Robert Hooke

Babası John Hooke, annesi Cecily Gyles olan Robert Hooke, 1635'te Wight adası üzerindeki Freshwater’da doğdu. Robert, ikisi kız ikisi erkek olan ailenin son erkek çocuğuydu ve en genç kardeşi ile arasında yedi yaş fark vardı. Babası, Freshwater kilisesindeki bütün azizlerin papazı olan, bir İngiltere kilisesinde rahipti ve ayrıca Robert’in iki amcası da papazdı. Robert Hooke’dan da eğitiminde başarılı olup kiliseye katılması bekleniyordu. John Hooke ayrıca yerel bir okulun sorumlusuydu. Böylelikle Robert’i eğitebildi ama oğlunun sağlık yönünden narin olmasından dolayı eğitiminin bir bölümünü evde verdi. John, Wight adasına kaçtığında, Kral taraftarıydı ve Charles I’e olan saygısını sunmak için giden bir grubun üyesiydi. Robert sadık bir monarşist olarak büyüdü.

Robert Hooke, gençken hayatı boyunca çeşitli şekillerde sürdüreceği ilgi alanları olan gözlem, mekanik işler ve çizim’e hayran kalmıştı. Pirinçten yapılma bir saati dağıttı ve denilenlere göre yeterince iyi çalışan tahtadan bir kopyasını yaptı. Kömür, tebeşir ve demirden kendi malzemelerini yaparak çizmeyi öğrendi.

1648’de babasının ölümü üzerine, Robert Hooke’un bir çırak satın almasına olanak sağlayacak 40 £ gibi bir miktar para bırakıldı. Babası, hayatı boyunca sağlığının kötü olduğunu ama mekanik becerisinin iyi olduğunu bildiği için, Robert’in belki bir saatçi veya ressam olabileceği fikrini hiç aklından çıkarmadı. Hooke zeki bir öğrenciydi. Çırak için sürekli Londra’ya gitmesine ve Samuel Cowper ve Peter Lely ile kısaca çalışmasına rağmen, yakın zamanda Dr. Richard Busby’nin müdürlüğünü yaptığı Westminster okuluna girebildi. Hooke hızlıca Latince ve Yunanca da uzmanlaştı, İbranice üzerine çalışmalar yaptı ve Öklid Elemanları üzerinde uzmanlaştı. Onun hayatı boyunca çalıştığı makine bilimine başladı.

Öyle görünüyor ki Hooke, Busby’nin okulun esas işine paralel olarak eğittiği bir grup öğrencilerinden birisiydi. Günümüz söylentileri Busby’nin okulda fazla görülmediğini söylüyor ve aynı pozisyon da diğerlerinin doğru olduğu görünüyor. Coşkulu ve açık sözlü bir Kraliyetçi olan Busby, tüm söylentilere göre Careolan İngiltere’de gelişmeyi başlatan ama Hamiliğin sözlü İncilsel öğretimleri ile anlaşmazlık içinde olan, yeni doğmuş bilimsel araştırma ruhunu korumaya çalışıyordu. Busby ve onun seçtiği öğrencilerine göre, Anglican kilisesi Tanrı’nın çalışma prensibinin içinde araştırma ruhunu destekleyen bir yapıydı, araştırmak ve oluşumu üzerinde çalışmalar yapmak için Tanrı tarafından seçilmişler ve daha az yetenekli olanlara bunları açıklaması için öğretmen olarak atanmış papazlıklar. Busby’nin “en iyi bilge ve en iyi bay ve daha önce Westminster okulunda eğitilmiş olup mükemmel piskoposluk yapacak birisi olarak tanımladığı” hamam ve kuyuların Psikoposu olan George Hooper örnek olarak gösterilebilir.

