Halk Partisi (İspanya)

Halk Partisi (İspanyolca: Partido Popular, PP), İspanya'daki muhafazakâr[4][16] ve Hristiyan demokrat[17][18] bir siyasî partidir. İspanya siyasetindeki dört büyük siyasi partiden biridir.

Halk Partisi
Partido Popular
Kısaltma PP
Genel başkan Pablo Casado
Genel sekreter María Dolores de Cospedal
Kurucu Manuel Fraga Iribarne
Kuruluş tarihi 20 Ocak 1989
Merkez c/ Genova, 13 28004 Madrid
Üyelik 66,706[15]
Uluslararası üyelik Uluslararası Demokrat Birliği,
Merkeziyetçi Demokrat Enternasyonal
Avrupa üyelik Avrupa Halk Partisi
Resmî renkleri      Gök Mavisi
Temsilciler Kongresi
89 / 350
Senato
97 / 266
Avrupa Parlamentosu
12 / 54
Bölgesel Parlamentolar
335 / 1.268
Bölgesel Hükümetler
6 / 19
İnternet sitesi

Parti logosu (2008-2015)
Parti logosu (2015-2019)

Liderler

Başkanlar

Genel Sekreterler

İspanya Başbakanları

Seçim sonuçları

Cortes Generales

Seçim Oy Sandalye Lider Sonuç
Oy % # Kongre Senato
1989 5,285,972 25.8 #2
107 / 350
78 / 208
José María Aznar PSOE azınlık
1993 8,201,463 34.8 #2
141 / 350
93 / 208
PSOE azınlık
1996 9,716,006 38.8 #1
156 / 350
112 / 208
PP azınlık
2000 10,321,178 44.5 #1
183 / 350
127 / 208
PP çoğunluk
2004 9,763,144 37.7 #2
148 / 350
102 / 208
Mariano Rajoy PSOE azınlık
2008 10,278,010 39.9 #2
154 / 350
101 / 208
PSOE azınlık
2011 10,866,566 44.6 #1
186 / 350
136 / 208
PP çoğunluk
2015 7,236,965 28.7 #1
123 / 350
124 / 208
None (Snap election)
2016 7,941,236 33.0 #1
137 / 350
130 / 208
PP Azınlık (2016-2018)
Muhalefet (2018-2019)
2019 (Nisan) 4,373,653 16.6 #2
66 / 350
54 / 208
Pablo Casado Yok (Baskın Seçim) (2019)
2019 (Kasım) 5,019,869 20.8 #2
88 / 350
80 / 208
TBD (2019-günümüz)

Avrupa Parlamentosu

Seçim Oy Sandalye Aday
Oy % #
1989 3,395,015 21.4 #2
15 / 60
Marcelino Oreja
1994 7,453,900 40.1 #1
28 / 64
Abel Matutes
1999 8,410,993 39.7 #1
27 / 64
Loyola de Palacio
2004 6,393,192 41.2 #2
24 / 54
Jaime Mayor Oreja
2009 6,670,377 42.1 #1
24 / 54
2014 4,098,339 26.1 #1
16 / 54
Miguel Arias Cañete
2019 4,519,205 20.1 #2
12 / 54
Dolors Montserrat

