Seleukia (thema)

Seleukia Theması (Modern Yunanca: θέμα Σελευκείας, thema Seleukeias) Küçük Asya'nın (modern Türkiye) güney sahilinde, merkezi Seleukia, (modern Silifke) olan Bizans İmparatorluğu theması (askeri-sivil vilayet).

Σελευκεία, θέμα Σελευκείας
Seleukia Theması
Bizans İmparatorluğu Thema
927/934–1070s
1099/1100 – c. 1180
Seleukia harita üzerinde
Bizans İmparatorluğu içinde Seleukia Thema'sının haritası, 1000.
Merkez Seleukia, (modern Silifke)
Historical era Orta Çağ
 - Kuruluş 927–934
 - Selçukluların eline geçmesi 1070ler
 - Bizans'ın yeniden ele geçirmesi 1099/1100
 - Ermeniler tarafından fethedilmesi. c. 1180
Bugün parçası

Tarihi

Geç Antik Çağ'da, Seleukia Limanı, Roma eyaleti İsauria'nın en önemli şehriydi ve Komis Isauriae bu şehirde otururdu.[1] 8. yüzyılda, Kibirreoton denizci themasının bir tourmarches ve sonra bir Drungarios komutası altında kaydedilmiştir.[1][2] 9. yüzyıl başlarında ise haha büyük Kibirreoton, Anatolikon ve Kappadokia Bizans themaları ile deniz arasında kalmış ve Lamos nehri boyunca Klikya'da yer alan Abbâsî toprağı ile sınır bir kleisura (müstahkem bir sınır bölgesi) olarak kaydedilmiştir.[3][4] Arap coğrafyacılar Kudâme ibn Ca'fer ve İbn Hurdâzbih'e göre, kleisura, 500 tanesi süvari olmak üzere 5,000 asker ile başkent Seleukia ile beraber 10 kaleyi kapsar.[3][4]

Kleisura I. Romanos'ın (h. 920-944) hükümdarlığında bir zaman, çok muhtemel yaklaşık 927-934, tam bir themalığa yükseltilmiştir.[3][4][5] VII. Konstantinos'un (h. 913-959) De Thematibus isimli çalışmasına göre, thema birisi hinterland diğer ise kıyı/deniz olmak üzere iki komutanlığa ayrılmıştır.[4]

Thema, 1071 Malazgirt Meydan Muharebesi sonrası Selçukluların eline geçti. O zamanlar, bölgenin dağlık iç kısımlarında, ağırlıklı olarak bir önceki yüzyılda oraya yerleşen Ermeniler yaşıyordu.[6] 1099/1100'de Bizanslılar bölgeyi geri alıp Seleukia ve Korikos'u yeniden tahkim ettiler, Bizans askeri valisi (doux) yerleşti. Kilikya Ermeni Krallığı tarafından fethedildiği 1180'den kısa bir süreye kadar Bizans vilayeti olarak kaldı.[1][7]

Kaynaça

Özel
  1. Foss 1991, s. 1866.
  2. Hild & Hellenkemper 1990, ss. 45, 47, 403.
  3. Hild & Hellenkemper 1990, s. 403.
  4. Pertusi 1952, ss. 147–148.
  5. Oikonomides 1972, s. 250.
  6. Hild & Hellenkemper 1990, ss. 62, 403.
  7. Hild & Hellenkemper 1990, ss. 67–74, 403.
Genel

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.