Robert Boyle

1653’te Hooke (organ müzik aleti üzerinde yirmi derslik bir kurs alan) Oxford Christ Kilisesinde yer alan bir koro şarkıcılığını garanti altına aldı. Hooke’un büyük bir hayranlık büyüttüğü Thomas Willis tarafından kimyasal madde yardımcısı olarak işe alındı. Hooke orada, doğa filozofu olan Robert Boyle ile tanıştı ve 1655'ten 1662’ye kadar Boyle’nin “machina Boylena” sını veya hava pompasını inşa ederek, çalıştırarak ve göstererek, onun asistanı olarak çalışmayı elde etti. 1662 veya 1663’e kadar Beşeri Bilimler Yüksek Lisansı almadı. 1659’da, Hooke Wilkins’e bazı havadan daha ağır bir uçuş metodunun elementlerini tanımladı ama sonucunda insan kasının görevlendirmek için yetersiz olduğu kanıtına vardı.

Hooke Oxford’daki günlerini bilime olan hayat boyu tutkusuna bir yatırım olarak nitelendirdi ve orada edindiği arkadaşları kariyeri boyunca kendisine olağanüstü bir önem teşkil ediyordu, özellikle Christopher Wren. Wadham, Hooke üzerinde çok büyük bir etkiye sahip olan, John Wilkins’in rehberliği altındaydı. Wilkins de bir Kraliyetçi ve ciddi bir şekilde çalkantı ve zaman belirsizliğinin bilincinde biri idi. Hamilik tarafından bir tehdit olarak algılanan bilimsel çalışmayı muhafaza etmek için acil koruma hissi vardı. 1658’de yapılan ve 1660'ta yayınlanan Boyle’nin deneyleri dışında, birkaç kayıt hayatta olmasına rağmen, Wilkins’in çalışmalarındaki “felsefi toplantılar” önemliydi. Bu grup Kraliyet Derneği’nin çekirdeğini oluşturmaya devam ediyordu. Hooke’un “herhangi büyük bir işi yerine getirmek için berbat” diye düşündüğü Ralph Greatorex’in pompasını ele alarak, Boyle’nin deneyleri için yeni bir hava pompası geliştirdi.

Boyle’nin sahip olmadığı ama Hooke’un özellikle çok istekli bir göze sahip olduğu ve uzman bir matematikçi olduğu biliniyor. Gunther, Hooke’un muhtemelen gözlemleri yaptığını ve Boyle’nin kanunlarının matematiklerini geliştirebileceğini öne sürüyordu. Tartışmasız, çok açık ki Hooke Boyle’nin en değerli asistanıydı ve ikisi de karşılıklı yüksek bir saygıyı hak ediyorlardı.

Kraliyet Derneği 1660 yılında kuruldu ve Nisan 1661’de dernek zayıf cam borularındaki su yükselmesi üzerinde bir kısa yol müzakeresi yaptı, Hooke bunun borunun iç çapıyla alakalı olduğunu rapor etti (kılcal aksiyon olarak adlandırılan şey yüzünden). Bu olgunun açıklaması Mikrografi Gözlemleri 6.sorun’da yayınlandı. Hooke ayrıca bu gözlemde, “yerçekiminin akışkanlığı”’nın doğasını keşfetti. 5 Kasım 1661’de, Robert Moray adlı bir beyefendi, derneğe deney yetkisi veren bir müdürün atanmasını önerdi ve oybirliği ile bu atama Hooke’a verildi. Derneğe hizmet vermesi için salan Dr. Boyle’nin, teşekkürleriyle birlikte ataması 12 Kasım’da yapıldı.

1664'te, John Cutler adında bir beyefendi, derneğe Makine Dersi’nin kurulumu için 50 £ değerinde yıllık bir bağış bağladı ve, dernek arkadaşları bu göreve Hooke’u atadılar. 27 Haziran 1664'te, Hooke ofise onaylatıldı ve 11 Ocak 1665'te, bıçakçıların yıllık gelirine £30 ek gelirli bir yaşam için Ofis Müdürü olarak adlandırıldı.

