Libya soykırımı

Ömer Muhtar İtalyanlar tarafından ele geçirildikten sonra zincire vurulmuş halde. (15 Eylül 1931) Bundan kısa bir süre sonra da, halka açık infaz töreniyle idam edildi

Trablusgarp Savaşı'ndan sonra Libya, Osmanlı İmparatorluğu'nun elinden çıkarak, İtalyan hakimiyeti altına girer girmez, kısa bir süre içinde bir ayaklanma başladı. İtalyanlar bu geniş araziyi kontrol etmekte zorlanıyorlardı.[13] Libya, İtalyan yönetimine geçtiği andan itibaren, Senusilerle İtalyanlar arasında bir silahlı mücadele sürüp gitmekteydi. İtalya'nın Senusilerle çatışması, I. Dünya Savaşı sırasında, Senusilerin, Osmanlı İmparatorluğu'yla İtalya'ya karşı işbirliği yaparak, İngiliz kuvvetlerine karşı Osmanlı Devleti'nin Levant Bölgesinden başlattığı saldırıya yardım amacıyla, Mısır içlerine yaptıkları akınlara kadar dayanmaktaydı.[14] İngilizler ve Senusiler arasındaki savaş, iki tarafın barış anlaşması yaptığı, 1917'ye kadar devam etti.[15]

1917 yılında İtalya, Libya'nın sözde bağımsızlığını tanıdığı Akrama anlaşması'nı imzaladı.[16] 1918 yılında da yerel Libya halkı tarafından Trablusgarp Cumhuriyeti kuruldu.[16] 1920'de İtalyan hükûmeti, Sirenaykalı Senusilerle bir anlaşmaya varmaya çalıştı ve Senusi lideri Seyit İdris'i Sayid Idris'i "Sirenayka Emiri" olarak tanıdı. İtalyan yönetimi altında, özerk Sirenayka devletinin kuruluşuna onay verdi.[16] Trablusgarın önde gelenleri, 1922'de, İdris'e Trablusgarp Cumhuriyeti'nin yönetimini teklif ettiler.[16] İdris'in bu teklifi kabul etmeye vakti kalmadan, İtalya, Libya'yı yeniden fethetmeye karar verdi.[16] Benito Mussolini'nin Ulusal Faşist Partisi'nin başında başbakan olarak güç kazanması, İtalya'nın Libya politikasında değişikliğe yol açtı. Libya tahakküm altına alınacaktı.[17]

İtalyan Ordusu, 1923 - 1924 yılları arasında, Gadames-Mizda-Ben-i Velid bölgelerinin kuzeyinde bulunan arazileri tekrar ele geçirdi ki, Trablusgarp ve Fizan halkının 4/5'i bu topraklarda yaşamaktaydı. İki yıllık bu süre zarfında, İtalyan kuvvetleri, Sirenayka'nın kuzeyindeki düzlükleri de ele geçirmişlerdi.[17] Ancak Cebel-i Ahtar'ın ormanlık tepelerini işgal etme girişiminde bulunan İtalyan kuvvetleri, geniş çaplı gerilla direnişiyle karşılandı. Direniş, Senusi lider Ömer Muhtar tarafından yönetiliyordu.[17]

İtalyanlar, işgal ve bastırma harekâtına, Sirte çölünü hızla işgal ederek başladılar. Hava ve kara araçlarının etkin şekilde kullanıldığı, iyi organize edilmiş bir lojik desteğiyle, İtalyanlar beş ay içinde 150,000 km² alanı ele geçirdi.[18] İtalyanlar böylelikle, önceden direnişçilerin elinde olan Sireneyka'yla Trablusgarp arasındaki bağlantının kesilmesini sağladı.[18] 1928 yılının sonlarına doğru, İtalyanlar Ghibla'nın kontrolünü ele geçirerek, buradaki kabileleri silahsızlandırdılar.[18] Ömer Muhtar'la görüşme çabaları sonuçsuz kaldı. Bunun üzerine İtalyanlar Libya'nın tamamını direnişçilerden temizlemeye karar verdi.[19] 1930'a gelindiğinde, İtalyanlar Fizan'ı ele geçirmişti.[18]

