Fontus

Fontus veya Fons, antik Roma dininde bir kuyu ve kaynak tanrısıydı. 13 Ekim'de onuruna Fontinalia adında bir dini festival düzenlenirdi. Şehir boyunca, çeşme ve kuyu başlıkları çelenk ile süslenirdi.[1]

Sarhoş bir Herkül'ü bir Baküs şenliğinin parçası olarak tasvir eden süs kuyu başı ( puteal ) (MS 1. yüzyıl)
İlahi Yazı Tiplerine adanmış adak sunağı (çoğul)

Fontus, Juturna ve Janus'un oğluydu.[2] Roma'nın ikinci kralı Numa Pompilius'un Janiculum'daki Fontus sunağının yakınına gömüldüğü sanılıyordu.[3] William Warde Fowler, MÖ 259 ile 241 arasında Juturna, Fons ve Tempestates için tarikatların kurulduğunu ve bunların hepsinin su kaynakları ile ilgili olduğunu gözlemledi.[4][5]

Bir yazıtta, MS 224'te Arval Kardeşler tarafından, ana tanrıları Dea Dia'nın kutsal korusundaki birkaç ağacın yıldırım çarpması ve yakılması sırasında kefaret kurbanları alan bir dizi tanrı arasında Fons da var.[6] Fons, Roma Cumhuriyeti sikkelerinde tasvir edilen tanrılar arasında değildir.[7]

Fons Perennis

Bir rejenerasyon kaynağı olarak su, Mitraik gizemlerde bir rol oynadı ve mithraea'da Fons Perennis'e ("Ebedi Bahar" veya "Asla Başarısız Akarsu") yazıtlar bulundu. Mitraik döngünün sahnelerinden birinde, tanrı bir kayaya vurur ve ardından su fışkırır. Bir Mitraik metin, nehrin hayat veren su ve ölümsüz ferahlık kaynağı olduğunu açıklıyor.[8] Fons Perennis ve Petra Genetrix ("Üretken Kaya") gibi Mithraik anlatı ritüelinden "cansız varlıklara" adananlar, onlara ilahi ve işitme yeteneğine sahip, tıpkı bunların daha sık yapıldığı nimfler ve iyileştirici güçler gibi davranır.[9]

Antarktika

Antarktika'daki Fontus Gölü, adını tanrıdan alır.

Kaynakça
  1. Stephen L. Dyson, Rome: A Living Portrait of an Ancient City (Johns Hopkins University Press, 2010), p. 228. Described by Varro, De lingua latina 6.3: "The Fontanalia [is named after] Fontus, because it's his holiday (dies feriae); on account of him then they toss wreaths into fountains and garland puteals" (Fontanalia a Fonte, quod is dies feriae eius; ab eo tum et in fontes coronas iaciunt et puteos coronant). Festus also mentions the rites (sacra).
  2. Arnobius, Adversus Nationes 3.29.
  3. Cicero, De legibus 2.56 and De natura deorum 3.52; Samuel Ball Platner, The Topography and Monuments of Ancient Rome (1904), p. 488.
  4. William Warde Fowler, The Religious Experience of the Roman People (London, 1922), p. 285, with a speculation that this was a response to the naval activity of the First Punic War.
  5. As when two characters argue over which holds imperium in Plautus's Stichus, line 696ff.; Thomas Habinek, The World of Roman Song (Johns Hopkins University Press, 2005), p. 186.
  6. Mary Beard, J.A. North, and S.R.F. Price, Religions of Rome: A Sourcebook (Cambridge University Press, 1998), p. 152.
  7. Michael H. Crawford, Roman Republican Coinage (Cambridge University Press, 1974, 2001), p. 914.
  8. Vivienne J. Walters, The Cult of Mithras in the Roman Provinces of Gaul (Brill, 1974), p. 47.
  9. Richard Gordon, "Institutionalized Religious Options: Mithraism," in A Companion to Roman Religion (Blackwell, 2007), p. 398.
    This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.