Kraliyet Derneği’nde Hooke’un rolü onun kendi metotlarından olan deneylerini ve üyelerin önerilerini göstermekti. Önceki dönemlerinin arasında, gösteriler havanın doğası hakkındaki, kapsamlı sıcak hava ile kapatılan cam kabarcıklarının bölünmesi ve Pabulum geçmişi ve flammae ‘nin tek ve aynı olduğunu gösteren tartışmalardı. Hooke, havanın içeri pompalanması ve akciğerlerden çıkarılması şartı ile göğüs kafesi açık olmasına rağmen bir köpeğin hayatta tutulabileceğini gösterdi ve toplardamar ve atardamar kanının farklılığını not etti. Ayrıca yerçekimi konusunda, objelerin düşmesi hakkında, vücudun ağırlığı hakkında, farklı yüksekliklerde barometrik basıncın ölçülmesi hakkında ve sarkacın 200 ft uzunluğa ulaşması hakkında deneyler vardı.

Aygıtlar, güneş veya diğer yıldızların hareketinde ikinci bir arkı ölçmek ve ofgunpowder* gücünü ölçmek için tasarlandı. Özellikle daha iyi olan saatler için diş çıkaran bir makine el ile yönetilebilirdi. Bu buluş Hooke’un ölümüyle sürekli kullanımdaydı.

1663 ve 1664’te, Hooke kendi mikroskobik gözlemlerini üretti. Sonradan, 1665’te Micrographia adlı kitapta sıraya koyulmuştu.

20 Mart 1664’te, Arthur Dacres ve Hooke Gresham kolejine Geometri Profesörü olarak atanmayı başardı. 1691’de Hooke Fizik’te Doctor derecesi aldı.

Dr. Hooke’un Thomas Newcomen ile Newcomen’in buhar motoru icadı ile bağlantılı bir haberleşmesinin olduğu hakkında geniş çapta bir hikâye var. Bu hikâye, 1936’da Newcomen Derneği’nin eski başkanı olan Rhys Jenkins tarafından tartışıldı. Jenkins, Britannica ansiklopedinin üçüncü baskısında bulunan, Dr. John Robison(1739-1805) tarafından oluşturulan ‘Buhar Makinesi’adlı makalenin kökeninin izinden gitti. Bu bize bunun Kraliyet Derneği’ne ait olan Hooke’un kâğıtları arasında bulunabileceğini, Hooke’un hemşerisi olan Newcomen kullanımı için gözlemlerin bazı notlarının olduğunu söyler. Hooke bu kuralın üstüne bir makine inşa etmekten Newcomen’ı vazgeçirdi.Jenkins, Robinson’un makalesinde birkaç hatayı belirtiyor ve Newcomen olarak okunan adın, aslında, Hooke’un yazıştığı olarak bilinen Newton olup olmadığını sorguluyor. Kraliyet Derneği tarafından elde tutulan Hooke’un belgelerinin H. W. Dickinson tarafından yapılan bir araştırmadaki bu bilgiler 18. Yüzyılın ortalarından beri birbirine bağlı, Newcomen ve Hooke arasında hiçbir mektuplaşma olmadığını ortaya çıkardı. Jenkins şu sözleriyle sonlandırdı, “ne şekilde olursa olsun yazılı deliller çıkana kadar, bu hikâye buhar makineleri tarihinden çıkarılmalı. ”.

1936’dan beridir araya giren zamanda, böyle bir delil bulunamadı ama hikâye devam ediyor. Örneğin 2011’de yayımlanan bir kitapta, 1703’de yazılan bir mektupta, Newcomenin pistonu hareket ettirmek için yoğuşmalı buhar kullandığını, Hooke’un ortaya çıkardığı söyleniyor.

Hooke’un çizimiyle bir pire

1660'ta, Hooke, adını taşıyan ve esnek yaydaki uzantılı gerilimin doğrusal dönüşümünü tanımlayan esneklik kanununu keşfetti. Bu keşfi ilk olarak “ceiiinosssttuv” kelimesini çevirerek tanımladı. 1678’de "Ut tensio, sic vis" olarak yayınladığı “uzantı varsa güçte var” anlamındadır. Hooke’un esneklik üzerindeki çalışması, denge yayı veya sarmal yayın gelişimiyle son buldu, ilk sefer için, bir taşınabilir kronometrenin zamanının uygun doğruluğunu korumasına olanak sağlar. Bu buluşun önceliği üzerinde Hooke ve Christian Huygens arasındaki acı bir anlaşmazlık, ölümlerinden sonra yüzyıllardır devam etmekteydi; ama Hooke’un folyosunda 23 Haziran 1670 tarihli, Kraliyet Derneği’nden önce denge kontrollü saatin gösterimini tanımlayan bir not, Hooke’un iddiasını kolaylaştırmak için tutuluyor.

