Kelağayı

I. Darius

Azerbaycan'da kelağayının üretimi eski zamanlardan beri bilinmektedir. Bazı kaynaklar, kadınların modern kelağayılara benzer başörtüsü kullanımının MÖ V-VI yüzyıllarda İran Kralı I. Darius dönemindeki saray kadınları arasında yaygın olduğu belirtmektedir.[3] 10. yüzyılda yazılan Hudûd el-âlem adlı eserdeki coğrafi inceleme sonucunda, kelağayının Barzand'da üretildiğini kayıt edilmiştir.[4]

Orta Çağ'da Azerbaycan'da kelağayı üreten küçük işletmeler mevcuttu.[1] Tarihçi Mais Jafarov'a göre kelağayı başta bireysel olarak imal edilse de sonradan kelağayı üreten özel işletmeler ortaya çıktı.

George Forster'ın 1784 raporuna göre Şirvan'dan Astrahan'a 400 ton kadar ipek gönderildi.[5] Doğa koşulları göz önünde bulundurulduğunda kullanılan ipeğin önemli bir kısmının Baskal'a ait olduğu ve kelağayının üretiminde önemli bir rol oynadığı kanıtlanmaktadır. O dönemde Gence, Şuşa ve Şeki ile birlikte Baskal, Azerbaycan'ın en büyük ipek merkezlerinden biriydi.[1]

18. yüzyıldan beri dünya pazarında yer alan Baskal kelağayıları, Kafkasya'ya gelen gezginlerin seyahatnamelerinde yer aldı.[3] 1862 yılında Azerbaycan'da bulunmuş Rus gezgini Pyotr Paşino "Kafkazskiy vestnik" gazetesinde "Baskal eyaletinde bir sarraf titizliğiyle dokunan kumaşlardan üretilen kelağayılar kendi sanatsal niteliklerine göre dönemin tekstil endüstrisi örneklerinin yanında hiç de geride kalmıyordu." demiştir.

1862'de Azerbaycan Londra'daki dünya sergisine ilk defa katıldı ve burada Baskallı dokumacı Nasir Abdulaziz oğlu tarafından yapılan kelağayı gümüş madalya ve özel bir diploma ile ödüllendirildi.[3]

19. yüzyılın sonlarında ve 20. yüzyılın başlarında Azerbaycan'ın geleneksel kelağayıcılık merkezleri, özellikle Rusya'dan ithal edilen düşük maliyetli fabrika mallarının yaygınlaşması sonucunda ve çeşitli siyasi ve sosyo-ekonomik nedenlerden dolayı üretim yerlerini değiştirdi ve kelağayının üretimi sadece iki merkezde (Baskal ve Gence) yoğunlaştı.[5] Ordubad'da iskelet esas olarak 19. ve 20. yüzyılların ortalarında kullanıldı.[6]