Ayrıca bakınız

Dış bağlantılar

Kaynakça

  1. "Sólo 66.384 militantes del PP (el 7,6 %) se inscriben para votar al sucesor de Rajoy". El Confidencial (İspanyolca). 26 Haziran 2018. 26 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Haziran 2018.
  2. "Solo el 7,6% de los afiliados del PP elegirán al sucesor de Rajoy". El País (İspanyolca). 26 Haziran 2018. 26 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Haziran 2018.
  3. "El PP cierra en 66.706 el número de afiliados que finalmente votará en las primarias". El Economista (İspanyolca). 4 Temmuz 2018. 5 Temmuz 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 5 Temmuz 2018.
  4. "Parties and Elections in Europe: The database about parliamentary elections and political parties in Europe, by Wolfram Nordsieck". 12 Haziran 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ocak 2016.
  5. Hloušek, Vít; Kopeček, Lubomír (2010), Origin, Ideology and Transformation of Political Parties: East-Central and Western Europe Compared, Ashgate, s. 159, ISBN 978-0-7546-7840-3, 12 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi, erişim tarihi: 16 Ocak 2016, From its original emphasis on a 'united and Catholic Spain', in the 1980s and 1990s it gradually evolved under the leadership of José Maria Aznar into a pragmatically-oriented conservative formation, with Christian democratic and, even more strongly, economically liberal elements.
  6. Annesley, Claire (2005), A Political And Economic Dictionary Of Western Europe, Routledge, s. 260
  7. Balibrea Enríquez, Mari Paz (2007). Tiempo de exilio: Una mirada crítica a la modernidad española desde el pensamiento republicano en el exilio (İspanyolca). Montesinos. s. 40. ISBN 9788496831469. 29 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ocak 2016.
  8. Jansen, Thomas; Van Hecke, Steven (2011). At Europe's Service: The Origins and Evolution of the European People's Party. Springer Science & Business Media. s. 53. ISBN 9783642194146. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ocak 2016. The right-wing Conservative AP was now transformed into a party of the centre-right: it was renamed People's Party (Partido Popular, PP) in the spring of 1989.
  9. Newton, Michael T. (1997). Institutions of Modern Spain: A Political and Economic Guide. Cambridge University Press. s. 200. ISBN 9780521575089. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ocak 2016. Since the 're-launch' of 1989, the party has established itself clearly as a party of the centre-right...
  10. Meyer Resende, Madalena (2014). Catholicism and Nationalism: Changing Nature of Party Politics. Routledge. s. xix. ISBN 9781317610618. 3 Mart 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Ocak 2016. In 1989 the AP transformed into the Partido Popular (PP) – a coalition of center-right forces...
  11. Matuschek, Peter (2004). "Who Learns from Whom: The Failure of Spanish Christian Democracy and the Success of the Partido Popular". Steven Van Hecke, Emmanuel Gerard (Ed.). Christian Democratic Parties in Europe Since the End of the Cold War. Leuven University Press. s. 243. ISBN 9789058673770.
  12. Ferreiro, Jesus; Serrano, Felipe (2001). Philip Arestis; Malcolm C. Sawyer (Edl.). The economic policy of the Spanish Socialist governments: 1982–1996. The Economics of the Third Way: Experiences from Around the World. Edward Elgar Publishing. s. 155. ISBN 1843762838. 1 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2015.
  13. Encarnación, Omar G. (2008). Spanish Politics: Democracy After Dictatorship. Polity. ss. 61-64. ISBN 0745639925. 5 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2015.
  14. Íñigo-Mora, Isabel (2010). Cornelia Ilie (Ed.). Rhetorical strategies in the British and Spanish parliaments. European Parliaments Under Scrutiny: Discourse Strategies and Interaction Practices. John Benjamins Publishing. s. 332. ISBN 9027206295. 24 Nisan 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2015.
  15. {{66,706[1][2][3]İdeoloji Muhafazakârlık[4][4][5]
    Liberal muhafazakârlık[6]
    Hristiyan demokrasi[4][5]
    Ekonomik liberalizm[5]

    İspanyol birlikçiliği[7]Siyasi pozisyon Merkez sağ'dan[8][9][10][11]
    Sağa[12][13][14]<ref name='RosemanParkhurst2008'>DiGiacomo, Susan M. (2008). Sharon R. Roseman; Shawn S. Parkhurst (Edl.). Re-presenting the Fascist Classroom: Education as a Space of Memory in Contemporary Spain. Recasting Culture and Space in Iberian Contexts. SUNY Press. s. 121. ISBN 0791479013. 7 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 30 Ocak 2015.
  16. Ersson, Svante; Lane, Jan-Erik (1998). Politics and Society in Western Europe (4th bas.). SAGE. s. 108. ISBN 978-0-7619-5862-8. 25 Aralık 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 17 Ağustos 2012.
  17. Magone, José María (2003). The Politics of Southern Europe: Integration Into the European Union. Greenwood Publishing Group. s. 145. ISBN 978-0-275-97787-0. 27 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2017.
  18. Hloušek, Vít; Kopeček, Lubomír (2010). Origin, Ideology and Transformation of Political Parties: East-Central and Western Europe Compared. Ashgate. s. 136. 22 Mayıs 2016 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 6 Mayıs 2017.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.