Hooke tarafından oluşturulan mantarın hücre yapısı

Hooke’un esneklik kanununu çeviri sözcük olarak ilk duyurması, 20.yüzyıl bakış açısından ilginç geliyor. Bu bazen, detayları yayınlamaksızın bir keşife öncelik vermek için Hooke, Huygens, Galileo ve diğerkiler gibi bilim adamları tarafından kullanılan bir methottu. Hooke 1662 yılında, yakın zamanlarda kurulmuş olan Kraliyet Derneği’nin deney sorumlusu oldu ve haftalık yapılan toplantılarda deneylerin sorumluluğunu üstlendi. Bu Hooke’un 40 yıl boyunca elinde tuttuğu bir pozisyondu. Bu pozisyon Hooke’u, Britanya’da bilimin yoğunlunda ve ötesinde tutmasına rağmen, aynı zamanda Huygens, Isaac Newton ve Kraliyet Derneği’ndeki Henry Oldenburg gibi diğer bilim adamları ile bazı hararetli tartışmalara yol açtı. 1664'te, Hooke, Londra’da Greshan kolejine Geometri profesörü olarak ve mekanikte Cutlerian derslerine atandı.

8 Temmuz 1680’de, Hooke cam tabakların titreşim modu ile ilişkili düğümlü modellerini gözlemledi. Un ile kaplı bir cam tabağın köşelerine bir yay çevirdi ve düğümlü modellerin oluşumunu gördü. Akustik biliminde, Hooke, Kraliyet Derneği’ne, Müzik tonlarının belirli boyutlarda kesilen çarkların dönmesiyle oluşturulduğunu gösterdi.

Çoğu yenilikleri çekimi iletmek için çevre aracı olarak aether teorisine veya ayrılmış gökcisimleri arasındaki itemeye bağlıyken, Hooke yerçekiminin çekim ilkesine 1665'te Micrographia adlı kitabında itiraz etti. Hooke’un 1666 yılında Kraliyet Derneği’nde yerçekimi üzerine olan dersi iki ilke daha kattı. Bunlar; bütün cisimler bazı güçler tarafından yönü değiştirilene kadar düz bir çizgi üzerinde hareket eder ve çekim gücü yakın cisimlerde daha güçlüdür. Dugal Stewart, Elements of the Philosophy of the Human Mind adlı kitabında, dünyanın sistemi hakkında Hooke’un kendi sözlerinden alıntı yapmıştı.

1666 yılında bir sohbette Hooke “Açıklayacağım.” demiştir ve devam eder “Herhangi birinden çok farklı dünyanın sistemi kabul edilmiştir. Dünya şu pozisyonlarda bulundu. 1- Gök cisimler sadece kendilerinin uygun merkeze olan parçalarının yerçekimine sahip değil, ayrıca faaliyet alanı içerisinde karşılıklı olarak birbirlerini çekerler. 2- Basit bir harekete sahip olan tüm cisimler, dışarıdan etkileyecek olan bir daire, elips veya diğer eğriler olarak nitelendireceğimiz gücün, onun yönünü değiştirmediği sürece, düz bir çizgide hareket etmeye devam edecektir. 3- Cisimler birbirine yaklaştıkça, bu çekim kat kat fazlalaşır. Mesafenin artışı ile bu güçlerin azalmasına sebep olan orantıyı, kabul ediyorum henüz keşfedemedim…”

Hooke’un 1670 yılında Gresham’daki dersleri açıklıyor ki yerçekimi “bütün gök cisimlere” uygulanıyor ve ilkeler ekledi; yerçekimi gücü mesafeyle düşüyor ve böyle bir gücün yokluğunda cisimler düz bir çizgi üzerinde hareket ediyor.

