Ebu Bekir Şâşî

Ebû Bekir Kaffal eş-Şaşî ya da Muhammed Meyahanî tam adı Muhammed bin Ahmed bin Hüseyin bin Ömer olup lakabı "Fahrul İslam" dır. Kürt asıllı şafii fıkıh alimi ve yazarı.[1]

1037 yılında Diyarbakır'ın Meyafarkin (Silvan) ilçesine bağlı Şaşi beldesinde doğdu ve bu nedenle Şaşî nisbesini taşımıştır. Önce Ebu Abdullah bin Bennan Kazrunî’den ve Kâdı Ebû Mensur Tûsî’den fıkıh ilmini öğrendi. Sonra ilim öğrenmek için Tus'a ve Irak’a gitti. Bağdat’ta Şeyh Ebu İshak Şîrâzî’den eğitim gördü.  Ebû Nasr Şîrâzî'nin “Eş-Şâmil” adlı fıkıh ilmi ile ilgili eserini okudu. Daha sonra okuduğu bu kitaba 20 ciltten oluşan bir şerh yazdı. Yazdığı bu şerhe de "Şâfîî" ismini verdi. Ebu Bekir Şaşî 1113'te vefat edince Hocası Ebu İshâk'ın kabri yanına defnedildi.[2]

Eserleri
  • 1- Eş-Şâfiî fî şerhi muhtasâr-ul Muzenî,
  • 2- Müstezhari, (Hilyet-ul Ulema)
  • 3- El Mu'temed,
  • 4- Et Terğib fil mezheb,
  • 5- El Umdet,
  • 6- Eş-Şâfi şerh-iş Şâmil li Ebî Nasr.

Kaynakça
  1. İbn-i Hallikân, Vefeyat-ül Ayan cild-4, s. 219
  2. Tabakat-üş Şâfiiyye cild-6, s. 70
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.