucunu hafifçe ısırarak tekrar tınlatın, ikinci işitilen sesin birincisinden farkı kemik iletim yüzündendir.

Bir telli çalgı aletini diyapazonla akort ederken titreyen diyapazonun sapı azı dişleri arasına sıkıştırılırsa kemik iletim sesin kolayca duyulmasını sağlar, böylece ellerin her ikisi de akort etmek için serbest kalmış olurlar..[1]

Kemik iletim bazı kulaklıklarda kullanılmaktadır. Bunun iyi tarafı hava iletimiyle gelen sesleri engellememesi, insanın kulaklık yüzünden çevresinde olan bitenleri duyabilmesini engellememesidir. Bir başka iyi yönü de gelen sesi başkalarının duymasının daha da zor olmasıdır.

Kemik yoluyla gelen sesin aslına genellikle beklenen şekilde sadık kalamaması da bir kusur olarak görülebilir. Bir başka olası kusur da hava yoluyla gelen sesin iç kulaktaki duyu organlarına verebileceği zarara karşı orta kulağın doğal bir korunma oluşturması (kulak zarı refleksi tensor tympani kası ile stapedius kasını 40 ms içinde gerdirip koklea içindeki kıllara ulaşan titreşimleri zayıflatır), kemik yoluyla gelen sese karşı ise böyle bir korunmanın bulunmamasıdır. Yani kemik iletimli, ve yüksek sesleri elektronik yöntemlerle azaltmayan bir kulaklıkla şiddetinden emin olamıyacağımız sesleri dinlemek işitme duygusunu zedeleyebilir.

Kişi kendi sesinin kaydedilmiş halini tanıyamaz çünkü konuştuğunda kemik iletim yüzünden kendisi hep başka karakterde bir ses duymuştur.[2] Genellikle daha kuvvetli ve daha pes bir ses bekler.[3]