Gözlemlerden Yararlanarak Dünya’nın Hareketini Kanıtlama Girişimi’ne ek olarak, Hooke 1674 yılında, bir şekilde gelişmiş şekli olan “Dünya’nın Sistemi” hakkındaki fikirlerini tekrar yayınladı. Hooke, güneş ve gezegenler arasındaki karşılıklı çekimleri açıkça kabul etti.

Ancak, Hooke’un açıklamaları 1674'e kadar, ters kare yasası uygulanır veya bu çekimlere uygulanabilirliği hiçbir şey ifade etmedi. Hooke’un yerçekimi fikirleri, önceki hipotezlerinden daha çok evrenselliğe yaklaşmasına rağmen, yerçekimi hakkındaki düşünceleri henüz evrensel değildi. Ayıca, Hooke beraberinde bir kanıt veya matematiksel gösterim de bulunmamıştı. Bu iki yönden, Hooke 1674'te şunu belirtti: “Yerçekimsel çekimin birkaç aşamasının ne olduğunu ben henüz deneysel olarak doğrulamadım.” ve, önergesine göre : “Bu sadece şu anda benim ima ettiğim şey ve hazırlamakta olduğum kendime ait olan birçok şey var, bu yüzden çok fazla devam edemiyorum.. ”.

Kasım 1679’da, Hooke, Newton ile mektuplaşmaya başladı (bütün metin yayınlandı.). Hooke’un görünüşteki amacı, Newton’a Kraliyet Derneği’nin mektuplaşmasını yönetmek için atandığını söylemekti. Bu yüzden, Hooke üyelerin araştırmaları veya diğer üyelerin araştırmaları hakkındaki görüşlerini duymak istiyordu ve sanki Newton’un ilgisini kışkırtacakmış gibi, Newton’a bir liste vererek, çeşitli durumlar hakkında ne düşündüğünü sordu. Bu listede şunlardan bahsediliyordu; merkezi cisme doğru teğet ve çekici bir hareket tarafından doğrudan hareketle gezegenlerin gök hareketlerini birleştirmek, esnekliğin nedenlerinin hipotezini oluşturmak, gezegen hareketleri hakkında Paris’ten yeni bir hipotez oluşturmak, ulusal anketler geliştirme çabaları ve Londra ve Cambridge arasındaki enlem farklılığının sonucuna ulaşmaktır.

Newton’un yanıtı, dünyanın hareketini ortaya çıkaracak karasal deneyler hakkında kendi hayal gücünü sunmaktı, bir cismi havada askıya aldı ve sonra düşmesi için bıraktı. Asıl sonuç, Newton’un düşen cisim hakkında düşündüğü şeyin, deneysel olarak dik düzlemden yönünün sapmasıyla Dünya’nın hareketini ortaya çıkardığını göstermekti ama Newton, eğer dünya spiral şekilli yolunda olmasaydı dünyanın hareketinin nasıl devam edebildiğini düşünmeye devam etti. Hooke, Newton’un cismin hareket etmeye devam ettiği hakkındaki fikrine katılmıyordu. Daha kısa yazışmalar gelişti ve sonuna doğru, Hooke‘un 6 Ocak 1679-80 Newton’a yazdığı yazıda, “çekim her zaman merkez karşıtından mesafeye çift orantıdadır ve sonucunda hız çekimle çift orantıdadır. Kepler karşıtlığın uzaklığa oranını varsayıyor (Hooke’un hız hakkındaki çıkarımı aslında yanlış.).” konular varsayımları hakkında konuşma yapılmıştır.

1686’da Newton’un ilk kitabı ‘Principia’, Kraliyet Derneği’ne sunulduğunda Hooke, merkezden olan uzaklığın karesi olarak alınan “yerçekimi düşüş kuralının ulusu”’nu Newton’un ondan aldığını iddia etti. Aynı zamanda (Edmon Halley’in güncel raporuna göre), Hooke “üretilen eğrilerin gösterimi”’nin tamamen Newton’a ait olduğunu kabul etti.