1930–1933 yılları arasında, Libya'da bulunan İtalyan Toplam Kampları

1931 yılında 12,000 Sireneykalı katledildi. Sireneyka'nın kuzeyindeki tüm yerli halk, zorla evlerinden çıkartılarak, Sireneyka düzlüklerine kurulan devasa büyüklükteki toplama kamplarına götürüldü.[19] İtalyan askeri yetkilileri, Sireneyka'da bulunan Cebel-i Ahtar'ın tüm nüfusunu evlerinden çıkartırak zorunlu göçe tabi tuttu. Yerlerinden edilen 100.000 Bedevi, nüfusun yarısına tekabül ediyordu.[11] Çoğunluğu kadın, çocuk ve yaşlılardan oluşan 100,000 kişi, tüm çölü geçerek, Bingazi yakınlarında kurulan, tel örgülerle çevrilmiş toplama kamplarına yürümeye zorlandı. Yürüyüşe ayak uyduramayanlar, düştükleri yerde vurularak öldürülüyordu.[20]

Kamplar, faşist rejim tarafından yapılan propagandalarda, çağdaş uygarlığın tüm nimetlerinden istifade edilen, hijyenik vahalar olarak tanıtılıyordu. Oysa gerçekte hiç de böyle değildi. Kamplar, sağlık koşulları kötü, yaklaşık 20,000 Bedevinin deve ve diğer hayvanlarıyla birlikte yaşadığı, 1 km² alana sıkıştırılmış yerlerdi.[20] Kamplarda ancak çok basit ve yetersiz tıbbi hizmet sağlanabiliyordu. 33,000 esir barındıran iki kampta, sadece bir doktor bulunmaktaydı.[20] Yetersiz beslenen ve zorla çalıştırılan esirler arasında, Tifüs ve benzeri bulaşıcı diğer hastalıklar hızla yayıldı.[20] Eylül 1933'te kamplar kapatılana kadar, 100,000 esirin 40,000 kadarı kötü koşullar yüzünden hayatını yitirmişti.[20]

Mısır'dan direnişçilere ulaşan yardımları engellemek amacıyla, İtalyanlar Mısır sınırını; havadan uçaklarla, karadan da zırhlı araçlarla kontrol edilen, 300 km uzunluğunda dikenli telle çevirdi. Senusilere zulmediliyor, cami ve dergahları kapatılıyor, mülklerine el konuluyor, ibadetleri engelleniyordu. Bir yandan da, Senusilerin son kalesi Kufra Vahası'na saldırı hazırlıkları yapılıyordu.[19] 1931'de Kufra'yı kuşatma altına alan İtalyan kuvvetleri, Senusi mültecilere bomba yağdırırken, çöle doğru kaçan sivilleri de, havadan bombalıyordu.[19] 1931'de ele geçirilen Ömer Muhtar, askeri mahkemede yargılandıktan sonra, halka açık bir şekilde, takipçilerinin ve halkının gözü önünde asılarak öldürüldü.[19]

Muhtar'ın katledilmesiyle tüm direniş kırıldı. İtalyan askeri yönetici Pietro Badoglio, 1932'nin Ocak ayında,Libya'nın işgalinin tamamlandığını açıkladı.

İtalyan askerlerinin Libyalı sivillere karşı işlediği iddia olunan savaş suçları şunlardı;

Kasıtlı olarak sivilleri bombalamak, silahsız kadın, çocuk ve yaşlıları katletmek, kadınlara tecavüz etmek ve karınlarını deşmek, esirleri uçaktan atmak ya da tankla ezmek, belli bölgelerde sivilleri düzenli olarak her gün infaz etmek, köyleri hardal gazı ile bombalamak.[21]

• 
  El Magrun Toplama Kampı'ndaki Libyalı esirler
• 
  Libya halkına karşı kullanılan Fiat 3000 hafif tankı
• 
  General Emilio De Bono
• 
  Ömer Muhtar
• 
  Ömer Muhtar'a bağlı Libyalı direnişçiler
• 
  Pietro Badoglio