Jeffrey Dahmer

Dahmer West Allis, Wisconsin'de Joyce Annette (bekarlık soyadı Flint) ve analitik kimyacı Lionel Herbert Dahmer'ın oğlu olarak dünyaya geldi.[1] Bundan yedi yıl sonra, kardeşi David doğdu. Joyce Dahmer'ın bu ilk oğluna olan hamileliğinin zor bir süreç olduğu bilinmektedir. Dahmer sekiz yaşına bastığında, aile, Bath, Ohio'ya taşındı. Dahmer'ın ilk çocukluk dönemi davranışları normal olsa da, belli bir süre sonra, özellikle 10-15 yaş arasındaki dönemden başlayarak çekingen ve iletişimsiz bir kişiliğe büründü. Bunun yanında hiçbir hobiye veya sosyal aktiviteye yönelmediği bilinmektedir. Bu süreçte sıkça yalnız başına bisikletiyle evin çevresinde dolaşan Dahmer, bulduğu ölü hayvanları eve getirerek veya yakınlardaki ormanlara götürerek kesmekte, sonra da incelemekteydi. Bir keresinde ölü bir köpeğin kafasını bir kazığa çakıp bahçeye dikti. Dahmer, liseden mezun olduğu sıralarda alkol almaya başladı ve kısa süre sonra da alkolik durumuna geldi.

1977'de Lionel ve Joyce Dahmer boşandı. Jeffrey'se Ohio State Üniversitesi'ne girdi, ancak bir dönem boyunca çoğu derslerine katılmadığı için, buradan atıldı. Bu yıllarda sıklıkla alkol almaktaydı. Dahmer'ın babası, bu olaydan sonra oğlunun orduya katılmasını istedi. Dahmer başta iyi gitse de, alkolizm yüzünden iki yıl sonra 1981'de buradan atıldı. Ordudan atılan herkese olduğu gibi Dahmer'e de, ordu tarafından herhangi bir yere gitmesi için bir bilet verildi. Dahmer, daha sonraki ifadelerinde, babasıyla yüzleşmek yerine Miami Beach, Florida'ya gitmeyi tercih ettiğini, burayı seçmesinin sebebinin de "soğuktan sıkılmış olması" olduğunu beyan edecekti.[2] Buradaki zamanının çoğunu bir hastanede çalışarak geçiren Dahmer, yine alkol yüzünden buradan da atıldı.[2] Eve döndükten sonra aşırı miktarlarda içmeye devam eden Dahmer, 1981'de alkollü araç kullanmaktan dolayı tutuklandı.

1982'de Dahmer ninesiyle West Allis'e gitti ve altı yıl burada yaşadı. Bu sıralarda davranışları iyice garipleşen Dahmer; bir keresinde gardırobuna mağazadan çalınıp süslenmiş bir erkek cansız manken koydu. Bir başka zamansa, ninesi, onun yatağının altında bir .357 Magnum'a rastladı. Yine bodrumdan gelen kötü kokular sonrasında Dahmer, babasına ölü bir sincabı kimyasallarla parçaladığını ifade etti. Yine 1982 ve 1986'da iki kez edepsiz teşhir yüzünden tutuklandı; ikinci tutuklanışının sebebiyse iki erkek çocuğunun önünde mastürbasyon yapmış olmasıydı.[3]

1988 yazında Dahmer'ın ninesi, torununun tuhaf davranışları, eve geç gelişleri, bodrumda bıraktığı kokuları sebebiyle ondan evi terk etmesini rica etti. Böylece Dahmer, Milwaukee'nin batı yakasında bir ev bularak Ambrosia Çikolata Fabrikası'nda çalışmaya başladı. 26 Eylül 1988'de, taşınmasının ilk gününde Somsack Sinthasomphone adlı 13 yaşındaki çocuğu uyuşturması ve taciz etmesi nedeniyle tutuklandı. Ardından da beş yıllığına tutuksuz yargılanmak üzere serbest bırakıldı ve bir yıllığına mahkûm çalışma izni aldı. Dahmer, iki ay erkenden şartlı tahliye aldı ve yeni apartmanına taşındı. Hemen sonra, 1991'deki yakalanışına kadar cinayetlerine ve tecavüzlerine son hız devam etti.