Son günlerde, ters kare kanununun önceki tarihi hakkında bir değerlendirme de “1660'ların sonuna kadar, yerçekimi ve uzaklığın karesi arasındaki ters orantının varsayımı oldukça yaygındı ve farklı nedenlerden dolayı farklı bir takım insanlar tarafından geliştiriliyordu” yazıyordu. 1660'larda Newton’un kendisi dolaylı varsayımlar altında gezegensel hareketi gösterdi. Dairesel yöndeki güç merkezdeki mesafe ile bir ters kare ilişkisine sahipti. Mayıs 1686’da Hooke’un ters kare yasası iddiasıyla karşı karşıya kalan Newton, Hooke’un fikrin sahibi olduğuna inanılan kişi olmadığını, Hooke’dan önce diğerlerinin vasıtasıyla önceki işin alıntı olması dâhil sebepler göstererek bunu yalanladı. Hooke, matematiksel gösterimleri ve kanıtı olmadan varsayımlar yaparak sadece yaklaşık olarak merkezden gelen mesafenin geçerli olduğunu tahmin edebilirken, Newton şunu iddia etti: eğer ters kare orantısını ilk defa Hooke’dan duymuş bile olsam hala, matematiksel gelişimlerimi ve gösterimlerimi gösterme hakkım olacaktı ki bu gelişim ve gösteriler, gözlemlerime güvenilmesine olanak sağlıyor ve bu da fikirlerimin doğruluğunu kanıtladığımın bir göstergesidir.

Öte yandan Newton ‘Principia’’nın bütün basımlarında, Hooke’un (yalnızca Hooke değil) güneş sisteminde ters kare yasasını ayrı ayrı takdir ettiğini kabul etti ve onayladı. Newton 1.kitabının 4.önermesinin dip notunda bu bağlamda Wren,Hooke ve Halley’e teşekkür etti. Newton, Halley’i tanıdı, onun 1679-80 yıllarında Hooke ile olan mektuplaşması Newton’un astronomi alanındaki uyuyan ilgisini yeniden canlandırdı ama Newton’a göre bu demek değildi ki, Hooke Newton’a yeni veya orijinal bir şey söyledi: ‘Henüz işteki ışığım için ona borçlu değilim. Fakat Elips hareketini bulmuş gibi yazı içinde onun dogmatikliği ve bu gibi şeylerin üstünde düşünmek için benim diğer çalışmalarımdan bana vermesinin bir oyunuydu.’.

İki adam arasındaki zıtlıklardan birisi de Newton, matematiksel analizler ve uygulamalarında olduğu kadar optik araştırmalarında de bir öncüyken, Hooke, büyük kapsamda yaratıcı bir araştırmacıydı, geliştirilmemiş yer çekimi gibi Hooke’un bazı fikirleri geride bıraktığını öğrenmek hiç de şaşırtıcı değil. Bu, sırayla 1759’da Newton ve Hooke’un ölümünün ardından daha anlaşılabilir oluyor. Yerçekimsel çalışmalarda hakkı olan güzide matematiksel astronom Alexis Clairaut, Hooke’un yerçekimi üzerine yayınladığını inceledikten sonra değerlendirmesini yaptı. “Kimse Hooke’un bu fikrinin Newton’un şanını düşürdüğünü düşünmesin.” yazdı ve ekledi, “Hooke örneği” , “ bir an için görülen bir doğru ve ispat edilmiş doğru arasındaki mesafenin ne olduğunu göstermeye“ hizmet ediyor.

Hooke zaman tutma bilimine, onun zamanının gelişmelerine derinlemesine katılarak, çok büyük ölçüde önemli katkıda bulunmuştur: saatler için daha iyi bir düzenleyici olarak sarkacın tanıtımı, saatlerin zaman tutuşunu geliştirmek için yay kovanı ve denizde boylamı bulmak için duyarlı zaman tutucu kullanılabileceği önerisi.

