Osmaniye Nişanı

Nişan-ı İftihar'ın üst sınıfı, Nişan-ı İmtiyaz'ın alt sınıfı olarak, İmparatorluğun en yüksek ikinci dereceden nişanıydı. Osmanlı devlet adamı ve askerlere devletteki üstün hizmetleri dolayısıyla Sultan tarafından verilirdi. Genellikle kadınlara verilmemekle birlikte ancak istisnalar Sultan'ın takdirine bırakılırdı. Nişan başlangıçta üç sınıf olarak tasarlandı. 1867 yılında nişan dört sınıfa ayrıldı, birinci sınıf artı pırlanta veya elmas seti ile genişletildi (Bu ayrı sınıflar değildi, ancak fazladan mücevherat eklenmişti). Nişan; 50 tane birinci sınıf, 200 tane ikinci sınıf, 1000 tane üçüncü sınıf ve 2000 adet dördüncü sınıf (Türk alıcılar için) olarak sınırlı idi. Başlangıçta birinci sınıf Mecidiye Nişanı sahibi, bu nişanın birinci sınıfını alamazdı, ama II. Abdülhamid'in 33 yıllık hükümdarlığı sırasında bu kısıtlamaların çoğu göz ardı edildi ve birinci sınıfı her iki nişan olarak ayrı ayrı verildi. Beşinci bir sınıf 1893 yılında ilave edildi.[1]

Teknik açıdan bakıldığında, Mecidîye Nişanı ile iki açıdan farklılık gösteriyordu. Birincisi, Murassa nişanlarının sınırlanan nişan adetlerinin dışında tutulması, ikincisi ise padişahın nişanın herhangi bir rütbesini istediği kimseye verme hakkına sahip olmasıydı.

1915'ten I. Dünya Savaşı'nın sonuna kadar muharebelerde başarı gösteren askerler bu nişan ile ödüllendirildi.[1]

Nişan rozeti

Nişanın rozet yıldızı her noktası arasındaki üç kısa gümüş ışınları ile koyu yeşil emaye yedi köşeli yıldız vardır. Orta madalyon yeşil emaye bandı ile çevrili, kırmızı emaye alanı ise altındır. Kırmızı orta kısmında yükseltilmiş altın hilal ve bir kaligrafik kitabede «Osmanlı Devleti'nin Hükümdarı, Allah'ın yön göstermesine dayanan Abdülaziz Han» yazmaktadır. Madalyonun gümüş olan arka yüzünde, silah taşıyan kupa ile birlikte, Osmanlı İmparatorluğu'nun kuruluş yılı H.699 yazmaktadır. Nişan yukarı bakan altın hilal ve yıldız tarafından askıya alınır. Birinci sınıfı 100 mm, ikinci sınıfı ise 90 mm çapındadır.[2]