Jeffrey Dahmer, ilk cinayetini 1978 yazında işledi. Babasıyla yaşamaya devam ettiği süre içinde evde kimse yokken Steven Hicks adlı bir otostopçuyu alıp babasının evine götürerek birlikte bira içmeyi ve seks yapmayı önerdi. Ancak Hicks gitmek isteyince, Dahmer onun kafasına 5 kiloluk dumbell ile vurarak öldürdü.[4] Dahmer, cesedi arka bahçeye gömdü.[5] Dahmer'ın bundan sonraki kurbanı Steven Tuomi'nin cinayeti, bu olaydan dokuz yıl sonra işlendi.[3] Tuomi cinayetinden sonra, Dahmer aralıklarla öldürmeye devam etti. İki erkeği 1988'de, birini de 1989'da öldürdü. Bu süreçteki cinayetlerin kurbanları genel olarak gay barlardan seçilmiş erkeklerden oluşmaktadır. Dahmer, bu kişilerle seks yaptıktan sonra onları öldürüyordu.[6] Hatta 1989'da öldürdüğü Anthony Sears'ın kafatasını, yakalanıncaya kadar sakladı.[7]

Mayıs 1990'da anneannesini terk ettikten sonra taşındığı ev, Dahmer'ın cinayet üssü olmasıyla ünlendi: 213. Daire, 924 Kuzey 25. Sokak, Milwaukee. 1990 boyunca dört, 1991 boyunca sekiz cinayet işledi.[8]

27 Mayıs 1991'in sabah saatlerinde, 14 yaşındaki Konerak Sinthasomphone (tesadüfen Dahmer'ın daha önce istismar ettiği çocuğun küçük kardeşi) sokakta çıplak, ağır uyuşturucu etkisi altında ve rektumu kanamış bir halde bulundu. İki genç kadın 911'i aradı. Dahmer, aşağı koşarak kurbanını zorla almaya çalışsa da kadınlar ona engel oldu. Dahmer, polislere Sinthasomphone'un, 19 yaşındaki erkek arkadaşı olduğunu ve içki içerlerken tartıştıklarını ifade etti. 911'i arayan kadınların tüm karşı çıkışlarına rağmen, polis çocuğu Dahmer'a geri verdi. Polisler daha sonraları, apartmana geri girdiklerinde içeriden kötü kokuların geldiğini, fakat bunu soruşturmadıklarını ifade etti. Buradaki koku, Dahmer'ın bir önceki kurbanı Tony Hughes'ın yatak odasında çürüyen cesediydi. Bu iki polis, Sinthasomphone'un yaşı hakkında hiçbir soruşturma yapmadığı gibi, Dahmer'ın da kimliğine bakmayarak, onun aslında tutuksuz yargılanmak üzere serbest bırakılan çocuk tacizcisi olduğunun ortaya çıkmasını engelledi.[9] O gece Dahmer, Sinthasomphone'u öldürerek parçaladı ve kafatasını anı olarak sakladı.

1991 yazında Dahmer, ortalama her hafta birini öldürüyordu. 30 Haziranda Matt Turner'ı, 5 Temmuzda Jeremiah Weinberger'ı, 12 Temmuzda Oliver Lacy'yi ve son olarak 19 Temmuzda Joseph Brandehoft'u öldürdü. Dahmer, cesetlerden birer "zombi" yapabileceği fikrindeydi. Bunu da onların kafatasını büyük bir şırıngayla delip içine hidroklorik asit veya kaynar su enjekte ederek yapmaya çalışıyordu. Oxford Apartmanı'ndaki diğer sakinler, 213. Daire'den gelen kötü kokuları, elektrikli testere gürültülerini ve sıkça zemine düşen ağır eşya seslerini öne sürerek şikayette bulundular.[10]

22 Temmuz 1991'de Dahmer, Tracy Edwards'ı evine davet etti. Edwards'a göre Dahmer, ona saldırarak kollarına kelepçe takmaya çalıştı, ancak başarılı olamadı. Eline aldığı kasap bıçağıyla Dahmer, Edwards'ı yatak odasına gönderdi. Burada Edwards, mavi bir fıçıdan gelen kötü kokulara, duvara asılmış ezilmiş ceset parçalarına şahit oldu. Edwards birden Dahmer'ın yüzüne ve karnına yumruk attı; sonra da kapıya koşup kaçtı. Sokakta bir bileğinde kelepçeyle koşarken Edwards, iki polis memuru Robert Rauth ve Rolf Mueller tarafından sürülen bir arabaya ulaştı ve onları Dahmer'ın evine götürdü. Burada Dahmer, polislere arkadaşça davrandı. Daha sonra polisler yatak odasını kontrol ettiklerinde, gördükleri manzara sonrasında Dahmer'ı tutukladılar.[11] Bir memur Dahmer'ı tutarken, diğer memur buzdolabını açtı ve bir insan kafasıyla karşılaştı. Daha sonraki araştırmalarda evde üç tane daha kafatası, ceset ve insan kalıntısı fotoğrafları, parçalanmış el ve penisler, buzdolabındaki insan cesetleri bulundu.[12]