Horoloji

1655'te Hooke’un otobiyografik notlarına göre, Hooke, John Ward’ın iyi niyeti sayesinde astronomiyi kendisi öğrenmeye başladı. 1657 – 1658’de Hooke kendini sarkacın gelişimine adadı. Giovanni Riccioli’nin çalışmalarından yararlanarak ve yerçekimi ve zaman tutma mekaniğini çalışmaya devam ederek, sarkaç mekanizmaları üzerinde geliştirmeler yapmaya başladı.

1717’de Paris’te yazan Henry Sully çapa maşasını, Londra’da Gresham kolejinde önceki zamanların geometri profesörü olan Dr. Hooke’un hayran duyulan icadının mucidi olarak tanımlamıştır. Ayrıca William Derham’da bunu Hooke’a atfediyor.

Hooke boylam çizgisini belirlemenin bir yolunu düşündüğünü kaydetti (sonra navigasyon için ciddi bir problem) ve Boyle ve diğerlerinin yardımıyla, Hooke bunun patentini almaya yeltendi. Bu süreç içerisinde, Hooke kendinin düzenlemiş olduğu, denge miline bağladığı spiral yay ile oluşturulmuş bir cep saati tanıttı. Hooke’un en büyük hatası bu fikrin sömürülmemesi için yeteri kadar kazançlı anlaşma koşullarını güvence altına almamasıdır. Sonuç olarak bu fikir rafa kaldırıldı ve Hooke’un bundan sonraki icatların da daha fazla kıskanç olmasına sebep oldu. Ward, Aubrey, Waller ve diğerlerinin yaptığı gibi, uygun güveni belirtmek için gerçek delilleri var, misal, Şubat 1675'te Journal de Scavans’de kendi yaptığı işini yayınlayan Chiristiaan Huygens’dan 15 yıl önce, Hooke denge yayını bağımsız olarak geliştirmişti.

Christiaan Huygens

1665 yılında, Hooke, mikroskop ve teleskopta olduğu kadar biyolojide de yapmış olduğu gözlemleri tanımlayan, “Micrographia” adlı kitabını yayınladı. Biyolojik organizmaları tanımlamak için, bitki hücrelerinin petek hücrelerine olan benzerliğiyle önerilen bir ifade olan hücre ifadesini türetti. Hooke’un Micrographia kitabı için gözlemlerini yaptığı, aslında orijinal olarak Londra’da Chiristopher White tarafından oluşturulan el yapımı, deri ve altından yapılmış mikroskop Washington DC’ de Ulusal Sağlık ve Tıp Müzesi’nde sergileniyor.

Micrographia Hooke’un veya belki Boyle ve Hooke’un yanma üzerindeki fikirlerini içeriyor. Hooke’un deneyleri onu şu sonucu çıkarmasına sebep oldu: yanma havayla karışan bir madde içeriyor, bugünkü bilim adamlarının da kabul ettiği bir ifadedir ama bu geniş çapta anlaşılmadı, en azından on yedinci yüzyılda. Hatta Partington şunu iddia edecek kadar ileri gitti: “eğer Hooke yanma üzerindeki deneylerine devam etmiş olsaydı, oksijeni keşfetmesi mümkün olurdu.”.

Hooke'un mikroskopu.

Micrographia’daki gözlemlerden biri de fosil ağaçtı, sıradan bir ağacı karşılaştırdığı mikroskobik yapı. Bu, taşlaşmış ağaçlar ve fosil deniz kabukları gibi fosilleşmiş objeler, örneğin amonoidler, taşlaşmış mineralle dolu olan su ile dolu, yaşayan şeylerden geriye kalanların olduğu sonucunu çıkarmasına sebep oldu. Hooke, böyle fosiller dünya üzerinde geçmiş yaşamın tarihi hakkında, güvenilir ipuçları sağlayacağına ve teolojik olarak kabul edilmeyen yok olma içeriğini bulan, John Ray gibi modern doğacıların itirazlarına rağmen, bazı durumlarda bazı jeolojik afetler vasıtasıyla nesli tükenmiş olan türlerin açıklanabileceğine inanıyordu.

Charles Lyell Pirinciples of Geology (Jeolojinin İlkeleri) kitabında şunları yazmıştır:

Robert Hooke öldükten sonra gerçekleştirilen çalışmalar 1705'te ortaya çıktı. Doğanın organik ve inorganik krallığındaki önceki değişimlerin sebebine gelince, onun bilimsel incelemesi o çağın en iyi felsefi ürünüdür. Bir ıvır zıvır. Çürük bir kabuk görünebilir bazılarına ama, doğanın bu anıtları madeni para veya madalyalardan daha gerçek olan antik çağın sembolleridir. Çünkü kitaplar, el yazımları ve yazıtlar gibi bunlardan en iyileri taklit edilebilir veya sanat ve tasarımla yapılabilir.

Satürn çizimi.

Hooke’un Micrographia adlı kitabından ay ve yıldızlar kümesi çizimi.

Hooke’un mücadele ettiği zorlu problemlerden birisi de bir yıldıza olan uzaklığı ölçmekti (güneşin aksine). Seçilen yıldız Gamma ve Draconis’di ve kullanılacak method parallax determinasyonuydu. Birkaç aylık bir gözlemden sonra, 1669 yılında Hooke arzu edilen sonucun elde edileceğine inandı. Hooke’un malzemelerinin, ölçümü başarılı bir şekilde yapabilmesi için çok özensiz olduğu biliniyor. Gamma ve Draconis, 1725 yılında James Bradley’in ışık sapmasını keşfettiği yıldızlarla aynıydı.

Hooke’un astronomideki faaliyetleri yıldız mesafesi çalışmalarından da öteye uzandı. Hooke’un Micrographia adlı kitabı, ay’ın kraterleri kadar Pleiades yıldızı hakkında da birçok örnek içeriyor. Hooke, böyle kraterlerin nasıl oluştuğunu anlamak için deneyler yaptı. Ayrıca Satürn’ün halkalarını ilk gözlemleyicilerindendi ve çift-yıldız sistemlerini ilk gözlemleyendi.

Katkısının az olduğu bilinen, ancak türünün ilk örneğinden biri, Hooke’un insan hafızası üzerindeki bilimsel modeldir. Hooke, Kraliyet Derneği’nde 1682’deki bir dersinde, insan hafızasının, bundan önceki başlıca felsefik modellerle biraz benzerlik taşıyan, mekanik bir model olduğu ileri sürdü. Şifreleme, hafıza kapasitesi, yineleme, geri alma, unutma ve bileşenlerine değindiği modeldi. Richard Semon’un 1919/1923 yılında yapmış olduğu çalışmayla aynı benzerlikleri paylaşan, yaklaşık olarak iki yüz yıl gözden kaçırılan bu çalışma fiziksel ve beyinin içerisine yerleştirilmiş hafızaydı. Modeldeki en ilginç nokta, (1) uyarıya imkân tanıyor ve baştan aşağı şifreleme üzerinde etkiye sahipti; (2) benzerlik ve ipucuna bağlı geri alma için rezonans kullanıyor; (3) yeni hafızaları açıklıyor; (4) tekrarlama ve hazırlamayı dikkate alan tek bir sistem sunuyor, ve (5) unutmanın kuvvet yasası açık bir şekilde modelin varsayımından elde edilebilir. Bu ders 1705'te ölümünden sonra yayınlandı çünkü hafıza modeli, nadiren ışığın doğası üzerinde bir dizi çalışmaların içine yerleştiriliyordu. Baskılar küçük partiler şeklinde bir Newtonian bilim çağında yapıldığı ve yayınlanana kadar zamanın dışında olduğu için bu çalışmanın az eleştiri aldığı tahmininde bulunuyordu. Bu başarının devamını engelleyen, dikkat, kodlama ve geri alma süreciyle alakalı bazı seviyede Hooke’un yardım istediği modern hafıza psikologlarının manevi ruhlarının itirazıydı.