Dahmer'ın tutuklanışı ve evi, kısa zamanda büyük bir kötü şöhret kazandı: asit dolu fıçılarda saklanan insan etleri, kafatasları bulundu. Soruşturmalar sonrasında Dahmer'ın nekrofili ve yamyamlık gibi etkinlikleri de gerçekleştirmiş olduğu görüldü. Toplamda evden yedi kafatası çıktı. Buzlukta da bir insan kalbi bulundu.

Jeffrey Dahmer, 17 cinayetten yargılansa da, sonradan bu sayı 15'e düşürüldü. Mahkeme 30 Ocak 1992'de başladı. Kanıtlar sürekli olarak Dahmer'a karşı gelişmeye başladıkça Dahmer, akıl sağlığının yerinde olmadığını iddia etmeye ve bu yönde yargılanma talep etmeye başladı. İki hafta süren mahkemenin ardından, jüri Dahmer'ı 15 kişinin katili olarak akıl hastası ve suçlu sıfatıyla 15 hayat süresi (957 yıl) boyunca hapse mahkûm etti.[13][14] Bu kararı duyan Dahmer, idam edilmek istediğini belirterek pişmanlığını dile getirdi. Aynı yılın Mayıs ayında, Ohio'ya nakledilen Dahmer, burada ilk kurbanı Stephen Hicks için de ayrıca yargılandı.

Dahmer hayatının geri kalan kısmını Portage, Wisconsin'deki Columbia Correctional Institution'da geçirdi. Babasının ona yolladığı evanjelizm konulu materyallerin sonrasında, "yeniden doğmuş Hıristiyan" olduğunu açıkladı.[15] Bölgedeki bir papaz olan Roy Ratcliff, Dahmer'la tanışarak onu vaftiz etmeye razı oldu.[16]

Dahmer hapishanede iki kez saldırıya uğradı. İlki Temmuz 1994'te, hapishanedeki dini ayin sonrasında bir mahkûm tarafından jiletle boğazının yaralanması şeklinde gerçekleşti. Dahmer bundan kaçtı ve hafif yaralarla olayı atlattı.[17] Yine 28 Kasım 1994'te hapishane spor salonunda temizlik işlerini yaparken, Dahmer ve diğer mahkûmlardan Jesse Anderson; Christopher Scarver tarafından dambıl ile saldırıya uğradı.[18] Dahmer, bu saldırıdan hemen sonra, ambulansla taşınırken öldü. Anderson da iki gün sonra hayatını kaybetti.[19] Dahmer'ın beyni incelenmek üzere ayrıldı.[20]

Ölümünü öğrendikten sonra, Dahmer'ın annesi Joyce Flint, medyaya kızdı: "Şimdi herkes mutlu mu? Kafasına vurulup öldürüldü işte, şimdi herkes için iyi mi oldu her şey?" Dahmer'ın kurbanlarının ailelerinin tepkileri karışık oldu. Ancak yine de genel olarak ölüm haberi olumlu karşılandı. Dahmer'ı tutuklayan semt avukatı, Scarver'ın bir kahramana dönüştürülmemesi gerektiğinin ve Dahmer'ın ölümünün de bir cinayet olduğunun altını çizdi.[21]

Cinayetlerden sonra, Oxford Apartmanı kapatıldı. Bugün halen bu apartman boş olmakla beraber, apartmanın anıta dönüştürme çalışmaları henüz başarıya ulaşamadı.

1994'te Lionel Dahmer, A Father's Story ("Bir Babanın Hikayesi") adında bir kitap yayımladı ve gelirlerin bir kısmını kurbanların ailelerine ayırdı. Ailelerin çoğu Lionel Dahmer ve eşi Shari'ye saygıyla yaklaştı. Analitik kimya alanındaki işinden emekli olan baba Dahmer, eşiyle beraber Medina County, Ohio'ya yerleşti. Lionel Dahmer'ın eşi, Medina County Ohio At Binicileri Kurulu'nda bir üyeydi.[22] İkili halen Dahmer soyadını kullanmakta ve Jeffrey'i her şeye rağmen sevdiklerini belirtmektedir. Lionel Dahmer'ın ilk eşi Joyce (Flint) (aynı zamanda Jeffrey'in annesi), 2000'de, 64 yaşında kanserden dolayı hayatını kaybetti. Daha sonra Atlanta, Georgia'ya gömüldü. Dahmer'ın genç kardeşi David ise, soyadını değiştirdi ve anonim olarak yaşamaya devam etti.

1996'da, 8 kurban ailesini temsilen Thomas Jacobson, Dahmer'ın evini $1 milyona açık arttırmaya vermek istediğini belirterek tartışmalara neden oldu.[23][24] Milwaukee Civic Pride adlı bir grup, kısa zamanda parayı toplayarak aldığı Dahmer'ın evinde onun sahip olduğu bütün eşyaları yok etti.[25][26]

Ocak 2007'de, bazı kanıtlar, Florida'da 1981'de ölen Adam Walsh'ın da Jeffrey Dahmer'ın bir kurbanı olabileceği şüphelerini uyandırdı.[2] Ancak Adam'ın babası John Walsh, bu cinayetin başka bir seri katil olan Ottis Toole tarafından işlenmiş olabileceğini söyledi.[27] 1990'ların başında Dahmer'la Adam Walsh hakkında konuşulurken, Dahmer'ın bu suçu ısrarla reddettiği bilinmektedir.[2] 2008'de Florida polisi Walsh olayını kapattı ve 1996'da ölen Toole'ü resmen katil ilan etti.[28]

• 1992'de, Hart Fisher, Jeffery [sic] Dahmer: An Unauthorized Biography Of A Serial Killer. Collector's Item Issue adında $2.50'lık bir çizgi roman satışa sundu. Bu, hem Milwaukee'de,[30] hem Fisher'ın evinin bulunduğu Champaign, Illinois'de tepki yarattı.[31] Dahmer'ın kurbanlarının yakınları, Fisher'ı mahkemeye verdi.[32] Ancak kurbanların isimlerini ifşa eden bu yayınlar için sonuç alınamadı. Zira Amerikan yasalarına göre ölen kimseler için böyle bir yasal koruma bulunmamaktaydı.[33] Fisher sonraları The Further Adventures of Young Jeffy Dahmer, Dahmer's Zombie Squad ve Jeffrey Dahmer vs. Jesus Christ adında seriler yayımlamaya devam etti.[34]
• Dahmer'ı Carl Crew'un canlandırdığı Jeffrey Dahmer: The Secret Life filmi 1993'te gösterime girdi.[35]
• Joyce Carol Oates'in romanı Zombie (1995) Dahmer'ın hayatına atfen yazıldı.[36]
• 2002'de başrollerinde Jeremy Renner ve Bruce Davison'ın oynadığı biyografik film Dahmer, Dahmer'ın memleketinde yayımlandı.[37]

2015, American Horror Story:Hotel'de bir bölümlüğüne Seth Gabel tarafından canlandırıldı.

• Dahmer, Lionel (1994). A Father's Story. William Morrow and Co. ISBN 978-0-68-812156-3. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2010.
• Davis, Donald (1991). The Jeffrey Dahmer Story: An American Nightmare (previously published as: The Milwaukee Murders, Nightmare in Apartment 213: The True Story). Macmillan. ISBN 978-0-31-292840-7. Erişim tarihi: 26 Temmuz 2010.
• Mann, Robert & Williamson, Miryam. Forensic Detective — How I Cracked The World's Toughest Cases. Ballantine Books (March 28, 2006)
• Masters, Brian. The Shrine of Jeffrey Dahmer. Hodder and Stoughton Limited, London 1993 (Paperback Coronet 1993)
• Pincus, Jonathan H. Base Instincts — What Makes Killers kill?. W.W. Norton & Company, New York 2001 (Paperback 2002)
• Ratcliff, Roy with Lindy Adams. Dark Journey, Deep Grace: The Story Behind a Serial Killer's Journey to Faith. Leafwood Publishers, (2006).

• Dahmer hakkında suç dosyası (İngilizce)